Περί προσδοκιών ο λόγος..

Οι προσδοκίες κ οι φιλοδοξίες είναι μέχρι έναν βαθμό χρήσιμες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα θα πραγματοποιηθούν. Όμως αυτές βοηθούν στην εξέλιξη . Αν είναι περαν του δέοντος όμως κάνουν κακό κυρίως σε αυτόν που τις έχει. Αν δεν έχεις προσδοκίες είναι σαν να είσαι νεκρος

 

Ως μια γενική τοποθέτηση σε μια αντίστοιχη συζήτηση που θα γινόταν στο Greekvanillacommunity έχει ενδιαφέρον…

Εδώ όμως, συζητάμε για την προσδοκία εντός των ασύμμετρων σχέσεων.

Αναρωτιέμαι, σε τι μπορεί να φανεί χρήσιμη η προσδοκία σε ένα υποτακτικό άτομο που ανήκει;

Μπορείτε να δώσετε ένα παράδειγμα;

«Περί των προσδοκιών ο λόγος..» ... συνέχεια…

Αν δεχτούμε ότι οι προσδοκίες μέχρι ενός σημείου είναι ωφέλιμες ενώ πέραν του δέοντος είναι ανώφελες, τότε το Κυρίαρχο άτομο καλείται να έχει ένα «προσδοκιόμετρο» και να ορίζει τον πήχη.

Έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Δουλειά δεν Είχαμε δηλαδή και δουλειά Bρήκαμε…

Επίσης κάθε φορά που οι προσδοκίες υπερβαίνουν το μέτρο που έχει οριστεί θα πρέπει να διαχειριστούμε και όλες τις συνέπειες που η ματαίωση των προσδοκιών φέρει…

Πάλι σε δουλειά να Bρισκόμαστε δηλαδή…

Φρονώ ότι είναι πιο λειτουργικό για την πορεία μιας ασύμμετρης σχέσης ο Κυρίαρχος να ζητήσει να αποτυπωθούν οι προσδοκίες (αν υπάρχουν) σε ένα χαρτί και αφού ομολογηθούν, στη συνέχεια το Κυρίαρχο άτομο να δει ποια μέθοδο θα ακολουθήσει έτσι ώστε να τις εξαλείψει.

Ένας τέτοιος κόπος νομίζω ότι αξίζει να καταβληθεί από την πλευρά του Κυρίαρχου.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει το υποτακτικό να μην διακατέχεται από παγιωμένες πεποιθήσεις.

Οι παγιωμένες πεποιθήσεις του υποτακτικού ατόμου, όπως το να προσδίδει εγγενή χαρακτηριστικά στην προσδοκία για παράδειγμα, δυσκολεύουν τη δουλειά που πρέπει να γίνει…

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο Κυρίαρχος, Φρονώ, ότι οφείλει να ζυγίσει τον κόπο που Έχει να καταβάλλει με το όφελος που θα αποκομίσει και να πάρει τις αποφάσεις Του ανά περίπτωση.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, Νομίζω, ότι η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου…

Και την ευθύνη την Έχει ο Κυρίαρχος που δεν φρόντισε για αυτό…

Εκτός ελέγχου δεν σημαίνει απαραίτητα διάλυση αλλά μπορεί να σημαίνει εκτροπή της ασσυμετρίας σε συμμετρικού τύπου συσχετισμό.

Με εκτίμηση

Iagos

Beutiful Eyes by Iagos posted 2 December 2023 at 11:00

 

Θα επιχειρήσω να απαντήσω από μέρους μου στο παραπάνω ερώτημα που είχα θέσει στη νηματοθέτιδα.

Η στοχοθεσία προηγείται και η επίτευξη των στόχων έπεται. Στο ενδιάμεσο παρεμβάλλεται το αίσθημα της προσδοκίας.
Το Κ θέτει στόχους, εν συνεχεία προσδοκά στο επιθυμητό αποτέλεσμα το οποίο έρχεται με την επίτευξη/πραγμάτωση.
Το υ καθώς δεν θέτει στόχους, οι όποιες προσδοκίες του είναι περαιτέρω αχρείαστα βαρίδια για εκείνο, δεν υπάρχει χρησιμότητα δηλαδή.

