Ομοφυλοφιλία: Ας ανοιχτούμε επιτέλους...

Είμαστε μια χαρά και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά όταν η ταυτότητα φύλου μπλέκεται με την ταυτότητα φύλλου έχεις την ίδια άποψη η όχι? Η αγάπη δεν έχει φύλο αυτό είναι γεγονός. Αλλά ο άνθρωπος εχει .... Ή έχει?

 

Βγήκε ο Κραουνάκης και μίλησε για την πανερωτία του, συμπληρώνοντας επιπλέον όμως πως "πλέον έχει κλείσει, είναι 67 χρονών και δεν τον νοιάζει" και μου θύμισε τη μάνα μου, που όταν έμαθε πως βρίσκομαι ερωτικά με συμφοιτήτρια, αρχικά τόνισε "πως τολμάω να το κάνω αυτό, Στην ΠΌλΗ ΜοΥ" και αμέσως μετά, πως στην ηλικία που είμαι, δεν μπορώ να φέρομαι έτσι, δεν έχω ξοφλήσει ηλικιακά, και πως πρέπει να μην μαθευτεί, ώστε να παντρευτώ, μελλοντικά, για να μην μείνω μόνη.

Να πεις επιτέλους κάποιος απ τους έντεχνους που όλοι πάντα σιγοψιθύριζαν πως είναι ομοφυλόφιλοι, μίλησε ανοιχτά, κάτι είναι κι αυτό ή μήπως να αναρωτηθείς σχετικά με το παραδειγμα που δίνει στους νέους ο Σταμάτης; "Να το πείτε κι εσείς όταν θα πλησιάζετε τα 70, και δεν θα σας νοιάζει και πολύ πλέον." λολ και τρα μαζί.

Απ τη μία είναι άνθρωποι που έζησαν σε άλλη εποχή, οπότε είμαστε επιεικείς σ αυτό, απ την άλλη, το να τονίζεις "έχω κλείσει" είναι σαν να μιλά για μια ανάμνηση που πλέον δεν τον "καίει".

Τουλάχιστον δεν κάνει δηλώσεις περί επιλογής όπως η Λιάνα Κανέλη, ούτε φωτογραφίζεται με τον ακραία ομοφοβικό Μπέο όπως η Πρωτοψάλτη η οποία παρεμπιπτόντως έχει πει σε συνέντευξη, πως θα προτιμούσε, αν είχε γιο σε ομοφυλόφιλη σχέση, να μην παντρεύονταν με τον συντροφό του, επειδή ο γάμος γίνεται για την αναπαραγωγή.
Κάτι τέτοιες δηλώσεις με κάνουν και αναρωτιέμαι μήπως -μιας και καμία απ τις δυο ποτέ δεν δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία της- μήπως η κοινωνία ήταν τόσο στερεοτυπική, που βλέποντας κοντό μαλλί, αθλητικό στυλάκι και κάτι απο "μαγκιά", τις βάφτισε και τις δυο λεσβίες;
Διότι μπορεί η Άλκηστη να τραγουδούσε τον Μικρό Ιεζεκιήλ και την Αρτεμις με κοστούμι, γραβάτα και κοντό μαλλί, αλλά και ο Μπέζος έπαιζε τον γκέυ στους Απαράδεκτους.
Τελικά, παλεύει ν ανοίξει ένας δρόμος, ακόμη κι αν είναι με παρελάσεις που το καθε σελεμπριτι -στηρίζει χωρίς να ανήκει- και βάφεται σαν κλόουν επειδή είναι τρεντυ, ακόμη και με youtubers που κάνανε στορυ για ξεπέτες με ταξιτζήδες (βλ θεμικορν), ακόμη και με πολιτικούς που αντί για πολιτικό λόγο, μοστράρουν βέρες και γυμναστήρια.

Πόσο όμορφο θα ήταν να λειτουργούσαν οι άνθρωποι απλά και φυσιολογικά, χωρίς φανφάρες και χωρίς ενοχές. Να μιλούσαν για την σχέση τους και όχι έτσι γενικά και αόριστα για το τι γουστάρουν. Είναι σχεδόν γελοίο και μου θυμίζει εμένα έφηβη, χωρίς καμία εμπειρία, να νιώθω την ανάγκη να μιλάω για τον λεσβιακό έρωτα δεξιά κι αριστερά, λες και ήταν προεκλογική καμπάνια ξερωγώ.
Αν κάποιος έχει σύντροφο, να στέκεται δίπλα του περήφανα και με σεβασμό. Ο Καβάφης το είχε περιγράψει τόσο ωραία στο " Όσο μπορείς".
Και επειδή οι στρ8, κορνάρουν, πετάνε πυροτεχνήματα, μαρσάρουν, πυροβολούν (το επομενο βήμα θα είναι σαλτιμπάγκοι και κωλοτούμπες) όταν παντρεύονται, δεν είναι το πρότυπο που επιζητούμε ως ισότητα δικαιωμάτων. Μην καταντήσουμε σαν τις δήθεν σεξουαλικά απελευθερωμένες που θεωρούσαν καθήκον να αντιγράψουν το πρότυπο του υπεργαμήκουλα για να νιώσουν ισότιμες των ανδρών και ουσιαστικά κυκλοφορούσαν ως μια καρικατούρα φεμ πουλοσύνης.

