Όταν απαιτείς αυτά που δεν δικαιούσαι – Δικαιωματισμός, η μεγάλη παγίδα του νάρκισσου

Εκτός των επιρροών που αναφέρεις και που και κατά τη δική μου άποψη έχουν συμβάλει νομίζω είναι και κάτι άλλο: υπηρετούν εξαιρετικά το αφήγημα ότι για όλα φταίει το άτομο και μόνο. Ότι οι κοινωνίες, τα συστήματα και οι παντός είδους κοινωνικές ομάδες δεν έχουν ποτέ μερίδιο...

 

Αυτό που περιγράφεται στο άρθρο είναι το sense of entitlement, που σημαίνει κατά γράμμα "αίσθηση δικαιώματος". Μεταφέρθηκε στα ελληνικά ως "δικαιωματισμός", το έχω δει μερικές φορές έτσι και δεν είμαι βέβαιη ότι είναι η καλύτερη δυνατή μετάφραση. Αναρωτήθηκα και εγώ γιατί πρέπει να περιγράφεται συνδεδεμένη με το ναρκισσισμό αυτή η συγκεκριμένη συμπεριφορά, που ουσιαστικά είναι να παίρνει κάποιος πολύ θάρρος και να τα θέλει όλα δικά του σε μια σχέση, στο οικογενειακό περιβάλλον, στη δουλειά του ή και σε όλα αυτά. Μπορεί, σκέπτομαι, να είναι ακριβώς για να μπει αυτή η συμπεριφορά σε ένα πλαίσιο αναφοράς και να μπορεί να γίνει κάτι με αυτήν. Διότι αλλιώς τη λέμε "θράσος", αφού είναι μια πέρα από τα όρια συμπεριφορά, έχει καταπατήσει κάτι με το έτσι θέλω και ξεμπερδεύουμε μεν εννοιολογικά αλλά δεν κάνουμε τίποτα με αυτόν τον τρόπο.

Από ό,τι γνωρίζω ο ναρκισσισμός δεν είναι πάθηση που την έχει κάποιος ή δεν την έχει, είναι μια ψυχολογική κατάσταση, που έχει σαφή αιτιολογία και διακριτές συμπεριφορές. Οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στον φορέα τους, στο βαθμό όμως που αυτός αποτυγχάνει στις υποσχέσεις που δίνει στους άλλους και που αποτυγχάνει επίσης να καλύψει την αποτυχία του αυτή αλλιώς, με σωστή διαχείριση, να είναι υποφερτός ή και απολαυστικός για τους άλλους ανεξαρτήτως αν τους ωφελεί ή δεν τους ωφελεί - που δεν τους ωφελεί - μόνον προνόμια φέρνει. Δεν είναι χαζός ο νάρκισσος, ούτε ο τρελός του χωριού, συνήθως τον βρίσκουμε στο κέντρο του κάδρου και μάλλον ευχαριστημένο που βρίσκεται εκεί.

Όλοι έχουμε μια μικρή ποσότητα ναρκισσισμού στη συμπεριφορά μας και όλοι χρειαζόμαστε λίγο ναρκισσισμό για να μπορούμε να λειτουργήσουμε κανονικά στη ζωή μας. Να έχουμε κάποια αυτοπεποίθηση, μια στοιχειώδη ενέργεια για να βγούμε να διεκδικήσουμε πράγματα, να κάνουμε πράγματα, να εκφραστούμε, να σχετιστούμε, να απολαύσουμε και πολλά άλλα. Αίσθηση δικαιώματος επίσης έχουμε όλοι, σε κάποιο βαθμό. Πεπεισμένοι ότι δικαιούμαστε αυτό που επιθυμούμε και αυτό που διεκδικούμε.

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν το εκκρεμές του ναρκισσισμού κάποιου, η προσαρμοστικότητά του σε συνθήκες και περιβάλλον δηλαδή, έχει μπλοκάρει στο πάνω άκρο.

