Περί προσδοκιών ο λόγος..

Δεν υπάρχει λόγος να με ευχαριστείτε.

 

Για προσδοκίες δε γνωρίζω δεν απαντώ αλλά από ελπίδες καλά το πας, σε βλέπω πλήρη    

 

Οι προσδοκίες ως έννοια δεν έχουν ούτε "μεγεθος" ούτε "πρόσημο" ούτε τίποτα. Απο μόνες τους είναι μια απλά αφηρημένη έννοια.
Αποκτουν όμως μέγεθός ή και πρόσημό την στιγμή που γεννιούνται στη σκέψη ενός ανθρώπου.
Το ποιο θα είναι το μέγεθος ή το πρόσημο είναι αποκλειστικά υποκειμενικό.
Καθώς οι προσοδοκίες διαμορφώνονται αποκλειστικά απο τις εμπειρίες του ανθρώπου που τις αναπτύσει.


Θα συμφωνήσω με την @Mystique οτι προσδοκίες όλοι οι άνθρωποι έχουν και το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν αυτές έρχονται αντιμέτωπες με την πραγματικότητα.

Σε αυτή την περίπτωση αποκλειστικά δύο είναι τα πιθανά σενάρια.
Το πρώτο είναι η πραγματικότητα να ειναι καλύτερη απο τις προσδοκίες μας και το δεύτερο είναι να είναι χειρότερη.
Κάτι ενδιάμεσο δεν μπορεί να υπάρξει.
Οπότε το ερώτημα είναι πως διαχειριζόμαστε αυτά τα νέα δεδομένα.
Αναθεωρούμε και εναρμονίζουμε τις προσδοκίες μας σύμφωνα με τα νέα δεδομένα ή παραμένουμε στις προσδοκίες μας και προσπαθούμε να επηρρεάσουμε την πραγματικότητα ώστε να έρθει αυτή στα μέτρα μας;
Η λογική λέει το πρώτο, αλλά η ζωή μας έχει δείξει ότι υπάρχουν και αυτοί που κυνηγούν μονόκερους.

Και για να απαντήσω συγκεκριμένα στα ερωτήματα του νήματος

100% είναι δικές μας

100% διαμορφώνονται απο εμάς τους ίδιους

Για το μερίδιο ευθύνης 100% το έχουμε εμείς οι ίδιοι ως δημιουργεί των συγκεκριμένων προσδοκιών.
Το πόσο θα απογοητευτούμε έχει να κάνει με το πόσο ειλικρινείς ήμαστε με τον εαυτό μας και αν ξέρουμε ή θέλουμε να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα.

Να θέσω εδώ ένα θέμα που γενικά παρατήρησα στις απαντήσεις στο νήμα, οι προσδοκίες ΔΕΝ επιφέρουν μόνο απογοήτευση, μπορεί να επιφέρουν ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

 

Με το που διάβασα τον τίτλο ( είχα πολύ καιρό να μπω ) θυμήθηκα αυτή την συζήτηση . Σίγουρα πάει καιρός και σίγουρα πολλές γνώμες θα έχουν αλλάξει για πολλούς ( λογικό)

η δίκη μου άποψη περί προσδοκιών εντός Κ/υ είναι άκομα η παρακάτω , μόνο έτσι μπορεί να δουλέψει για εμένα at least.

https://www.greekbdsmcommunity.com/posts/1123682/

σε βανίλα συσχέτιση επίσης θα αναφέρω αυτό που έγραφα και τότε

*•* πως οι προσδοκίες είναι κάτι που ανέκαθεν με βασάνιζαν σε τεράστιο βαθμό στις βανίλα σχέσεις ακριβώς γιατί περιμένω αν όχι απαιτώ πράγματα ( απαιτώ από το σύμπαν χαχα ) τα οποία θεωρώ ότι και μου αξίζουν και δικαιούμαι και χίλια δυο και•*•*

μόνο που επειδή έχω βρει ακριβώς αυτό που θεωρώ ότι μου αξίζει και παίρνω , πάει και πολύ καλά ! Και εύχομαι και να μην χαλάσει και να μην απογοητευτώ και να έχω όλη την τύχη του ουρανού χαχαχα ✨•*•*• και να μην αυτόβασανιστώ γιατί δεν μαρέσει !

 

Εγώ πάλι εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι προσδοκίες είναι εγγενείς, ότι γεννιοναστε με αυτες και ότι είναι ένα εξελικτικό μοντέλο.
Το ποιες προσδοκίες έχουμε εξαρτάται από την κουλτούρα, το περιβάλλον, την εμπειρία και την όποια ξεχωριστή κατάσταση βρισκόμαστε.

