Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

Μια παρτουζα θα μας σώσει.

 

Κανένα πρόβλημα.

Με ειδες να λεω το αντίθετο;

Χαίρομαι που κάποιος επιτέλους πήρε θέση. Ευχαριστώ και πάλι.

Και εδω έρχεται η ελευθερία λογου.
Ξαναρωτάω λοιπόν, γιατι κανένας δεν απάντησε, το ποστ της Ρέας με το οποιο συμφώνησες παραπάνω και λέει μεταξύ άλλων και αυτό:

Είναι το παρακάτω θέση αποψάρα που αυθαίρετα ακυρώνει κατηγορίες ελέγχου ασυμμετρίας;
Μπορει να εχει ο καθενας αποψάρα και να σε χαρακτηρίσει απο ενα απογευμα χωρις να σε ξερει ;
Μπορει να εκφρασει αποψάρα ο καθενας που δεν σε ξέρει για το τι γνωρίζεις και τι οχι;
Είναι κρίση προσωπικού βιωματος ή όχι;

 

Η υπογράμμιση δική μου.

Που πήγαν τώρα οι καρδούλες για τους χαρακτηρισμούς περί άξεστης μικρότητας σε όσους κρίνουν προσωπικό βίωμα;
Που πήγε το είναι μόνο δική μας απόφαση;
Τώρα είναι μια χαρά η κρίση φτάνει να μην μας δηλωσει ο καθείς οτι δεν επιθυμει να τον κρίνουν;
Και πως γίνεται να βαλει όρια στην κριση προκαταβολικά;
Μια Comaneci τι την έχεις;

 

Δεν ήξερα ότι τα disclaimer έχουν μαγική ιδιότητα.

 

Η θειά μου η Μαγδάλω λέει ότι αν δεν σε κολακεύουν, άρχιζε να τσιρίζεις. Προκύπτει ένα ερώτημα: πόσοι, πώς και γιατί θα συμμορφωθούν με της Μαγδάλως τη γνώμη;

 

Ανακεφαλαιώνοντας:

• Ξεκίνησε μια κόντρα πριν ~14 μήνες
• Υπήρξαν οριοθετήσεις που παραβιάστηκαν
• Οι αιχμές επί προσωπικού συνεχίζονται μέχρι σήμερα

Και με ρωτάς

Είναι

Όχι

Όχι

Είναι

Κλείνοντας:
Συμφώνησα με τη @rea.. όπως συμφώνησα και μαζί σου επί της ουσίας του θέματος, χωρίς να με ενδιαφέρουν οι αντεγκλήσεις επί προσωπικού... Θεωρώ πως ενήλικες είμαστε, μπορεί ο καθένας να υπερασπιστεί τον εαυτό του αν και όταν κρίνει πως πρέπει να το κάνει

 

Με τα δύο παραπάνω κείμενα Σ/συμφωνήσαμε (Εγώ και οι μελετητές του Max Weber) ότι έτσι έχουν τα πράγματα για τον Max Weber ως ιστορικό πρόσωπο και ως φυσικό πρόσωπο.


Και λέω Σ/συμφωνήσαμε γιατί δεν έφεραν κάποιο στοιχείο που να αντικρούει στην πολιτική δράση και στις δηλώσεις του Max Weber (περίφημη ομιλία για τους Πολωνούς εργάτες, συνιδρυτής του κόμματος των κοινωνιστών δημοκρατών, μέλος της συντακτικής επιτροπής για το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σύμβουλος των διαπραγματεύσεων στο Παρίσι που κατέληξε στη συνθήκη των Βερσαλλιών και άλλα που βρίσκονται στο πρώτο κείμενο Μου), ούτε για τα στοιχεία που αφορούν στην προσωπική του ζωή (βαριά κατάθλιψη, παραίτηση από το Πανεπιστήμιο, σαδομαζοχιστική σχέση με την Else Jaffé, ερωμένη και μετέπειτα σύζυγο του αδελφού του Alfred, και πολλά άλλα που αναφέρονται στο δεύτερο κείμενο μου)


Επειδή δεν θέλω να Είμαι άδικος, όσον αφορά στην προσωπική του ζωή, οι μελετητές του Max Weber προσέθεσαν και ένα ακόμη στοιχείο, ότι ήταν

Βέβαια, αφού μεγάλωσε σε μια προτεσταντική οικογένεια και μάλιστα

τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; Μορμόνος;
προτεστάντης θα ήταν ο άνθρωπος.

Όπως και να έχει κάθε θετικο στοιχείο που προστίθεται στον διάλογο, ευνοεί τον διάλογο. Οπότε ευχαριστώ για την πληροφορία.