 

Προσδοκίες υπάρχουν κ από το Κ άτομο όχι μόνο από το υ. Δεν χρειάζεται μέτρηση. Απλά αν δεν υπάρχουν προσδοκίες είναι όλα στάσιμα κ αδρανη

 

Ζούμε τη μαζική παράκρουση των προσδοκιών.

Αντί οι άνθρωποι να κοιταχτούν στα μάτια και να αφεθούν στη ροή της ζωής κατεβάζουν πέπλα και σαν μοιρολογίστρες σέρνουν ένα μονότονο μοιρολόγι.

Αυτή η διαρκής μουρμούρα φέρνει μαστούρα άσχημη.

Οι άνθρωποι στην πλειονότητα τους, είναι μόνιμα σε μια στάση και περιμένουν ένα λεωφορείο που δεν θα έρθει ποτέ.

Οι άνθρωποι στην πλειονότητα τους περιμένουν κάτι να κάνουν οι άλλοι για αυτούς.

Οι άνθρωποι στην πλειονότητα τους προσδοκούν…

Οι άνθρωποι των προσδοκιών βρίσκονται διαρκώς σε μια ένταση εσωτερική που πότε τους ανεβάζει ψηλά και πότε τους γκρεμίζει στα τάρταρα.

Ένας φαύλος κύκλος που μοιάζει να μην κλείνει ποτέ.

Τα έντονα συναισθήματα της προσμονής και της λαχτάρας αντικαθίστανται από συναισθήματα οργής, θυμού, ματαίωσης.

Αυτό συμβαίνει και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.

Νομίζω πως συμφωνούμε ότι δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση όταν βρίσκεται κανείς στη δίνη των προσδοκιών του.

Αν πιστέψουμε ότι όλο αυτό που μας συμβαίνει είναι μοιραίο να συμβεί γιατί έτσι γεννιόμαστε έχουμε σκάψει ένα λάκκο και έχουμε μπει μέσα.

Αντί οι άνθρωποι να κοιταχτούν στα μάτια και να αφεθούν στη ροή της ζωής, κατεβάζουν ρολά και κατασκευάζουν αφηγήσεις για αιώνια ζωή και καλά γεράματα.

Από εκεί και πέρα ξεκινά το πανηγύρι…

Αντεγκλήσεις, παράπονα, γκρίνια, θυμός και δεν έχει τελειωμό.

Η πλειονότητα των συμμετρικών σχέσεων ταλαιπωρείται από τις προσδοκίες αλλά και τρέφεται από αυτές…

Πόσο σώφρων είναι το σαράκι του vanilla να το φέρουμε στην ασυμμετρία;

Είναι σημαντικό που αρκετοί Κυρίαρχοι τοποθετήθηκαν στο νήμα έως τώρα αναδεικνύοντας το ασυμβίβαστο προσδοκίας και υποταγής καθώς επίσης είναι σημαντικό ότι η πλειονότητα των Κυρίαρχων γνωρίζει (εκ πείρας) ότι υποτακτικό με προσδοκίες είναι μπελάς.

Γίνεται να μην υπάρχει καμία προσδοκία στο υποτακτικό που ανήκει;

Γίνεται.

Με στοχοθεσία, προσήλωση και εκπαίδευση όλα γίνονται.

Χαρείτε, υπηρετήστε, καυλώστε χωρίς να περιμένετε τίποτα…

Ανακουφίζει...

Iagos

taken by Aso Mohammadi by Iagos posted 12 November 2023 at 09:51

 

Eπειδή συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος του ποστ και δεν έχω κάτι να προσθέσω θέλω να μείνω στα παρακάτω τρία quotes με τα οποία έχω τις ενστάσεις μου (όχι που δε θα είχα)  

Σε καμία περίπτωση δεν κατατάσσω την προσδοκία σε εγγενή χαρακτηριστικά. Η προσδοκία γεννιέται μέσα από το βίωμα. Κανείς μας δεν γεννήθηκε προσδοκώντας το οτιδήποτε παρά απόλυτα εξαρτημένος από την φροντίδα των γονιών για τις βασικές ανάγκες επιβίωσης.

