Περί προσδοκιών ο λόγος..

Με αφορμή προσωπικές συζητήσεις αλλά και ανάγνωση πολλών αναφορών σε διάφορα νήματα περί σχέσεων Κ/υ που έληξαν άδοξα, απογοητεύσεις, πικρίες, θυμούς και διαδρομών που είχαν πρώιμο ή όψιμο τέλος…σήμερα ανάμεσα σε διάφορα αναγνώσματα, το μάτι μου έπεσε στο γνωστό εξαίρετο του πάντα διεισδυτικού Τάσου Λειβαδίτη:
«Αυτό που πονάει περισσότερο είναι το Λίγο που σου δώσανε για Πολύ, και το Πολύ σου που μέτρησε για Τίποτα»

Και δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ, αν ασχέτως status (Κ ή υ), ασχέτως πείρας, ωριμότητας, αυτογνωσίας ή ότι άλλο, οι προσδοκίες που έχουμε τελικά από τους άλλους είναι κάτι που απορρέει από τους ίδιους, ή είναι εντέλει δικές μας προβολές, δικοί μας ευσεβείς πόθοι, ή προσωπικά απωθημένα από προηγούμενες ανάλογες εμπειρίες.

Πόσο αμιγώς δικές μας είναι οι προσδοκίες μας απ τους άλλους;
Σε ποιο βαθμό διαμορφώνονται από τους ίδιους;
Πόσο απογοητευόμαστε όταν αυτές κατακρημνίζονται, και κυρίως τι μερίδιο ευθύνης έχουμε οι ίδιοι όταν συμβαίνει αυτό;

Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον θεωρώ η τοποθέτηση (ανεξαρτήτως status) στους παραπάνω προβληματισμούς, ή και σε όποιους άλλους γεννάει αυτό το νήμα..

 

Κάνε ανθρώπινη σχέση οφείλει να ξεκινά από το 0. Να χτίζεται, να θεμελιώνεται και να δίνει στο συμμετέχοντες πράγματα κατά τη διάρκεια.
Οι άνθρωποι όμως δεν μπορούν να ξεκινήσουν από το 0.
Πάντα μια κακή εμπειρία του παρελθόντος να την καθρεφτίσουν σε κάτι νέο. Πολλές φορές θα κρίνουμε ανθρώπους με βάση πράγματα που συνέβησαν σε εμάς και δεν τους αφορούσαν. Λανθασμένα θα δημιουργήσουμε προσδοκίες από αυτούς με βάση τις δικές μας ανάγκες.

 

Θεωρω πως οι προσδοκιες αντικατοπτριζουν τη δικη μας αναγκη πανω απ ολα.
Το τι θα λαβουμε απο το αλλο μελος της σχεσης τις περισσοτερες φορες ειναι ασχετο με τις προσδοκιες μας.
Καποτε για μια σχεση μου πολυ εντονη και πολυ μακροχρονια, ειχα πει, μα την ειχα ανεβασει πολυ ψηλα και αυτο με πονεσε περισσοτερο οταν τελειωσε αδοξα.
Η απαντηση του ειδικου ηταν, οχι, δεν ειχες ανεβασει εκεινη ψηλα, εσενα ειχες χαμηλωσει. Και ειχε δικιο, γιατι εκεινη ηταν εκει που ηταν, αυτη που ηταν, οι δικες μου προβολες και αναγκες την εκαναν να φαινεται ετσι στα ματια μου.
Νομιζω πως μονο μεσα απο βαθυ ψαξιμο, πολλες σφαλιαρες και αυτο που τελικα λεμε εμπειρια, πειρα, πειτε το οπως νομιζετε, μπορουμε να διακρινουμε στις σχεσεις μας τι πραγματικα μας δινουν και τι νομιζουμε πως μας δινουν.
Κι αυτο ακομη συζητιεται.
Εαν δε η οποια σχεση ειναι προιον αναγκης, εννοω να το ψαχνουμε και να το επιδιωκουμε ντε και καλα και οχι να ερθει απο μονη της και αβιαστα, τοτε πιστευω πως ειναι ακομη πιο εντονη η παραμυθα που πλαθουμε για το αλλο μελος της σχεσης, γιατι ακριβως το εχουμε αναγκη, οποτε στο μυαλο μας το βλεπουμε οπως μας βολευει και οχι οπως ειναι.

