Η κυρία Δήμητρα

Είχαν περάσει δύο χρόνια που η Κορίνα δούλευε σε αυτό το σουπερμάρκετ, αν και ο μισθός της ήταν χαμηλός, ήταν ευχαριστημένη από το εργασιακό περιβάλλον και της άρεσε το πόστο της στα αλλαντικά.
Η είδηση αντικατάστασης της διευθύντριας έφερε αναστάτωση στους υπαλλήλους, ειδικά όταν έμαθαν ποια θα είναι η αντικαταστάτρια.
Η κυρία Δήμητρα!
Μήτσο την έλεγαν μεταξύ τους κάποιοι συνάδελφοι, που την γνώριζαν από το άλλο υποκατάστημα.
Η Κορίνα δεν την είχε γνωρίσει αλλά της είχαν μεταδώσει το άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι με τη νέα τάξη πραγμάτων.
Η κυρία Δήμητρα την πρώτη μέρα συστήθηκε με όλους προσωπικά, ρωτώντας λίγα πράγματα τον καθένα, πόσο καιρό είναι στην εταιρία, αν είναι ευχαριστημένοι με την δουλειά τους κτλ
Μια γυναίκα γύρω στο 1.75, γεροδεμένη, με κάστανα μαλλιά δεμένα κοτσίδα, με πρόσωπο αυστηρό χωρίς μακιγιάζ, ντυμένη απλά με τζιν και από πάνω το dress code της εταιρίας, λευκό πουκάμισο, γραβάτα και σακάκι.
Η εβδομάδα που ακολούθησε, έφερε πολλές θετικές αλλαγές στο κατάστημα.
Πήγαινε κάθε μέρα και σε άλλο πόστο με προτάσεις και πολύ προσωπική εργασία για την βελτίωση του μάρκετινγκ των προϊόντων.
Σε λίγες μέρες ο τζίρος του μαγαζιού είχε ήδη σημαντική ανοδική πορεία.
Δεν ήταν της κουβέντας, όπως είχαν συνηθίσει με την προηγούμενη διευθύντρια που ήταν φίλη με όλους και είχε καταργηθεί ο πληθυντικός, αλλά όλοι παραδέχονταν πως ήταν σκυλί στη δουλειά της και ενέπνεε και τους ίδιους να δίνουν το καλύτερο τους.
Η Κορίνα ήταν κι εκείνη ακούραστη, υπεύθυνη και επιμελής και δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την κυρία Δήμητρα για όσα είχε καταφέρει σε μικρό διάστημα.
Απορούσε γιατί είχε δημιουργηθεί τέτοιος πανικός στο άκουσμα του ερχομού της.
Μέρα με τη μέρα, ο θαυμασμός και η συμπάθεια μεγάλωνε για την διευθύντρια της.
Ναι μεν τους είχε όλους σε μια απόσταση αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερνε να τους κάνει να δουλεύουν περισσότερο, πιο αποδοτικά και το κυριότερο με περισσότερη όρεξη!
Την ημέρα που ξεκίνησαν όλα, η Κορίνα είχε ρεπό και περνώντας από το σουπερμάρκετ, που ήταν κοντά στο σχολείο που πήγαινε τον μικρό της γιο κάθε πρωί, μπήκε να πει μια καλημέρα.
Μόλις την είδε η κυρία Δήμητρα, της χαμογέλασε πλατιά και είπε "καλώς την! Έχεις δουλειά?"
"Όχι" απάντησε η Κορίνα.
"Ωραία. Πήγαινε απέναντι και πάρε μου έναν καφέ, πάρε κι έναν δικό σου και έλα πάνω στο γραφείο", δίνοντας της δέκα ευρώ.