Άπαξ και βρεθείς στη θέση υ/s και εφόσον υπάρχει η όποια προσδοκία δεν υπάρχει η διαχείρισή της εκ θέσεως. Υπάρχει η ειλικρινής κατάθεση της προσδοκίας στο κ και η διαχείριση αυτής εκ της θέσεως του. Ακόμα κι αν συνειδητά ή μη χτυπιέσαι για να το διαχειριστείς εσύ.

Καθόλου θεωρητικά. Πριν μπεις σε αυτό το πλαίσιο σχέσης μπορείς να έχεις, να κουβαλάς και να φέρνεις εις πέρας όσες ευθύνες αντέχεις και ακόμα παραπάνω. Μετά τη σχέση ομοίως. Κατά τη διάρκεια σε ότι φταις και σε ότι δε φταις, σε ότι κάνεις και ότι δεν κάνεις, σε ότι μετατρέπεσαι και σε ότι εκπαιδεύεσαι με τα όποια πισωγυρίσματα και λάθη την ευθύνη την έχει μόνο ο κ. Λάθη ναι κάνει το υ. Πολλά ενδεχομένως. Αλλά παραδομένος έλεγχος με διατήρηση ευθύνης δεν υφίσταται.

Επειδή αγαπητέ στο δικό μου μυαλουδάκι προσδοκία είναι αυτό που κυρίως περιμένεις μπορώ να πω ότι το υ περιμένει αυτό που του έχει καλλιεργηθεί να περιμένει μέσα από την αλληλεπίδραση και την εκπαίδευση. 

 

Μα αυτό ακριβώς λέω.
Αν διαβάσετε προσεκτικά, σε αυτό που κουοτάρατε, αναφέρω την περίπτωση που μπορεί να συμβαίνει και γι’ αυτό ζητώ να μην συμπεριληφθεί σαν παράδειγμα.

 

Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν είναι εγγενές όντως. Δική μου λάθος επιλογή λέξεων.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση υποστηρίζω είναι πως ασχέτως θέσεως, εκπαίδευσεως, ή αριστείας στην σκλαβοσύνη, όλοι οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες.

Το αν τις κάνουν γαργάρα ή πως τις επικοινωνούν είναι άλλο θέμα, έχει συζητηθεί ήδη εκτενώς, τόσο σε αυτό όσο και σε αλλά νήματα.

Σωστά, δεν διαφωνώ. Είναι μάλιστα το πρέπον στα δικά μου μάτια.

Αν και αυτό συνεπάγεται όπως καταλαβαίνεις (και φαντάζομαι δεν διαφωνείς ), ότι η προσδοκία υπάρχει..

Αυτό στεφάνι, είναι νήμα από μόνο του.

 

Εντάξει, μπορώ να κάνω το αρχικό μου σχόλιο "μόνον αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι", είμαι καλόβολο κορίτσι εγώ  

Μπορώ να πω και κάτι άλλο, με εξίσου καλή διάθεση, ότι πρόκειται για προσδοκία που προέρχεται από άλλες προσδοκίες. Ακόμα και στόχους όταν θέτουμε πάντως και ενέργειες για την επίτευξή τους και χρονοδιάγραμμα και, πώς τα λένε, milestones ή κάπως έτσι, και διαγράμματα gantt ακόμα, όσα disclaimers και να έχουμε βάλει και πάλι δεν δεσμευόμαστε για το αποτέλεσμα, για το δυνητικό αποτέλεσμα, συγνώμη.

Ή θα μπορούσε να πρόκειται για μια τελολογική προσδοκία. Από αυτές που φέρουν πολλά ηθικοκανονιστικά do's και don'ts και όταν δεν γίνονται θα είναι που δεν τηρήθηκαν αυτά όλα.

