Περί προσδοκιών ο λόγος..

@Mystique
Ως Κυρίαρχη, πάντα έχω προσδοκίες. Δεν συντηρώ αβεβαιότητες, είναι ξεκάθαρα όσα επιδιώκω και με ικανοποιούν. Αν δεν καλύπτομαι, αλλάζω συσχετισμούς.

 

Εδώ μου τα χαλάσατε τώρα.
Το D/s δεν είναι αντιπαροχή.
Το D/s δεν έχει ταξίματα.
Ο Κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος.
Πάντα υπάρχει ο άλλος δρόμος αυτός της αποδέσμευσης.

 

Όντως. Θα θυμάστε πως παλιότερα έχω η ίδια γράψει, πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ενεχυροδανειστήρια. Το D/s ομοίως, συμφωνώ.

Αλλά απέχει παρασάγγας η προσδοκία του να στέκει καθείς στο ύψος του, απ το να προσδοκείς ταγμένο γλυφιτζούρι σαν πεντάχρονο στο λούνα παρκ.
Νομίζω πως δεν μιλάμε για το τελευταίο.

Να σας πω κάτι; Και δεν θέλουμε να είναι.
Το Κυρίαρχος αρκεί.

Σωστά.
Και ψυχή βαθιά.

 

@kinvara : Η προσδοκία εμπεριέχει προβολή η οποία με τη σειρά της έχει ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι wishful thninking. Τίποτε από αυτά δεν είναι χρήσιμο. Η επιθυμία, το καλό "διάβασμα", η θέληση και ο τρόπος αρκούν και περισσεύουν.

 

Η μόνη υποχρέωση του Κυριάρχου είναι να «είναι Κυρίαρχος», από την στιγμή που «είναι», η υποτακτική δεν έχει προσδοκίες πέρα από αυτό.
Κάθε προσδοκία παραπέρα, αποτελεί δεύτερη σκέψη που δεν αποσκοπεί στην ικανοποίηση του Κυρίου.
Αν ο κυριαρχικός παύσει να είναι Κυρίαρχος, δεν υφίσταται και η σχέση Κυριαρχίας-υποταγής.
Όπως ο δείκτης φαινολοφθαλεΐνης φανερώνει αν υπάρχει ενεργή οξύτητα σε ένα διάλυμα, έτσι και η αμφιβολία της υποτακτικής αποτελεί ένδειξη απουσίας Κυριαρχίας.
«Έκλασ’ η νύφη σχόλασ’ ο γάμος»

 

Η έννοια της προσδοκίας, για μένα, είναι η ελπίδα της προσμονής για κάτι καλό. Βρίσκεται πίσω από κάθε στόχο (μου) και κάθε επιθυμία (μου) έως τώρα.

Το D/s είναι η εκπλήρωση της προσδοκίας της θέσης υ, που παραδίδει στόχους επιθυμίες και προσδοκίες. Η Κυριαρχία αναλαμβάνει, ελέγχει, καθοδηγεί, καθορίζει, διαμορφώνει τις υπο - προσδοκίες. Είτε ως προς το καθόλου, είτε προς την κατεύθυνση της χρήσης και ιδιοκτησίας Του/ Της. Σωστά?

Αγαπητότατή μου, δεν σε έχω καταλάβει επαρκώς, αν αναφέρεσαι στις προσδοκίες των προσυφωνημένων, το ακούω αυτό που λες, η αθέτηση του λόγου και η αλλαγή των δεδομένων, μπορεί να κλονίσει τις θέσεις.

Βέβαια στο τέλος της ημέρας, δεν μπορούμε να πιάσουμε κανέναν και από το πέτο "Ρε γιατι δε νιώθεις να θες να μ έχεις? εεε?", οπότε τα βάζουμε με την προσδοκία μας γιατί με κάποιον πρέπει να τα βάλουμε σε κατάσταση φόρτισης όμως ξέρουμε καταβάθως πάντα, ότι παίζει και αυτό να συμβεί.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη προσδοκία ενός υ είναι να νιώσει το "Εδώ ανήκω, αυτή είναι η χρήση μου και τέλος" και θεωρώ πως όλα όσα ζούμε πριν από αυτό είναι μέρος αυτής της κατεύθυνσης. Κάθε απογοήτευση, κάθε τραύμα, κάθε πισωγύρισμα, κάθε παρέκκλιση, κάθε λάθος, κάθε εμπειρία συμβάλλει με έναν τρόπο σε αυτήν την "απόσταξη".

 

Σωστά!  

 

Ακριβώς έτσι. Το ίδιο λέμε.

 

Μια παρέμβαση, προσδοκίες δεν είναι απαραίτητο ότι έχουμε μόνο για το πως θα συμπεριφερθεί το άλλο μέλος της σχέσης, προσδοκίες μπορεί να έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό ή και για τη σχέση καθαυτή.

