Αργεντίνικο tango με έναν άγνωστο..

Palenque.
Εκεί θα γινόταν αυτή τη φορά μια από τις συναντήσεις της σχολής χορού, από τις πάμπολλες που διοργάνωνε η σχολή με αφορμή το οτιδήποτε: αποκριες, Χριστούγεννα, πανσέληνος, καινούργιος μήνας, παλιός χρόνος, Ερμής στον Σκορπιό, παγκόσμια ημέρα του τραχανά.
Καινούργια και παλιά μέλη έβρισκαν ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους ή με μέλη άλλων παραρτημάτων, να δουν διάφορα είδη χορών, να αναμετρηθούν με τα κουράγια τους στις επιδείξεις, μα κυρίως να διασκεδάσουν χορεύοντας.

Έχοντας ήδη λάβει το βάπτισμα του πυρός σε μερικές ομαδικές αλλά και δυο τρεις ατομικές επιδείξεις, βρέθηκα κι εγω εκείνη τη βραδιά εκεί. Χωρίς κάποια χορογραφία για παρουσίαση, χωρίς το άγχος της έκθεσης στο κοινό, καθαρά μόνο και μόνο για αυτό που μου έδινε ζωή ανέκαθεν: να χορεύω.
Μια άνετη μαύρη φαρδιά παντελόνα, ένα έξωμο μπλουζάκι και τα παπούτσια χορού, ήταν ότι χρειαζόμουν για τη βραδιά.
Τους υπόλοιπους της σχολής θα τους έβρισκα εκεί, και όλοι μαζί θα βρίσκαμε το κέφι μας με την πρώτη bachata που θα έπαιζε στα ηχεία.
Η βραδιά ήταν αμιγώς Latin, κι εγώ θυμάμαι να κοιτάζω τα παπούτσια μου με το τόσο όσο τακούνι, και να αναρωτιέμαι αν θα φτάσω ποτέ σε τέτοιο επίπεδο να πάρω ψηλοτάκουνα, χωρίς τον κίνδυνο να σαβουριαστώ σαν την Σαπφώ Νοταρά που της δίπλωσε η δίχαλη σαγιονάρα στη σκάλα.
Ποιος να το περίμενε ότι μόλις πριν δυο χρόνια
πρώτο πάτησα το πόδι μου στη σχολή, έχοντας τόση εμπειρία στα Latin όσο ένας λογιστής στις καταδύσεις. Και πλέον περίμενα πως και πως τις συναντήσεις της σχολής, χωρίς αυτόν τον κατσικωμένο φόβο μήπως γίνω ρεζίλι…

Δυο χρόνια πριν:
Η ψυχολόγος μου με ρώτησε τι μου αρέσει να κάνω πιο πολύ όταν αισθάνομαι χαρούμενη, και τι όταν αισθάνομαι πιεσμένη.
Η απάντηση μου ήταν ακαριαία, χωρίς δεύτερη σκέψη: χορό, μου αρέσει να χορεύω. Και στη λύπη και στη χαρά. Είναι το οξυγόνο μου, απλά.
Ο τρόπος μου να κλαίω και να γελάω. Είναι τα πάντα.
«Σκέψου τότε την πιθανότητα να πας σε μια σχολή χορού, θα σε βγάλει απ το καβούκι σου, θα σε βοηθησει στο να μάθεις να ακουμπάς και να σε ακουμπάνε πάλι χωρίς να φρικάρεις..»
«Πας καλά;;;;;;» της είπα γελώντας προσπαθώντας να θολώσω τα νερά και να μην καταλάβει ότι φρίκαρα ήδη.
« Μου αρέσει να χορεύω μόνη μου, στο σπίτι. Να μη με βλέπει άνθρωπος, αν είναι δυνατόν ούτε η γάτα μου. Πως άλλοι τραγουδάνε στο μπάνιο σαπουνίζοντας μασχάλη και κώλο; ε έτσι κι εγώ χορεύω. Αλλά ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Με χάρη αρκούδας και με όποια χάρη μπορεί να έχει βραδύποδας σε Μπολσόι, αλλά Μ-Ο-Ν-Η ΜΟΥ.»
Ήταν η σειρά της να γελάσει. Ήξερε καλύτερα τους λόγους που με έκαναν να φρικάρω, και ήξερε επίσης καλύτερα από μένα ότι ήμουν έτοιμη να τους αντιμετωπίσω σιγά σιγά.
Άλλαξε αμέσως δήθεν αδιάφορα την κουβέντα, και εγώ έμεινα με την ικανοποίηση ότι την ξεγέλασα, τουλάχιστον αυτή τη φορά.
Δέκα μέρες μετά, μπήκα για πρώτη φορά στη σχολή χορού, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα το πόσο καλά όντως με ξέρει η ψ μου.