Όταν έγραψα ότι η σκλάβα στο M/s δεν έχει προσδοκίες, θεώρησα ότι προσδιόρισα με σχετική προσοχή τα λεγόμενά μου, ότι δεν τα άφησα ανοιχτά σε ερμηνείες. Η σκλάβα στο M/s δεν έχει προσδοκίες, είπα, επειδή έχει ικανοποιηθεί η γενική της προσδοκία να ανήκει. Εξάλλου δεν πήγα με αυστηρά μαθηματική λογική, αν οι προσδοκίες αυτού του προσώπου έχουν εξισωθεί με το μηδέν ή είναι ασύμπτωτες στο πλην άπειρο, για παράδειγμα, δεν είπα τέτοιο πράγμα. Δεν θεωρώ ότι ισχύει άλλωστε. Η σκλάβα του παραδείγματός μου εννοείται ότι έχει την προσδοκία να συνεχίσει να ανήκει. Μπορεί να προσδοκά και άλλα πράγματα. Σε γνώση του Κυρίαρχου και να εξαρτάται από τον Κυρίαρχο αν θα γίνουν κάποια από αυτά, πώς και πότε. Αυτό που δεν μπορεί να έχει και θεωρώ ότι θα την έφθειρε πάρα πολύ ως άνθρωπο είναι προσδοκίες έξω από τη λογική του Κ για την σχέση τους για τον χρόνο και τη διαθεσιμότητά της κ.λ.π. Το έχω ξαναφέρει για παράδειγμα, δεν μπορεί να προσδοκά να της επιτραπεί να εργαστεί στο εξωτερικό για κανένα χρόνο αν ο Κ την θέλει κάθε απόγευμα στη διάθεσή του ή και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αυτό είναι ένα παράδειγμα μόνο. Δεν μπορεί να έχει προσδοκίες που μεταβάλλουν την εστίασή της σε ό,τι της έχει ορίσει ο Κυρίαρχος. Αλλιώς, να βγει να αγοράσει παπούτσια με ό,τι προδιαγραφές κρίνει ότι την εξυπηρετούν, φυσικά μπορεί. Αλλά τότε, αν έβρισκε τα παπούτσια που να ικανοποιούν τις προσδοκίες της, τα αγόραζε και τελικά δεν την εξυπηρετούσαν ή δεν της άρεσαν όσο περίμενε, με τις προσδοκίες θα είχε πρόβλημα ή με την πραγματικότητα; Διότι η πραγματικότητα είναι που κάνει παιχνίδι, επειδή ανοίγει νέους ορίζοντες και νέες προσδοκίες, οι παλιές τι ρόλο να παίξουν πια;

Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα και ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι θέμα α' νόμου θερμοδυναμικής που φυσικά δεν ισχύει στα ανθρώπινα απλά ένας ανόητος την έφερε, κάποτε, εδώ και την πήραν, πολλοί από εμάς, για καλή ιδέα όπως και τόσες άλλες ανοησίες που έχει δηλώσει ο συγκεκριμένος ανόητος. Είναι θέμα ότι για να εκπληρωθούν οι προσδοκίες χρειάζεται βαθιά αυτογνωσία και πολύ μεγάλη οξυδέρκεια στην ανάλυση της περιβάλλουσας κατάστασης αλλά και πάλι δεν εκπληρώνονται όπως τις σκέφτηκε ο φορέας τους και ο λόγος για αυτό είναι στη βάση

ήτοι ο καθένας και αυτογνωσία να έχει και οξυδερκής να είναι στην ανάλυση των καταστάσεων, από τη στιγμή που προσδοκά θέλει να κάνει ό,τι πιστεύει ο ίδιος ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, διότι αυτό σηματοδοτεί το "ανθρώπινες φυσιολογικές λειτουργίες" ότι η σκλάβα θέλει μεν να είναι σκλάβα αλλά θέλει και να είναι όπως όλοι οι άλλοι, ανεξαρτήτως του τι λέει ο Κ, και για αυτό δέχεται με άνεση ότι οι προσδοκίες δεν ευοδώνονται συνήθως διότι così fan tutte και είμαστε όλοι εντάξει.

Αν κάνετε οτιδήποτε για να μη σας στείλει ο Κ και όχι επειδή τρέμουν τα γόνατά σας από τη λαχτάρα για αυτό που σας όρισε, τότε το κάνετε για λάθος λόγους.

Αναιρείται υπό οποιαδήποτε γωνία ή ευθεία διότι δεν μπορείτε να είστε ταυτόχρονα σκλάβα και μη σκλάβα, είναι φθορά, ένταση και αποπροσανατολιστικό εν τέλει.

