Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Εσύ το έγραψες το ποιηματάκι Ντρημ;  

 

Ο άνθρωπος (μεταξύ άλλων) διαφέρει από τα υπόλοιπα ζώα, διότι επιλέγει αυτό που κάνει.

 

Όποιος νομίζει ότι τα ζώα δεν επιλέγουν είναι βαθειά νυχτωμένος.

 

Κάποια ζώα επιλογής δοθείσης, επιλέγουν να παραμείνουν ζώα.

 

Ενώ ας πούμε θα μπορούσαν να γίνουν μύκητες;

 

Δεν ξέρω. Εκτός απο άνθρωπος δεν έχω υπάρξει κάτι άλλο.

 

Εγώ πάλι θα 'θελα να 'ξερα, ένας που μιλάει για "δίποδα", σαν πόσα πόδια έχει ο ίδιος;  

 

"Η Γαλλική επανάστασις και ο Ναπολέων έκαμε, κατά την γνώμην μου να ανοίξη τα μάτια του κόσμου. Πρωτύτερα τα έθνη δεν εγνωρίζοντο, τους βασιλείς τους ενόμιζαν ως θεούς της γης και ό,τι και αν έκαμναν το έλεγαν καλά καμωμένο. Δια αυτό και είναι δυσκολώτερο να διοικήσης τώρα λαόν."

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Απομνημονεύματα)​

 

Για τη σφαγή παιδιών στη Τριπολιτσά

«[...]το ασκέρι έκοβε και σκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδρες. Ένας Υδραίος έσφαξε 90[...]».

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Απομνημονεύματα)

 

Σε μια δομή με ισχυρούς δεσμούς - ηθελημένους ή αθέλητους - μεταξύ των μελών, το μη αποδεκτό στοιχείο φεύγει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μπήκε. Αν μπήκε σφάζοντας φεύγει σφαγμένο, αν μπήκε με πονηριά φεύγει επειδή εξαπατήθηκε, αν μπήκε υπονομεύοντας κάποιο μέλος φεύγει λόγω μιας αντίστοιχης ρετσινιάς που του κόλλησε αυτός που παίρνει τη θέση του, αν κανείς δεν ξέρει πώς φυτεύτηκε εκεί φεύγει αιφνιδίως για κάποιον άγνωστο λόγο. Αν μπήκε κατόπιν πρόσκλησης δεν φεύγει ποτέ.

Δικό μου, εξακριβωμένο​

 

Κυρία Αλβιν: Αλήθεια πάω να πιστέψω πως όλοι είμαστε βρικόλακες, πάστορα Μάντερς.

Δε βρικολιάζει μέσα μας μόνο ό,τι έχουμε κληρονομήσει από τους γονείς μας, αλλά και ένα σωρό παλιές νεκρές ιδέες, ένα σωρό παλιές νεκρές θεωρίες και πολλά άλλα τέτοια.
Ουσιαστικά, τα έχουμε μέσα το αίμα μας και δεν μπορούμε να τα πετάξουμε από πάνω μας.

Βρικόλακες
Ερρίκος Ίψεν

 

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.

Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.

Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».

Γιώργος Σεφέρης
28 Μαρτίου 1969
​

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/manifest.htm

και

​