Απάρνηση εαυτού

Σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, το "Τουβαλού", ο πρωταγωνιστής, Μπίλης, ανταγωνίζεται σε μια μουσική μονομαχία τον αψεγάδιαστο μουσικό, Ζωρζ.

Και οι δύο ποθούν την ίδια γυναίκα και την κόρη της. Ο Μπίλης σε ένα τρομερό σόλο τον νικά. Με διάφορα τεχνάσμα, καταφέρνει να ελέγξει την "οικογένεια" και τον ίδιο τον Ζωρζ.

Θέτει στον δεύτερο το δίλλημα ότι θα του δώσει την νεαρή κοπέλα υπό δύο όρους.

Θα την γευτεί πρώτος αυτός και ο Ζωρζ θα κοιτάει και ακολούθως θα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναπαίξει μουσική, ποτέ. Σε ένα σύντομο ταξίδι ψυχολογικής πίεσης, ο Ζωρζ δέχεται για την σύντομη ανάγκη της ηδονής να παραδοθεί και να παραδώσει για πάντα την αγάπη του τη μουσική.

Αν θέλετε μπορούμε να συζητήσουμε περισσότερα για το βιβλίο.

Ο λόγος που γράφω είναι για να δω πως αντιλαμβάνεστε την πλήρη παράδοση/προδοσία και εξευτελισμό (νομίζω) του εαυτού κάποιου υ, της αγάπης του για κάτι, το οποίο ίσως αποτελεί και την κοιτίδα του εαυτου του.


Ο συγγραφέας είναι Έλληνας, ο φίλος Παύλος. Δεν νομίζω να είναι στο φόρουμ.

 

Δεν αντιλαμβανόμαστε.
Μπορείτε όμως να μας πείτε εσείς τι αντιλαμβάνεστε, για να δούμε εμείς.

 

Όχι, προς το παρόν δεν θα σας πω. Αν ήθελα θα το έκανα εξ αρχής.
Ποιοι δεν αντιλαμβάνεστε; Εκπροσωπείτε όλα τα μέλη;

 

Εκπροσωπώ τρία μέλη, σας φτάνουν για να μπορώ να χρησιμοποιώ πληθυντικό;

 

Όχι, όταν γίνετε τέσσερις, βλέπουμε.

 

Κυκλοφορεί ένα βιβλίο στα ελληνικά με τον τίτλο «Τουβαλού» το οποίο υπογράφει ο συγγραφέας του με το ψευδώνυμο «Γελωτοποιός» Στα σχόλια μιας παρουσίασης φαίνεται να δηλώνει ότι δεν θέλει να ανακοινώσει το όνομα του.

Σήμερα εσείς μας γράψατε ότι τον λένε Παύλο.
Πολύ ενδιαφέρουσα υπηρεσία προς τον «φίλο» σας.

Αν το 2021 κυκλοφόρησαν τρία ελληνικά βιβλία με τον ίδιο τίτλο, τότε σας ζητώ συγνώμη που μπερδεύτηκα. Αν πρόκειται όμως για το ίδιο, μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τα προσωπικά δεδομένα.

 

Συχνά συγχέεται η χειραγώγηση με την Κυριαρχία.
Από τη σύντομη περιγραφή αντιλαμβάνομαι ότι ο Μπίλη παίζει με το Ζωρζ. Αυτό δεν είναι Κυριαρχία.
Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι δεν κάνει το ποντίκι υποτακτικό της γάτας.
Οπότε -για μένα- τα περί παράδοσης/εξευτελισμού κλπ υπό το πρίσμα του BDSM δεν υφίσταται στο εν λόγω παράδειγμα.

 

Στο βιβλίο του, γράφει το όνομα του.

 

Ο Ζωρζ θύει στην υποταγή του. Για αυτόν η ερωτική απόλαυση είναι κάτι που αποκτιέται, με θυσίες. Όσο πιο μοναδική και πολύτιμη φαντάζει σε αυτόν η ερωτική απόλαυση τόσο μεγαλύτερη θυσία αξίζει, υποκειμενικά τελείως. Ακόμα και αν ο Μπίλης φαίνεται να πατάει τον Ζωρζ στο λαιμό, στην πραγματικότητα είναι όργανο της απόλαυσης του δεύτερου. Δεδομένου ότι ο Ζωρζ από μόνος του ίσως να μην έκανε και πολλά για να έχει την κοπέλα ενώ ο Μπίλης οργάνωσε την κατάσταση και έδωσε στον Ζωρζ απτές επιλογές.

Λέω αυτά, μιλώντας από την εμπειρία μου. Μια φορά μου ζητήθηκε θυσία, ασφαλώς την έκανα, με επίγνωση ότι ήταν για την απόλαυσή μου, όχι για την αγάπη μας, όχι από υποταγή. Με θυμάμαι να λέω, από μέσα μου, [τροποποιείστε το "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" ανάλογα   ] τη στιγμή που υπέβαλα την παραίτησή μου από μια ομάδα και με ρωτούσαν γιατί. Η σχέση δεν μακροημέρευσε, η επίπτωσή της στο Εγώ μου μακροημέρευσε και πολύ καλά έκανε. Αυτό από το οποίο παραιτήθηκα δεν το αναζήτησα ξανά, όσο και να το είχα αγαπήσει. Στον έρωτα δεν αναζητά πίσω κανείς τα όσα έδωσε, ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο τα έδωσε, αυτή είναι η άποψή μου τουλάχιστον.

ΥΓ. Ελπίζω πραγματικά να μην καταπατώ την προσωπική ζωή κανενός στο φόρουμ με το ότι συμμετέχω στη συζήτηση και με αυτά που γράψω. Θεώρησα ότι τα δεδομένα είναι όλα υποθετικά.

 

Σε ποια σελίδα παρακαλώ; Γιατί το έχω μπροστά μου.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση.
Υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές στο βιβλίο, για το τρίπτυχο Ελέγχου- Εξουσίας και κυριαρχίας, αν αυτό διευκρινίζει την αρχική τοποθέτηση.

 

Στην αρχή. Μαζί με τη φωτογραφία του συγγραφέα.