 

Επιτέλους… 

Αυτό τώρα… από που προκύπτει με τέτοιο απόλυτο τρόπο;

Μ/μας λέτε ότι επτά δισεκατομμύρια εννιακόσια εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσδοκίες οι οποίες δεν είναι μεν εγγενές χαρακτηριστικό τους αλλά το έχουν όλοι…;

@Mystique Μου φαίνεται παράλογο αυτό που λέτε…

Θα συμφωνούσα αν Μ/μας λέγατε ότι η πλειονότητα των ανθρώπων τρέφεται από τις προσδοκίες της, όμως κάθετα και απόλυτα

, λυπάμαι, αλλά το θεωρώ πεποίθηση που δεν μπορεί να στηριχτεί…

Ακόμα και αν θεωρήσουμε, για χάριν της συζήτησης, ότι επτά δισεκατομμύρια εννιακόσια εκατομμύρια άνθρωποι τρέφονται από τις προσδοκίες τους, δεν προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: «εφόσον οι προσδοκίες δεν είναι εγγενές αλλά επίκτητο χαρακτηριστικό δεν θα υπάρχουν, πέντε-δέκα βρε αδερφέ, που με την ελεύθερη βούληση τους κατάφεραν να μην έχουν προσδοκίες;»


@Mystique θεωρώ σημαντικό ότι κάνατε ένα πρώτο βήμα:

Δεν είναι εγγενές λοιπόν…

Άρα είναι επίκτητο…

Τι άλλο να είναι… Δεν πάει το μυαλό Μου…

Ποιος Μ/μας μαθαίνει την προσδοκία;

Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται, αν κοιτάξουμε προσεκτικά το στενό Μ/μας περιβάλλον που Μ/μας ανέθρεψε…

Ποιο είναι αυτό;

Οι γονείς…

Είναι στο χέρι Μ/μας κατά την ενήλικη ζωή Μ/μας είτε να κόψουμε το νήμα είτε να παραμείνουμε δέσμιοι και να κουβαλάμε ένα βάρος που κάποιοι άλλοι Μ/μας φόρτωσαν με πρόσχημα την αγάπη τους…

Θέλετε να έχετε προσδοκίες γιατί σας κάνει να νιώθετε καλύτερα;

Καλώς τις έχετε…

Το Επιτρέπει ο Κυρίαρχος που ανήκετε;

Δεν Μ/μας πέφτει και λόγος…

Δεν είναι επί προσωπικού άλλωστε.

Εκεί που Μ/μας πέφτει λόγος είναι επί των ιδεών, των απόψεων και της γνώμης που καταθέτει κάθε μέλος, και αυτό γιατί ο διάλογος είναι δημόσιος.

Όταν ένα μέλος Μου λέει «ότι γεννήθηκα με κληρονομιά τις προσδοκίες» και όχι ότι κάποιοι Μου τις έμαθαν, τότε θα αντιδράσω με όποιον τρόπο κρίνω.

Μετά από αυτό

με πείσατε και δεν Έχω λόγο καμίας αντίδρασης.

«Περί προσδοκιών ο λόγος..» λοιπόν για να το κλείσω από μεριάς Μου.

Τη θέση Μου για τις προσδοκίες την κατέθεσα νομίζω επαρκώς εδώ:

Αν θέλετε τις κρατάτε, αν θέλετε τις πετάτε…

Με εκτίμηση

Iagos

Willy Ronis by Iagos posted 24 January 2023 at 06:49

 

Πιστέψτε με, δεν έχω ούτε τέτοιες παρωπίδες, ούτε τόσο εγωισμό για να μην αναγνωρίσω το λάθος μου όταν το κάνω.

Αν και το τι εννοώ ως προς τις προσδοκίες, το έχω κάνει ξεκάθαρο, ωστόσο η επιλογή της λέξεως ήταν λάθος, και μάλιστα από αυτά που προσωπικά δεν μου συγχωρώ.
( φαντάζομαι ήδη την εκδότρια μου να με φτύνει κατάμουτρα με απαξιωτικό ύφος περιφρόνησης όταν της το πω    )

Ουδείς «άσφαλτος» ωστόσο.. και κατ εμέ καλύτερα αυτό παρά το «κωλοτούμπας» 

Έχετε παρατηρήσει στο παρελθόν πως είμαι άνθρωπος των ίσων αποστάσεων.
Εγώ το λέω καλύτερα ωμό ρεαλισμό.
Σε ελάχιστα πράγματα με την πάροδο των χρόνων παραμένω κάθετη και αυτό είναι ένα απ αυτά.
Και θα πω ευθαρσώς, πως πιστεύω οριζόντια, διαγώνια και κάθετα και κυκλοτερώς, πως κανείς δεν δύναται να μην έχει προσδοκίες.
Εκτός αν είναι κομοδίνο.