Μετά και την Σ/συμφωνία Μ/μας Φρονώ ότι ήρθε η ώρα να Δ/δούμε και το έργο του Max Weber

λοιπόν.

Ας το Δ/δούμε.

Ξεκινώ για μια φορά ακόμα από εδώ

.

Το σπουδαίο έργο του Max Weber Μ/μπορούμε να το δούμε μέσα από δύο αναγνώσεις.

Η πρώτη ανάγνωση είναι εκείνη που υιοθετήθηκε από τη Δύση στην δεκαετία του πενήντα, η οποία προβάλλει τον Weber ως έναν "καλό Γερμανό πατριώτη", μετριοπαθή φιλελεύθερο, που τοποθετείται στον αντίποδα του Μαρξ.

Μέσα από αυτή την ανάγνωση εγκαθιδρύεται το δίπολο "Marx and Max" και τοποθετείται ο Max Weber κάπου ψηλά σε έναν θρόνο, ως ο διανοούμενος που έκανε "σκόνη" τον Μαρξ.

Έτσι το έργο του Max Weber παίρνει διαστάσεις θρησκευτικής ιερότητας και οι μελετητές του γίνονται οι πιστοί του.

Στην ουσία εργαλειοποιείται ο Max Weber για πολιτικούς σκοπούς.

Μελετητές του Weber όπως ο Günther Roth (ο οποίος Μ/μας χαιρέτησε το 2019) ως γνήσιος εκφραστής των πιστών του Max Weber, φτάνει στο σημείο να Μ/μας πει ότι αυτοί που τολμούν να κάνουν κριτική στο έργο του Max Weber είναι είτε Μαρξιστές είτε Ναζί.

Συγκεκριμένα γράφει μεταξύ άλλων στη δημοσίευση του με τίτλο "Political Critiques of Max Weber: Some Implications for Political Sociology":

"....
The major critiques have been undertaken by Marxists, Nazis and spokesmen of natural law. The Marxist and Nazi views have been remarkably similar..."

Ο εν λόγω μελετητής του Weber εξισώνει τον Wolfgang J. Mommsen
(Ιστορικό, καθηγητή
στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, και διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο, ο οποίος έγραψε την επιστημονικά, άρτια, κριτική στο έργο του Max Weber με τον τίτλο: "Max Weber und die deutsche Politik")
με τον Μπάμπη τον Σουγιά, μέλος του πυρήνα εγκληματικής οργάνωσης της Νίκαιας.

Κάτι τέτοιοι δι-α-νοητές σαν τον Günther Roth ιεροσυλούν επάνω στο σπουδαίο έργο του Max Weber.

Δυστυχώς τα "παπαγαλάκια" τους τα συναντάμε παντού...

Τους διαψεύδει ο ίδιος ο Max Weber όταν το 1919 σε ομιλία του είπε:

"The honesty of a scholar of our time, and even more of a philosopher of our time, can be judged on
the grounds of how he describes his own relationship to Nietzsche and Marx. He who denies that he
would have been incapable of achieving the most important parts of his own work without theirs
belies himself just as much as others. The world in which we live as intellectuals, bears largely the imprint of Marx and Nietzsche"

Σε μετάφραση: "Η ειλικρίνεια ενός μελετητή της εποχής μας, και ακόμη περισσότερο ενός φιλοσόφου της εποχής μας, μπορεί να κριθεί με βάση το πώς περιγράφει τη σχέση του με τον Νίτσε και τον Μαρξ. Αυτός που αρνείται ότι θα ήταν ανίκανος να επιτύχει τα πιο σημαντικά κομμάτια του δικού του έργου χωρίς το δικό τους, διαστρέφει τον εαυτό του όσο και τους άλλους. Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε ως διανοούμενοι, φέρει σε μεγάλο βαθμό το αποτύπωμα του Μαρξ και του Νίτσε."
(Πηγή: Wolfgang J. Mommsen "Max Weber
as a critic of Marxism" σελ. 375)

Την παραπάνω φράση ξέχασε να τη συμπεριλάβει η Marianne Weber όταν "έγραφε" το έργο του συζύγου της.
Τι να σου κάνει και αυτή, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, ξεχνάει...

Με αφορμή τη παραπάνω φράση του Max Weber ας Δ/δούμε τη δεύτερη ανάγνωση του έργου του.

