Περί προσδοκιών ο λόγος..

Ο καθένας μας πρέπει να αναρωτηθεί τι θέλει πραγματικά από τον εαυτό του.Θέλει ήρεμες αρμονικές σχέσεις ή γεμάτες στρες και δυσάρεστες.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά του άλλου ούτε να προσδοκούμε κάτι που δεν μπορεί να μας δώσει.

 

Και αυτό κρύβει μέσα της δύο βασικότατες προσδοκίες:

• Μπορούμε να καλύψουμε αυτό που έχουμε/θεωρούμε πως έχουμε ανάγκη
• Να μας καλύπτει πραγματικά και ο τρόπος που την ικανοποιούμε αλλά και να νιώθουμε καλυμμένοι όταν την ικανοποιήσουμε

Για παράδειγμα, δεν έχω το expectation να χορτάσω με ένα μήλο αν δεν έχω φάει όλη μέρα, αλλά έχω το expectation ότι αν φάω ένα μπιφτέκι και μια σαλάτα, θα κορέσω την πείνα μου σε ικανοποιητικό βαθμό για ικανό χρονικό διάστημα.

 

Κάποιοι λένε ότι οι προσδοκίες είναι προκατειλημμένες δυσαρέσκειες.

Το να πιστεύουμε ότι μια ομολογημένη ή όχι προσδοκία θα μας φέρει αυτό που θέλουμε είναι μια σκέψη μαγική μεν αλλά καθόλου ρεαλιστική δε.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στη συνομωσία του σύμπαντος για την ικανοποίηση των προσδοκιών τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσδοκούν «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Υπάρχουν άνθρωποι που προσδοκούν πιλάφια και γκόμενες σε μια άλλη ζωή και μάχονται σε αυτή τη ζωή για να κερδίσουν την εύνοια του Αλλάχ τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που υπομένουν τη μοίρα του πένητα σε αυτή τη ζωή, προσδοκώντας ότι στην επόμενη ζωή θα είναι Αυτοκράτορες. Αν πάνε κόντρα στη μοίρα τους-την κακομοίρα τους- τότε σίγουρα θα είναι στην επόμενη ζωή σκουλήκια.

Κάπως έτσι διακρίνουμε ότι γύρω μας υπάρχουν ενήλικες (όχι και λίγοι) που συνεχίζουν να πλάθουν μορφές μαγικές (η ευχή και η προσευχή αποτελούν αιτίες που γεννούν αυτές τις μορφές) και αδυνατούν να ξεφύγουν από την πεποίθηση ότι προσδοκώντας κάτι να συμβεί, θα το κάνουν και να συμβεί κιόλας.

Κάπως έτσι μια κουρασμένη γυναίκα που επιστρέφει στο σπίτι της μετά από μια κοπιαστική μέρα εύχεται και προσδοκά ο αντρούλης της να της έχει ετοιμάσει ένα ζεστό πιάτο φαΐ. Αντ’ αυτού συνήθως θα συναντήσει ένα ρεμάλι αραχτό στον καναπέ να βλέπει ποδόσφαιρο.

Κάπως έτσι πολλοί γονείς προσδοκούν τα τέκνα τους τα ζηλευτά να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους και να ικανοποιήσουν τα όνειρα που είχαν εκείνοι για τη ζωή και την εξέλιξη των βλασταριών τους. Αντ’ αυτού, συνήθως, θα δουν μια πορεία ζωής εντελώς διαφορετική από εκείνη που εύχονταν.

Η μη ικανοποίηση των μικρών ή μεγάλων προσδοκιών Μ/μας από τους άλλους προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα όπως εκείνα του θυμού ή των ενοχών.