Palenque.
Χάζευα τα πιτσιρίκια που χόρευαν rumba και bachatες και ότι του φανεί του Λωλοστεφανή, και όσο και να τα έκανα χάζι, όσο και να ζήλευα την ζωντάνια των νιάτων τους, στιγμή δεν μετάνιωσα που εστίασα από την αρχή μόνο στο αργεντίνικο τανγκο. Ήταν αυτό ή το Paso Doble, αλλά το δεύτερο μου φαινόταν πιο κοφτό, πιο αυστηρό για κάποιο λόγο. Παρά τις πιέσεις των δασκάλων να δοκιμάσω όλα τα είδη, πήγα σαν ταμένη κόρη του Ορέστη Μακρή στο «Θεία απ το Σικάγο» στο μόνο είδος που μου άρεσε: το αργεντινικο.
Τις ελάχιστες φορές που χόρεψα (λέμε τώρα) άλλα είδη Latin, αισθανόμουν σαν θειά που κάθησε με τη νεολαία στο τραπέζι του Πάσχα και νομίζω ότι δίπλα στη φράση «ρεζίλι των σκυλιών» στα λεξικά, θα έπρεπε να έχει ενσταντανέ με την αφεντιά μου, να ψάχνει να βρει τα πόδια της στο Jive. Μη σου τύχω ένα πράμα.

«Χορεύετε;»
Ενα προτεταμένο χέρι και ένα βαθύ καρφωμένο βλέμμα πάνω μου με έβγαλαν απ τις σκέψεις μου.
Ευτυχώς για μένα εκείνη την ώρα είχαν αρχίσει τα αργεντινικα, γιατί άντε να εξηγείς στον καθένα πως δεν χορεύεις γενικά τα άλλα είδη, γιατί είσαι σαν τη θειά που κάθεται με τη νεολαία στο τραπέζι του Πάσχα κτλ κτλ κτλ.
Ευτυχώς για εκείνον επίσης, γιατί δεν θα πήγαινε σπίτι μετά, με πατημένα τα πόδια του μέχρι και τα γόνατα.
Άπλωσα το χέρι και τον ακολούθησα στη πρώτη από τις δυο προσκλήσεις του εκείνο το βράδυ..

Με οδήγησε στη μέση του μαγαζιού, μέσα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο που χόρευε ήδη, και με έπιασε απ τη μέση..
Οι κινήσεις του έρρεαν με μια άνεση που πρόδιδε την εμπειρία του στο είδος.
Το υπεραναλυτικό μυαλό μου ωστόσο, δεν ήθελε πολύ για να με αποσυντονίσει: σίγουρα είναι δάσκαλος, ποιός είναι και δεν τον έχω ξαναδεί; Γιατί δεν μιλάει καθόλου; Δεν μπορεί να είναι καινούργιος, είναι έμπειρος. Τι σκατά διάολε, ποιος με χορεύει γαμωτο;
Άρχισα να μετράω τα βήματα, άρχισα να κάνω λάθη, έτρεμαν τα πόδια μου, τον πατούσα τη μια φορά μετά την άλλη, πανικός, ρεζίλι, ας ανοίξει τώρα μια τρύπα όση η πίστα να πέσω μέσα… αλλά εκείνα τα μάτια του…καρφωμένα στα δικά μου που δεν τολμούσαν να τον κοιτάξουν απ την ντροπή.
Αισθανόμουν πιο άγαρμπη κι από κουνάβι ταχυδακτυλουργό, κι εκείνος πεισματικά αμίλητος, με εκείνο το βαθύ και μελαγχολικό βλέμμα, χωρίς ίχνος επιτηδευμένης γοητείας, να εξακολουθεί να με οδηγεί στα λίγα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας.