Πρώτη φορά την είδε να χαμογελάει, πήρε το χαρτονόμισμα και έφυγε για την καφετέρια απέναντι.
Όσο περίμενε τους καφέδες το μυαλό της έφτιαχνε σενάρια.
Γιατί την φώναξε στο γραφείο?
Είχε κάνει κάτι? Είχε βρει κάποιο λάθος?
Θα την κατσάδιαζε?
Θα την απέλυε?
Πήρε τους καφέδες και μπήκε στο σουπερμάρκετ, κατευθύνθηκε προς τη σκάλα ανταλλάσσοντας βλέμματα απορίας με τους συναδέλφους.
Η πόρτα του γραφείου ήταν ανοιχτή και η κυρία Δήμητρα καθόταν στον υπολογιστή.
Η Κορίνα άφησε τους καφέδες και τα ρέστα πάνω στο γραφείο και περίμενε.
Η διευθύντρια την κοίταξε, της χαμογέλασε πάλι και της είπε να καθήσει και αν θέλει να ανάψει τσιγάρο.
Η Κορίνα ήπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο, αλλά ένιωθε άβολα να καπνίζει μπροστά της και απλά το κρατούσε στο χέρι της να καίγεται μόνο του.
"Κορίνα σε έχω ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, είσαι καλη στη δουλειά σου, έχεις αντίληψη και ευγένεια με τους πελάτες και σε κάλεσα να σου κάνω μια πρόταση.
Θέλω να σε εκπαιδεύσω για αντικαταστάτρια μου."
Η Κορίνα έμεινε κάγκελο με αυτήν την πρόταση.
Αντικαταστάτρια αυτή?
Που ήταν μόνο δύο χρόνια στην εταιρία?
"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Με τιμά η πρόταση σας, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, δεν ξέρω αν το 'χω!" απάντησε.
"Μια χαρά το έχεις, θα σε κάνω εγώ ξεφτέρι!"
Μετά η συζήτηση στράφηκε σε πιο προσωπικά θέματα, οικογενειακά και γυναικεία.
Η Κορίνα ήταν χωρισμένη και είχε ένα μικρό αγοράκι που πήγαινε δημοτικό, η κυρία Δήμητρα δεν είχε παντρευτεί ποτέ και δεν είχε παιδιά.
Μίλησαν για θέματα υγείας που τις είχαν απασχολήσει και για τα εμμηνορρυσιακά σύνδρομα που αντιμετώπιζαν.
Η Κορίνα έφυγε ενθουσιασμένη από το γραφείο της, ήταν τόσο χαρούμενη που επιτέλους είχε αναγνωριστεί η δουλειά της, στις τόσες που είχε κάνει στη ζωή της.
Είχε δει και μια άλλη πλευρά της κυρίας Δήμητρας, την ανθρώπινη και την θαύμασε ακόμα περισσότερο.
Κανένας συνάδελφος δεν κάκιωσε με την Κορίνα που θα εκπαιδεύονταν για αντικαταστάτρια, ήταν αγαπητή σε όλους και πίστευαν πως το άξιζε για την εργατικότητα της.
Η Κορίνα κάθε μέρα έδινε τον καλύτερο της εαυτό και μάθαινε γρήγορα, έκανε ότι μπορούσε για να ευχαριστεί την κυρία Δήμητρα και να την απαλλασει από κάποια καθήκοντα.
Σκεφτόταν συνέχεια την διευθύντρια της ακόμα και όταν ήταν σπίτι της και ένιωθε ένα γλυκό σφίξιμο στο στομάχι κάθε που πήγαινε στη δουλειά και θα την έβλεπε.
Ένα πρωινό που ήταν σπίτι, καθότι ήταν απογευματινή βάρδια και ο μικρός της ήταν σχολείο, ξαπλωμένη στο κρεβάτι άρχισε να χαϊδεύεται.