Βέβαια στην περίπτωση των ονειροπαρμένων που προσδοκούν αναστάσεις νεκρών, πιλάφια και οφίκια εξουσίας στην επόμενη ζωή, τέτοια συναισθήματα δεν προκαλούνται γιατί μετά από την απομάκρυνση από τη ζωή τα συναισθήματα νεκρώνουν…

Το πως βέβαια επιδρούν αυτές οι αλλοπρόσαλλες αφηγήσεις που καλλιεργούν κωμικές προσδοκίες στο συλλογικό ασυνείδητο δια μέσω των αιώνων και πως τελικά φτάνει η Μαρίτσα τον εικοστό πρώτο αιώνα να τρέφει προσδοκίες που θα βελτιώσουν ως δια μαγείας την καθημερινότητα της, είναι μια μεγάλη συζήτηση που άπτεται της κοινωνιολογίας, της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας.

Το σημαίνον είναι ότι ουκ ολίγες οι Μαρίτσες που προσδοκούν άρτον επιούσιον και ουκ ολίγοι οι Μήτσοι που προσδοκούν ζωή μαγική ρεεεε….

Και φυσικά ουκ ολίγοι οι καυγάδες, ουκ ολίγες οι ματαιώσεις, ουκ ολίγες οι απογοητεύσεις, ουκ ολίγα τα δράματα…. Δουλίτσα να υπάρχει για τους ψυχολόγους… κλέφτες θα γίνουν οι άνθρωποι;

Και ενώ αυτά τα τραγελαφικά συμβαίνουν στο ροζ κόσμο των vanilla είναι εφικτό να συμβαίνουν και στον κόσμο της ασύμμετρης ζωής;

Κατά τη γνώμη Μου, ασύμμετρη δομημένη ζωή και προσδοκίες είναι αταίριαστα πράγματα.

Από τη μια μεριά τα υποτακτικά, όσες προσδοκίες και αν έχουν, μόλις δουν το πλαίσιο που οφείλουν να στηρίξουν και να υποστηρίξουν από θέση, οι προσδοκίες πάνε περίπατο ενώ από την άλλη τα Κυρίαρχα άτομα από θέση δεν προσδοκούν αλλά θέτουν στόχους.

Τελικά όμως βλέπω στο παρόν νήμα ουκ ολίγες ματαιώσεις λόγω μη ικανοποίησης προσδοκιών και εντός των ασύμμετρων συσχετισμών.

Φρονώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει επέλθει αποvanilloποίηση. Φρονώ ότι στη δομή τους διατηρούν αρκετά στοιχεία της vanilla κουλτούρας.

Την ευθύνη σε κάθε τέτοια περίπτωση τη φέρουν αποκλειστικά οι Κυρίαρχοι καθότι αφήνουν ανοιχτές χαραμάδες και καλλιεργούν έδαφος έτσι ώστε να αναπτυχθούν προσδοκίες.

ΥΓ

Σχετικά τώρα με την αρχική τοποθέτηση της @Mystique

Μπορεί κανείς να βρει ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις στο παρακάτω νήμα:

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/«Δεν-έτυχε-πέτυχε-».120185/


Iagos

Via Areasucia by Iagos posted 30 November 2023 at 09:51

 

Χμ οκ να το δεχτώ.
Αλλά μάλλον σκεφτόμαστε διαφορετικές ανάγκες και ίσως ο όρος βασικές που χρησιμοποίησα δίνει διαφορετικές εικόνες στον καθένα.

Σαν βασική ανάγκη θέτω την αρτιμελή επιβίωση, να μην ξυπνήσω αύριο σπασμένη και μισή, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά.
Δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να καλύψει μόνος, γιατί μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις.
Και δεν είναι καν κάτι το οποίο θεωρώ ότι χρειάζομαι, είναι θέμα επιβίωσης.
Υγ. Χμ μάλλον δε σε τάισα αρκετά βραστά κολοκυθάκια.

 

Το ουδέτερο γράφεται με όμικρον.

