Γιατί όλοι οι σκλάβοι αποχωρούν εύκολα/γρήγορα;

ισως δεν γουσταρουν on line καταστασεις

 

Γτ φοβούνται να πάνε παρακάτω
Δεν είναι όλοι ίδιοι

 

Κοίτα, είμαι οπαδός και λάτρης της διαλεκτικής "κομψότητας". Λέγοντας "διαλεκτική κομψότητα" δεν εννοώ τον διάλογο με το "σεις" και με το "σας" αλλά της κομψότητας όπως την ορίζει η φυσική για τις εξισώσεις της. (σαφήνεια-ακρίβεια-απλότητα)
Ρώτησα να μάθω τι είναι αυτό που τους κάνει να τα βρίσκουν σκούρα πίσω απο μια οθόνη. Αυτό ειναι το βασικό επίδικο και νομίζω πως θα βοηθούσε πολύ να το γνωρίζαμε όσο "υποκειμενικό" και "ασταθές" μπορεί να είναι. Το ίδιο θα ρωτούσα και αν μιλούσα με φίλο/η πριν του πω την γνώμη μου.
Κρίνουμε και γράφουμε γνώμη πάνω στο λόγο που αποχωρούν εικάζοντας διάφορα ενώ η νηματοθέτρια δεν λέει το βασικό. Τι τους ζητήθηκε; Είναι αστείο το γεγονός ότι προσπαθούν όλοι στο νήμα να απαντήσουν στο γιατί φεύγουν όταν τους ζητηθεί κάτι χωρίς να γνωρίζουν τι είναι αυτό το "κάτι"

Εδώ η φράση κλειδί είναι η "αντίληψη των πραγμάτων". Το θέμα είναι πως σε ζητήματα μη θετικά υπάρχουν "αντιλήψεις των πραγμάτων" τόσες πολλές που τείνουν στο άπειρο. Αυτό είναι και ο λόγος που η "πραγματικότητα" δέον είναι να μπαίνει εντός εισαγωγικών ή έστω να ονομάζεται "αντίληψη της πραγματικότητας" .

 

Αυτό που λες μου θυμίζει κάτι τύπους που η γκόμενα τους απέρριψε επειδή δεν τους ήθελε και μετά αυτοί πιστεύουν πως τους απέρριψε επειδή "φοβήθηκε" να ζήσει το "αχαλίνωτο και αληθινό πάθος".

 

Αυτή η συμπεριφορά που έθεσε προς συζήτηση η νηματοθέτρια είναι τόσο γνώριμη σε όλους που πραγματικά δεν έχει σημασία σε τι συγκεκριμένα αναφέρεται. Λόγω και της απροσδιοριστίας ως προς το πώς θα εκληφθεί το εκάστοτε ζητούμενο από τον αποδέκτη της εντολής. Αυτό ειδικά μπορεί να γίνει πραγματικά χαοτικό διότι ο καθένας μπορεί να μεταβάλλει την αρχική του στάση ανά πάσα στιγμή. Πλην, δεν είναι το ζητούμενο του νήματος. Έστω ότι ο αποδέκτης της εντολής έχει μια κόκκινη γραμμή ή δεν μπορεί ή δεν μπορεί τη στιγμή που του ζητήθηκε ή χίλια άλλα. Γιατί δεν το λέει αλλά εξαφανίζεται; Αυτή είναι η ερώτηση. Σε αυτήν η ερώτηση η απάντηση δεν εξαρτάται από το τι ζητήθηκε. Ούτε καν από το πώς συγκεκριμένα εκλήφθηκε αυτό που ζητήθηκε. Η απάντηση βλέπει στο πεδίο των χ,ψ,ω τρόπων με τους οποίους χειρίζεται τον δισταγμό του ο αποδέκτης της εντολής, ένας από αυτούς είναι να εξαφανιστεί από το ηλεκτρονικό σύμπαν διά παντός. Το είχα κάνει μια φορά, η αντίδρασή μου σε κάτι που μου είχε ζητηθεί ήταν να βγω από την οθόνη, να κλείσω προφίλ, να καταργήσω διευθύνσεις, τα πάντα. Και ήταν κάτι σχετικά απλό, αυτό που μου είχε ζητηθεί. Δεν ήταν εκεί το θέμα, το θέμα ήταν τι μου προκάλεσε και πώς το χειρίστηκα. Άλλος τρόπος είναι ο υπό συζήτηση, να εξαφανιστεί σε πρώτη φάση και να επανεμφανιστεί σε δεύτερη και πάλι διόλου συνάρτηση του τι του ζητήθηκε, πολύ σχέση με το πώς αυτός αντιλήφθηκε αυτό που του ζητήθηκε και ακόμα περισσότερη με το πώς έχει μάθει να χειρίζεται αυτά που του ζητούνται και από πλευράς του δεν γίνονται.

Για να συζητήσουμε, βέβαια, ότι μπορεί να έχει μάθει την αίσθηση του να κάνει κάτι δύσκολο, δυσάρεστο, άβολο, ακατανόητο, σιχαμένο, εξοργιστικό, αχρείαστο, ταπεινωτικό, βασανιστικά αργό οτιδήποτε και να βιώνει την ευχαρίστηση του Κ από το ότι αυτός κάνει αυτό επειδή ο Κ το απαίτησε, να του φέρνει αισθήσεις αυτή η ευχαρίστηση του Κ και να θέλει να το ξαναζήσει για τις αισθήσεις που του έφερε, ούτε λόγος. Εδώ είμαστε στο BDSM για αρχαρίους που δεν γουστάρουν πολλά πολλά κιόλας.