Είχαμε ξανακάνει μια ανάλογη συζήτηση μεταξύ μας σε νήμα περί βούλησης.

Όπως με την ίδια λογική θεωρώ ότι ανεξαρτήτως εκπαίδευσης δεν μπορεί μια σκλάβα να μην διψάει, να μην πεινάει ή να μην πέρδεται, ακριβώς με την ίδια λογική θεωρώ ότι -εν προκειμένω- δεν μπορεί να μην έχει προσδοκίες.

Ως απόλυτα ρεαλιστικές επί του νήματος βρήκα τις θέσεις των @kinvara και @Arioch και με αυτές όχι απλά συμπλέω, αλλά ταυτίζομαι απόλυτα σχεδόν.

Προσέξτε με παρακαλώ:
Είναι άλλο το δεν έχω προσδοκίες και άλλο το έχω αλλά τις επικοινωνώ/καταθέτω Στον που με κυριαρχεί/διαφεντευει, κι εκείνος τις διαχειρίζεται ΟΠΩΣ και ΑΝ γουστάρει.

Σε σπασμένα φραγκοδίφραγκα, τόσο βιωματικά οσο και εξ´οσων περιπτώσεων γνωρίζω, δεν έχω στο παραμικρό πειστεί πως δεν υπάρχουν προσδοκίες πέραν και μετά το «ανήκειν».
Αν κάτι τέτοιο υφίσταται, θεωρώ ότι οφείλεται σε άλλες παραμέτρους, που δεν είναι του παρόντος να συζητηθούν.

Σε κάθε περίπτωση κατ´εμέ:
Αν μερικοι βαυκαλίζουν εαυτούς ότι έχουν ιδιότητες θεών, ώστε με την κατάλληλη εκπαίδευση/χειρισμούς να μπορούν να απαλείψουν κάτι όπως οι προσδοκίες, ( η βούληση, η σκέψη, η κρίση και ότι άλλο )… εγώ και η γνώμη/άποψη μου περισσεύουμε.

Έκαστος μπορεί να ζει το παραμύθι του, από όποια μεριά κι αν βρίσκεται, για τους δικούς του λόγους, αλλά εγώ έχω επαννειλημένως δηλώσει ότι δεν πιστεύω σε θεούς.
Επιτρέψτε μου να συνεχίσω να μην το κάνω.

Θα επαναλάβω όμως για άλλη μια φορά τον απεριόριστο θαυμασμό μου, σε όσους συνειδητοποιημένα προσπαθούν για το βέλτιστο, παρά τα ζόρια, παρά την τρομακτική αφοσίωση και δέσμευση και χρόνο και πειθαρχία που χρειάζεται για αυτό.
Το αναγνωρίζω και υποκλίνομαι.

Βρίσκω παρολα αυτά, εξόχως πιο ανθρώπινο και ρεαλιστικό το να δηλώνεις διαρκή επαγρύπνηση, αφοσίωση, συνειδητοποίηση και προσπάθεια ως προς την κατεύθυνση που επιθυμείς… από το να δηλώνεις θεός ως προς επίρρωση της επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος όπως οι Κ/υ σχέσεις, και δη το Μ/s.

Είναι ένας παράγοντας από τους πλείστους η γονεϊκή επιρροή, όχι ο μόνος όμως.
Βλέπετε,και οι ορφανοί από νηπιακή ηλικία μεγαλώνοντας έχουν προσδοκίες…

Οι προσδοκίες θεωρώ ότι είναι αλληλένδετες με την ανθρώπινη ύπαρξη από τη στιγμή συνειδητοποίησης εαυτού, αλλά αυτό θα ήταν μια άλλη μεγάλη συζήτηση επι κοινωνικών, βιολογικών και άλλων συνιστωσών, που επίσης δεν είναι του παρόντος.

Χαίρομαι που επιστρέψαμε πάλι σε αυτόν 

 

Σας ευχαριστώ για τον θαυμασμό σας...