 

Η ευτυχία μας συμβαίνει σε στιγμές που η πραγματικότητα που ζούμε ξεπερνάει την φαντασία μας και τις προσδοκίες μας.
Η δυστυχία μας αντίστροφα σε στιγμές που οι προσδοκίες μας είναι καλύτερες από την πραγματικότητα μας.

Τουρλουμπούκι.. και εξηγώ  

Πόσο αμιγώς δική μας είναι η προσωπικότητά μας από τους άλλους?

Οι προσδοκίες μας υπάρχουν και στοχεύουν για την ευτυχία μας. Βέβαια η έννοια της ευτυχίας συχνά είναι ένα άλλο τουρλουμπούκι μέσα μας. Προφανώς και καθορίζεται ανάλογα το περιβάλλον που ζεις και όλα όσα έχεις ζήσει ως τώρα, όλα όσα ξέρεις και όλα όσα πιστεύεις.

Σε όποιο βαθμό θέλει ο καθένας να το διαμορφώσει. Βασικό να νιώθεις την γνωστή ανησυχία – φαγούρα για κάτι τέτοιο.

Κάποιοι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν και να απελευθερωθούν για τα καλά από τις εξωτερικές επιρροές και να έχουν αμιγώς δικούς τους στόχους. Σε αυτήν την κατηγορία μπορώ να δω ένα Κ/υ με δυνατότητες κατεύθυνσης ζωής.

Ένας ηδονιστής έχει προσδοκίες με τεράστια απαιτούμενα. Τεράστιες προσδοκίες για την ζωή του και την ευτυχία του και αμιγώς δικά του. Για τους περισσότερους "εξωπραγματικές" προσδοκίες.

Πολύ! ..αλλα δε μασάμε.

Πολύ! ..αλλα δε μασάμε.


Για όλα φταίει ο κυρ-Τάσος  

 

Στις ανθρώπινες σχέσεις ισχύουν οι παρακάτω βασικές αρχές:

• Η συνάντηση προσδοκιών και πραγματικότητας συνήθως είναι βίαιη.
• Οι πιο βαριές αλυσίδες είναι αυτές που δεν χρειάζεται καν να σπάσουν για να απαλλαγούμε από δαύτες.
• Ευτυχία και δυστυχία είναι τοπικά ακρότατα.
• ΔS≥0 για αρκούντως μεγάλο χρονικό διάστημα.
• Ο έρωτας απαιτεί μια πολύ γερή δόση κυνισμού.
• Ο πόνος καίτοι ενοχλητικός ως αβάσταχτος είναι χρήσιμος
• Επιλογές και συνέπειες πάνε χεράκι-χεράκι

 

Ουδέν αμιγές. Ωστόσο οι προσδοκίες μας από τους άλλους έχουν μεγάλο βαθμό "μαγειρέματος" από εμάς.
Όσο αυθεντική σχέση και να έχουμε με κάποιον άνθρωπο - ή για την ακρίβεια όσο αυθεντική και αν είναι η πρόθεσή μας να έχουμε αυθεντική σχέση μαζί του-, οι άνθρωποι γνωριζόμαστε πάντα ως περσόνες. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται εν κενώ. Η περσόνα δεν είναι (όχι αναγκαία) μάσκα ή προσωπείο που φοράμε για να κρυφτούμε από τους άλλους, είναι ένα αναγκαστικό interface για να υπάρχουμε εν κοινωνία.
Το πόσο κοντά στο αυθεντικό "Εγώ" είναι η περσόνα μας εξαρτάται από παράγοντες όπως η ωριμότητα μας, η συγκρότησή μας, το ενδιαφέρον μας για τον άλλον ή τους άλλους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε, οι στόχοι μας, οι επιδιώξεις μας, οι φόβοι, τα βιώματά μας κλπ κλπ
Και αυτό μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα με τις προσδοκίες.