Ερώτηση προς όλους, έχετε ποτέ βρεθεί στο δρόμο ανθρώπου που έχει επιλέξει να λειτουργεί ακραία ναρκισσιστικά στη δουλειά σας; Έχετε βρεθεί να εξαρτάται ο βιοπορισμός σας και οι προοπτικές σας για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα από αυτόν; Έχετε δει πώς χειρίζεται κάποιον που ίσως θα μπορούσε θεωρητικά να τον αμφισβητήσει; Αν σας έχει τύχει κάτι από αυτά, τότε δε νομίζω πως θα έχετε δυσκολία να καταλάβετε τι λέει το άρθρο.

Επιλέγουμε, μερικές φορές, να είμαστε κοντά σε ανθρώπους επειδή θα θέλαμε να ήμασταν όπως αυτοί, τόσο νάρκισσοι δηλαδή και τόσο διατεθειμένοι να εκτεθούμε διεκδικώντας αυτά που θέλουμε. Το πληρώνουμε.

Ή έχουμε πεισθεί για το δίκιο του αδικημένου νάρκισσου, που συμβαίνει να έχει κρούσει ευαίσθητες χορδές μας. Τουλάχιστον το απολαμβάνουμε.

Ή αρνούμαστε να συγκρουστούμε με αυτό το πρόσωπο για πολλούς λόγους. Λάθος που πληρώνεται.

Όχι, δεν μας κάνει μαλάκες εμάς η επιλογή του άλλου, μόνον οι δικές μας επιλογές έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Όταν γύριζα στο σπίτι με μελανιές και αίματα ήταν επειδή είχα κάπου πέσει πάνω στο τρέξιμο και είχα φάει τα μούτρα μου. Αν κάποιο άλλο παιδί με είχε γεμίσει μελανιές και αίματα, που δεν θυμάμαι να είχε συμβεί ποτέ αυτό ή αν εγώ είχα γρατζουνίσει κλπ άλλο παιδί, που είχα και με είχαν σφαλιαρίσει αλλά όχι και να βουτηχτούμε στα αίματα, τότε υπήρχε θέμα. Η κατάληξη ήταν αυτή που λέτε και όχι κάτι πιο σοβαρό. Αλλά δεν πήγαινε έτσι, να πλακωνόμαστε αγρίως και όλα ωραία και καλά. Σαφώς ως παιδιά μαθαίναμε να διαχειριζόμαστε την επιθετικότητά μας μέσα από την ανατροφή που παίρναμε αλλά και από την εμπειρία μας. Σαφώς μαθαίναμε και στην πράξη να διαλέγουμε πότε και πώς θα συγκρουστούμε και να μην υποτιμούμε τον αντίπαλο μας. Σαφώς μαθαίναμε να ξεχωρίζουμε τις σχέσεις εμπιστοσύνης από τις σχέσεις που ήθελαν προσοχή.

Ξέμειναν όμως, ίσως, κάποια παιδιά, που δεν έμαθαν, δεν θέλησαν να μάθουν ούτε πείσθηκαν να μην υποτιμούν τον αντίπαλο. Που δεν δέχονταν ότι ήταν αναγκασμένοι να σταματήσουν κάπου. Κάτι που σε όλους εμάς συνέβαινε όταν κάποιο μεγαλύτερο και άρα πιο ενδιαφέρον παιδί έλεγε "ελάτε τώρα ρε βλαμμένα, πώς κάνετε έτσι, χαλαρώστε και λίγο!" και επειδή θέλαμε να αρέσουμε σε αυτό το παιδί κάπως μαζευόμασταν. Και έτσι μεγαλώναμε και "γινόμασταν καλύτεροι" όχι ακριβώς και μόνο μαζεύοντας καρούμπαλα δηλαδή γιατί τότε απλά μπαίναμε και καμία τιμωρία μέχρι τουλάχιστον να μαζευτούν τα καρούμπαλα  