 

Αυτό που λέτε είναι βιολογικά αδύνατο.
Το DNA μεταφέρει σταθερές πληροφορίες και όχι μεταβλητές.
Είναι δηλαδή σαν να λέτε οτι ένα παιδί απο λευκούς γονείς το DNA επιτρέπει να γεννηθεί με μαύρο δέρμα ή με κίτρινο ή κλπ.
Εκτός και αν θωρείτε οτι οι προσδοκίες είναι προδιαγεγραμμένες και συγκεκριμένες;

 

@Dapom Μάλλον εννοεί ότι ο μηχανισμός που γεννά τις προσδοκίες είναι καλωδιωμένος μέσα μας και οι μηχανισμοί αυτοί υπάρχουν γιατί ακριβώς εξυπηρετούν, ή τουλάχιστον κάποτε εξυπηρετούσαν, ένα πλεονέκτημα.

 

Ευχαριστώ για την διαφορετική οπτική...αυτό μου κάνει πιο λογικό απο αυτό που είχα καταλάβει.

 

Οι προσδοκίες χρειάζονται ένα καταληκτικό σημείο, προσδοκούμε ένα αποτέλεσμα, συνήθως απτό - τα μη απτά τύπου "προσδοκώ ανάσταση νεκρών" είναι άλλη συζήτηση. Για να είναι εφικτό αυτό πρέπει ήδη να υπάρχει η επιλογή και να την έχουν προτιμήσει επιτυχώς κάποιοι άλλοι. Άρα απαιτείται να υπάρχουν κοινωνικές δομές και μάλιστα σχετικά σφιχτές.

Αυτό που ήταν εγγενές ήταν το ένστικτο επιβίωσης, πρώτα να επιβιώσουμε και μετά να επιβιώνουμε με όλο και καλύτερες συνθήκες ασφαλείας της επιβίωσης. Και η επιθυμία, φυσικά.
Οι προσδοκίες ήταν γέννημα του φαντασιακού, που δεν ξέρω αν υπήρχε εξαρχής ή αν προέκυψε πολύ νωρίς στην πορεία του είδους. Και μάλιστα ενός φαντασιακού που απέκτησε υλική υπόσταση και έγινε διυποκειμενικό, δηλαδή το μοιράζονταν πολλοί.

Άρα δεν μου φαίνεται ότι είναι εγγενής η ευχέρεια να έχουμε προσδοκίες αλλά κοινωνικά καλλιεργημένη, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Το πρόβλημά μου είναι γιατί οι τρόποι με τους οποίους ικανοποιείται να είναι τόσο στενά προσδιορισμένοι ώστε η σύγκρουση με την πραγματικότητα να είναι περίπου προδιαγεγραμμένη. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα πονάει, εννοώ κυριολεκτικά και ο πόνος διπλασιάζεται όταν η πραγματικότητα είναι ένας τοίχος (είχα τρακάρει κάποτε με τοίχο, έτσι μιλάω μετά λόγου γνώσης   ). Και πονάει διπλά για τον λόγο ότι σε σύγκρουση με τοίχο αποκλείεται να έχει την παραμικρή ευθύνη ο τοίχος. Η δουλειά των προσδοκιών είναι να είναι εύκαμπτες. Ό,τι θέλει τις κάνει ο καθένας τις προσδοκίες του και όση σημασία θέλει τους δίνει. Το μείζον για μένα είναι η πραγματικότητα. Αν έρθει στραβά το θέμα είναι με την πραγματικότητα τι θα γίνει και εκεί η προσδοκία η παλιά δεν παίζει ρόλο διότι ούτε για benchmark δεν κάνει. Μόνο εγώ το βλέπω έτσι; Αυτό δεν έχω καταλάβει  

 

Ειναι αναμφισβήτητο οτι ο ανθρώπινος νους λειτουργεί με την επεξεργασία των πληροφοριών (ή αλλιώς και εμπειρίες) που έχει αποθηκευμένες στην μνήμη του.
Οι προσδοκίες χρησιμοποιούν αυτές τις πληροφορίες ώστε να δημιουργήσουν το πιο πιθανό σενάριο για ένα μελλοντικό γεγονός.
Εξορισμού δηλαδή είναι "φτιαγμένες" για να έρθουν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα, αλλιώς σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι απλά φαντασιώσεις.

