αυτή

Με βρισκεις απολυτα συμφωνη!!!!!!

 

Απάντηση: αυτή

Η επμπιστοσυνη ειναι μια εννοια που συνδεεται με τη ζωη, εχει παρελθον, παρον και μελλον.

Μετα το θανατο σταματαει το μελλον, οποτε σταματα και καθε εννοια εμπιστοσυνης, αφου πια ανηκει στο παρελθον.



Την επιστοσυνη θα την εβλεπα στο εξης σεναριο:

Σηκώνεται και πλησιάζει τη τσάντα της. Με αργές και προσεκτικές κινήσεις βγάζει μια κοφτερή λεπίδα από μέσα. Τον κοιτάζει με ένα χαμόγελο, όλο μυστήριο. Τα μάτια της λάμπουν.
Έρχεται μπροστά Του και γονατίζει για ακόμα μία φορά
«Η ζωή μου είναι απόδειξη??? »
και Του δίνει τη λεπίδα στα χέρια.
Πέφτει κάτω με τα μάτια της ανοιχτά, και με εκείνο το χαμόγελο ακόμη στα χείλη. Την κάνει όμορφη.
Γυρίζει το κεφάλι της πίσω και κλείνει τα μάτια της. Η ζωή της είναι πια στην απόφασή Του.
Είναι ευτυχισμένη……Του το απέδειξε πια, δε Του το απέδειξε?

 

και αμα ο Χανιμπαλ ξυπνουσε μεσα του και αρχιζε δουλεια τι θα σκεφτοτανε ? : "Ωχ δεν επρεπε να το εμπιστευτω" ? αρα εφοσον τον εμπιστευται προφανως θεωρει οτι δεν κινδυνευει .....

 

Η καχυποψία μου με κάνει να συμφωνήσω. Αν η θύσία δεν λάβει χώρα, δεν είναι αποδεδειγμένη. Η προσφορά για ενδεχόμενη θυσία είναι απλώς ένδειξη. Μία ένδειξη που ενδέχεται να είναι λανθασμένη ακριβώς επειδή ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας συχνά δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο τόσο στην εκτέλεση των καθηκόντων του όσο και στην προσφορά του εαυτού του στην υπηρεσία του Κυρίου του γενικώς. Χονδρικά αν δεν αυτοκτονήσει, δεν μπορεί ο Κυρίαρχος να είναι βέβαιος.

Από την άλλη πλευρά δεν βλέπω το γιατί αυτή η βεβαιότητα είναι θεμιτή. Το ένστικτο της αυτοσυντήρης υπό κανονικές συνθήκες υπερισχύει έναντι οποιασδήποτε επιθυμίας. Επομένως αν το μυαλό του υποτακτικού μπορεί να του επιβάλλει την αυτοκτονία τότε η ψυχολογική του κατάσταση ορίζεται ως παθολογική. Από την πλευρά του κυρίαρχου, δεν υπάρχει κάποιο νόημα στο να τον αγαπά κάποιος παθολογικά, εφόσον βάσει του παραδείγματος, από αυτή την αγάπη δεν θα μπορεί να εισπράξει πλέον τίποτα.

Πέρα από αυτά, το κείμενο είναι πάρα πολύ όμορφο. Παρεμπιπτόντως η θανάτωση (κάποιου άλλου) είναι κατά την αισθητική μου, ό,τι απολαυστικότερο μπορεί να συμβεί σε έναν σαδιστή.

 

Syrah ... η αλιεια με μανωμενα διχτυα ή με διχτυ που φερει ματι μικροτερο τον 4 εκ .. απαγορευται .....  

 

Αν η αυτοκτονία είναι συμβολική; Δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς τις δύο άνεπιθύμητες επιπτώσεις; Δηλαδή το αμετάκλητο του θανάτου και την εξέλιξη της αγάπης σε ανεπιθύμητη παθολογική κατάσταση.

Φυσικά. Τότε γιατί όλοι κόπτονται υπέρ της ύπαρξης του τρελού και παράφορου έρωτα στο βδσμ; Κι εσύ η ίδια μίλησες για έρωτα. Τί εννοείς λοιπόν με την λέξη έρωτα; Ορθολογιστικός έρωτας υπάρχει; Ή μήπως μιλάμε για ένα καθαρά υπερβατικό πάθος; (λίγο άσχετο με το νήμα αλλά αφού το έθιξες κόλλησε ωραία).

