Ερωτική Ποίηση

Κάνε κουράγιο, Άννα.
Πάλεψε τα χρόνια.
Άννα μου, με τις αλλιώτικες συνήθειες,
τις αλλιώτικες κινήσεις.
Είχες πολύ καλούς τρόπους.
Φαινόταν ότι ήσουν από άλλο κόσμο.
Όμως, εσύ έκανες ό,τι μπορούσες
για να μην το δείχνεις.
Δεν περιφρονούσες τη φτώχεια
αλλά ούτε σε γοήτευε ιδιαίτερα.
Όλα σε σένα ήταν διαφορετικά.
Το δωμάτιο σου με τα σπάνια αντικείμενα,
τα γράμματα, τα δώρα σου…
Σίγουρα, είχες καλύτερο γούστο από μένα!
Ερχόσουν και μ’ έβρισκες.
Το κρεβάτι μου, το στήθος σου…
Άννα, μικρή πρόστυχη κυρία.
Και κάτω απ’ τα παράθυρα βρεγμένος δρόμος,
ο ήχος του τρένου, το σούρουπο.
Και το δωμάτιο μου, Άννα,
κρεμασμένο στον αέρα,
σαν πορτοκάλι.
Κάνε κουράγιο Άννα.

Που να ‘σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πως περνάς…
Που να ‘σαι τώρα; Αχ πως αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…

Ξέρεις Άννα εμείς οι δυο
ήταν γραφτό να συναντηθούμε.
Τι να ξέρουν; Πως μπορούν να ξέρουν οι άλλοι;
Συνομίληκη, μικρή ερωμένη μου.
Θυμάσαι; Εκατομμύρια στιγμές,
στιγμές που όσο πάνε και λιγοστεύουν,
έτσι όπως κάποιοι τις λεηλατούν
μπροστά στα μάτια μας, κάθε μέρα.
Άδικα παλεύω να τις κρατήσω, άδικα.
κυλάνε βουβά και φεύγουν
προς τη μεγάλη θάλασσα.
Πέρασαν τόσα χρόνια.
Δε φοράω πια το φοιτητικό μου μπουφάν
και δυσκολεύομαι να συνηθίσω
αυτό το καλοραμένο κουστούμι.
Δεν περιφρονώ το χρήμα
αλλά ούτε με γοητεύει ιδιαίτερα.
Μότσαρτ, Ρέκβιεμ, Agnus Dei, Yesterday.

Απόψε θα ‘ρθω στο πρώτο σου όνειρο.
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Πες ψέματα στον άντρα σου.
Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.
Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σου
κάτω από το τραπέζι.
Απόψε, Άννα.
Στο καλύτερο ξενοδοχείο.
Απόψε.
Στο πρώτο σου όνειρο.
Κάνε κουράγιο Άννα.

Που να ‘σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς…
Που να ‘σαι τώρα; Αχ πως αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…

Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Γιατί δε θα `χω πια κανέναν και τίποτα
να με κρατήσει νέο.
Μόνος μου επιμένω ακόμα εδώ,
παρόλο που άρχισε πάλι να βρέχει,
έτσι όπως βρέχει πάντα στα νησιά
Οκτώβρη μήνα.
Θυμάσαι;
Θάλασσα από μολύβι και ουρανός από πεύκα.
Απόμακρες, ανάκατες φωνές.
Η φωνή της μητέρας, του φίλου, της κόρης,
του αδελφού, της ερωμένης,
της σειρήνας του πλοίου.
Ρούχα λευκά, βιαστικά μαζεμένα,
λίγο πριν τη βροχή.
Μαζί τους χάθηκε και το φως.
Ένας σύντομος περίπατος,
ακόμα…εκεί. Δίπλα στη θάλασσα.
Κι ύστερα…τέλος, τέλος.
Κάνε κουράγιο, Άννα.

Που να ‘σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πως περνάς…
Που να ‘σαι τώρα; Αχ πως αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…

Κάνε κουράγιο Άννα…

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

 

Ο ΑΦΡΑΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Όσο ο σφυγμός σου θα ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς μου
Όσο η ίριδα των ματιών σου θα πολλαπλασιάζει την παρουσία σου
Όσο θα πλέω επάνω στο μετάξι του κορμιού σου
Όσο τα χείλη σου θα θωπεύουν τον ύπνο μου
Όσο ο ουρανός θα κατεβαίνει ως τις αιχμές του στήθους σου
Όσο το σμάλτο της σελήνης θα στεφανώνει την κόμη σου
Δε θα φοβούμαι μήπως κατρακυλήσω στην άβυσσο

Τάκης Βαρβιτσιώτης - "Μικρά ερωτικά εγκώμια"
εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, Δεκέμβριος 2002

 

Λατρεμένο...  