Για παράδειγμα, ακόμα και μετά την κατίσχυση, ακόμα και μετά την αποδοχή του υ ότι "στα πόδια του ή τα πόδια στους ώμους και μη τον είδατε", θα υπάρξουν στιγμές που το "υ" θα αμφιβάλει για τον εαυτό του, θα αμφιβάλει για τη θέση του, μπορεί ακόμα-ακόμα να αμφιβάλει για το Κ του, που θα υπάρξουν αστοχίες, που θα χρειάζεται η παρέμβαση... γιατί μπορεί να υπάρχει αδράνεια αλλά στο σύμπαν μας υπάρχει και τριβή και ακόμα και αν αυτή είναι μικρή, αν είναι η μόνη δύναμη που εξασκείται αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να επηρεάζει, επιβραδύνοντας μέχρι να προκαλέσει οριστικό σταμάτημα. Θα υπάρξουν στιγμές που το "Κ" δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί, θα υπάρχουν στιγμές που δεν έχει τις απαραίτητες δυνάμεις ή αντοχές και ενδεχομένως να υπάρξουν στιγμές που αμφιβάλει και το ίδιο το Κ για τα ίδια πράγματα, άνθρωποι είμαστε, όχι Θεοί.

Δεν υπάρχει αεικίνητο, και μια βασική προσδοκία, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και από τον εαυτό μας, είναι να υπάρχει η απαιτούμενη ενέργεια και το όφελος του παραγόμενου έργου να δικαιολογεί ΚΑΙ την δαπανημένη ενέργεια και τις απώλειες που υπάρχουν λόγο "θερμότητας".

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό που αναφέρει ο @Stalker, ή τουλάχιστον, εγώ δεν μπορώ να φανταστώ να κάνεις το οτιδήποτε -ακόμα και ρουτίνα- χωρίς να έχεις μια προσδοκία για το αποτέλεσμα. Γιατί "προσδοκία" δεν σημαίνει μόνο να ελπίζεις για ένα αποτέλεσμα, σημαίνει και να αναμένεις.

Αν υπάρχει όφελος, υπάρχει και προσδοκία κέρδους, δίνουμε για να πάρουμε και παίρνουμε για να έχουμε να δώσουμε.

Ή, τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ.

 

Από τις πλέον ρεαλιστικές τοποθετήσεις θεωρώ.
Ταυτίζομαι απόλυτα.

Και τούτο διότι, και στο δικό μου ξεροκέφαλο, το θέμα προσδοκιών δεν μπορεί να μην υφίσταται ακόμη και σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει καν ανθρώπινη αλληλεπίδραση.
Πχ: βγαίνω στην αγορά θέλοντας να αγοράσω παπούτσια:
Προσδοκώ να βρω αυτά που μου αρέσουν.
Προσδοκώ να τα βρω σε χαμηλή τιμή.
Προσδοκώ να μη χρειαστεί να γυρίσω όλη την αγορά μέχρι να βρω αυτό που με ικανοποιεί.
Προσδοκώ να βρω κάτι με καλή σχέση ποιότητας- τιμής.
Κτλ κτλ κλτ.

Στα δικά μας τώρα λοιπόν:
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχουν η εκπαίδευση, ο χρόνος, η αρτιότητα του ενός ή του άλλου, η «Καποσύνη» ή η «σκλαβοσύνη» αντίστοιχα ( για να βάλουμε και πάλι όλα τα status στο τραπέζι) , με το αν πρέπει ή μπορεί να έχει προσδοκίες κάποιος (ασχέτως status).

Κατά τη δική μου οπτική, είναι αδύνατον να μην έχει, σε οποιαδήποτε κατάσταση και με οιανδήποτε αλληλεπίδραση.

Μήπως να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι άλλο το έχω προσδοκίες, και άλλο το πως τις διαχειρίζομαι ( εν προκειμένω εκ θέσεως), για να μιλάμε ρεαλιστικά και όχι ακροβατώντας μεταξύ θεωριών και πραγματικότητας;
Μήπως να σταματήσουμε να δίνουμε αρνητικό πρόσημο στις προσδοκίες, να σταματήσουμε να τις θεωρούμε αδυναμίες ή ελαττώματα και να τις εντάξουμε εκεί που πραγματικά ανήκουν;
Ήτοι στις ανθρώπινες φυσιολογικές λειτουργίες;

 

Ξέρουμε βιωματικά λιγο πολύ όλοι 2 περιπτώσεις που δεν υπάρχει η αίσθηση προσδοκίας. Την περίπτωση της απόλυτης κατάθλιψης κ την περίπτωση της απόλυτης πληρότητας.
Δεν είναι ανέφικτο.

 

Το D/s δεν είναι αντιπαροχή.