Όσο ο ερεθισμός της φούντωνε, άρχισε να φαντασιωνεται την κυρία Δήμητρα...
Πως είχε χωθεί κάτω από το γραφείο της και την εγλειφε, κι εκείνη ευχαριστημένη το απολάμβανε.
Αφού ήρθε σε οργασμό, την παραξένεψε το γεγονός της φαντασίωσης.
Ναι είχε φανταστεί κι άλλοτε σεξουαλικες σκηνές με γυναίκες, αλλά ποτέ ξανά δεν είχε με υπαρκτό πρόσωπο.
Δήλωνε στρέιτ και πάντα έλκονταν και ερωτευόταν άντρες.
Δεν είχε σεξουαλική επαφή ποτέ με γυναίκα, δεν είχε τύχει και είχε αμφιβολίες αν θα μπορούσε να ερωτευτεί άτομο του ίδιου φύλου.
Κι όμως παραδέχτηκε πως έτσι ένιωθε τώρα.
Ήταν ερωτευμένη με την κυρία Δήμητρα.
Ένιωθε ακριβώς το ίδιο και είχε τα ίδια συμπτώματα, όπως ακριβώς είχε νιώσει στο παρελθόν για άντρες.
Και ένιωθε όμορφα!
Αναρωτιόταν αν αυτός ο έρωτας θα μπορούσε να έχει αντίκρισμα.
Αν η κυρία Δήμητρα είχε κάνει ποτέ σχέση με γυναίκα ή αν θα ήταν δεκτική σε αυτό.
Ο καιρός περνούσε και οι δύο γυναίκες είχαν πολύ καλή επαγγελματική σχέση.
Η κυρία Δήμητρα είχε οικειότητα μαζί της, την πείραζε λεκτικά, ακουμπούσε το χέρι της στον ώμο της Κορινας όταν μιλούσε σε άλλους αλλά μέχρι εκεί.
Η Κορίνα ποτέ δεν πήρε παραπάνω χώρο και πάντα ήταν μετρημένη στην διευθύντρια της.
Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει την κατάσταση, ούτε ήθελε να κάνει κάποια λάθος κίνηση, οπότε αρκέστηκε σε αυτό.
Μια μέρα έκανε κάποιο λάθος στην παραγγελία για κάποια αλλαντικά και θα έπρεπε να τα κρατήσουν έως την λήξη τους και έπειτα να τα κόψουν επιστροφή.
Είχε στεναχωρηθεί πολύ και έπρεπε να το πει στην κύρια Δήμητρα.
Ανέβηκε στο γραφείο της και της είπε μαγκωμενη την γκάφα της.
Η διευθύντρια της είπε:
"Και για αυτό στεναχωριέσαι μωρέ? Όλοι κάνουμε λάθη.
Έλα εδώ να σε κάνω μια αγκαλιά ρε χαζό"
Παράδεισος!
Τι ωραία που ήταν η αγκαλιά της κυρίας Δήμητρα!
Ζεστή και σφιχτή.
Τι ηρεμία και ευτυχία που ένιωσε η Κορίνα.
Μετά τράβηξε το ξύλινο σκαμπό που είχε πίσω στον τοίχο και της είπε να κάτσει δίπλα της.
Για λίγη ώρα οι δύο γυναίκες κοιτάζονταν.
Η κυρία Δήμητρα χαμογελούσε, η Κορίνα ήταν σαν υπνωτισμενη.
Η διευθύντρια την αγκάλιασε ξανά.
Η Κορίνα σκεφτόταν "Όνειρο ζω! Μην με ξυπνάτε!"
Αφού μίλησαν λίγη ώρα για την δουλειά, πριν φύγει η Κορίνα, η διευθύντρια της πρότεινε αν ήθελε να πάει σπίτι της να το καθαρίσει και να πληρωθεί.
Η Κορίνα δέχτηκε με χαρά!
Παραπάνω ώρα κοντά της, να την μυρίζει, μύριζε τόσο όμορφα, αφρολουτρο και αποσμητικό και να την νιώθει στο χώρο, υπέροχα!!
Κανονίστηκε για την Κυριακή το πρωί.



