Τι ελέγχεις όταν δεν έχεις?

Χαίρεται.

Θεωρώ ότι στην εξέλιξη μιας σχέσης/αλληλεπίδρασης ενός/μιας Κ με ένα υ, οι αποφάσεις του/της πρώτου/ης, είναι take it or leave it. Το υ έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει εάν θα ακολουθήσει τις αποφάσεις και τους κανόνες ή αν θα αποχωρήσει.

Οποιαδήποτε ενδιάμεση λύση, φανερώνει αδυναμία του/της Κ, να επιβάλει αυτά που αποφάσισε. Στην περίπτωση, συμβιβασμού, παραχωρεί ή εκχωρεί, σιωπηρά, μέρος της δύναμης και του ελέγχου, στο υ.

Αναφέρομαι πάντα σε σημαντικές αποφάσεις, κανόνες κτλπ. Σε λιγότερο σημαντικές αποφάσεις, ο/η κάθε ένας/μια Κ, εφαρμόζει τη δική του/της αυστηρότητα.

Αν ένα υ έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει για όλα, όπως παρουσίασες πιο πάνω, δεν είμαι σίγουρος εάν όντως ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

 

@Όνομα Ακριβώς. Μπορεί αυτά που ενδιαφέρουν το Κ να έχουν ορισμένο εύρος αλλά σε αυτά που το ενδιαφέρουν διαπραγμάτευση και Κυριαρχία δεν πάνε μαζί, it's take it or leave it, και αυτός είναι και ένας από τους λόγος που η κατίσχυση καίτοι αναγκαία δεν είναι από μόνη της ικανή.

 

Χαίρεται.
Ευχαριστώ για την απάντηση. 

 

Άρα το take it or leave it, είναι η επιφάνεια, έχει δομηθεί κάτι από κάτω για να κάνει στέρεη και αδιαπραγμάτευτη την επιβολή της εντολής στο υ.. σωστά?

 

αυτό αγαπητή μου @rea.. δεν είναι D/s, όπως σωστά αναφέρεις παρουσιάζεται ως D/s... για μένα, δεν είναι καν T/b, αυτό είναι ένα ωραιότατο role play να 'χαμε να λέγαμε...

με ρωτάς

είναι η συσχέτιση δύο ατόμων που προκύπτει μετά την κατίσχυση του ενός από το άλλο... τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο...

η συσχέτιση αυτή διαμορφώνεται από τους συμμετέχοντες, αλλά όπως είπε και ο @Arioch

αυτό που ορίζει την τοπολογική ομοιομορφία είναι η ύπαρξη και η άσκηση εξουσίας του ενός ατόμου στο άλλο

δηλαδή

όταν πρωτομπήκα στο χώρο, ψάρακας και αγχωμένη, είχα περάσει μερόνυχτα διαβάζοντας... δ ι α β ά ζ ο ν τ α ς... δεν ήταν μόνο η γκαύλα που με ενδιέφερε, ήταν και το υπόβαθρο της... ήταν οι έννοιες για να μπορώ να επικοινωνώ

 

γράφουμε δογματικά, ίσως γιατί έτσι το έχουμε ζήσει, ίσως γιατί αν δεν κρατάς γερές τις ρίζες το δέντρο κάποια στιγμή θα γείρει και θα πέσει...

 

 

Θυμάμαι μια συζήτηση με τον Κ μου περί υπεροχής:
Με λίγα λόγια έλεγε, πως μπορεί να υπάρχουν ευφυΐα, ταλέντα ή ότι άλλο αλλά, υπάρχουν επίσης γνώση, αναζήτηση, δομή, σκέψη κτλ κτλ, για τα οποία κανείς δουλεύει με τον εαυτό του μια ζωή για να τ αποκτήσει, για να γίνει αυτό που είναι.

Είναι εν ολίγοις όλα αυτά που τα υ αναγνωρίζουν ως Ισχύ, υπεροχή.
Η αναγνώριση της (και άρα η αποδοχή της ) μόνο δυο δρόμους έχει να την ακολουθούν:
Ή να επιλέξεις να μην υποταχθείς, με το ανάλογο τίμημα.
Ή να επιλέξεις την υποταγή ως απάντηση σε μια Ισχύ που αναγνωρίζεις και δεν μπορείς να μην θες να μπεις υπό την σκέπη της.

Ως έχει πει κι ο @Arioch, επιλογές και συνέπειες πάνε χεράκι-χεράκι, σε κάθε περίπτωση πάντως η επιβολή δεν είναι κάτι που μπορεί να σταθεί κραταιά, αν πέρα από την επιφάνεια δεν υπάρχει βάθος, ουσία και όλα εκείνα τα «υλικά» που δίνουν σε κάποιον την Ισχύ να επιβληθεί.

 

Όχι, δεν είναι απαραίτητο να έχει δομηθεί, για την ακρίβεια μπορεί να είναι και το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα γίνει η όποια δόμηση.

Ή ταν ή επί τας που λέγανε και οι Σπαρτιάτισσες.

 

Θα μου επιτρέψεις να κάνω μια τροποποίηση: Δεν είναι η ύπαρξη εξουσίας που κάνει την κυριαρχία, η επιβολή είναι.

Αυτό λοιπόν που έχουν κοινό όλες οι κυριαρχίες, ανεξαρτήτου context, είναι ότι ασκούνται κατόπιν επιβολής -πάντα στα πλαίσια του σχετικού context- και όχι διαβούλευσης.

Κοντολογίς για να το πεις Κυριαρχία πρέπει να μπορείς και να το αναγνωρίσεις ως Κυριαρχία.

Το παστίστιο μπορεί να γίνει και με κιμά από σόγια αλλά για να το πεις παστίσιο πρέπει να έχει και μια συγκεκριμένη μορφή.

Ορίστε, είπα παστίτσιο και πείνασα!

 

Υπήρχε ολόκληρη κουλτούρα και εκπαίδευση πίσω από το "Ή ταν ή επι τας" .
Όπως αντίστοιχα και στο take it or leave it. Υπάρχει μια συνεχόμενα δομημένη θέση που στο επιβάλει, δεν είναι μια αεριτζίδικη διαταγουλα με επιβλητικό ύφος, αυτό εννοώ.

 

Το δόγμα κάνει τις γερές ρίζες ή η φύση του δέντρου?

Λέγοντας γράφουμε δογματικά, εννοούσα το σκέτο νέτο, αυτό είναι - δεν είναι.  

 

το δόγμα είναι η ρίζα  

όσο για το νέτο-σκέτο σε παραπέμπω στο παστίτσιο του @Arioch  

 

Για να

Συμφωνώ. Δεν είναι απαραίτητο να έχει δομηθεί. Η πρόθεση και μόνο του/της Κ, να το εφαρμόσει σε συνάρτηση με το κτίσιμο της εμπιστοσύνης, αποτελούν δύο πολύ βασικά στοιχεία της δόμησης.