Περί προσδοκιών ο λόγος..

Το έχω νιώσει και γω αυτό... αλλά αργότερα κατάλαβα ότι η συγκεκριμένη αυτοπεποίθηση που μου γάμησε ήταν για να πάει να γαμηθεί τέτοια που ήταν.
Αυτό που γκρεμίζεται είναι από πριν "ευάλωτο". Το τι θα δομήσεις μετά είναι το θέμα.  

 

Ναι συμφωνώ με αυτό που λες αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είχε γίνει και με άλλη διαδρομή, να έχτιζα σιγά σιγά την αυτοπεποίθηση μου με θετικές αλληλεπιδράσεις γύρω μου. Θα μπορούσε να είχε γίνει και έτσι. Είναι πολύ πιο δυσκολη η διαδικασία του να ξαναχτισεις τον εαυτό σου όταν έχει προηγουμένως γκρεμιστεί.

Επίσης να φέρω και άλλο παράδειγμα. Παιδιά και έφηβοι με γονείς που δεν βοηθησαν να χτιστεί η αυτοπεποίθηση τους, απεναντίας την εξολόθρευσαν. Αυτά τα παιδιά μπορεί να καταφέρουν να το ξεπεράσουν, αν και με χαλασμένα εργαλεία αλλά υπάρχουν, και άλλα που είναι το πιο σύνηθες, τα οποία δεν καταφέρνουν πότε να ξεπεράσουν αυτή τη πληγή η οποία γίνεται ένα με την προσωπικότητά τους.

Για αυτό λέω δεν είναι πάντα χρήσιμος ο πόνος και ίσως αυτό να το λέμε οι ανθρωποι επειδή θέλουμε να δώσουμε μια εξήγηση, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε, για να βγάλουμε κάτι θετικό, σα να μην χωράει το μυαλό μας ότι ο πόνος μπορεί απλά να είναι πόνος και να μην προσφέρει τίποτα θετικό ορισμένες φορές. Ότι είναι ένα τυχαίο γεγονός το οποίο δεν μας είναι χρήσιμο κάποιες φορες και δεν χρειαζόταν να το νιώσουμε, δεν είχε τίποτα να μας δώσει, ίσα ίσα μας καθυστέρησε στην διαδρομή μας.
Και η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη πάντα για να δίνει. Κάποια στιγμή μπορεί να στερέψει. Υπάρχουν άνθρωποι που επέλεξαν την μοναξιά μετά από κάποια ηλικία. Δεν το έκαναν πάντα επειδή αποφάσισαν ότι δεν θέλουν άλλο, το έκαναν επειδή δεν άντεχαν άλλο.

 

Προσδοκία σημαίνει πρωτίστως να το αναμένεις.
Ερώτηση, η προσδοκία είναι που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν;

 

Τα πράγματα που κάνουμε, δεν τα κάνουμε στην τύχη, αποσκοπούμε κάπου. Αυτό, τουλάχιστον όπως το βλέπω κι εγώ, εμπεριέχει προσδοκία για κάποιο αποτέλεσμα.

Ίσως η κατάθλιψη να είναι ακριβώς αυτό, έλλειψη συγκεκριμένου/ων προσδοκούμενου/ων που για εμάς ήταν/είναι σημαντικό και το μυαλό μας δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την έλλειψή του/των και/ή τη δική μας αδυναμία να κάνουμε κάτι επ' αυτού.

Κοντολογίς, κίνητρο και προσδοκίες πάνε για μένα χέρι-χέρι

 

Αυτό πονάει πολύ. Ίσως χωρίς λόγο. Αυτό είναι το πρόβλημά του.

Είμαι η πλέον ανεπαρκής να μιλάει για την κατάθλιψη και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση διότι ειλικρινά, δεν θέλω να αγγίξω άθελά μου πονεμένες περιοχές.

Πέραν τούτου, για πολλούς η προσδοκία δε βιώνεται ως έλλειψη, βιώνεται ως χώρος για το απροσδόκητο, που είναι η ελπίδα.

Τώρα κάνεις τα χέρια μου να τρέμουν στο πληκτρολόγιο, δεν ξέρεις τι νεύρο χτύπησες, είναι τόσο βαριές και πολυδιάστατες έννοιες αυτές οι δύο και ο συνδυασμός τους στα οικονομικά που ... άσε καλύτερα  

 

It is what it is.