(Συνεχίζεται...)

 

Από τις λίγες ιστορίες που με κολάζουν από την πρώτη παράγραφο.. αχ...  

 

αργει η συνεχεια ?

 

....ε ρε τι θα γίνει στην συνέχεια ! πραγματικότητα είναι ?

 

Κορίνα μην πας την Κυριακή στο σπίτι της ...παγίδα είναι....δεν σε θέλει για καθαρισμα

 

Η πολυπόθητη Κυριακή ήρθε!
Έπρεπε στις 10 να είναι στο σπίτι της διευθύντριας.
Η Κορίνα σηκώθηκε νωρίς και αφού ήπιε τον καφέ της, ετοίμασε και πήγε τον μικρό στη μαμά της, πήγε σπίτι, έκανε μπάνιο, ξυρίστηκε, φόρεσε μία φόρμα, έπιασε τα μαλλιά της κότσο, μπήκε στο αμάξι της και ξεκίνησε για το καθορισμένο ραντεβού.
Είχε μια ελπίδα πως ίσως... ίσως...
Στο δρόμο έβαλε τον αγαπημένο της σταθμό και οδηγούσε χαρούμενη.
Το διαμέρισμα απείχε δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, αλλά για να βρει να παρκάρει της έφαγε άλλο τόσο.
Σε άλλη περίπτωση θα ήταν όλο νεύρα, αλλά τώρα πετούσε.
Χτύπησε το κουδούνι και ανέβηκε στον πέμπτο όροφο.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή, αλλά εκείνη και πάλι χτύπησε.
Από το βάθος ακούστηκε η φωνή της κυρίας Δήμητρας:
"Μπέες"
Μπαίνοντας εμφανίστηκε η κυρία Δήμητρα ντυμένη με μαύρο καργκο παντελόνι, φούτερ πράσινο και μπουφάν.
"Έχει καφέ στην καφετιέρα αν θέλεις να πιείς.
10 ευρώ την ώρα καλά είναι;
Εγώ θα φύγω τώρα, έχω μια δουλίτσα, όταν τελειώσεις, χτύπα δίπλα στην κυρά-Μαρια, είναι μια γιαγιά και άσε τα κλειδιά και στείλε μου τις ώρες για να σε πληρώσω αύριο."
Είπε κι έφυγε, κλείνοντας την πόρτα πίσω της.
Η Κορίνα έμεινε να κοιτάζει την κλειστή πόρτα. Έριξε μια μουτζα στον εαυτό της ψιθυρίζοντας: "Πάρτα ηλίθια! Καθάριζε τώρα!"
Ευτυχώς το σπίτι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, φροντισμένο και καθαρό, ήθελε απλά ένα φρεσκάρισμα.
Φαίνεται η κυρία Δήμητρα ήταν εξίσου οργανωτική και νοικοκυρά και στο σπίτι της.
Το σπίτι ήταν κλασικό, όχι φορτωμένο με πολλά αντικείμενα, λιτό και ευχάριστο.
Στην κρεβατοκάμαρα, της είχε αφήσει πάνω στο κρεβάτι καθαρά σεντόνια και μαξιλαροθήκες, προφανώς για να τα αλλάξει.
Είχε μια μεγάλη φωτογραφία της στον τοίχο απέναντι από το κεφαλάρι του κρεβατιού, που την απεικόνιζε με μπλε φόρεμα κοκτέιλ με λευκά πουά, σε μια χαμογελαστή πόζα.
Τα μαλλιά ήταν κάστανα όπως και τώρα, κομμένα καρέ και ήταν ελαφρά βαμμένη, ήταν σε νεαρότερη ηλικία και λίγο πιο λεπτή. Πρώτη φορά την έβλεπε με τόσο κοριτσίστικο στυλ. Ήταν όμορφη.
Άλλαξε σεντόνια, σαπούνισε το μπάνιο και την κουζίνα, ξεσκονισε όλο το σπίτι, βγήκε στις βεράντες και σκούπισε, όπως και όλο το υπόλοιπο σπίτι, σφουγγαρισε κι έφυγε, αφού άφησε τα κλειδιά στην κυρά-Μαρία.
Της είχε πάρει 4 ώρες να τελειώσει, αλλά μοσχομυριζε καθαριότητα.

Δεν ήξερε τι περίμενε πηγαίνοντας, αλλά σίγουρα δεν περίμενε πως θα την άφηνε εκεί μόνη της και θα έφευγε.
Καλά θα έκανε να μαζέψει τα μυαλά της πριν χάσει και τη δουλειά της στο τέλος, προσγειώθηκε απότομα.