It takes two to tango. Κάθε άνθρωπος έχει φόβους, κάνει προβολές, έχει αδυναμίες αλλά και επιδιώξεις.
Το ότι ο εκάστοτε άλλος άνθρωπος συμβάλλει στη διαμόρφωση των δικών μας προσδοκιών από εκείνον, δεν σημαίνει ότι έχει (όχι πάντα τουλάχιστον) κάποια πρόθεση να μας εξαπατήσει ή να φανεί σπουδαίος στα μάτια μας - ή τουλάχιστον πιο σπουδαίος από ότι μπορεί να είναι- ή να το κάνει σκόπιμα για κάποιο όφελος που επιδιώκει να αποκομίσει.
Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ότι το πώς καθρεφτιζόμαστε στα μάτια των άλλων μας επηρεάζει την αυτοεικόνα, την αφήγηση μας για τον εαυτό μας αλλά και το ποιοι θα επιθυμούσαμε να γίνουμε ή να γίνουμε για τους άλλους ή για κάποιον άλλο.

Μπορεί και πολύ. Μπορεί και απλά, μετά από τα απαραίτητα συναισθηματικά στάδια να καταλάβουμε ότι ήταν κάτι αναμενόμενο ή πάντως όχι τελικά τόσο αιφνίδιο και ανατρεπτικό όσο το νιώσαμε.
Θα πω πάντως ότι θεωρώ πως αυτό που πονάει περισσότερο όταν κατακρημνίζονται οι προσδοκίες μας από κάποιον δεν είναι ούτε η ματαίωση, ούτε η απώλεια ούτε, ούτε...
Είναι αυτή η ηχηρή φάπα στην αλαζονεία μας του "μα πώς έπεσα ΕΓΩ τόσο έξω;;;"...
 

 

Ισχύει. Ωστόσο αναρωτιέμαι αν είναι αναπόφευκτο συμπεριφορικά αυτό, παρόλη την πείρα.
(Τουλάχιστον σε μας τους γηραιούς )

 

Ως συνηθίζω να λέω, η ευτυχία είναι στιγμές και όχι μόνιμη κατάσταση μαστούρας.
Οτιδήποτε άλλο θαρρώ πως είναι επίπλαστο…

Ουδεπόποτε!

Ενίσταμαι ομοίως αγαπητή!

 

Ωμό αλλά αληθές.

Ω ναι.

Αυτά τα δυο μαθηματικίζουν πολύ για μένα, το δεύτερο ιδίως είναι στα μάτια μου χειρότερο και από ιερογλυφικά.
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Ο Bukowski τα έχει πει ωραία σχετικά.

Προστατεύει απ τα περαιτέρω αν μη τι άλλο.

Ή αλλιώς “ you’re free to choose, but you’re not free from the consequence of your choice”.

 

Οι προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον απορρέουν από τις ανάγκες που εικάζουμε ότι έχουμε, από αυτό που επιθυμούμε για μας ή ελπιζουμε να έχουμε. Εάν είναι κοινές με τις επιθυμίες του άλλου είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία. Όταν δε συνάδουν, δύο δρόμοι υπάρχουν... Ο συμβιβασμός κι η αποδοχή με πολύ δουλειά ή το φευγιό. Δεν υπάρχει λόγος να αποδίδονται ευθύνες σε κανέναν σχετικά με το ποιος φταίει ή όχι. Τα πράγματα είναι πολύ απλά και τα πολλά λόγια θόρυβος.

 

Τι χούι κι αυτό.. να προσπαθούμε να «μαγειρεύουμε» τις προσδοκίες γνωρίζοντας πως πειράζουμε εσκεμμένα τη «συνταγή» για να πετύχει ντε και σώνει..

Always.

Μεγάλη αλήθεια αυτό αγαπημένη.
Νομίζω πως όσο και να κωφαίνουμε σφυρίζοντας αδιάφορα σε αυτή τη γνωστή φωνή μέσα μας, κατά βάθος πάντα ξέρουμε.

Η φάπα αυτή θαρρώ όντως πως είναι από τις πλέον ηχηρές.