Κοίτα, η προσωπική μου μηδενιστική κοσμοθεώρηση είναι ότι είμαστε τυχαίες υπάρξεις καταραμένες με συνείδηση της ύπαρξής μας και αδυναμία κατανόησης της ανυπαρξίας μας. Για μένα δεν υπάρχει κανένα βαθύτερο νόημα στην ύπαρξη, πέραν αυτό που προσπαθούμε οι ίδιοι απελπισμένα να δώσουμε. Είμαστε τυχαίες, σύντομες λάμψεις στα ατελείωτα σκοτάδια της αιωνιότητας. Από το σκοτάδι ήρθαμε, στο σκοτάδι θα γυρίσουμε και το μόνο φως που υπάρχει είναι αυτό που εμείς δημιουργούμε.

Τι δουλειά είχε η ελπίδα στο πιθάρι με όλα τα κακά; Πόσο έξυπνος είναι αυτός ο μύθος της Πανδώρας. Η ελπίδα διαφέρει από τα υπόλοιπα "κακά" διότι είναι "αναγκαία", ελπίδα και στόχοι πάνε μαζί, ακόμα και σε καταστάσεις "Hail Mary" έχεις την ελπίδα ότι ίσως... ίσως να πιάσει. Στη θεία Κωμωδία ο Δάντης γράφει "Lasciate ogne speranza voi ch' intrate", αφήστε κάθε ελπίδα εσείς που μπαίνετε μέσα. Αν δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει κίνητρο...

Ψυχή βαθειά, που λέει και η @Mystique

Σε σένα, σε μένα, σε όλους...

 

Κάποτε ο ψυχολόγος μου, παρατηρώντας με να κάνω ανασκόπηση του παρελθόντος, ή ακόμα και σχολιασμό του παρόντος χρησιμοποιώντας συχνά τη φράση "θα μπορούσε", ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει πόσο μεγάλο κακό μπορεί να κάνει αυτή η σκέψη σε έναν άνθρωπο. "Ξέρεις ποιο είναι το πιο θανατηφόρο δηλητήριο στον πλανήτη?", με ρώτησε. "Του black mamba?", απάντησα. "Σωστά. Εάν μιλάμε κυριολεκτικά. Εάν μιλάμε για την ψυχή ενός ανθρώπου, το πιο θανατηφόρο δηλητήριο ειναι η φράση "θα μπορούσε"". Η φράση αυτή εμπεριέχει πρωτίστως προσδοκία. Κυρίως για το παρελθόν και το παρόν.

Όσον αφορά στο παρελθόν λοιπόν, το "θα μπορούσε" το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι να παραμένουμε φυλακισμένοι στη σκέψη των όποιων συνθηκών θα είχαν επιφέρει ένα πιο επιθυμητό αποτέλεσμα σε μια κατάσταση, μία κατάληξη πιο "κοντά" στην όποια προσδοκία είχαμε με βάση τα τότε δεδομένα. Πλην όμως, οι συνθήκες αυτές υπήρξαν στο παρελθόν, δεν άλλαξαν, κι έχουν ήδη οδηγήσει στο όποιο αποτέλεσμα. Η μόνη χρησιμότητα λοιπόν των προσδοκιών του παρελθόντος είναι η ανασκόπηση, ο εντοπισμός των δικών μας λάθος επιλογών που συνέβαλαν ενδεχομένως στην διαφορετική από την προσδοκόμενη κατάληξη, και η διόρθωση αυτών στο μέλλον.

Ας πάμε τώρα στο παρόν. Αναλύοντας μια κατάσταση την οποία βιώνουμε, περιγράφοντάς την σε ένα τρίτο πρόσωπο, εάν η φράση "θα μπορούσε" παίζει σε replay στο κεφάλι μας, τότε αυτό σημαίνει ότι κάπου εκέι στο βάθος υπάρχει ακλόνητη προσδοκία που συνήθως εστιάζει σε ένα άλλο πρόσωπο. Οι λόγοι που μπορεί να προκύψει? Χιλιάδες... Και λίγο πολύ έχουν αναλυθεί παραπάνω. Είτε έχουν να κάνουν με ανάγκη, ελπίδα, επιθυμία, είτε ακόμα ακόμα απλά με την εμπειρία μας έως τώρα και την (λανθασμένη συνήθως) πεποίθησή μας ότι η κίνηση Α οδηγεί αδιαμφησβήτητα στο αποτέλεσμα Β.

