Πως ξυπνησε τ'αγριμι

Ειχε τα ποδια της στους ωμους του. Εκει του αρεσε, να βλεπει στα ματια της τη καυλα οταν εμπαινε ολοκληρος μεσα της.

Αλλοτε αργα, βασανιστικα αργα, αλλοτε δυνατα και γρηγορα, να τη σκιζει, να τη κανει να λιωνει και να χυνει απανωτα.

Της εδινε τη διαταγη, χυσε, ποτε ρωτουσε εκεινη, ΤΩΡΑ απαντουσε αυτος κι εκεινη να χυνει, ξανα και ξανα και ξανα.

Παντα προσπαθουσε να κρατησει ενα λογαριασμο, να μετρησει τις φορες που το κορμι της εκανε συσπασεις, το μουνι της εσφιγγε, τα ματια της χανονταν και η φωνη της αλλοτε πνιγμενη, αλλοτε δυνατη, αναλογα με το που το εκαναν να σημαδευει τη στιγμη της κορυφωσης.

Ποτε δεν το καταφερε.

Κι εκεινος, να νοιωθει τον πουτσο του ετοιμο να σπασει απ τη καυλα, να θελει να αδειασει τη ψυχη του μαζι με το σπερμα του εκει που του αρεσε πιο πολυ, στο στομα της και να τη βλεπει να καταπινει αχορταγα, να λατρευει αυτη τη στιγμη, να λατρευει το σπερμα του, να λατρευει τον πουτσο του. Να τον εχει στα χερια της σαν κατι πολυτιμο, να τον χαιδευει, να τον προσεχει...

Κρατουσε χρονια αυτη η σχεση, αλλα δεν ελεγε να παψει το παθος.

Ισα ισα, οσο τα κορμια συντονιζονταν, οσο ο ενας μαθαινε καλυτερα τη τελευταια ακρη του κορμιου του αλλου, τοσο η ηδονη γινοταν πιο μεθυστικη, οι εκρηξεις πιο εντονες, οι ματιες πια αρκουσαν για να συνεννοηθουν.

Τον κοιτουσε στα ματια και ηξερε ποσο την θελει, την κοιτουσε στα ματια κι ηξερε κι εκεινος ποσο καυλωμενη ηταν. Ηταν παντα ετοιμη γι αυτον, παντου και παντα.

Η καυλα δεν ειχε ορια, δεν ειχε φραγμους.

Ενα νευμα, μια ανεπαισθητη κινηση, μια λεξη, αρκουσαν για να του δοθει οπως εκεινος ζητουσε, να παραδοθει στο παθος και στη καυλα του, με κορμι και ψυχη.

Μαζι της ανακαλυψε το αγριμι που εκρυβε βαθια μεσα του. Η καυλα και η παραδοση της, η πληρης υποταγη το ξυπνησαν απο τον ληθαργο του και εμφανιστηκε ξαφνικα, τοσο που καποια στιγμη τρομαξε κι ο ιδιος.

Το χερι του επεσε στο προσωπο της χωρις να το καταλαβει, η καυλα του απογειωθηκε, βγηκε απ το σωμα του και εγινε καποιος αλλος, πιο αληθινος, πιο ζωντανος.

Εκεινη απλα χαμογελουσε και εχυνε.

Της χτυπησε το ενα στηθος απαλα, την ενοιωσε να καυλωνει κι αλλο, τη χτυπησε ξανα, στο αλλο, η καυλα της καθρευτιζοταν στα ματια της, η ανασα της πιο βαρια, πιο εντονη.

Κι αλλο τον παρακαλεσε πνιχτα, αναμεσα στους οργασμους της.

Πιο δυνατα, σε παρακαλω...

Της επιασε τις ρογες, ηταν τεραστιες και σκληρες, τον προκαλουσαν να τις στριψει, να τις τσιμπησει, να τις τραβηξει.

Ελιωσε με το πρωτο τσιμπημα.

Το δευτερο, το τριτο, τωρα πια τις τραβουσε και τις δυο, τα στηθη της τρανταζονταν, μια τις εστριβε, μια τις τσιμπουσε, μια τους εριχνε σκαμπιλια κι εκεινη απο κατω του, με τον πουτσο του μεσα της να τη ξεσκιζει, να χυνει ακαταπαυστα και να μουρμουραει ακαταλληπτα.

Τα ματια της μια να βασιλευουν και να χανονται, μια να ανοιγουν και να ζηταν κι αλλο κι αλλο κι αλλο.

Πλησιασε το προσωπο του στο δικο της, τη φιλησε, τα χειλη της χαλαρα, ζεστα, υγρα, φιλοξενα, δεχτηκαν τη γλωσσα τπυ αχορταγα. Μετα, απομακρυνθηκε και τη κοιταξε, ηξερε τι επρεπε να κανει, ανοιξε το στομα της τελειως κι εκεινος αφησε το σαλιο του να πεσει μεσα.

Το γευτηκε σαν τη πιο ποθητη γευση, το κρατησε στο στομα της και το χαιροταν πριν το καταπει και απλωσει ενα τεραστιο χαμογελο στο προσωπο της. Τι υπεροχο χαμογελο!

Κι οταν πια ο πουτσος του πονουσε και ηθελε ν αδειασει τους χυμους του, δεν αντεχε αλλο τοση καυλα, ενα νευμα και μια διαταγη, ελα να σε ταισω πουτανακι μου, ηταν αρκετα για να πεσει αμεσως στα γονατα και να ρουφηξει απληστα και τη τελευταια σταγονα απο το σπερμα του, ενω εκεινος της φωναζε ποσο υπεροχη ηταν η πουτανα του και ποσο γουσταρε να τη ταιζει τα χυσια του.

Κι υστερα, σαν τη θαλασσα μετα τη τρικυμια, τα δυο ιδρωμενα κορμια, ξεπνοα, οι δυο εξαγνισμενες ψυχες, αγκαλια, να κουμπωνουν η μια πανω στην αλλη, να προσπαθουν να βρουν τις ανασες τους, να γυρισουν ξανα στον κοσμο αυτο και να συνειδητοποιησουν που βρισκονται και ποιοι ειναι, να γινουν παλι θνητοι κι ευαλωτοι οπως πριν.

Η ζωη κι ο θανατος, οι ενεργειες που συναντιουνται, τα κυματα, οι ακτινοβολιες, το συμπαν και το κενο, ολα μαζι σ ενα χορο κορμιων και ψυχων, μια συμφωνια αγραφη που γραφτηκε για παντα στη μνημη.



Δυστυχως, δεν συνεχιζεται...

 

αναστατώθηκα η γυναικά...  

 

Πανέμορφο!  

 

Αν δεν ήταν γραμμένο στην κατηγορία literature, θα έπαιρνα όρκο ότι η ιστορία είναι αληθινή..

 

Που το ξεθαψατε!  
Αληθινο ειναι, ναι!

 

Απλά εξαιρετικό...

 

Ευχαριστω! Ηταν μια αναγκη να το βγαλω απο μεσα μου ολο αυτο.

 

Ευχαριστω πολυ!

 

Όλο ήτανε υπέροχο  

Αυτό είναι όμως συγκλονιστικό   

 

Νασαι καλα!

 

ωραιος!

 

Εξαιρετικό..