Το σύμπαν πρέπει να με λυπήθηκε και το κομμάτι επιτέλους έφτασε στο τέλος του.
Με οδήγησε πίσω στη θέση μου, πάντα αμίλητος και με άφησε εκεί ακριβώς όπου με βρήκε.
Πριν προλάβω να του πω ένα τυπικό ευχαριστώ, είχε ήδη χαθεί στο πλήθος.
Έμεινα θυμωμένη με τον εαυτό μου να τον οικτίρω για την ατσουμπαλοσύνη του, και να σιχτιριάζω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να πάω εκείνη τη μέρα. Και την πρώτη μέρα. Και κάθε μέρα από τότε.

Οι μελωδίες έγιναν βοή, ο γνωστός κόσμος έγινε αδιάφορος, κι εγώ πρέπει να είχα πάρει το γνωστό μπορντοκεραμιδοκοραλλοκόκκινο της Μοιραράκη απ την ντροπή, για να θέλω να το βάλω στα πόδια.

Ανάθεμα και το αγαλματάκι που είχα πάρει στις προαγωγικές της σχολής, ανάθεμα τα καλά λόγια του ιδιοκτήτη στις εξετάσεις, ανάθεμα τα τόσα χρόνια μου στο μπαλέτο και στη ρυθμική που όλοι κόπτονταν ότι φαίνονται στις κινήσεις μου.
Ανάθεμα όλα.

«Αυτή τη φορά δεν θα σας ρωτήσω, θα χορέψετε υπό ένα όρο: τα μάτια σας κλειστά»
Έμεινα αποσβωλομένη να τον κοιτάω πάλι μπροστά μου να βγάζει την γραβάτα του, διακόπτοντας με θράσος την ντροπή μου.
Λένε ότι είμαι ετοιμόλογη, αλλά εκείνη τη στιγμή απλά αναρωτιόμουν αν το σύμπαν είχε αποφασίσει να με γλεντήσει εκείνο το βράδυ, και έμεινα να τον κοιτάω να βγάζει τελείως την γραβάτα του, να βάζει το πιο φαρδύ της σημείο στα μάτια μου και να δένει γύρω γύρω στο κεφάλι μου την υπόλοιπη.
Μέχρι που σταμάτησα να τον κοιτάω, και το μόνο που ένιωθα ήταν να είμαι σαν τυφλόμυγα με τακούνια.

Με οδήγησε και πάλι μέσα στη μέση του κόσμου και ειλικρινά χωρίς να βλέπω, πρέπει να περπατούσα σαν συγκαμένη γριά με αρθρίτιδα και χειρουργημένο ισχίο.
«Στο αργεντινικο η ντάμα δεν μετράει, δεν χορεύει,δεν υπολογίζει αποστάσεις, δεν προσπαθεί να βγάλει τα ochos. Όλα τα κάνει ο καβαλιέρος. Η ντάμα απλά του αφήνεται..» είπε.
Και έβαλε το χέρι του στη μέση μου και πάλι..

Αν υπάρχει ένας ορισμός στο σύμπαν για την μυσταγωγία, θα ήταν αυτός ο χορός.
Το χέρι του και το σώμα του με οδηγούσαν με μια αδιόρατη κίνηση, με πιέσεις ανεπαίσθητες, με ελαφριά μπλοκαρίσματα όταν με ήθελε ήρεμη, και με απότομα πετάγματα όταν με ήθελε κοφτή.
Χωρίς να τον έχω ξαναδεί στη ζωή μου, χωρίς να κατέχω περγαμηνές και βραβεία στο αργεντινικο τανγκο, τον ακολούθησα σε μια χορογραφία μυσταγωγική, «μια συνουσία μυστική», σε μετρήματα που δεν χρειάζονταν, σε ochos που έρρεαν αβίαστα, σε βαθιά καθίσματα που καθήλωναν, σε ενέργεια που πάλλονταν στον χωροχρόνο.
Υπολογίζοντας τον χρόνο άψογα, στην τελευταία νότα με έφερε και με σταμάτησε απότομα μπροστά του.
«Κατάλαβες τώρα; Μόνο όταν η ντάμα αφήνεται..» μου είπε και ένιωσα την ανάσα του στα χείλη μου.

