Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

αχ! έρωτας αυτό το βιβλίο <3

 

Την άλλη μέρα, ο δικηγόρος του Μπέρναρντ της παρέδωσε αυτή την απάντηση: «O έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του. Το περισσότερο την άλλη μέρα αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις ”κάνω” και να “μείνει” καταντάνε ακατάλληλες. Ο έρωτάς μου για σένα δεν δέχεται δεσμά. Σε αγαπώ ελεύθερα και τζάμπα». Η Λη – Τσέρι ελεύθερα βγήκε στις βατομουριές και έκλαψε. «Θα τον ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου» μονολόγησε με λυγμούς. Ναι χρυσή μου, μόνο που ο κόσμος δεν έχει άκρη. Ο Κολόμβος το διευκρίνισε.

Τομ Ρομπινς - Τρυποκάρυδος

 

Και λίγα λες!...  

 

Ποιό είναι το νόημα της ζωής;

Ο σκοπός μας είναι να εξελισσόμαστε συνειδητά και σκόπιμα προς μία πιο σοφή, πιο απελευθερωμένη και πιο φωτεινή κατάσταση ύπαρξης, να επιστρέψουμε στην Εδεμ, να συμφιλιωθούμε με το φίδι και να στήσουμε τους υπολογιστές μας ανάμεσα σε άγριες μηλιές.
Κατά βάθος, όλοι ξέρουμε μάλλον ότι το πραγματικό μας έργο είναι κάποια μορφή μυστικιστικής εξέλιξης, μία συνένωση με τη θεότητα, την αγάπη. Όμως καταπιέζουμε δραστικά αυτήν την ιδέα γιατί, αν την δεχτούμε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτικές μας παλινδρομήσεις, τα θρησκευτικά μας δόγματα, οι κοινωνικές μας φιλοδοξίες και τα οικονομικά τερτίπια μας δεν είναι απλώς αντιπαραγωγικά αλλά ασήμαντα. Η αποστολή μας είναι να αποβάλουμε αυτές τις άσκοπες ανασχολήσεις και να επωμιστούμε πάλι το αρχέγονο φορτίο της ανεξάντληντης έκστασης. 'Η, αν δεν γίνεται αυτό, να χτυπήσουμε μια καλή πίτσα με λεπτή ζύμη κι ένα ποτήρι μπύρα.

Τομ Ρόμπινς, Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα

 

"Έχω κάποιο προαίσθημα, πως ο "κύβος ερρίφθη". Ίσως το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να γίνει πολύ νωρίτερα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και στους πιο άγριους εφιάλτες του. Φοβερά συμπτώματα παρουσιάζονται. Ίσως να είναι κιόλας αρκετή για να προκαλέσει την αρχική δόνηση η προαιώνια, αφύσικη κατάσταση, που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη. Πώς θα μπορούσε, μα την αλήθεια, να χαρακτηριστεί φυσική μια κατάσταση ριζωμένη από αιώνες στο παμπάλαιο και το τεχνητό; Δεν μπορεί πια ένα μέρος από την ανθρωπότητα να κρατάει σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη. Ενώ τώρα αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό εκπληρώνουν όλοι οι θεσμοί, που από καιρό έπαψαν να είναι χριστιανικοί, στην Ευρώπη, που κατάντησε ολότελα ειδωλολατρική... Η αφύσικη αυτή κατάσταση πραγμάτων και τα άλυτα αυτά πολιτικά προβλήματα -γνωστά στον καθένα, ας σημειωθεί- δεν είναι δυνατόν παρά να οδηγήσουν σ` ένα τεράστιο, τελειωτικό πόλεμο με τη συμμετοχή όλων, που θα ξεσπάσει σε τούτον τον αιώνα, μα ίσως ακόμα και σε τούτη τη δεκαετία...".