ουφ

Τελικά, ότι και να νιώθει ο καθένας, το σημαντικό είναι τουλάχιστον να είναι όσο γίνεται εναρμονισμένος με τον εαυτό του, για να μην καταντήσει βλαμμενος από την καταπίεση.

 

26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ: Citizen Queer - Μεγάλο αφιέρωμα με ΛΟΑΤΚΙ+ ντοκιμαντέρ

Ντοκιμαντέρ που υμνούν την ομορφιά της απελευθερωτικής πράξης του αυτοπροσδιορισμού και σφράγισαν το παγκόσμιο queer σινεμά πρωταγωνιστούν στο μεγάλο αφιέρωμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (7-17/3/2024) με τίτλο «Citizen Queer». Ιστορίες της διπλανής πόρτας, αλλά και πολύτιμες ιστορικές καταγραφές για τις απαρχές και την εξέλιξη του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, ιστορίες προσωπικές και οικουμενικές, με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους γύρω μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, εμάς τους ίδιους, εξερευνούν ό,τι μάς ορίζει και μας περιβάλλει, και μας υπενθυμίζουν ότι ολοκληρωμένοι είμαστε μόνο αν είμαστε όλοι μαζί.

Το Φεστιβάλ προτείνει ταινίες που αντανακλούν τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της: τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, την περιπέτεια του έρωτα, τις προκλήσεις της καθημερινότητας, τα καίρια ζητήματα ταυτότητας, τις γενναίες διεκδικήσεις, τις ελπιδοφόρες μεταμορφώσεις που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία, τις αναγκαίες αλλαγές που θα γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον.

Ειδικοί σύμβουλοι στο μεγάλο αφιέρωμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ είναι η Maria Cyber (Ελλάδα), μια από τις πρώτες λεσβίες ακτιβίστριες στην ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ σκηνή, ιδρύτρια και για χρόνια διευθύντρια του εμβληματικού φεστιβάλ Outview Festival, ο Ρίκο Τζόνσον-Σινκλέρ (Hνωμένο Βασίλειο), ιδρυτής του διάσημου queer φεστιβάλ CineQ και ειδικός συμπερίληψης σε φεστιβάλ όπως του Βερολίνου και των Καννών, και το Σιμόν(ε) φαν Σάαρλοος (Ολλανδία), συγγραφέα, curator και εικαστικό.

Περισσότερες από 25 ταινίες θα προβληθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος. Μετά το τέλος κάθε προβολής αγαπημένοι καλλιτέχνες, ακτιβιστές και σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου και του πολιτισμού, πανεπιστημιακοί και επιστήμονες θα συζητούν με το κοινό. Τα ονόματά τους θα ανακοινωθούν σύντομα.

Χαρακτηριστική του αφιερώματος είναι η ταινία The Homosexual Century (Race D’Ep, 1979) των Λιονέλ Σουκάζ και Γκι Οκενγκέμ, μία από τις πιο ριζοσπαστικές και ευρηματικές απεικονίσεις της queer ταυτότητας. Η ταινία ανατρέχει μέσα από τέσσερα ευδιάκριτα κεφάλαια στις απαρχές και στις ρίζες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των διεκδικήσεών της, φτάνοντας μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, με σκοπό να φέρει στο φως όσα παραλείφθηκαν από τα επίσημα κιτάπια της Ιστορίας.

Η εμβληματική Μπέττυ (1979) του Δημήτρη Σταύρακα αφηγείται το 24ωρο της Μπέττυς Βακαλίδου. Με αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή της, αλλά και εικόνες από την τωρινή, καθώς η μέρα βαδίζει προς το τέλος της, το παρελθόν και το παρόν τέμνονται. Σε αμφότερα, όμως, ένα είναι το αίσθημα που κυριαρχεί: η αναπόφευκτη μοναξιά του προσώπου.

Το The Celluloid Closet (1996) των Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν, μία από τις πιο λεπτομερείς, αναλυτικές και διασκεδαστικές καταγραφές της απεικόνισης των gay και transgender χαρακτήρων στο Χόλιγουντ, δείχνει πώς γνωστοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας έκρυβαν τα μηνύματά τους ακόμα και μέσα σε διάσημες, mainstream ταινίες.