Και σε έναν μαζοχιστή, Syrah, ο δικός του θάνατος.

 

Θα κοιτάξω το βιβλίο από το οποίο έδωσα εξετάσεις για το δίπλωμα σκάφους και θα σου πως αν συμφωνώ. Πώς όμως αυτό προκύπτει συνειρμικά από όσα έγραψα;

Συμβολικές είναι ούτως ή αλλιώς οι περισσότερες αυτοκτονίες. Λίγοι αυτοκτονούν επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέρθουν στα όποια πρακτικά προσκόμματα αντιμετωπίζουν.

Εφόσον όμως η αυτοκτονία λαμβάνει χώρα, οι συνέπειές της δεν καταλαβαίνω πώς αποφεύγονται. Μήπως εννοείς φανταστική αυτοκτονία, ή αναπαράσταση αυτοκτονίας ή (επιτηδευμένα) ανεπιτυχής αυτοκτονία; Και αν ναι, πρακτικά πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Ίσως δεν έχω κατανοήσει την ερώτησή σου.

Όσοι μιλούν για παράφορο έρωτα έχουν στο μυαλό τους συναισθήματα και καταστάσεις που τείνουν στα όρια. Αν θελήσουμε να κάνουμε τη μαθηματική απεικόνιση, θα δούμε πως ό,τι τείνει προς μία τιμή δεν ταυτίζεται ποτέ με την τιμή αυτή. Η έκφραση ενός παράφορου έρωτα που τείνει στα άκρα, τη στιγμή της αυτοκτονίας έχει λάβει την εγγύτερη (στο άκρο) δυνατή τιμή, πράγματι. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα όμως παύει να υφίσταται το υποκείμενο της έκφρασης, η έκφραση και ο έρωτας μαζί. Και αυτό γιατί ο χρόνος στη συγκεκριμένη απεικόνιση είναι μία υποχρεωτική διάσταση. Αλλάζει ο χρόνος, αλλάζει η τιμή (δεν γίνεται ο χρόνος να σταματήσει, και η στιγμή της αυτοκτονίας να κρατήσει για πάντα).

Επομένως σαφώς για εμένα το θεμιτό είναι οι εκφράσεις υποταγής/έρωτα/αγάπης κ.α. του σκλάβου μου να τείνουν στα άκρα, ενώ όμως υπάρχει η γνώση και συναίσθηση πως τα ανώτατα και κατώτατα όρια δεν υφίστανται ως οντότητες, ούτε στη φύση ούτε στις επιστήμες. Είτε κάτι τείνει προς ένα (μη φέρον συγκεκριμένη τιμή) όριο, είτε το ξεπερνά. Και φυσικά εν προκειμένω το προτιμότερο είναι να μην το ξεπερνά (επομένως να αποδεχτεί τη μετριότητα του τείνειν).

 

Πέρα από αυτά, το κείμενο είναι πάρα πολύ όμορφο. Παρεμπιπτόντως η θανάτωση (κάποιου άλλου) είναι κατά την αισθητική μου, ό,τι απολαυστικότερο μπορεί να συμβεί σε έναν σαδιστή.



.... σαν να δολωνεις φρεσκια γαριδα σε σπαρο .....    

 

LoL

 

Έχεις δίκιο ότι η αυτοκτονία είναι συνήθως συμβολική. Όχι πάντα βέβαια. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου πραγματικά ο θάνατος είναι θεμιτή επιλογή (ένα εξαιρετικό έργο είναι «Η θάλασσα μέσα μου»). Αλλά με την «συμβολική» αυτοκτονία αναφέρομαι στην θυσία του εαυτού σε μη σωματικό επίπεδο. Στον θάνατο των αξιών μας. Ή στην απώλεια μιας πρότερης ταυτότητας (ως ένα βαθμό, δεν χάνεται η ταυτότητα εξ ολοκλήρου, περισσότερο μεταλλάσσεται). Φαντάσου κάποιο άτομο το οποίο αποφασίζει να θυσιάσει τα όνειρά του. Δεν πεθαίνει μέσα του ως άτομο σε κάποιο βαθμό; (Και δεν γεννιέται ταυτόχρονα κάτι άλλο στη θέση του; ) Και δεν έχει πραγματικές επιπτώσεις αυτό και σε πρακτικό επίπεδο στη ζωή του; Και ο πόνος που βιώνει δεν είναι πραγματικός;