Σκεφτείτε για παράδειγμα εναν νέο ή μια νέα, περίπου στα 20κάτι, που έχει αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση (τη νόσο που είχε και ο Stephen Hawking). Αυτό το νέο παιδί λοιπόν έχει προσδοκία να γίνει θεωρητικός φυσικός και να επιλύσει ότι δεν κατάφερε ο Stephen Hawking. Γιατί είναι προσδοκία; Γιατί γνωρίζει οτι αν διαβάσει και αν αφοσιωθεί μπορεί να μάθει τόσο καλά φυσική και μαθηματικά που να γίνει θεωρητικός φυσικός. Τώρα το άν πετύχει να επιλύσει τα άλυτα θέματα της φυσικής είναι κάτι που θα αναμετρηθεί με την πραγματικότητα.
Ομως αν ο ίδιος νέος/νεα, με την ίδια ακριβώς ευφυία και εμπειρίες, πει οτι έχει προσδοκία να θεραπευθεί, τότε αυτό είναι ξεκάθαρα μια απλή φαντασίωση αφου γνωρίζει οτι δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά και οτι αν την ώρα που σκέφτεται αυτό ανακαλυφθεί κάτι, θα πάρει περισσότερα χρόνια απο τα προσδοκόμενα ζωής του για να αναπτυχθεί σε θεραπεία. Συνεπώς αυτό είναι απλά μια φαντασίωση.

Και αυτό νομίζω οτι απαντούν στο παρακάτω που θέσατε

Όσο για το

Θα ξεκινήσω απο το τέλος της πρότασής. Θεωρώ οτι οποιαδήποτε επιτυχημένη ή αποτυχημένη προσδοκία ΚΑΝΕΙ για benchmark, και αν εσείς δεν το συνειδητοποιείται να είστε σίγουρη οτι ο εγκέφαλός σας χωρίς να το συνειδητοποιήσεται, την καταγράφει την εμπειρία για μελλοντική χρήση.
Τώρα όσον αφορά το πρώτο σκέλος και τι γίνεται με την πραγματικότητα αν στραβώσει η προσδοκία...είναι απλά τα πράγματα...είτε αλλάζετε προσδοκία σε πιο εναρμονισμένη με τα νέα δεδομένα ή απλά καταγράφετε την αποτυχία και ξεχνάτε την προσδοκία.

 

Στα δικά μου μάτια το να γίνει θεωρητικός φυσικός είναι επιθυμία ή στόχος, όχι προσδοκία, προσδοκία είναι να καταφέρει να πραγματοποιήσει αυτό το στόχο και η βιαιότητα της σύγκρουσης, πάλι στα δικά μου μάτια, έχει να κάνει με το ρεαλιστικό του στόχου που γεννά την αντίστοιχη προσδοκία και στο κατά πόσο μετράμε σωστά τις δυνάμεις μας.

Κοντολογίς, και χρησιμοποιώντας το παράδειγμά σας, ο στόχος να γίνει κάποιος θεωρητικός φυσικός είναι σαφώς πιο ρεαλιστικός από το στόχο να καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε ο Hawking και αντιστοίχως η γεννούμενη προσδοκία του να καταφέρει να ξεπεράσει τον Hawking έχει σαφώς μεγαλύτερη πιθανότητα ματαίωσης από αυτή του να καταφέρει να γίνει θεωρητικός φυσικός.

Been there, done that, mathematically speaking, took my penis παραμασχάλα and went home bruised but wiser.

 

Η στιγμή είναι που έφερε τον έρωτα όχι οι προσδοκίες. Αν οι προσδοκίες έπαιζαν τόσο ουσιαστικό ρόλο στον έρωτα τότε θα ερωτευόμασταν μαζικά από αγγελίες και συνοικέσια . Νομίζω ότι ο έρωτας απελευθερώνει από τα δεσμά των προσδοκιών, είναι η ίαση από την επιθυμία μας - την ευγενή επιθυμία μας - να γράψουμε με ακρίβεια το σενάριο της ζωής μας και πως θα απολαύσουμε αυτή. Μας ανακατώνει, μας μπουρδουκλώνει μας αναγκάζει να εφεύρουμε εκ νέου τον εαυτό μας και να επανασχεδιάσουμε ή προσαρμόσουμε τη στόχο-προσήλωση μας. Τότε αναπόφευκτα θα δώσεις, θα προσφέρεις το "πολύ" δεν γίνεται να μην προσφέρεις το "πολύ", πόσο πια ¨σιδερένιος" θα πρέπει να είσαι για να συγκρατηθείς.
Και ναι, ο πόνος θα είναι μεγάλος όταν το πολύ θα συναντήσει το λίγο. Αλλά εκεί νομίζω ότι δεν είναι διάψευση προσδοκιών είναι η κατάρα των συμπτώσεων μιας αναπάντεχης ζωής που ενώνει το διαφορετικό. Ό