--
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα"

 

"... Η Λου μπήκε πάλι στο αυτοκίνητο. Είχα πληρώσει το βενζινά κι είχε φύγει. Έβαλα μπροστά και βάλθηκα να τρέχω του σκοτωμού για κάνα δυο ώρες ακόμα. Η Λου δε σάλευε. Έμοιαζε να κοιμάται· είχα ηρεμήσει εντελώς, και ξαφνικά, τεντώθηκε, άνοιξε πάλι το ντουλαπάκι, κι αυτή τη φορά ήπιε τρία ποτήρια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο.
Δεν μπορούσα πια να τη βλέπω να σαλεύει δίχως να ερεθίζομαι ξανά. Προσπάθησα να συνεχίσω να οδηγώ, αλλά δέκα μίλια πάρα πέρα, σταμάτησα το αμάξι στην άκρη του δρόμου. Ήταν ακόμη σκοτάδι· ωστόσο ένιωθες την αυγή να έρχεται, και στη γωνιά εκείνη δεν είχε αέρα. Συστάδες, δέντρα και θάμνοι. Είχαμε διασχίσει μια πόλη, πριν από μισή ώρα περίπου.
Μόλις τράβηξα το χειρόφρενο, πήρα το μπουκάλι, ήπια λίγο κι ύστερα της είπα να κατέβει. Άνοιξε την πόρτα, πήρε την τσάντα της και την ακολούθησα· πήγε προς τα δέντρα, σταμάτησε μόλις φτάσαμε και μου ζήτησε τσιγάρο· τα είχα αφήσει στο αυτοκίνητο. Της είπα να με περιμένει· άρχισε να ψαχουλεύει στην τσάντα της για να τα βρει, αλλά εγώ είχα κιόλας φύγει τρέχοντας για το αμάξι. Πήρα και το μπουκάλι. Ήταν σχεδόν άδειο, είχα όμως κι άλλα στο πορτ μπαγκάζ.
Όταν γύρισα, δυσκολευόμουν να περπατήσω κι άρχισα να ξεκουμπώνομαι πριν τη φτάσω· τη στιγμή εκείνη είδα τη λάμψη μιας πιστολιάς κι ακριβώς την ίδια στιγμή μού φάνηκε ότι το αριστερό μου χέρι κόπηκε απ’ τον αγκώνα· το μπράτσο μου έπεσε ξερό μπροστά απ’ το θώρακά μου: αν εκείνη τη στιγμή δεν ξεκουμπωνόμουν, θα την είχα αρπάξει στα πνευμόνια.
‘Ολα αυτά τα σκέφτηκα σ’ ένα δευτερόλεπτο: το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν πάνω της και της έστριβα τον καρπό, έπειτα της έδωσα μια γροθιά στον κρόταφο με όλη μου τη δύναμη, γιατί προσπαθούσε να με δαγκώσει· δεν ήμουν όμως σε καλή θέση κι υπέφερα σαν κολασμένος. ‘Αρπαξε τη γροθιά, σωριάστηκε κάτω κι έμεινε ακίνητη· αλλά αυτό δε μου αρκούσε. Μάζεψα το ρεβόλβερ και το έβαλα στην τσέπη μου. Ένα 6,35 ήταν όλο κι όλο, σαν το δικό μου, αλλά το παλιοθήλυκο είχε σημαδέψει σωστά. Γύρισα τρέχοντας στο αυτοκίνητο. Κρατούσα το αριστερό μου μπράτσο με το δεξί μου χέρι και θα πρέπει να μόρφαζα σαν κινέζικη μάσκα, ήμουνα όμως τόσο λυσσασμένος, που δεν καταλάβαινα πόσο πολύ πονούσα.
Βρήκα αυτό που έψαχνα, το σκοινί δηλαδή, και γύρισα. Η Λου άρχισε να σαλεύει. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω παρά μόνο το ένα χέρι για να της δέσω τα μπράτσα, και πονούσα, μόλις τέλειωσα όμως, άρχισα να τη χαστουκίζω· της τράβηξα τη φούστα, έσκισα το πουλόβερ της κι άρχισα πάλι να τη χαστουκίζω. Πρέπει να την κρατούσα με το γόνατό μου την ώρα που της έβγαζα το βρωμοπουλόβερ της, και κατάφερα να της το ανοίξω μπροστά. Είχε αρχίσει να χαράζει· ένα μέρος του κορμιού της ήταν ακριβώς στην πιο σκοτεινή σκιά του δέντρου.
