Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

Είναι επειδή είσαι του κλασσικού  

 

Δεν ξέρω τι είμαι, αλλά από τον πολλαπλασιασμό και μετά, έχασα την μπάλα.

Ένας έρμος βρέθηκε να θέλει να μου μάθει τάβλι μια φορά, και το έκλεισε σχεδόν με τα χέρια μου μέσα ακόμα, γιατί μετρούσα με τα δάχτυλα μια μια τις θέσεις.

Σιχτιρ 

 

Ε, για αυτό ταιριάζουμε: αλληλοσυμπληρωνομαστε  

 

Σας νιώθω 

Σαν να Με βλέπω πολλά χρόνια πριν  

 

Εγώ πάλι τόσα χρόνια μετά.. μόνο φιδάκι-γκρινιάρη από επιτραπέζια, για να μη μετράω θέσεις! Τράτζικ λέμε.. 

 

Θα ήθελα να διευκρινίσω οτι στο πριν μήνυμα μου χρησιμοποίησα τη λέξη τέχνη αναφερόμενος συγκεκριμένα στην καλλιτεχνία.

Αν η χρήση της λέξεως τέχνης στο μήνυμά σας είναι απλά ως τέχνη, τότε θα συμφωνήσω μαζί σας.
Αν όμως κάνετε της χρήση ως συνώνυμο της καλλιτεχνίας, τότε θα διαφωνήσω μαζί σας.

Θεωρώ οτι τα μαθηματικά απο μόνα τους δεν προσφέρουν συναισθήματα στο ευρύ κοινό (ή και σε πιο εξειδικευμένο κοινό)...σε συνδιασμό όμως με μια άλλη επιστήμη, πχ φυσική, τότε ο συνδιασμός των δύο μπορεί να προσφέρει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

 

Η καλλιτεχνία δεν είναι ανάγκη να προσφέρει συναισθήματα στο ευρύ κοινό, τούτου λεχθέντος ωστόσο, τα μαθηματικά από μόνα τους μπορούν να γεννήσουν συναισθήματα, μόνο και μόνο από την κομψότητα ή την ομορφιά των αποτελεσμάτων τους, και ας μην είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να το απολαύσουν. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που τα καθαρά μαθηματικά μπορούν να τους γεννήσουν συναισθήματα.

 

Να σου περιγραψω συναισθήματα στα όρια του οργασμού κάθε φορά που έβρισκα τη λύση, να σου φύγει το τσερβέλο!!!  

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας οτι η καλλιτεχνία δεν είναι αναγκη να προσφέρει συναισθήματα στο ευρύ κοινό, αλλά το ευρύ κοινό είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το πρώτο μήνυμα μου.

 

@Arioch καταλαβαίνω τι λέτε εδώ πάρα πολύ καλά

Ένα έργο τέχνης για να λειτουργήσει χρειάζεται τουλάχιστον δύο.

Στο θέατρο λέμε ότι για να έχουμε θεατρική πράξη (παράσταση) χρειάζεται ένας ανθρωπος να διασχίζει έναν κενό χώρο (ηθοποιός) και ένας άλλος άνθρωπος να τον παρακολουθεί (θεατής).

(Μας το δίδαξε ο Πίτερ Μπρουκ.
Στο βιβλίο του «Τhe Empty Space» γράφει: "Μπορώ να πάρω οποιοδήποτε κενό χώρο και να τον ονομάσω γυμνή σκηνή. Ένας άντρας διασχίζει αυτόν τον κενό χώρο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί, και αυτό είναι το μόνο με το οποίο χρειάζεται να καταπιαστεί μια θεατρική πράξη")

Συνεχίζω με αυτό και θα τα συνδέσω

Είναι ανάγκη.

Όσο πιο σπουδαίος είναι ο καλλιτέχνης τόσο το έργο του αγγίζει περισσότερους ανθρώπους.

Αυτό που δεν έχει ανάγκη
ο θεατής ενός έργου, είναι να γνωρίζει από κυβισμό ή τα ιστορικά στοιχεία για να νιώσει δέος μπροστά σε ένα έργο τέχνης.

Αυτό το επιβεβαιώνει το βίωμα σας όταν αντικρύσατε την "Γκέρνικα" ή "Γκουέρνικα" για τους παλαιότερους.

