Περί προσδοκιών ο λόγος..

Εσείς είστε που απαντήσατε

λες και έχει σημασία αν το ελπίζεις ή το περιμένεις. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ακόμα και αυτή η απεγνωσμένη πράξη έχει ένα προσδοκόμενο αποτέλεσμα, αυτό που έχει σημασία είναι η ύπαρξη της προσδοκίας και όχι η φύση της.

 

@Mystique , @Arioch
Έδωσα παραδείγματα περιπτώσεων. Και τέθηκαν ως κοινά βιώματα, σίγουρα ακραία αλλά στο μέτρο της καθημερινότητάς μας, όχι ως κλινικές καταστάσεις, ούτε ως Δαλάι λάμα.

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω κάτι που δεν έχω νιώσει αλλά σίγουρα δεν μπορώ επίσης να το αποκλείσω.

 

Μα σας ευχαρίστησα που χρησιμοποιείτε λόγια μου.
Κοντεύω να γράψω διατριβή για το ρήμα "προσδοκώ".
Αν πάλι εμφανίζετε το σύνδρομο του ποιος θα πει την τελευταία λέξη. Πολύ ευχαρίστως να γράψτε ότι θέλετε και δεν θα σας απαντήσω.
Χαίρομαι πάντως που επαναλαμβάνετε αυτά που έχω γράψει.
Σας ευχαριστώ και πάλι.

 

Αναλύοντας πάντως ετυμολογικά τη λέξη "προσδοκία" νομίζω μπορούμε να βρούμε άλλη μια σημαντική παράμετρο: Έχεις στο μυαλό σου μια αφήγηση για το πώς θα είναι όλο αυτό, τον "προορισμό" θες να το πεις, την τελική "κατάσταση"... Ό,τι. Προσ-δοκώ... Το έχω φτιάξει στο μυαλό μου σαν πλήρη αφήγηση...

 

Ναι, γιατί προσδοκώ σημαίνει "περιμένω" ή "ελπίζω" σε κάτι, πάντα υπάρχει αυτό το "κάτι" και χωρίς αυτό το "κάτι" δεν υπάρχει και κίνητρο.

Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να φανταστώ ανθρώπινη δραστηριότητα που δεν περιέχει κάποιο κίνητρο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, και αν υπάρχει κίνητρο υπάρχει και προσδοκία, αυτό της εκπλήρωσής του.

 