Ή φαντάσου ένα πληγωμένο άτομο το οποίο αποφασίζει να κάνει κάτι που θα καταρρακώσει την ιδέα που έχει για τον εαυτό του τόσο ανεπανόρθωτα ώστε θα είναι ένας ουσιαστικός ψυχικός θάνατος. Και αν φαντασθείς το Εγώ σαν ένα ζωντανό πράγμα που αμύνεται με νύχια και με δόντια για την επιβίωσή του και αν καταφέρεις ποτέ να του καταφέρεις χτυπήματα ικανά να το «σκοτώσουν» δηλαδή να γκρεμίσουν τις άμυνές του, καταλαβαίνεις τι εννοώ με την συμβολική αυτοκτονία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το κάνει κανείς αυτό. Δεν είναι επί του παρόντος. (Υπάρχει και ο αντίστοιχος φόνος από Κάποιον. Κι αυτός δεν είναι επί του παρόντος).

Φυσικά. Και αντίστοιχα το ίδιο ισχύει για την επιβολή Κυριαρχίας σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Ευτυχώς ο Κυρίαρχος ήδη γνωρίζει περί της μετριότητας του τείνειν και την έχει προ-αποδεχθεί χωρίς ιδιαίτερες συναισθηματικές επιπτώσεις στην ματαιοδοξία του. Ίσως ως ένα βαθμό αυτή την απάθεια να πρέπει να διδάξει και στον υποτακτικό του ώστε να μπορεί και ο υπό να βιώνει αυτή την μετριότητα του τείνειν και να την σπρώχνει στα άκρα ξανά και ξανά χωρίς τις σοβαρότατες επιπτώσεις του συναισθηματισμού. Φυσικά μέσα στα όρια δυνατοτήτων του υπό.

Και ίσως γι αυτό η αισθητική του φόνου και της αυτοκτονίας μας ερεθίζει αισθητικά τόσο πολύ. Δεν τίθεται πλέον το θέμα του τείνειν αλλά κάτι αγγίζει, έστω και στιγμιαία την επιθυμητή τιμή. Όπως το λες κι εσύ. Όμως οι μικροί, συμβολικοί φόνοι του βδσμ, είτε σε σωματικό επίπεδο (S&M πρακτικές) είτε σε D/s (σκέτο ή σε συνδυασμό με S&M πρακτικές) κατ΄εμέ επιτυγχάνουν την μέγιστη δυνατή ταύτιση με την επιθυμητή τιμή, με τo bonus της δυνατότητας επαναλήψεων εφόσον ούτε το σώμα πεθαίνει ούτε το Εγώ παραμένει πεσμένο αλλά ανασυντάσσεται, το δόλιο.

Μία ρομαντική άποψη. Χωρίς παράφορο έρωτα αλλά με ορθολογιστική αντίληψη ενός είδους αγάπης ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα και με ένα παράφορο πάθος που δεν παραγνωρίζει τον εαυτό του παρά ως αυτό που πραγματικά είναι. A substitute to death (και πάλι, οι λόγοι δεν είναι επί του παρόντος).

 

MasterJP, μην αγχώνεστε για μένα. Χαλαρώστε και απολαύστε με. Προτείνω την "αποδοχή" αντί της διδασκαλίας (αν και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και ζητώ συγγνώμη για την αλαζονεία).

Δεν έχω καμία όρεξη να καταστρέψω (οριστικά) αυτό που αγαπώ τόσο πολύ. Οι λέξεις "substitute" και "ανασυντάσσεται" θα έπρεπε να διασαφηνίζουν την αποδοχή μου της μετριότητας του "τείνειν". Αλλά ο καθένας έχει τα δικά του όρια.

Αν απλά επιχειρώ "μετρήσεις" είμαι αποστασιοποιημένη αρκετά ώστε να μην χρειάζεται να ανησυχείτε. Αν όχι, να ανησυχείτε (χωρίς να πιστεύω ούτε για ένα λεπτό ότι πραγματικά ανησυχείτε παρά ότι επιχειρείτε κι εσείς τις δικές σας μετρήσεις).