Τη Δευτέρα στη δουλειά, η κυρία Δήμητρα την ρώτησε γιατί δεν της έστειλε τις ώρες και πόσες ήταν.
Η Κορίνα της είπε πως έκανε τέσσερις ώρες, πληρώθηκε τα σαράντα ευρώ και ευχαρίστησε η μια την άλλη.
Στις δύο εβδομάδες που ακολούθησαν, η Κορίνα ήταν ακόμα πιο μετρημένη.
Κάποια στιγμή στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, η κυρία Δήμητρα την ρώτησε αν έχει κάποιο πρόβλημα στη δουλειά ή με κάποιον συνάδελφο, γιατί πρόσεξε πως παραήταν σοβαρή, όπως της είπε, αλλά η Κορίνα αρνήθηκε πως συμβαίνει κάτι και τη διαβεβαίωσε πως ήταν όλα καλά.
Η διευθύντρια, αφού την κοίταξε για λίγο διερευνητικά, της απάντησε με ένα: "Χμ.. Μάλιστα."
Και τίποτα άλλο δεν ειπώθηκε τις επόμενες μέρες.
Την Παρασκευή της δεύτερης εβδομάδας, η ανώτερη της την ρώτησε αν θα πάει την Κυριακή στο σπίτι της, η Κορίνα απάντησε θετικά. Ευτυχώς της ημέρες που πέρασαν είχε συγκεντρωθεί στη δουλειά της και ένα έξτρα εισόδημα το είχε ανάγκη με τόσες υποχρεώσεις.

Την Κυριακή στις 12:00 χτυπούσε το κουδούνι, ανέβηκε επάνω και της άνοιξε η κυρία Δήμητρα, την καλωσόρισε και την οδήγησε στην κουζίνα.
Μαγείρευε γιουβέτσι.
Αφού έβαλε το ταψί στον φούρνο, είπε στην Κορίνα να βάλει καφέ φίλτρου, βγάζοντας την ποδιά της και να πάνε στο σαλόνι.
Μόλις κάθησαν, η διευθύντρια την ρώτησε τι συμβαίνει και είναι δεκαπέντε μέρες λες και έπεσαν τα καράβια της έξω.
Η Κορίνα σε μια προσπάθεια να αποφύγει την συζήτηση, είπε πως έπρεπε να ξεκινήσει το καθάρισμα γιατί έπρεπε να πάρει τον μικρό νωρίς από την μάνα της.
Τότε η κυρία Δήμητρα έβαλε τρανταχτά γέλια.
"Δεν σε φώναξα για να καθαρίσεις σήμερα" της είπε και την σβερκωσε τραβώντας την κοντά της και την φίλησε στο στόμα.
Η Κορίνα βραχυκύκλωσε.
Τι να σκεφτεί;
Πώς για άλλη μια φορά ένιωσε ηλίθια;
Τη ζεστή και υγρή γλώσσα που τρύπωσε επιθετικά στο στόμα της σαν να ήθελε να της ρουφήξει την ψυχή από μέσα της;
Δεν ήξερε αν το ζούσε πραγματικά ή ονειρευόταν, παραδομένη και ανίκανη να αντιδράσει.
Όταν εκείνη τραβήχτηκε από το στόμα της, έμεινε να την κοιτάζει σαν μεθυσμένη.
"Αυτό είχες όλες τις μέρες.
Το ήξερα." Της είπε.
Η Κορίνα κατέβασε τα μάτια από ντροπή που την είχε καταλάβει και τότε της ήρθε ένα απαλό χαστούκι.
"Την επόμενη φορά που θα μου ξανακρύψεις την αλήθεια, θα είναι πιο δυνατό" της είπε και μέχρι να συνέλθει, η αχόρταγη γλώσσα είχε ξαναχωθεί στο στόμα της.
Εκείνη την ώρα ήχησε η ειδοποίηση του φούρνου, η κυρία Δήμητρα τραβήχτηκε και της είπε να στρώσει τραπέζι όσο εκείνη θα έλεγχε τα μεηλ της.
Τα πόδια της Κορινας την οδήγησαν στην κουζίνα, το μυαλό της είχε μείνει εκεί στον καναπέ και όσα συνέβησαν. Μηχανικά έβαλε τα απαραίτητα και δύο μερίδες φαγητό.
<Και χαστούκι και φιλί;
Και μ'αρέσει;
Α σίγουρα δεν πάω καλά!> σκεφτόταν.
Η κυρία Δήμητρα μπήκε στην κουζίνα κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί.
Κάθησαν για φαγητό, αλλά το στομάχι της Κορίνας είχε γίνει φιόγκος από την ένταση.
Αν και το γιουβέτσι ήταν πεντανόστιμο, με το ζόρι έφαγε το μισό από το πιάτο της.
Μα όλα ωραία τα έκανε η κυρία Δήμητρα; αναρωτήθηκε.
Έπειτα προσφέρθηκε να πλύνει τα πιάτα αλλά η διευθύντρια την πρόλαβε :"Δεν χρειάζεται. Θα τα πλύνει η Μαρίκα!" της είπε δείχνοντας της το πλυντήριο πιάτων.
"Άντε πήγαινε να μαζέψεις το παιδάκι σου τώρα και θα τα πούμε εν καιρώ" της είπε.
Γαμωτο! Πόσο μετάνιωσε που είπε αυτή τη δικαιολογία νωρίτερα για να αποφύγει τις ερωτήσεις, αλλά δεν γινόταν να τα αλλάξει τώρα, είχε βαρύ χέρι η κυρία Δήμητρα μα περισσότερο δεν ήθελε να την απογοητεύσει κι έτσι σιώπησε.
Την βοήθησε να μαζέψουν τα άπλυτα και να βάλουν τα πιάτα στη "Μαρίκα" και πήγανε προς το σαλόνι.
"Δεν έχεις πάει με γυναίκα ε;" την ρώτησε.
"Όχι" απάντησε η Κορίνα.
"Χμ.. Θα σε πλάσω όπως θέλω και θα είσαι μόνο δικιά μου" της είπε η διευθύντρια.
"Άντε άντε δρόμο τώρα" πρόσθεσε.
Στην πόρτα, της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και της ψιθύρισε:
"Μ'αρέσει να σε παιδέψω"