Ευτυχώς που είμαστε άνθρωποι και η ζωή έρχεται και μας δίνει σφαλιάρες πολλάκις. Άλλοτε γιατί προσδοκούμε και άλλοτε γιατί δεν.... ευτυχώς που είμαστε άνθρωποι και πασχίζουμε για την ισορροπία μας ο καθένας με ότι μέσο διαθέτει και ευτυχώς που νιώθουμε χαρά και πόνο γιατί αυτό καλείται ζωή.
Έχω διαβάσει εξαίρετες θέσεις εκ των οποίων με κάποιες συμφωνώ, με άλλες διαφωνώ και με κάποιες άλλες comme ci, comme ca.
Δυστυχώς δεν δύναμαι να μπω στο τρυπάκι του τι πρέπει και τι δεν πρέπει σα γενικός κανόνας κι αυτό γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις (και οι Κ/υ) διέπονται από την μοναδικότητα των ανθρώπων που τις χαρακτηρίζουν. Μπορώ μόνο να πω παν μέτρον άριστον σε όλα, μπορώ να πω ότι στις Κ/υ το μέτρο το ορίζει ο Κ.
Δεν ξέρω αν πρέπει να έχω προσδοκίες, ούτε και μου έχει ζητηθεί ποτέ να μην, ξέρω μόνο ότι έχω και πως ότι προσδοκία μου δημιουργείται την "εξομολογούμαι" στον που με κατέχει και πως πλήθος προσδοκιών μου ενσωματώνονται στις δικές του με τον τρόπο που τις διαχειρίζεται. Μου κάνει εντύπωση το να μπορεί ένας άνθρωπος να μην έχει καθόλου προσδοκίες και αυτό διότι μέσα μου αυτό ταυτίζεται με την κενότητα. Στο Κ/υ η προσδοκία αποκτά άλλη υπόσταση μέσα από τα μάτια του κυρίαρχου, ντύνεται με τα θέλω του και παίρνει την μορφή που εκείνος επιδιώκει μέσα από την εκπαίδευση και την αλληλεπίδραση.
Υπάρχει πληθώρα προσδοκιών στους ανθρώπους. Υπάρχει η ουτοπική προσδοκία, υπάρχει η προσδοκία της ελπίδας, της πίστης, της ευχής και πλήθος άλλες όμως αυτό που για μένα έχει σημασία είναι η γνώση εκ των προτέρων πως κανείς δεν οφείλει να είναι όπως εμείς προσδοκούμε ούτε και μας χρωστάει τίποτα.
Σαν άνθρωπος από παιδί πάντα έχω προσδοκίες και πάντα κρατώ μικρό καλάθι σε όποιες από αυτές εμπλέκονται και άλλοι πέρα από τον εαυτό μου. Ευτυχώς όχι πολλές και αυτό γιατί έχω τρόπους να γεμίζω και να νιώθω ευτυχής μέσα από πολλά πράγματα που εγώ δημιουργώ.
Ωστόσο αυτό το "εγώ" χάνεται και οφείλει να χάνεται μέσα στο Κ/υ για να μένει περισσότερος χώρος για εκείνον. 'Οσο πιο ψηλά βάζω κάποιον στη ζωή μου τόσο πιο πολύ προσδοκώ να μην πέσει από εκεί, το αυτό συμβαίνει και στο Κ/υ.
Έχω την αίσθηση πως και εκείνος ξέρει πως δε γίνεται να μη νιώθω, ξέρει πως δε γίνεται να νιώθω πάντα το επιθυμητό και ξέρει πως ότι αισθάνομαι και ότι σκέφτομαι και προσδοκώ είναι εκεί να το πάρει να το επεξεργαστεί να το συζητήσει αν θέλει και να το διαχειριστεί με τον τρόπο που κρίνει. Και αν όλα αυτά ακούγονται πάρα πολύ όμορφα, ρομαντικά και ιδανικά δεν είναι. Είναι εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία που κάποιες φορές ενέχει πόνο, ζόρι και την αίσθηση του να χάνεις τον εαυτό σου, το εγώ σου, την δύναμή σου.
Διάβασα πως η μόνη προσδοκία θα έπρεπε να είναι ο Κ να παραμένει Κ. Αυτό ενέχει μέσα του όλες τις προσδοκίες του κόσμου. Γιατί προσδοκώ ο κύριος να μπορεί πάντα να διαχειριστεί τον θυμό μου, τη θλίψη μου, τα λάθη μου, τη γκρίνια μου με τον δικό του τρόπο αλλά το προσδοκώ γιατί αυτά τον κρατάνε στη θέση του. Προσδοκώ να συνεχίσω να εισπράττω την αγάπη του με τον δικό του τρόπο γιατί με γαληνεύει και με κρατάει στη θέση μου ευτυχή. Προσδοκώ να με χρησιμοποιεί με τον τρόπο που τον ικανοποιεί και να βλέπω την ικανοποίηση και το χαμόγελό του και να γεμίζω. Προσδοκώ να γεμίζω όλο και περισσότερο από εκείνον και δεν ξέρω άλλον τρόπο από το να του εκφράζω σκέψεις, συναισθήματα, προσδοκίες, τι νιώθω και τι όχι και να τα παίρνει όλα αυτά μέσα του, δικά του να τα διαχειριστεί με τον τρόπο που ξέρει. Αν κάνει λάθη; προσδοκώ ότι θα κάνει και κάνει. Η γνώση και μόνο πως και ο κ είναι άνθρωπος και θα κάνει και αυτός λάθη είναι από μόνη της μια προσδοκία και δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να μην το περιμένει και αυτό αφού προσδοκία δεν είναι μόνο το να περιμένεις κάτι ευχάριστο.

 

Ταυτίζομαι.
Εξαίρετη, ειλικρινής, ρεαλιστική κατάθεση, μακριά από όποιες «ξύλινες» θεωρίες.

Ψυχή βαθιά @kinvara.