 

Υποθέτοντας πως με το "θέμα επιβίωσης" αναφέρεσαι στο "επιβίωση μέσα στη σχέση", δεν υπάρχει καμία διαφωνία εδώ, για να μακροημερεύσει μια σχέση είναι βασική προϋπόθεση το κάθε μέλος να νιώθει πως οι όποιες απαραίτητες για το ίδιο ανάγκες να καλύπτονται και μάλιστα με τρόπο ικανοποιητικό.

Για παράδειγμα, αν κάποιος θεωρεί βασική του ανάγκη όταν γυρίζει από τη δουλειά να βρίσκει ένα ζεστό πιάτο φαγητό αλλά εκείνος είναι σαρκοφάγος και ο/η σύντροφός του είναι vegan και μαγειρεύει μόνο vegan, η βασική ανάγκη "ζεστό πιάτο με φαγητό" ικανοποιείται αλλά όχι με τρόπο ικανοποιητικό.

Κοντολογίς, έχουμε ο καθένας τις δικές μας ανάγκες και η, αρχική μας τουλάχιστον, προσδοκία από μια σχέση, είναι οι επί μέρους ανάγκες μας (και κάθε μία φέρει και τη δικές της μία ή περισσότερες προσδοκίες) είναι να καλύπτονται με τρόπο που μας ικανοποιεί, η με άλλα λόγια δεν μας αρκεί η εξυπηρέτηση, χρειαζόμαστε και ικανοποίηση.

Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι ο καθένας έχει τα δικά του ψυχολογικά breaking points όπως και διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να φτάσει σε αυτά, κανείς δε θέλει να σπάσει ψυχολογικά αλλά δεν σπάμε ούτε με τον ίδιο τρόπο, ούτε στον ίδιο χρόνο, ούτε για τους ίδιους λόγους.

Σε μια Κ/υ σχέση η βασική προσδοκία -όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ- είναι το "υ" να μην έχει άλλες προσδοκίες πέραν της κάλυψης των προσδοκιών του Κ της και ότι αυτό και μόνο θα το κάνει να νιώσει πλήρες. Αυτή είναι η αναδόμηση που στα δικά μου μάτια είναι απαραίτητη, ο μηδενισμός των expectations του υ πέραν της απολύτως βασικής, πάντα στα πλαίσια του τι σημαίνει "είσαι στα πόδια Μου", δηλαδή τι περιμένει το Κ από το υ.

 

Έκλαψα γμτ!   

 

@Iagos πάντα μα πάντα, χαίρομαι περισσότερο όταν διαβάζω αναρτήσεις με τις οποίες είτε διαφωνώ εν μέρει, είτε πλήρως.
Με όποιον συνομιλητή έχει να σου δώσει τροφή για σκέψη, είναι ενίοτε απολαυστικότερο το να διαφωνείς από το να συμφωνείς μαζί του.

Θεωρήστε εαυτόν ως τέτοιον συνομιλητή, και το παραπάνω προσωπική μου ιδιαιτερότητα.

Επιτρέψτε μου λοιπόν την δική μου ένσταση, σε μια φράση σας που φρονώ ότι εμπεριέχει στο σύνολο της τόσο τη δική σας θεώρηση, όσο και τη δική μου:

Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη πάλι…ζωή και προσδοκίες είναι αλληλένδετα.
Κι αυτό, γιατί τις θεωρώ εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης.
Και όποιο ένδυμα και αν δώσουμε στον εαυτό μας, επαγγελματικά, κοινωνικά, ερωτικά ή όπου αλλού, κάτω και πάνω και πέρα απ όλα, είμαστε άνθρωποι.

Με αυτό ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, προσωπικά δεν μπορώ να απομονώσω το μεν απο το δε.
Μπορώ να αντιληφθώ το πλαίσιο που κινείται μια Κ/υ σχέση, πολλώ δε μάλλον μια Μ/s σχέση.
Μπορώ ομοίως να αντιληφθώ πως τα ανωτέρω για να ευοδωθούν χρειάζεται αποβανιλοποίηση στον υπέρτατο βαθμό, πειθαρχία, ζόρι, θυσίες.
Μπορώ να υποκλιθώ σε όσους ελάχιστους το καταφέρνουν, και να αποδώσω τον απέραντο σεβασμό μου σε αυτούς που τιμούν εμπράκτως τις δεσμεύσεις και τις θέσεις τους.