Άκουσα χειροκροτήματα, ένα ολόκληρο μαγαζί να φωνάζει «κι άλλο κι άλλο», και όταν μου έβγαλε την γραβάτα απ τα μάτια, συνειδητοποίησα ότι χορευαμε μόνοι μας, ενώ όλοι οι άλλοι είχαν κάνει στην άκρη και μας κοίταζαν.
Μου έπιασε το χέρι και υποκλιθήκαμε και οι δυο, εν μέσω χειροκροτημάτων που δεν έλεγαν να σταματήσουν.

Αν έχει δει κάποιος την τελευταία σκηνή του «La La land”, τον τρόπο που κοιτάει ο Ryan Gosling την αγαπημένη του γνωρίζοντας ότι την βλέπει για τελευταία φορά, αυτό το βαθύ, μελαγχολικό βλέμμα του «πάντα», με το χαμόγελο στο τέλος του ίδιου «πάντα» στο διηνεκές, θα είναι ακριβώς σαν να εβλεπε εκείνον και το πως με κοίταζε χαμογελώντας.
Χωρίς καμία άλλη κουβέντα, μου είπε τα πάντα με εκείνο το βλέμμα του. Αυτή η μικρή στιγμή που έμεινε αναλλοίωτη. Και έμεινε στο πάντα.

Δεν έχω ζήσει πιο έντονα δυο λεπτά στη ζωή μου. Δεν έχω αιωρηθεί ποτέ πάνω απ το έδαφος και δεν έχω χορέψει ποτέ πάνω σε σύννεφα.
Το έκανα εκείνα τα δυο λεπτά μόνο, μαζί του.
Αλλά κράτησαν για πάντα.
Όπως βρέθηκα να κρατάω την γραβάτα του αφού χάθηκε και πάλι στο πλήθος…

Δεν τον έψαξα μετά. Δεν τον έψαξα ποτέ ξανά. Δεν ήθελα να τον γνωρίσω. Ήθελα μόνο να μείνουν αυτά τα δυο λεπτά όπως ακριβώς συνέβησαν. Στιγμή αναλλοίωτη στη φθορά και στον χρόνο. Τιμής ένεκεν αυτής της μυσταγωγίας που μου χάρισε.

Την επόμενη εβδομάδα, διέκοψα τα μαθήματα μου στη σχολή και δεν ξαναπήγα σε καμία εκδήλωση έκτοτε.
Θεωρούσα ότι θα ήταν ιεροσυλία οτιδήποτε άλλο μετά από αυτό, μετά από εκείνον.
Μετά από αρκετά χρόνια, έμαθα από φίλους στη σχολή ότι εκείνος με έψαχνε. Πάντα…

Σε ένα ιδιαίτερο κουτί έχω φυλαγμένη την γραβάτα του.
Που και που το ανοίγω, την κοιτάω και θυμάμαι εκείνα τα δυο λεπτά.
Και πως ένας παντελώς άγνωστος, μέσα σε δυο λεπτά με έκανε να μην τον ξεχάσω ποτέ..
Κατάλαβα αγαπημένε, κατάλαβα..



Να είσαι καλά όπου και να είσαι…
Σ ευχαριστώ..
Ψυχή ΒΑΘΙΑ.

 

         
Ας ξαναπάμε αν θέλεις να χορέψουμε... Πάνε χρόνια... Και γύρισε καπάκι η ζωή σε πολλά, που λέει και το τραγούδι... Αλλά ας πάμε αν το θέλεις... 

 

Θα σε πάω Παλιάτσο τώρα, Πεντέλη.
Εκεί γίνονται τώρα τα ομορφα 

 

Ανταποδίδω καρδούλωμα 

 

Αγαπημένο μέρος  

 

Μου θύμισες αυτό το τραγούδι

 

count me in!
αλλά επειδή έχω το όνομα έχω και την χάρη και διατρέχω

θα κάτσω σε μια γωνιά και θα σας καμαρώνω!

 

Έλα εσύ και ας κάθεσαι...  

 

Always.

( Έλα εσύ στα μέρη μας με το καλό, και δεν θα κάτσεις σε καμία γωνιά)

 

love you girls  

 

Αη μου θυμίσατε κι αυτό...