(Συνεχίζεται...)

 

Κάτι μου λέει ότι βρωμάει η δουλειά
Θα παίξουν ψαλίδια και τέτοια

 

Η Κορίνα μπήκε στο αυτοκίνητο αλλά δεν ξεκίνησε αμέσως, ήθελε να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη.
Τι είχε συμβεί πριν λίγο;
Τι σήμαιναν αυτά που της είχε πει η ανώτερη της;
Πόσο μαγεμένη ήταν μαζί της και ως πού θα έφτανε;
Ανατριχιασε στη σκέψη του φιλιού της, στον τρόπο που την εσφιγγε από τον σβέρκο.
Είχε ανταλλάξει πολλά φιλιά στη ζωή της, δεν ήταν κανένα αβγαλτο κοριτσάκι, αλλά αυτό το φιλί.... Ήταν διαφορετικό...
Ένιωθε αμήχανα κοντά της, αμήχανα και συνάμα συναρπαστικά.
Η προσωπικότητα της διευθύντριας της, την είχε καθηλώσει.
Μόλις λίγες ώρες πριν, πίστευε πως όλα ήταν στη φαντασία της και πως δεν είχε καμία ελπίδα για κάτι παραπάνω και η κυρία Δήμητρα όχι μόνο ενδιαφερόταν, αλλά είχε καταλάβει και την συμπεριφορά της.
Τις σκέψεις της διέκοψε ένα χτύπημα στο τζάμι:
"Ακόμα εδώ είσαι;
Εσύ δεν ήσουν που βιαζόσουν;"
Ωχ όχι... Μόλις είχε ανακαλύψει το δεύτερο ψέμα της...
Η διευθύντρια βάζοντας το δείκτη της στον κρόταφο, σαν να της έλεγε "θα το θυμάμαι αυτό" έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση με τα πόδια.
Η Κορίνα έβαλε γρήγορα μπροστά το αυτοκίνητο και έφυγε.