Στο διά ταύτα. Προσδοκίες πάντα υπάρχουν, συνειδητά, υποσυνείδητα, ή ασυνείδητα. Δική μας δουλειά (του καθενός ξεχωριστά, είτε αναφερόμαστε σε Κ ή σε υ, ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο με οποιαδήποτε ιδιότητα) είναι να αναγνωρίζουμε την κάθε προσδοκία μας, τους λόγους απο τους οποίους προέκυψε, και το κατά πόσον είναι θεμιτή ως προς τις συνθήκες που την επηρεάζουν. Εαν η προσδοκία συνδέεται με εμάς τους ίδιους, καλώς την έχουμε, και είναι στο χέρι μας να υπερβάλλουμε εαυτόν προκειμένου να οδηγηθούμε εκεί που επιθυμούμε. Εάν η προσδοκία αναφέρεται σε τρίτο πρόσωπο, μπορεί κατά τη γνώμη μου να πάρει τη μορφή επιθυμίας, αλλά τίποτα περισσότερο.

Γιατί? Γιατί πολύ απλά κάθε άνθρωπος, κατάσταση, timing, είναι διαφορετικά και πολυπλοκότατα, και το να "περιμένουμε" από τους άλλους το μόνο που μπορεί να μας χαρίσει είναι απογοήτευση. Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι πεσιμίστρια. Πιστεύω όμως πλέον ότι είναι καταστροφικό να κινείται κανείς με βάση το αποτέλεσμα που περιμένει, και δη από ένα άλλο πρόσωπο. Κι εκείνο το πρόσωπο άνθρωπος είναι. Με τα δικά του χαρακτηριστικά, θέλω, συναισθήματα, αδυναμίες... Πόσο άδικο είναι να περιμένουμε από εκείνο κάτι συγκεκριμένο με βάση τη δική μας λογική και το συναίσθημα, κι αν τελικά δεν το πάρουμε να "καταδικάζουμε" κατά κάποιον τρόπο τη σχέση? Η ουσία είναι να δεχόμαστε αυτά που έρχονται όπως είναι, και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Κι αν τελικά δε μας γεμίζουν μπορούμε πάντα να κλείσουμε μια πόρτα και να ανοίξουμε μια άλλη.

Ειδικότερα στο Κ/υ, υποτίθεται ότι η βαθύτερη ανάγκη του υ είναι να ακολουθεί το Κ. Επομένως ό,τι προσδοκίες κι αν υπάρχουν από την πλευρά του υ, τοποθετούνται πάντοτε στο ζυγό απέναντι σε εκείνη την ανάγκη. Κι επειδή ο ζυγός πάντοντε θα γέρνει προς την ανάγκη, οι προσδοκίες τελικά θα παίζουν το ρόλο των "αγκαθιών" που δεν αφήνουν το υ να προχωρήσει και να "ανθίσει" μέσα σ'αυτή τη σχέση.


Κι επειδή κούρασα, καταλήγω. Οι προσδοκίες υπάρχουν και είναι υπέροχο να υπάρχουν, αλλά όσον αφορά στον εαυτό μας και μόνο. Κι ακόμα κι όταν δεν φέρνουν το επιθυμητό (από εμάς) αποτέλεσμα σε μια σχέση, μας βοηθούν στο να αυτοβελτιωνόμαστε, να γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε, και σιγά σιγά να ελκύουμε κοντά μας ανθρώπους που προσανατολίζονται κοντά στη δική μας φιλοσοφία (άρα και στις προσδοκίες μας).

 

Εξαιρετική τοποθέτηση, συγχαρητήρια!

 

Συμφωνώντας πλήρως με την @Venus88 και τον ψυχολόγο της, το "what if" είναι περιττή σπατάλη ενέργειας εφόσον αυτό δεν γίνεται για τον εντοπισμό και τη διόρθωση λαθών.

Το παρελθόν έχει περάσει και δεν αλλάζει. Το μέλλον δεν υπάρχει, η ζωή είναι στο παρόν και κάθε μας απόφαση θα επηρεάσει το ανύπαρκτο την τρέχουσα στιγμή μέλλον. Δεν έχει νόημα να ανησυχείς για πράγματα που είναι εκτός της δυνατότητας ελέγχου σου, μπορείς μόνο να τα διαχειριστείς και, όσον αφορά το παρελθόν μας, η όποια στάση μας σε αυτό ακριβώς πρέπει να στοχεύει, να διαχειριστεί το impact των παρελθοντικών γεγονότων.