Παράλληλα με τους αστείους μελετητές όπως ο Günther Roth υπάρχουν και οι σοβαροί, εκείνοι δηλαδή οι διανοούμενοι οι οποίοι αποδομούν το προφίλ του μετριοπαθή φιλελεύθερου ο οποίος έχει αναχθεί σε σύμβολο του νεοφολελευθερισμού και έχει εργαλοιοποιηθεί για να εξυπηρετήσει το δίπολο "Marx and Max", το οποίο ασπάζονται οι πιστοί του με ευλάβεια και θρησκευτική κατάνυξη, και με ελεύθερη σκέψη και μέσα από την επιστημονική έρευνα προσπαθούν να καταδείξουν τη συγγένεια της σκέψης του Max Weber με ριζοσπάστες του καιρού του.

Αυτοί είναι, εκτός του Wolfgang J. Mommsen, οι Γάλλοι Aurélien Berlan, Simone Weil, André Prudhommeaux, οι Ιταλοί Carlo Levi και Ignazio Silone, ο Αμερικανός Lewis Mumford.

Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι, μεταξύ αυτών και εκπρόσωποι της νέας γενιάς μελετητών, ξεπερνούν τις αγκυλώσεις που έχει επιβάλλει το δόγμα "Marx and Max" και φωτίζουν το έργο του Max Weber μέσα από τη ματιά ενός σύγχρονου ριζοσπαστισμού.

Σήμερα μια νέα γενιά ριζοσπαστών ερευνητών εργάζονται επάνω σε ερευνητικά προγράμματα, στον τομέα των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, και συνθέτουν την ριζοσπαστική σκέψη του 21ου αιώνα.

Ο Max Weber δεν μπορεί να λείπει από αυτή την ερευνητική διαδικασία, επειδή το έργο του αναφέρεται και στο πρόβλημα της εξουσίας και της κυριαρχίας στη βιομηχανία και προτείνει επανεξέταση του ρόλου της εξουσίας και της οργάνωσης στη βιομηχανία. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός συστήματος που θα επιτρέπει στους εργαζόμενους να συμμετέχουν ενεργά στη λήψη αποφάσεων και τον έλεγχο της παραγωγής, καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Ο Weber δεν τα πήγαινε καλά με την γραφειοκρατία.

Εκεί, στην γραφειοκρατία, η κυριαρχία και η εξουσία συγκεντρώνονται στα χέρια των επιχειρηματικών και διευθυντικών στελεχών,ενώ οι εργαζόμενοι έχουν περιορισμένη συμμετοχή στις αποφάσεις και τον έλεγχο της παραγωγής.

Ο Weber μας βοηθά να αντιληφθούμε τις αρνητικές συνέπειες της βιομηχανίας και να αναζητήσουμε εναλλακτικές λύσεις που θα προάγουν την ισότητα, την αλληλεγγύη αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος.

Κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2020 από τις εκδόσεις "Ευρασία" ο συλλογικός τόμος "Max Weber, 100 χρόνια μετά."
Ενα βιβλιο που δίνει μια νέα ώθηση στη σκέψη, απαλλαγμένη από τις ψυχροπολεμικές ιδεοληψίες της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα...

Καλοκαίρι είναι, το προτείνω ανεπιφύλακτα.

https://www.politeianet.gr/books/9786185439217-sullogiko-eurasia-max-weber-100-chronia-meta-316623

Και αφού Μ/μιλάμε για καλοκαίρι, ας το Χ/χαρούμε με τη Μαρίτα Ρίζου



Iagos

 

Αγαπητέ @Nickname, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω κομψά πώς και γιατί δεν είστε άριστος και θύμα, αλλά αντίθετα είστε ένοχος και κοινός, και γι' αυτό δεν "δικαιούσθε" διάφορα προνόμια, και οριακά μόνον "δικαιούσθε διά να ομιλείτε".

Είστε ένοχος και κοινός ώστε να χρωστάτε, να οφείλετε, "την ίδια στιγμή που νιώσατε προσβεβλημένος είναι δική σας ευθύνη να εναντιωθείτε και να διαμαρτυρηθείτε", να βάλετε όριο - όχι ότι θα σας ακούσει κανείς, ένοχε και κοινέ - ενώ αν ήσασταν άριστος και θύμα θα είχατε το προνόμιο την άλλη μέρα το πρωί, με το νέο έτος, να μετανοιώσετε και να ζητήσετε τα ρέστα γιατί σας χρωστάνε, είτε να κάνετε μια καταγγελία στο φόρουμ μετά από επτά χρόνια, εναντίον του συνήθους κακοποιητή σας.