 

Τις μέρες που σ' ερωτεύομαι
γίνομαι ο Αυτός που Ποτέ Δεν Πεθαίνει
ακόμη και το άθλιο πεζοδρόμιο ομορφαίνει
και παίρνει λάσκα τη στροφή του,
τα ζόρια του επιούσιου εξανεμίζονται
και τα κύτταρά μου κυκλοφορούν ευτυχισμένα.
Μίμης Σουλιώτης - Παλιές ηλικίες
εκδόσεις Ερμής, Σεπτέμβριος 2002

 

Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που να ενώνει τα σύννεφα
Να χωρίζει τη θάλασσα
Να οξύνει τον πόνο
Για να μπορώ να σε κοιτάζω
Σκύβοντας και ρωτώντας
Ρουφώντας και παίζοντας
Περπατώντας στα τέσσερα.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που να ταιριάζει στις φωνές
Όταν θα δύουν οι αισθήσεις
Και θα ξυπνά το αίσθημα
Όταν θα βάζω το νύχι
Στις πληγές, το ακάνθινο στεφάνι
Στα μαλλιά μου.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα πυρετού
Που να γεμίζει πύον
Θα γίνεται μπλε το πρωινό
Και τρυφερό το βράδυ.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που θα ’χει την πίκρα
Του πιο γλυκού φιλιού
Την αλαφράδα του πουλιού
Και το στυφό της γνώσης.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Για να σου μιλήσω.

Αλέξανδρος Ίσαρης
Από την συλλογή ''Θα επιστρέψω φωτεινός''
Ποιήματα 1993-1999
Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

…

 

Αυτό από μόνο του το κάνει ερωτική ποίηση.
Γι΄ αυτό το ξεχώρησα.  

 

Νικηφόρος Βρεττάκος
ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΣΑΙ

Τώρα τό ξέρεις: τά βουνά δέ μποροῦνε
νά μᾶς χωρίσουν. Καί φεύγοντας ἔρχεσαι.
Καί φεύγοντας ἔρχομαι. Δέν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος
ἔξω ἀπ’ το χῶρο μας. Κι ὁ ἄνεμος εἶναι
ἡ ἁφή τῶν χεριῶν μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
ἐσύ στό βορρᾶ, ἐγώ πρός τό νότο,
κοιτώντας τόν ἥλιο,ὁ καθένας μας ἔχει
τόν ἄλλο στό πλάι του.

Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ὁ χρόνος τό ταξίδι και ἡ ἀπόσταση", 1961

 

Πανέμορφο. Ευχαριστώ πολύ.

 

Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

| Έκτωρ Κακναβάτος | Του Έρωτα | Ποιήματα 1943 - 1987 | εκδόσεις Άγρα |

 

Φυλάξου απ' την αγάπη
(εκτός κι αν είναι αληθινή
και κάθε μέρος του κορμιού σου, ως και τα δάκτυλα ακόμα,
λένε "ναι"),
θα σε τυλίξει ίδια μούμια
και δε θ' ακούγεται η κραυγή σου
και το κορμί σου δε θα λειτουργεί.
Αγάπη; Ας είναι άντρας. Ας είναι γυναίκα.
Πρέπει να 'ναι ένα κύμα που πάνω του θα θέλεις να γλιστρήσεις μαλακά,
να δώσεις το κορμί σου,
να δώσεις το γέλιο σου,
να δώσεις όταν η τραχιά άμμος θα σε παρασύρει
και τα δάκρυά σου θα πέφτουν στη γη.
Το να αγαπάς κάποιον άλλο είναι κάτι
σαν προσευχή
και δε μπορείς να το προγραμματίσεις,
απλά στην αγκαλιά του πέφτεις,
γιατί η πίστη σου την απιστία σου διαλύει.

|Anne Sexton - Νουθεσίες σε κάποιον άνθρωπο ξεχωριστό| Ποιήματα| μετάφραση Δήμητρα Σταυρίδου| εκδόσεις Printa|

 

«Εσύ αναπνέεις για να ζεις.
Εγώ ζω για να μου κόβεται η ανάσα, τότε μόνο αναπνέω.
Εσύ αυτό το λες κόλαση.
Κόλαση το λέω κι εγώ.
Εσύ την αποτάσσεσαι.
Εγώ τη νείρομαι.
Τι να σου εξηγώ τώρα..»
Μ.Μ