 

1. Σχετικά με την κατάθλιψη κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι είναι αποτέλεσμα πολλαπλών ματαιώσεων. Το μεταφράζω ως ότι δεν αντέχεις άλλο να προσδοκεις γιατί δεν αντέχεις άλλη μια ματαίωση για πράγματα σημαντικά για τον εαυτό σου. Οπότε πέφτεις σε κατάθλιψη ακριβώς για να ξεριζωθεί από μέσα σου η προσδοκία. Όλο αυτό ταιριάζει και με και με την αποφευκτικη διαταραχή.

2. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προσδοκίες και οι στοχοθεσιες αφορούν μεγάλο κομμάτι της επιβίωσης του είδους μας. Κάποια πράγματα είναι περασμένα στο dna μας, είναι κομμάτι του να είσαι άνθρωπος. Όταν πας κόντρα σε αυτό συνήθως δημιουργείται μεγάλη ρήξη εντός σου. Εκτός αν μεταβληθούν οι προσδοκίες σου, αυτές που είχες παλιά δηλαδή και διαμορφωθούν άλλες. Στο Κ/υ η μόνη προσδοκία που καπελωνει όλες τις άλλες είναι το να είναι ικανοποιημένος ο Κ σου και τίποτα άλλο. Αν δεν μεταβληθεί ειλικρινά αυτό μέσα σου τότε θα βασανιστείς. Για αυτό είναι για λίγους, γιατί αυτή η μεταβολή είναι δύσκολη. Και πάλι όμως, υπάρχει μια προσδοκία, κυρίως απέναντι στον εαυτό σου.

3. Δεν μπορούμε να βγάζουμε στην απ'εξω την ευθύνη του άλλου, αν ο άλλος συντηρεί τις προσδοκίες μας ή ψεύδεται έχει κι αυτός την ευθύνη του. Την έχουμε κι εμείς επειδή τον πιστέψαμε αλλά είναι εύκολο να πιστεύεις κάποιον που τον έχεις ψηλά.
Γιατί στο τέλος της ημέρας εγώ πολύ ευχαρίστως να αναλάβω τις δικές μου ευθύνες, και αυτό το εννοώ γενικά σε όλα τα κομμάτια της ζωής, αλλά δεν θα βγάλω και αθώο τον άλλον αν έχει σφάλλει.

 

4. Ο πόνος δεν είναι πάντα χρήσιμος. Τις τελευταίες μου δυο σχέσεις έκανα συνολικά σχεδόν 5 χρόνια να τις ξεπεράσω. 5 χρόνια στο σκοτάδι που θα μπορούσα να έχτιζα την αυτοπεποίθηση μου, που θα μπορούσα να είμαι δημιουργική, που θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Αυτά για εμένα ήταν χάσιμο χρόνου που δεν γυρίζει πίσω.
Αλλά από την άλλη ο λόγος που δεν μετανιωνω είναι γιατί λέω στον εαυτό μου "τόσα μπορούσα εκείνη την στιγμή της ζωής μου, τόσα έκανα". Και οι επιλογές μου δεν ήταν τυχαίες.
Απλά είναι κρίμα. Έχασα τον εαυτό μου για μεγάλο διάστημα.

 

Η χρησιμότητα του πόνου είναι να σου δείξει ότι κάτι μέσα σου καταστρέφεται ή ότι έχει καταστραφεί, ώστε αν συνεχίζεις να το κάνεις, να το σταματήσεις και αν το έχεις σταματήσει, να κοιτάξεις να το διαχειριστείς.

Ως βιολογική λειτουργία είναι χρήσιμη και εξυπηρετεί τον σκοπό της που είναι η επιβίωση του ατόμου. Το ότι μπορεί να γίνει άχρηστος -ειδικά όταν το ζητούμενο της επιβίωσης μας έχει αφήσει- δεν αναιρεί την χρησιμότητα που έχει η ύπαρξή του.

 

Ναι, δεν διαφωνώ, απλά λέω ότι κάποιες φορές κάνει και κακο ή είναι περιττός. Ας πούμε ο πόνος της προπροηγουμενης σχέσης μου απλά μου γάμησε την αυτοπεποίθηση.