Το πρωτοποριακό Gendernauts (1999) της Μόνικα Τρόιτ, μία από τις πρώτες ταινίες που διερεύνησαν το θέμα της φυλομετάβασης με συγκλονιστικές μαρτυρίες τρανς, μας προσκαλεί σε ένα αντισυμβατικό ταξίδι αναθεώρησης της έννοιας της σεξουαλικής ταυτότητας, όπου η αυτο-υπονόμευση λειτουργεί ως το πιο αποτελεσματικό γιατρικό απέναντι στην ηθικολογία, την πολιτική ορθότητα και τη δογματική στράτευση.

To Queer Japan (2019) του Γκρέιαμ Κόλμπεϊνς, ένα πολύχρωμο και συναρπαστικό κολάζ από περισσότερες από εκατό συνεντεύξεις, μας συστήνει καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές της ιαπωνικής ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, οι οποίοι περιγράφουν τη μετάβαση της ιαπωνικής κοινωνίας από τη σιωπή στην ορατότητα.

Πιο επίκαιρο από ποτέ, το ντοκιμαντέρ Οι γάμοι της Τήλου (2022) του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, που επικεντρώνεται στους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους που τελέστηκαν στην Ελλάδα, το 2008, στην Τήλο, θα προβληθεί με όρους καθολικής προσβασιμότητας, με την υποστήριξη της Alpha Bank, χορηγού προσβασιμότητας του Φεστιβάλ.

Επιπλέον, ο αγαπημένος ΑΚατάλογος του Φεστιβάλ θα συμπληρώσει το αφιέρωμα, φιλοξενώντας κείμενα που εξερευνούν τις θεματικές, συνιστώσες και καταβολές του queer ντοκιμαντέρ. Τα κείμενα για τον ΑΚατάλογο υπογράφουν: Πολ Πρεθιάδο, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Λήδα Γαλανού, Δημήτρης Παπανικολάου, ΝΙΟΝΙΑ φιλμς, Σήφης Βαρδάκης, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Σιμόν(ε) φαν Σάαρλος, Ορέστης Ανδρεαδάκης.

Το Φεστιβάλ, μέσα από το μεγάλο αφιέρωμα του 26ου ΦΝΘ, αλλά και ποικίλες άλλες δράσεις και ενέργειες, υποστηρίζει το EuroPride 2024, το οποίο θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 21 έως τις 29 Ιουνίου 2024.

Το πλήρες πρόγραμμα του αφιερώματος θα ανακοινωθεί σύντομα.


https://www.filmfestival.gr/el/all-..._3xEo6fsy35LxxZjMpVExf0QxOGqId_Eor1xrCMFgJuaU

 

Επικαιρότις....
Η έκφραση "παρένθετη μητέρα" δεν ευσταθεί. Η ορθή αποτύπωση είναι "παρένθετη κύηση". Η μητρότητα δεν είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό, ζυμώνεται κατά την αλληλεπίδραση.

 

Σωστά.

Με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο όπως τροποποιηθήκε το 2022 μετά την τροποποίηση του 2014 στον αρχικό νόμο του 2002 η παρένθετη κύηση (παρόλο που ως φαίνεται δεν θα επιτραπεί στα ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια δημιουργώντας ανισότητα και όχι ίσα δικαιώματα στο γάμο ο οποίος θα ψηφιστεί ως φαίνεται) , κοστίζει.

Ένα ζευγάρι, είτε ΛΟΑΤΚΙ είτε όχι, θέλει καμιά τριαντάρα-σαραντάρα χιλιάρικα ζεστά, για μια παρένθετη κύηση.

Δεν γνωρίζω και πολλούς που να έχουν να σκάσουν τόσα λεφτά ή να τα εξοικονομήσουν από τη δουλειά τους.

Άρα είτε παρένθετη μητρότητα είτε παρένθετη κύηση, είτε έχουν δικαίωμα όλοι, είτε οι προνομιούχοι, η ανισότητα παραμένει.

Και είναι ταξική και όχι δικαιωματιστική.

 

Θα πρότεινα να αναγνωστεί προσεκτικότερα η τοποθέτησή μου. Έχει πιότερο βάθος.

 

Και η δική Μου επίσης, γιατί σκάβει ακόμα πιο βαθιά...

 

Μπα, ιδεολογισμοί άνευ ουσίας. Μακριά από μένα.

 

Είναι ιδεολογισμός να έχεις ίσα δικαιώματα και να μην μπορείς να τα ασκήσεις;

Γιατί πώς μπορεί για παράδειγμα κάποιος να ασκήσει το δικαίωμα που του παρέχει το Σύνταγμα για την ελεύθερη μετακίνηση του στην επικράτεια όταν παίρνει οχτώ κατοστάρικα το μήνα..