Η ζωή είναι στο τώρα, άμα σε πνίγει το παρελθόν και σε τρώει το μέλλον τότε απλά δεν τη ζεις.

 

Κάποτε, όταν ήμουν νεότερη, είχα μια φίλη που ήταν 1,5 χρόνια μικρότερη από μένα, ήταν μια μικρή ηλιαχτίδα για μένα και τους γύρω της και τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσαμε μαζί.
Εκείνη την περίοδο είχα σχέση με ένα αγόρι στα "κρυφά", το οποίο ήταν μεγαλύτερο από μένα 2 χρόνια, για τον οποίο έμαθα, τελικά, ότι είχε και άλλες δύο κρυφές παράλληλες σχέσεις. Φυσικά τον χώρισα όταν το έμαθα για αυτές τις σχέσεις· δεν ήταν στα όνειρα μου να γίνω μέλος σε χαρέμι.
Το πρόβλημα ήταν ότι μια από αυτές τις σχέσεις ήταν και η μικρή μου ηλιαχτίδα, φυσικά προσπάθησα να της μιλήσω με πλάγιο τρόπο για την σχέση αυτή, για το αγόρι και την συμπεριφορά του, χωρίς να αναφέρω πρόσωπα και ονόματα, για να μάθω τις προσδοκίες της από ένα αγόρι -βλέπετε το ότι ήξερα για την σχέση της ήταν και αυτό κρυφό- ώστε να προσπαθήσω να τη συμβουλεύσω καλύτερα. Όσο κι αν προσπαθούσα, βέβαια, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι περιμένω να "φάει" τα μούτρα της μόνη της γιατί ο έρωτας κάποιες φορές μας τυφλώνει. Οπότε περίμενα και συνέχισα την ζωή μου κάπως πιο απόμακρη.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν ένα μεσημέρι έμαθα ότι έπεσε από την ταράτσα του κτηρίου που έμενε εκείνος.
Οι προσδοκίες για μένα λοιπόν είναι ένα νόμισμα που η μια όψη είναι η ελπίδα και η άλλη η απελπισία· συμφωνώ με τους παραπάνω. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου και για τους άλλους να κρατήσεις μικρό καλάθι.
Εάν είναι το καλάθι της Barbie ακόμα καλύτερα.

 

Δεν διαφωνώ καθόλου με αυτά που γράφεις, ίσα ίσα συμφωνώ ότι το "θα μπορούσε" είναι ένα άχρηστο rabbit hole που δεν έχει να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό.

Άλλωστε όπως έγραψα:

Απλά κάποιες πολύ σπάνιες στιγμές μου βγαίνει ένα "γαμωτο" μέσα μου.

Κυρίως ομως ήθελα να τονίσω ότι ο πόνος δεν είναι πάντα για καλό.

 

@Seras Victoria

Έχεις δίκιο, το είδα το σχόλιο. Έτσι είναι, κάθε απόφαση και επιλογή που κάνουμε είναι με βάση όσα βλέπουμε και όσα μπορούμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Δεν έχει κανένα νόημα να αξιολογούμε αποφάσεις του παρελθόντος με δεδομένα του παρόντος.

Όσο για το γαμώτο, φυσικά και υπάρχει, και αλοίμονο αν δεν υπήρχε. Εάν όμως δεν πέφταμε κάτω, πώς θα μαθαίναμε την αξία του να σηκωνόμαστε ξανά???

Προσωπική συμβουλή, μετα από πολύ πόνο. Πάψε να βλέπεις τον πόνο σαν κάτι άσχημο και κακό και άρχισε να τον βλέπεις σαν εργαλείο. Για αυτοβελτίωση, για εμπειρία στο να μην επαναλαμβάνεις οτιδήποτε σε χάλασε στο παρελθόν, για να μην παίρνεις πολύ αέρα όταν ξανασηκώνεσαι κ μετά πέφτεις απο μεγαλύτερο ύψος, για να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τις στιγμές εκείνες που δεν πονάς, για να θυμάσαι πόσο απόλυτα μπορείς να δοθείς. Αγάπησε τον πόνο σου, έχει κι εκείνος το δικό του μοναδικό σκοπό.

Και να προσθέσω εδώ ότι ξεφεύγουμε από το νήμα, και είναι κρίμα γιατί κατά τα άλλα ειναι αριστούργημα.