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει έναν μεγάλο καλλιτέχνη;

Σίγουρα δεν είναι αυτό

Αυτό, αν αφαιρέσουμε την μπηχτή προς Εμένα, είναι μια κατεξοχήν απλοϊκή σκέψη για το τι είναι τέχνη και καλλιτέχνης, που κυκλοφορεί ευρέως ως άποψη, αλλά δεν εμπεριέχει στο ελάχιστο γνώση.

Αυτό που χαρακτηρίζει έναν καλλιτέχνη σπουδαίο, όπως ο Πικάσο, εν προκειμένω, δεν είναι το συναίσθημα αλλά η τεχνική.

Συναίσθημα έχουμε όλοι οι άνθρωποι.

Η μαστοριά λείπει για να σε κάνει καλλιτέχνη.

Ο καλλιτέχνης όσο καλύτερα γνωρίζει την τεχνική, όσο καλύτερος μάστορας είναι, τόσο θα καταφέρει να αποτυπώσει το συναίσθημα και να μιλήσει σε περισσότερο κόσμο, ακόμα και σε εκείνους που δεν γνωρίζουν την τεχνική του κυβισμού στην παιδική τους ηλικία.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα παρακολουθήσει παράσταση του Θόδωρου Τερζόπουλου και να μην πάθει κάτι.

Όποιος και αν είναι.

Ακόμα και κάποιος που βλέπει θέατρο για πρώτη φορά στη ζωή του.

Γιατί;

Όχι γιατί ο Τερζόπουλος είναι "συναισθηματικούλης" αλλά γιατί είναι σπουδαίος μάστορας.

Γιατί εφαρμόζει μια ολοκληρωμένη, δομημένη, με βαθιά γνώση τεχνική.

Από εκεί και πέρα ο εκπαιδευμένος θεατής θα διακρίνει πτυχές στο έργο που κάποιος που δεν φέρει την εκπαίδευση δεν θα τις διακρίνει.

Φρονώ βέβαια ότι στον εκπαιδευμένο θεατή δεν θα λειτουργήσει το έργο και τόσο "μαγικά" όσο στον λιγότερο εκπαιδευμένο θεατή.

Από την άλλη οι εκπαιδευμένοι θεατές διακρίνονται από ελιτισμό και διώχνουν από την σπουδαία τέχνη τους λιγότερους εκπαιδευμένους και τους πείθουν ότι αυτά είναι για λίγους.

Διακρίνω ότι έχετε υιοθετήσει κάτι τέτοιο.

Δεν σας μέμφομαι, απλά αν το δείτε διαφορετικά θα έχετε όφελος.

Και το λέω με κάθε ειλικρίνεια.

Από τη στιγμή που ο Πικάσο μπορεί να μιλήσει σε ένα παιδί είναι για όλους και όχι για τους λίγους και εκλεκτούς.

Το γιατί κάποιοι (γκαλερίστες, κριτικοί, θεωρητικοί και διάφοροι άλλοι θέλουν την τέχνη για την πάρτη τους το αναλύει ο Εουτζένιο Μπάρμπα πολύ καλά σε αυτό του το βιβλίο:
https://www.politeianet.gr/books/97...-ta-plota-nisia-pera-ap-ta-plota-nisia-290370 , σας προτείνω να διαβάσατε την παρουσίαση του βιβλίου και θα καταλάβετε)

Όλα τα παραπάνω δεν είναι άποψη,(δεν Έχω άποψη, Εχω μόνο γνώμη) είναι γνώση έτσι όπως Μου την δίδαξαν οι δάσκαλοι Μου και την διδάσκω και Εγώ στους μαθητές Μου.

Από εκεί και πέρα, σήμερα οι μεγάλοι μάστορες είναι στο περιθώριο γιατί και στην τέχνη η μετα-μετανεωτερικότητα έχει επικρατήσει.

Εχθές στο σκυλάδικο της Επιδαύρου η μετα-μετανεωτερικότητα για μια φορά ακόμα ξέσκισε τη "Μήδεια"

Αλλά τι τους νοιάζει τους μετα-μετανεωτερικούς;

Αυτοί είναι cool, μη τοξικοί, βγάζουν σελφι " Είμαι και εγώ Επίδαυρο" και δεν μπορώ τη γκρίνια πια.... θετική σκέψη ...

Πήξαμε στους χίπστερς και στους ψυχαναλυόμενους.

Στο παρακάτω θα τοποθετηθώ κάποια άλλη στιγμή γιατί με καλεί το πατρικό καθήκον  

Iagos

 

"Learn the rules like a pro, so you can break them like an artist"
Pablo Picasso