Υπάρχουν πολλές αντιλήψεις αλλά όχι τόσες που να τείνουν στο άπειρο, εκτός από αυτό ομαδοποιούνται με βάση γενικότερες αντιλήψεις. Δεν είναι χαοτικό το υπό-θέμα αυτό, σε αντίθεση με το πιο πάνω. Το θέμα εδώ είναι ότι οι αντίληψη των πραγμάτων προέρχεται από ιδιωτικά βιώματα που δεν είναι εύκολο να συζητηθούν με μη έχοντες ανάλογα ιδιωτικά βιώματα ώστε να κατανοήσουν το σημαινόμενο του άλλου και να μην πηγαίνουν σε άλλα των άλλων σημαινόμενα δικά τους που τα θεωρούν μάλιστα αυτονόητα. Διότι δεν είναι.

Και όπως έχει γίνει πολύ διαδεδομένη πρόταση, πρόσφατα, οποιανού δεν αρέσει δεν είναι ανάγκη να μένει εδώ, ας πάει σε παραπέρα λαχανόκηπο ή νήμα ή οτιδήποτε άλλο.

 

Επομένως δεχόμαστε πως ένα άτομο που δεν γνωρίζουμε, εκτός του ότι μας λεει την αλήθεια, είναι και άτομο λογικό και συγκροτημένο στις σχέσεις του και γενικώς στην διάδραση τους με τους άλλους

Το θέμα είναι πως θα εκλάβουμε εμείς την εντολή γιατί εμας ρωτάει. Για παράδειγμα εγώ στην ερώτηση "γιατι εξαφανίζονται όταν τους δωθεί εντολή" θα απαντήσω άλλο αν η εντολή είναι είναι η συμμετοχή άλλων ατόμων στο bdsmικό παιχνίδι και άλλο αν η εντολή είναι να καταθέσει 1000 ευρώ στον λογαριασμό της.

Ας μην εκπίπτουμε στην κατηγορία της σοφιστείας και ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Εξαφανίζονται αρνούμενοι εντολή. Δεν γνωρίζουμε αν ο διάλογος-"σχέση" διακόπτεται απότομα η μετά απο διάλογο. Το θέμα είναι πως διακόπτεται επειδή ζητήθηκε κάτι. ΤΙ ζητήθηκε;

ΌΧΙ, για να συζητήσουμε αυτό που λες πρέπει να μάθουμε τι του ζητήθηκς και αυτό καθόλου δεν σχετίζεται με το αν είμαστε αρχάριοι η οτιδήποτε άλλο.

Ούτε τα διαφορετικά βιώματα, ούτε καν οι διαφορετικές πτυχές της ζωής δεν δικαιολογούν το αρχικό ερώτημα του νήματος χωρίς την προσθήκη που ζητώ εγώ. Τα βιώματα μπορεί να είναι διαφορετικά, η λογική όμως που μας επιτρέπει να στοιχειωδώς να συννενοηθούμε κοινή.

Ναι φυσικά, όποιος δεν θέλει η δεν του αρέσει να συζητήσει μπορεί να πάει να συζητήσει κάτι άλλο, κάπου αλλού η να μην συζητήσει τίποτα. Δεν χρειάζεται να λέμε τέτοια.

 

Τι γιατι? Γιατι δεν ειναι σκλαβοι.
Το σκλαβα/ος ειναι status (βλ. κατάσταση, είδος σχέσης) και όχι χαρακτηριστικό ιδιοσυγκρασίας.

 

Πάντα, συζητάμε, αν θέλουμε, το θέμα που τέθηκε και όχι το πρόσωπο που το έθεσε ή και τις συνθήκες υπό τις οποίες το έθεσε. Εκτός και αν τις θέσει το ίδιο, αλλά οι διαστάσεις του θέματος που θέλει να αναδείξει ο καθένας είναι πέρα ως πέρα στην ευχέρειά του. Δικαίωμα σκέψης και έκφρασης το λένε.

Αναπτύξτε λίγο περισσότερο τότε, τι θα κάνατε στη μια περίπτωση και τι στην άλλη, ας είναι υποθετικές. Και γιατί κρίνετε ότι αυτό που θα κάνατε εσείς μπορεί να ερμηνεύει την στάση άλλων. Αν θέλετε, δεν σας φαίνεται κάπως νομοτελειακό να φαντάζονται κάποιοι ότι υπάρχουν εντολές στις οποίες δικαιολογείται να φεύγει ο αποδέκτης, άλλες που είναι έτσι κι έτσι και άλλες που κακώς έφυγε;

Πώς σχετίζεται με το τι του ζητήθηκε, όταν σας λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ό,τι και να τους ζητηθεί το κάνουν;

Για μένα αν το ερώτημα ήταν όπως το λέτε, το νόημα της συζήτησης θα ήταν διαφορετικό γιατί ο φακός θα έπεφτε στην εντολή ενώ εδώ ο φακός πέφτει σε δύο συμπεριφορές. Γιατί αφού του έδωσα μια εντολή, έφυγε και μετά ξανάρχεται είναι η ερώτηση, με δεδομένο ότι η διάδραση είναι ηλεκτρονική και δεν έχει την παραμικρή επίπτωση στην πραγματική ζωή. Θα μπορούσε να πει ό,τι θέλει πριν φύγει, για παράδειγμα, χωρίς καμία επίπτωση πουθενά.

 

Εδώ εμφανίζεται ένα διαλογικό παίγνιο.
Γίνεται παρότρυνση αποφυγής σοφιστείας, μέσα σε ένα σόφισμα.
Δηλώνω εντυπωσιασμένος.

 

Ακριβώς επειδή δεν το γνωρίζουμε, για το άτομο δεν δεχόμαστε, ούτε απορρίπτουμε τίποτα. (Για) τη θέση και επ' αυτής δεχόμαστε, απορρίπτουμε, συζητάμε...

 

Η αποψη μου ειναι γιατι χυνουν.