Περί προσδοκιών ο λόγος..

Ωραία λοιπόν: όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ δεν έχει (και δεν πρέπει να έχει ) ουδεμία σχέση η στοχοθεσία με την προσδοκία.

Και εξηγώ: παίρνοντας ως δεδομένο ότι αναφερόμαστε σε Κ/υ σχέσεις, θεωρώ ότι τους στόχους τους βάζει ξεκάθαρα το Κ μέλος.
Και μετά την τελεία αυτή, ακολουθεί και παύλα, ως επίρρωση του απόλυτου και μη διαπραγματεύσιμου.

Όταν αναφέρομαι σε προσδοκίες ωστόσο, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση για επιθυμίες, στόχους, πλάνα ή ότι άλλο, υπό της αυτόβουλης συνιστώσας του υ μέλους.

Οι προσδοκίες για μένα και σε αυτό το νήμα, αφορούν στο ύψος που κρατεί ο έχων το απόλυτο πρόσταγμα.
Στο μπόι που έχει αλλά και διατηρεί, τηρώντας ντόμπρα τη σχέση λόγων-πράξεων.

 

Στο τέλος της εκπαίδευσης, εφόσον έχει υπάρξει εκπαίδευση σκλάβας, η εκπαιδευόμενη αναγνωρίζει τις ανάγκες της συνειδητά. Στο M/s δεν τίθεται θέμα προσδοκιών σκλάβας και ο λόγος δεν είναι ότι δεν έχει πια δικαιώματα, και ας ισχύει πραγματικά και απτά αυτό. Αν εμβαθύνει στο ερώτημα, ο λόγος είναι ότι η βασική της προσδοκία έχει καλυφθεί, η σκλάβα ανήκει. Η ίδια δεν έχει ανάγκη πλέον τις προσδοκίες της. Έτσι μπορεί να δοθεί με την ψυχή της στις προσδοκίες του Αφέντη από αυτήν.

Εντελώς και απολύτως ρεαλιστικό. Θέλει το χρόνο του, όμως.

 

Ναι καταλαβαίνω τι λέτε και συμφωνώ.

 

Δεν κατανόησα τι εννοείς με το παραπάνω.

 

Σε ελάχιστα πράγματα είμαι κάθετη, αυτό δεν είναι ένα από αυτά.
Επειδή δεν το έχω βιώσει προσωπικά, δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται, κρατώ πολλές επιφυλάξεις ωστόσο.

Εγώ θα πω πως ο χρόνος από μόνος του δεν είναι αρκετός.
Αυτό που θέλει σίγουρα είναι και αφοσίωση, επαγρύπνηση, ενέργεια, και πλείστα άλλα.
Αλλιώς (όπως πολύ εύστοχα είπε και ο @Arioch με του οποίου την ανάρτηση συμφωνώ εν συνόλω ), το όλον φθίνει.

 

Εννοώ ότι αυτές είναι οι μόνες προσδοκίες στις οποίες αναφέρομαι και κατ εμέ έχουν ουσία.

 

Από αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι αναφέρεσαι σε υποτακτικά άτομα.
Το νήμα διάβασα ότι αφορά όλα τα status.

 

@Mystique : Και εκείνοι που το καταφέρνουν, την ίδια γνώμη με σας έχουν για τον εαυτό τους.

 

Όχι μόνο.

Σωστά.

Προσδοκίες έχουμε εν γένει απ τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε.
Είτε διαπροσωπικά, είτε επαγγελματικά, είτε κοινωνικά.

Εν προκειμένω στο συγκεκριμένο νήμα συζητάμε για σχέσεις Κ/υ.
Και ανεξαρτήτως status λοιπόν, έχουμε νομίζω όλοι την προσδοκία ο άλλος να μας «βγει» όπως τον έχουμε «κόψει» εξ αρχής.
Σε αυτή τη βασική προσδοκία αναφέρομαι.

Αναφέρθηκα σε αυτό που αποτελεί ουσία για μένα, χωρίς παρόλα αυτά να σημαίνει ότι αυτό έχει καθολική ισχύ για όλους.
«Περί προσδοκιών» ο τίτλος και έκαστος καταθέτει τη δική του οπτική. Απλά.

 

Συμφωνώ απολύτως  

 

Πως είναι εφικτό να ηγείσαι, να έχεις τον έλεγχο, να ασκείς κυριαρχία, να προσπαθείς να διαμορφώσεις, να εκπαιδεύσεις κι όλα αυτά χωρίς να έχεις προσδοκίες;

 

συγνώμη, αλλά το "εκεί που είναι να πας" δεν είναι μια στοχοθετημένη προσδοκία; αλλιώς ποιός ορίζει το "εκεί";