Τη στιγμή εκείνη, προσπάθησε να μιλήσει και μου είπε ότι δε θα την έπιανα κι ότι είχε τηλεφωνήσει στον Ντεξ να ειδοποιήσει την αστυνομία, κι ότι πίστευε πως ήμουν κάθαρμα από τη στιγμή που είχα πει να καθαρίσουμε την αδερφή της. Γέλασα, κι έπειτα σα να χαμογέλασε κι εκείνη και της έριξα μια γροθιά στο σαγόνι. Το στήθος της ήταν κρύο και σκληρό· τη ρώτησα γιατί με είχε πυροβολήσει και προσπαθούσα να συγκρατηθώ· μου είπε ότι ήμουν ένας βρωμοαράπης, ότι της το είχε πει ο Ντέξτερ κι ότι είχε έρθει μαζί μου για να ειδοποιήσει την Τζην κι ότι με μισούσε όσο δεν είχε μισήσει ποτέ της άνθρωπο.
Γέλασα πάλι. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε μέσα στο στήθος μου, τα χέρια μου έτρεμαν και το αριστερό μου μπράτσο αιμορραγούσε άσκημα· ένιωθα τα ζουμιά να κυλάνε κατά μήκος του χεριού μου.
Της απάντησα ότι οι Λευκοί είχαν σκοτώσει τον αδερφό μου κι ότι μ’ εμένα δε θα τα κατάφερναν έτσι εύκολα, αλλά ότι αυτή, πάντως, την είχε βαμμένη, και της έσφιξα το ένα στήθος με το χέρι μου τόσο δυνατά, που παραλίγο να λιποθυμήσει, αλλά δεν έβγαζε άχνα. Τη χαστούκισα ξανά. Ανοιξε πάλι τα μάτια. Ξημέρωνε, και τα είδα να λάμπουν απ’ τα δάκρυα και την οργή· έσκυψα πάνω της· νομίζω ότι τη μύριζα σα ζώο κι άρχισε να τσιρίζει. Τη δάγκωσα δυνατά ανάμεσα στους μηρούς. Το στόμα μου ήταν γεμάτο από τις μαύρες σκληρές τρίχες της· την άφησα για μια στιγμή, κι ύστερα ξανάρχισα πιο χαμηλά που ήταν πιο τρυφερά. Κολυμπούσα στο άρωμά της, ήταν παρφουμαρισμένη μέχρι εκεί κάτω, κι έσφιξα τα δόντια. Προσπαθούσα να της κλείσω με το ένα μου χέρι το στόμα, μα τσίριζε σα γουρούνι, κάτι ουρλιαχτά που σ’ έπιανε ανατριχίλα. Τότε, έσφιξα τα δόντια μ’ όλη μου τη δύναμη και τα ‘χωσα μέσα της. Ένιωσα το αίμα να πετάγεται στο στόμα μου, και οι γοφοί της κουνιόνταν μόλο που ήταν δεμένη. Το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο αίμα κι έκανα λίγο πίσω προς τα γόνατά της. Δεν έχω ξανακούσει γυναίκα να φωνάζει έτσι· ξαφνικά ένιωσα ότι τέλειωνα μέσα στο σλιπ μου· ταράχτηκα όσο ποτέ, αλλά φοβήθηκα μήπως έρθει κανείς. Άναψα ένα σπίρτο κι είδα ότι αιμορραγούσε πολύ. Στο τέλος βάλθηκα να τη χτυπάω, μόνο με τη δεξιά μου γροθιά στην αρχή, στο σαγόνι, ένιωσα τα δόντια της να σπάνε και συνέχισα, ήθελα να σταματήσει να φωνάζει. Τη χτύπησα πιο δυνατά, έπειτα μάζεψα τη φούστα της, της την έχωσα στο στόμα και κάθισα πάνω στο κεφάλι της. Κουνιόταν σαν σκουλήκι. Δε φανταζόμουν ότι θα ‘χε τόση ζωή μέσα της· έκανε μια κίνηση τόσο απότομη, που νόμιζα ότι το αριστερό μου μπράτσο θα ξεκολλούσε· τώρα ήμουν τόσο έξαλλος, που θα μπορούσα να τη γδάρω ζωντανή· σηκώθηκα για να την αποτελειώσω με τις κλοτσιές, και μ’ όλο μου το βάρος τίναξα το πόδι μου στο λαρύγγι της. Όταν σταμάτησε να κουνιέται, ένιωσα ότι τέλειωνα για δεύτερη φορά. Τώρα, έτρεμαν τα γόνατά μου και φοβόμουν μήπως λιποθυμήσω κι εγώ με τη σειρά μου... " ΘΑ ΦΤΥΣΩ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΣΑΣ - Boris Vian