Μόνος σας διαλέξατε να είστε ένοχος και κοινός, αφ' ενός γιατί γεννηθήκατε ένοχος και κοινός, και αφ' ετέρου γιατί παραλείψατε να κολακεύσετε τους αρίστους και θύματα. Μια απλή δήλωση μετανοίας γι' αυτό που είστε, θα σας έσωζε από την δυστυχία του ένοχου και κοινού. Μια απλή υπόκλιση. Ένα σκέτο δοξαστικό. Μια συμμόρφωση.
Ίσως δεν γινόσασταν λιγότερο ένοχος και κοινός, όπως γεννηθήκατε άλλωστε, αν ομολογούσατε κι εκφράζατε τον θαυμασμό σας, αλλά έστω θα είχατε μια περιορισμένη συγχώρεση, και θα συνεχίζατε βέβαια να χρωστάτε να σωπαίνετε απέναντι στους άριστους και θύματα, ή απλά να ψελλίσετε κάτι εκείνην την στιγμή. Το προνόμιο του άριστου και θύματος μην το ονειρευτείτε.

Ο προτεστάντης κύριος Σόιμπλε τα εξήγησε επαρκώς αυτά στον καιρό του, αλλά ακόμη αναλυτικότερα τα εξήγησε στον δικό του καιρό ο προτεστάντης κύριος Βέμπερ απ' τον οποίον μάθαμε ότι η αστική ιδεολογία, ο προτεσταντισμός, είναι απλά η κοινωνικοπολιτική θεωρία αυτού που ονομάζουμε "καπιταλισμό", και άνετα διαπιστώσαμε ότι αγαπημένα παιδιά του αστισμού είναι οι διακηρυκτικοί μοντέρνοι χολλυγουντιανοί επαναστατούντες, συμμορφούμενοι στα χολλυγουντιανά πουριτανά προτεσταντικά ρεύματα που μας διασκεδάζουν με την κλάψα και τις αντιφάσεις τους. Που μας σερβίρουν στην μούρη την προτεσταντική ηθική, υποδυόμενοι ταυτόχρονα τους μη προτεστάντες, ντυμένοι αριστεριστές.

Αν από συνήθεια αναζητήσετε δίπολα την ώρα που σας εξηγεί τα παραπάνω ο Βέμπερ, θα φταίει η μαμά του Βέμπερ. Αν δεν καταλάβετε τίποτε, θα γίνετε αριστεριστής, ίσως αγαπητός στους ομοιοπαθείς. Θα παραμείνετε ένοχος και κοινός, αλλά με αγωνία.

Εν κατακλείδι, ένα σημείο στο οποίο ταυτίζονται ο (παλαιός) πουριτανισμός και ο χολλυγουντιανός νεοπουριτανισμός είναι το σαφές:

κι αυτό είναι ένα ελάχιστο κομμάτι του πραγματικά ενδιαφέροντος παζλ.

 

Μα φυσικά, εξαφανίζουν ολόκληρα ποστ!
Ακόμα κι αν σου παίρνει περί τις 26 ώρες να καταλάβεις τι έγραψες, η διαγραφή είναι μια κάποια λύση. 

 

@Nickname

Εδώ και κάποιες ημέρες έχετε ξεσηκώσει τον κόσμο ως κύμβαλο αλλαλάζον.

Ο θόρυβος σας έφτασε στα αυτιά Μου όταν Έβγαλα τις ωτοασπίδες Μου.

Εδώ Είμαι λοιπόν να Μου εξηγήσετε γιατί αυτός ο σαματάς μέσα στο καλοκαίρι.

Σας ακούω...

Τι πάθατε άνθρωπε Μου και κρούετε την θύρα Μου;

 

@Nickname δεν ξέρω αν καταλάβατε...;

 

Γιατί όλοι οι υπόλοιποι πόθεν ή πώς "τεκμηριωνουμε" το στάτους μας; Με χρίσμα; Με ψηφοφορία στην εκκλησία του δήμου;
Ναι κι εγώ πολλές φορές τυχαίνει να διαβάζω ποστς μελών και να μου προκαλεί ξεκαρδιστικό γέλιο ή αποστροφή το στάτους που δηλώνουν αλλά αυτό δεν αφαιρεί το δικαίωμα τους να δηλώνουν ο,τι θέλουν. Καθένας κρίνεται από τα γραπτά του και μόνον. Και δεν έχει και καμία σημασία το τι δηλώνει, παρά μόνον ίσως για όσους σχετίζονται μαζί του (bdsmικα).
Επιλέγω να κουοταρω αυτό γιατί είναι κάτι που έχω παρατηρήσει πολλάκις, να αιωρείται μια υπόνοια ότι πρέπει ο οποιοσδήποτε να έχει την έγκριση των άλλων είτε για να είναι εδώ (στο forum ή το BDSM) είτε για το τι επιθυμεί να δηλώσει. Και με προβληματίζει σοβαρά για τις συζητήσεις εντός φόρουμ.

Αφήνω όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στο ποστ γιατί είναι από αυτά που δεν επιλέγω να με απασχολούν...