Η εβδομάδα που ξεκινούσε, βρήκε την Κορίνα απογευματινή βάρδια.
Πήγε λίγο νωρίτερα για να προλάβει να δει λίγο την ανώτερη της πριν εκείνη σχολάσει, αλλά έμαθε πως είχε ειδοποιήσει ότι δεν θα έρθει στη δουλειά και δεν ήρθε ούτε την επόμενη.
Η Κορίνα προσπάθησε να την βρει στο τηλέφωνο αλλά οι κλήσεις τις έμειναν αναπάντητες.
Την Τετάρτη μόλις έφτασε στο σουπερμάρκετ έτρεξε κατευθείαν στο γραφείο.
Η κυρία Δήμητρα καθόταν στην καρέκλα της και κάπνιζε, της είπε να κλείσει την πόρτα.
Η Κορίνα έκλεισε την πόρτα και άρχισε να την ρωτάει, γιατί δεν είχε έρθει και αν είχε πάθει κάτι.
Η διευθύντρια, αφού κάπνισε το τσιγάρο της, την κοίταξε σοβαρά και της είπε:
"Πρώτον εγώ ελέγχω εσένα, μην διανοηθείς καν να τολμήσεις το αντίθετο και δεύτερον δεν θα με παίρνεις τηλέφωνο, μπορείς να στείλεις μήνυμα και αν από το περιεχόμενο το κρίνω απαραίτητο, θα σε καλώ εγώ.
Πήγαινε τώρα στο πόστο σου."
Η Κορίνα έφυγε μαγκωμενη.
Πήγε στην τουαλέτα και έβαλε τα κλάματα.
Μα γιατί της φερόταν έτσι;
Τι είχε κάνει;
Ήθελε απλώς να μάθει αν ήταν καλά...
Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και κατέβηκε να αλλάξει την πρωινή συνάδελφο της.
Μετά το πρώτο σοκ και την λύπη, ακολούθησε ο θυμός.
"Ρε ποια νομίζει ότι είναι και μου μιλάει έτσι;
Άι στο διάολο Μήτσο, Ε Μήτσο!
Ρε αν ξαναενδιαφερθώ να μου τρυπήσεις τη μύτη, ούτε σπίτι της πρόκειται να ξαναπάω" σκεφτόταν, και ο Θεός γελούσε...
Από κάποιον συνάδελφο έμαθε πως η κυρία Δήμητρα έλειπε σε σεμινάριο αυτές τις δύο μέρες.
"Ορίστε! Τόσο δύσκολο ήταν να το πει; Έπρεπε να πει όλες αυτές τις μαλακίες περί ελέγχου και παπάρια μάντολες;"
συνέχισε να σκέφτεται θυμωμένη.
Το βράδυ που γύρισε σπίτι της, ο θυμός είχε καταλαγιάσει και η λύπη είχε επιστρέψει.
Δεν καταλάβαινε τίποτα και η κυρία Δήμητρα ήταν τόσο.... Απρόβλεπτη!

Τις επόμενες ημέρες, όσο κι αν προσπάθησε να αγνοήσει το ίδιο της το συναίσθημα, δεν τα κατάφερε. Η διευθύντρια είχε θρονιαστεί για τα καλά στη σκέψη της και είχε κατακλύσει κάθε κύτταρο του μυαλού της.
Κάθε φορά που ένιωθε την παρουσία της, την έπιανε ένα σφίξιμο στο υπογάστριο.
Το Σάββατο μεταξύ τύρου και αλλαντικού, της είπε πως την περίμενε την επόμενη ημέρα σπίτι της και να φροντίσει να έχει χρόνο.
Εννοείται και θα πήγαινε, είπαμε, ο Θεός γελούσε όταν σκεφτόταν άλλα...



(Συνεχίζεται...)

 

Anomales  

 

Σε παρακαλώ, μην μας καθυστερείς με την συνέχεια   

 

@iolanda δεν θα ρωτήσω αν μπορώ να υποθέσω αν η ιστορία είναι αληθινή γιατί το έχω κάνει ήδη. Η ερώτηση είναι, θα σε πείραζε να δημοσιοποιήσω την υπόθεση μου;