Δεν ξέρω που μένετε Εσείς, Εγώ εκεί που μένω αν σε δυο τρία χρόνια στο διπλανό διαμέρισμα έρθει ένα ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρι εργαζομένων με ένα παιδί που έχει αποκτήσει από παρένθετη κύηση δεν θα μπορεί να έχει ίσο δικαίωμα με ένα αντίστοιχο ζευγάρι που ζει, όπως κοιτάτε στον χάρτη, προς τα Βόρεια...

Και η δική Μου οικογένεια και η δική τους δεν θα έχει πρόσβαση σε ελεύθερους χώρους για να ανασάνουν τα παιδιά μας, θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας κάθε φορά που θα ανάβουμε θερμοσίφωνα για το μπάνιο των παιδιών μας, θα τρέχουμε να μαζεύουμε ό,τι χαρτιά τους καυλώσει να τους καταθέσουμε μήπως και βρούμε καμία θέση σε δημόσιο ή δημοτικό βρεφονηπιακό σταθμό, και θα μετράμε το κάθε τι για να εξασφαλίσουμε το πανάκριβο βρεφικό γάλα....

Νομίζω πως κάθε άλλο παρά ιδεολογισμός είναι.... για πραγματική ζωή το κόβω...

Προσωπικά γνωρίζω ανθρώπους που αγωνίζονται για την νομιμοποίηση της παρένθετης κύησης γιατί θέλουν να αποκτήσουν παιδιά με αυτό τον τρόπο και είναι δικαίωμα τους ενώ παράλληλα γνωρίζουν πώς όταν τους επιτραπεί δεν θα μπορέσουν γιατί δεν έχουν τα φράγκα...

Άδικο δεν είναι;

Iagos

 

Η τοποθέτησή μου δεν αφορά τη νομιμοποίηση ή μη της παρένθετης κύησης.
Η τοποθέτησή μου είναι καθαρά επιστημονική που πάει πέρα από τη χρήση της γλώσσας, αφορά την Αναπτυξιακή Ψυχολογία.
Όσα αναφέρεις, πράγματι τα θεωρώ ιδεολογισμούς με τους οποίους δεν μπαίνω καν σε διαλεκτική. Οπότε μην μου απευθύνεσαι, παρακαλώ.

 

Σας Είπα ότι είναι σωστό αυτό.

Από εκεί και πέρα δεν ανακαλύψατε και την Αμερική με αυτό:

Δεν φυτρώσαμε, αρκετοί από Ε/εμάς είτε Ε/είμαστε υιοθετημένοι είτε Έ/έχουμε φίλους υιοθετημένους και Μ/μπορούμε να γνωρίζουμε ότι η μητρότητα ζυμώνεται κατά την αλληλεπίδραση...

Επίσης Έ/έχουμε στο κοντινό Μ/μας περιβάλλον μητέρες και Μ/μπορούμε να διαπιστώσουμε και ότι δεν είναι εγγενές χαρακτηριστικό και ότι η αλληλεπίδραση ζυμώνεται...

Οπότε το να θεωρείτε ότι εις βάθος σκέφτεστε είναι σεβαστό αλλά το ίδιο κάνουμε και Ε/εμείς...

Τέλος και το κλείνω οριστικά:

Όσον αφορά στο ότι οι σωστές διατυπώσεις βοηθούν έτσι ώστε να εξαλειφθούν τυχόν διακρίσεις αποτελεί πλέον μια θέση παρωχημένη που στην πράξη έχει αποτύχει.

Είτε αράπης είτε νέγρος ο φτωχοαφρικάνος θα δολοφονείται κοινή θέα...

Είτε πούστης είτε gay ο κάθε φτωχός Κωστόπουλος θα εκτελείται κοινή θέα...

Το να πιστεύουμε το αντίθετο... και αν είναι... παρωχημένος ιδεολογισμός...

Καλή συνέχεια...

Με εκτίμηση

Iagos

 

Με την αναφορά στην παρένθετη μητρότητα, πρώτον δεν αναγνωρίζονται οι trans άνδρες με μητρα και δεύτερον, αποτελεί επικίνδυνη στροφή προς την κατηχητική ενοχικότητα στο δικαίωμα στην άμβλωση εφόσον υπονοείται ότι η μητρότητα αρχινά από την κύηση. Επιπρόσθετα, στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία η βιολογική βάση των χαρακτηριστικών της μητρότητας αλλά και της πατρότητας δεν τεκμαίρονται ως ένστικτα παρότι συνεχίζουν αρκετοί να το πιστεύουν.

Συνιστώ να μελετήσεις την επιστήμη της Κοινωνιογλωσσολογίας. Ίσως σε κάνει να καταλάβεις επί παραδείγματι, γιατί αναφερόμαστε σε "γυναικοκτονίες" ή γιατί αναφερόμαστε σε παιδοβιασμό και όχι παιδεραστία.

Μακριά λοιπόν από ασχετοσύνη. Ήδη δίδεται αρκετό νερό στον μύλο.