 

"Συμβαίνει άραγε και στους άλλους αυτό; Να κοιτάζουν το παρουσιαστικό τους, την εξωτερική μορφή τους και να μην αναγνωρίζουν τον εαυτό τους; Αντικρίζουν τάχα το είδωλό τους και θαρρούν πως βλέπουν ένα σκηνικό αδέξιο, μια παραμόρφωση της πραγματικότητας; Να συνειδητοποιούν με τρόμο ότι υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στην εικόνα που σχηματίζουν γι\' αυτούς οι άλλοι και στην ιδέα που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους; Κι ότι η γνώση από μέσα και η γνώση απ\' έξω απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε είναι αδύνατον να τις θεωρήσει κανείς γνώση του ίδιου προσώπου; Η απόσταση από τους άλλους στην οποία μας τοποθετεί αναγκαστικά αυτή η συνειδητοποίηση μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όταν ένα ακόμα στοιχείο ξεκαθαρίζει μέσα μας: πως δηλαδή το παρουσιαστικό μας δεν το βλέπουν οι άλλοι όπως το βλέπουμε εμείς. Γιατί τους ανθρώπους δεν τους κοιτάζουμε σα να \'ταν σπίτια, δέντρα, άστρα. Τους ανθρώπους τους κοιτάζουμε προσδοκώντας να έρθουμε σ\' επαφή μαζί τους με συγκεκριμένο τρόπο και να τους μεταμορφώσουμε έτσι σε κομμάτια του δικού μας εσωτερικού κόσμου. Η φαντασία μας τους κόβει και τους ράβει για να ταιριάζουν με τις επιθυμίες και τις ελπίδες μας ή αντίθετα, για να επιβεβαιώνουν τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας. Δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε σίγουροι κι απροκατάληπτοι ούτε καν στα εξωτερικά όρια ενός Άλλου. Καθ\' οδόν το βλέμμα μας ξεστρατίζει και θολώνει από τους πόθους και τα φαντάσματα του νου, που μας σφραγίζουν με την ιδιάιτερη, απαραγνώριστη ταυτότητητά μας, που μας κάνουν να είμαστε αυτοί ακριβώς που είμαστε"

Πασκάλ Μερσιέ, "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα"

 

"...για να του χαρίσει ηδονή,πάλι και πάλι, ενώ εκείνη έμενε απέξω,προσεκτική, αναλυτική και ξένη,πριν να διεκδικήσει το μέρτικο της και ξαπλώσει πάνω του, τρέμοντας, διεκδικώντας απ αυτόν να την πάρει και να την πονέσει, με το στόμα της λεκιασμένο,όπως η συριακή θεότητα...."

Το κουτσό
Χούλιο Κορτάσαρ

 

"You can do what you decide to do - but you cannot decide what you will decide to do" Free Will -S.H.

 

“Punishment for acting above your station was a central principle in Harriet’s interpretation of the world. In the hospital, Elwood wondered if the viciousness of his beating owed something to his request for harder classes: Get that uppity nigger. Now he worked on a new theory: There was no higher system guiding Nickel’s brutality, merely an indiscriminate spite, one that had nothing to do with people. A figment from 10th grade science struck him: a Perpetual Misery Machine, one that operated by itself without human agency. Also, Archimedes … Violence is the only lever big enough to move the world”

The Nickel Boys
Colson Whitehead

 

“One day you might beg me to kiss you.”
He stepped close enough for me to stab him. Heat radiated of him. Around me. A bead of sweat rolled between my shoulders, slipped down my spine. I shivered. He smelled of mint and warm summer days- so at odds with the darkness of his luccicare.
“You might hate it. Or love it. But temptation will surge through those magical veins of yours, obliterating all common sense. You’ll want me to save you from your endless torment by giving you everything you love to loathe. And when I do, you’ll thirst for more”

Kingdom of the Wicked
Kerri Maniscalco