Τι σκέφτεσαι τώρα ?

έχω πέσει σε δίλλημα.
το victim blaming το επιτρέπουν οι φεμινιστές και λοιποί πουριτανοί χολλυγουντιανοί προτεστάντες, στην περίπτωση της γυναικοκτονίας απ' τον 70χρονο στη γλυφάδα;

 

Ακόμα και μέχρι τώρα, κάποιοι επιλέγουν να τον λένε «το κακό σπυρί», «ο εξαποδώ», «η κακιά αρρώστια».
Είτε λόγω προκαταλήψεων, είτε λόγω ημιμάθειας, είτε λόγω στρουθοκαμηλισμού, επιλέγουν να μην τον πουν με το όνομα του.

Ωστόσο υπάρχει, και δεν προσβάλλει μόνο ενήλικες αλλά και παιδιά.
Δια τούτο και η σημερινή παγκόσμια ημέρα: αυτή του παιδικού καρκίνου.
Δυο λέξεις, που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καν στην ίδια πρόταση.
Αλλά υπάρχουν και αυτές όπως και εκείνος.

Απ όλες τις παγκόσμιες ημέρες, αυτή με συγκινεί ιδιαίτερα πάντα.
Γιατί την αναλογίζομαι και ως άνθρωπος του χώρου υγείας, αλλά και ως γονιός.
Και αν κάτι μου έδώσε απλόχερα ο γονεϊκος μου ρόλος, είναι την ενσυναίσθηση και την ταύτιση με τον ασθενή και τους οικείους του.

Ο ενήλικος έχει την δύναμη και την ωριμότητα των χρόνων στην πλάτη του, να αντιμετωπίσει μια δυσοίωνη διάγνωση και την ταλαιπωρια που απορρέει εξ αυτής.
Τα παιδιά δεν την έχουν. Και αυτό που ιδανικά θα επρεπε να έχουν μόνο, είναι τα λούτρινα παιχνίδια τους και την αθωότητα τους αλώβητη.

Σε ένα μη ιδανικό κόσμο ωστόσο, παιδιά, γονείς, ιατρικός κόσμος και νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν έναν καθημερινό αθέατο και ενίοτε άνισο αγώνα.
Η ιατρική πάραυτα πλουτίζει όλο και πιο πολύ από την έρευνα καθημερινά, και ο αγώνας άλλοτε κερδίζει και άλλοτε χάνει έδαφος.

Ο μέγας ιστορικός Πλούταρχος είχε πει:
«Υγιεία τίμιον αλλ’ ευμετάστατον.»
(Η υγεία είναι πολύτιμη αλλά ευμετάβλητη.)

Ο ποιητής Μένανδρος είχε επίσης πει:
«Βιοί γαρ ουδείς ον προαιρείται βίον.»
(Κανένας δεν ζει τη ζωή που διαλέγει να ζήσει.)

Ο καρκίνος δεν είναι επιλογή.
Ο παιδικός καρκίνος δεν είναι ομοίως.
Και από το ανάθεμα μέχρι το βίωμα, είναι μόνο μια τύχη δρόμος…

Ας το αναλογιστούμε σήμερα όλοι λίγο περισσότερο αυτό.
Ψυχή βαθιά.

 

true dat by Keiko Mika posted 17 February 2024 at 16:32

Να είμαι και μπροστά όταν θα σου σκάσει...

 

Το πρόβλημα με τα λαστιχάκια είναι πως ποτέ δεν ξέρει κανείς από πριν, από ποια μεριά θα σπάσει και προς τα που θα εκτοξευθεί.  

 

Εάν το ήξερες, θα είχες και κάρτα μέλους στο Μαντείο των Δελφών.  

 

Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι οτι δεν Ε/είμαστε με τα καλά Μ/μας...

Κατέβηκαν οι μπαστουνόβλαχοι με τα τραχτέρια να Μ/μας πουν "χωρίς εμάς τι θα φας"...

Άκου πράματα...

Θα Φ/φας ό,τι τρως κάθε μέρα... Σανό εισαγωγής...

Άιντε δρόμο τώρα... μύρισε η Αθήνα γιδοτύρι...

 

@Iagos πόσο αγοράζεις τις πιπεριές;ένα παράδειγμα φέρνω.

 

Πολύ σωστά λένε οι άνθρωποι και πολύ καλούς λογαριασμούς έκαναν, χωρίς αυτούς τι θα τρώμε. Χωρίς εμάς, αυτοί, τι θα τρώνε; Το σκέφτηκαν αυτό;

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουνε αυτοί που παράγουν υπηρεσίες και αγοράζουν τροφή και όχι αυτοί που αγοράζουν υπηρεσίες και πουλάνε τροφή.

Αν πέσει πείνα, και δεν είναι από κάποια οικολογική καταστροφή στις καλλιέργιες και στα ζώα, εμείς θα τον πιούμε σε μεγαλύτερο βαθμό, όχι εκείνοι.

Παράδειγμα, αν μια έκλαμψη όπως το Carrington event μας διαλύσει, αυτοί που παράγουν τροφή θα επηρεαστούν μεν, δε θα πεθάνουν της πείνας δε. Μπορεί να μην μπορεί να ταΐσουν όλα τα ζώα ή να καλλιεργήσουν με το τρακτέρ, αλλά μπορούν να το κάνουν με το χέρια σε επιλεγμένα ζώα/καλλιέργιες και να ταΐσουν τουλάχιστον την οικογένειά τους.

Εγώ κι εσύ τι θα φάμε; Τις γλάστρες μας και τα κατοικίδιά μας;

 

@gaby_m μεγάλωντας σε αγροτική περιοχή έχω να πω το εξής..όσο παράδοξο και αν ακούγεται η αγροτιά ζει τον ελληνικό λαό. Γιατί αυτά που τους "προσφέρουν" είναι ψίχουλα. Ο κόπος ο ιδρώτας τους το ψυχολογικό βάρος δεν ανταμείβονται με τίποτα.Τα προϊόντα τους τα αγοράζουν για τζάμπα.