Όμως δεν μπορώ να μην επιμείνω στο εξής:
Πως προσδοκίες υπάρχουν πάντα. Σε όλους μας.
Ασχέτως θέσης.

Αυτό που ωστόσο καταφέρνουν ελάχιστοι, είναι να τις διαχειρίζονται εξ αυτής της θέσεως.
Και αυτό απέχει παρασάγγας από το να διατεινόμαστε ότι δεν τις έχουν καν.

Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ ανοίγοντας αυτό το νήμα, το παρθενικό μου νήμα σε τούτο το φόρουμ: αυτό της ανυστερόβουλης υποταγής και του κατά πόσο ανυστερόβουλη είναι αυτή, εφόσον εμφορείται από έναν σκοπό: την ίδια την πλήρωση της.

Όσα νήματα και αν είχα διαβάσει πριν, και όσα κι αν διάβασα μετά και μέχρι τώρα, όσα βίωσα και όσα συζήτησα έκτοτε, για ένα με έκαναν βέβαιη όλο και περισσότερο:
Πως όλα και όλοι εμφορούνται από έναν ακρογωνιαίο σκοπό: αυτόν της πλήρωσης.
Και στο δικό μου (μικρό και εξόχως ξεροκέφαλο ομολογώ ) μυαλό, όπου υπάρχει σκοπός και στόχος, υπάρχουν και προσδοκίες.
Πολλές φορές δε, οι μεγαλύτερες είναι από τον ίδιο μας τον εαυτό..

Είμαι η τελευταία που αβρόχοις ποσί θα ρίξω την ευθύνη πάντα και μόνον στον άλλο, έστω κι αν αυτός την έχει θεωρητικά.

Πολλάκις έχω καταθέσει πως κατανοώ πως και οι Κ είναι ομοίως άνθρωποι και ουχί θεοί, με όποιες αδυναμίες αυτό συνεπάγεται.

Δεν ψέγω κανέναν για τις αδυναμίες που δικαιούται να έχει.
Ψέγω όμως εκείνον που καλλιέργησε έδαφος και προσδοκίες, για αυτό που τελικά δεν μπορεί, ή δεν θέλει εξαρχής να δώσει.
Ψέγω εκείνον που προτιμά να στρογγυλέψει τις γωνίες για να μη φανούν αιχμηρές, να μην υποψιάσουν, να μην αποθαρρύνουν.
Και ψέγω εκείνον που στην τελική δεν αναλαμβάνει τις εύθυνες που του αναλογούν όταν το καράβι πιάσει ξέρα.

@Iagos όπως και να χει, δεν με αφορά η αναζήτηση ευθυνών.
Έκαστος, το τελικό ταμείο το κάνει με τον εαυτό του στο τέλος της ημέρας.
Για τα λοιπά, διάθεση να έχουμε να τα συζητάμε. Και ας διαφωνούμε.

Ψυχή βαθιά.

 

Παρακαλώ μπορείτε να αναφέρετε μια προσδοκία, που μπορεί να έχει κάποια υποτακτική από τον Κύριο της;
Να μην είναι ικανοποιηση ανάγκης ή ελπίδα, να είναι απλά προσδοκία.
Και προσοχή να μην είναι κάτι που της το έχει τάξει κάποιος ή την έχει εκπαιδεύσει να το περιμένει.

 

Βεβαίως. (Αν και φοβάμαι ότι δεν μπορώ να τη διαχωρίσω απ την ελπίδα.)

Το να γεράσει στα πόδια Του.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση αλλά πράγματικά αυτό πρόκειται για ελπίδα.

 

Told ya.

Αλήθεια, μπορείτε να μου πείτε σε τι διαχωρίζετε εσείς τα δύο;