Ανεξαρτήτως των παραπάνω, σήμερα, στην εποχή μας, αν κάποιο παιδί βριζολογάει τα άλλα στις τραμπάλες και αρχίζει τα "χα χα χα τι λε ρε, πού τα βρήκες αυτά που λες;" και "χου χου χου η μύτη σου είναι σαν κεφτές, έτσι φτιάχνει μωρή η μάνα σου τους κεφτέδες;" με "αστεία" από περιοδικό Ραδιοτηλεόραση δεκαετίας '70, δεν παίζουν πια οι σφαλιάρες από τα άλλα παιδιά, όπως ήταν στην εποχή μας. Φωνάζουν στο σχολείο τους γονείς και τους λένε τα μαντάτα και αν το σχολείο είναι δημόσιο τους κάνουν συστάσεις να φροντίσουν το παιδί τους, αν είναι ιδιωτικό και οι γονείς θέλουν να συνεχίσει εκεί ο Αιλιανός - Φοίβος ή η Εκάβη - Αικατερίνη, τότε η επίσκεψη σε κάποιον ειδικό με γραφείο στο Κολωνάκι επιβάλλεται, έξι επισκέψεις προπληρωμένες και βλέπουμε. Αν καλώς ή κακώς γίνονται έτσι τα πράγματα, είναι ένα άλλο θέμα.

Δεν σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε να νιώσετε άδεια, να αναρωτιέστε ποιο το νόημα για όλο αυτό που μόλις έγινε; Εγώ όταν δίνω, όταν δίνομαι, όταν σε άλλο πλαίσιο κάνω καλά τη δουλειά μου και ωφελώ άλλους, νιώθω άπειρα γεμάτη, πλήρης. Αυτή είναι η ευτυχία μου. Αν αντί για αυτό νιώσω το κενό και αυτό συμβεί πολλές φορές, καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πηγαίνει διόλου καλά και εγώ πρέπει να δω τι θα κάνω. Όταν ήμουν νέα έλεγα ότι πρέπει εγώ να αλλάξω, ότι εγώ ήμουν που έφταιξα σε κάτι. Τώρα ξέρω ότι δεν ήταν έτσι και ότι το πρόβλημα ήταν η κατάσταση και όχι εγώ.

Πάντως νομίζω ότι ισχύει για όλους πως μεταξύ μιας παλιοκατάστασης όπου νιώθουμε χάλια και άχρηστοι και μιας κατάστασης όπου νιώθουμε καλά, στη θέση μας και πλήρεις προτιμούμε τη δεύτερη και ειλικρινά, αμφιβάλλω τα μάλα και για την παιδευτική αξία της πρώτης.

Ισχύει αυτό που λέτε, είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας είτε πρόκειται για μια ιδιωτική, άηχη για τους άλλους ιστορία είτε πρόκειται την δημόσια ζωή. Το άρθρο ρητά αναφέρει

και τα δικαιώματα, τα οποία περιγράφει, έχουν την έννοια των καθημερινών προνομίων που εξαρτώνται από συμπεριφορές.

Δεν απαιτούμε, λοιπόν, "να αλλάξει ο μαλάκας" απαιτούμε "να μας φέρεται λιγότερο μαλακισμένα" και αυτό έχει, νομίζω, κάποια διαφορά  

Αλλά ναι, τίποτα δεν αποκλείει να είμαστε εμείς τα κωλόπαιδα και αυτό είναι μια μόνιμη φροντίδα, να μην είμαστε τα κωλόπαιδα της ιστορίας.

Είναι, νομίζω, σταθερή αυτή η άποψή σας και με τις υγιές σας να την έχετε  

Δεν είναι απαραίτητο να τραυματίζει ο τυπάκος που του δώσαμε θάρρος κάποια στιγμή ή το πήρε και ανέβηκε στο κρεβάτι μας με τα παπούτσια του εκεί που ούτε τον ξέρουμε καλά καλά. Μπορεί απλά να θέλουμε να μη μας τη σπάει  

________
Είχα πει ότι έχει ουσιαστική σημασία το θέμα ως προς BDSM. Είχα στο νου μου, πολύ σχηματικά και χωρίς καμία προσωπική προβολή σε κανέναν, το Κ εκείνο που θα πει εύκολα "βλέπεις τι με ανάγκασες να κάνω; Εσύ φταις για όλα!" ή "Εγώ κάνω το σωστό, εσύ είσαι το πρόβλημα", το υ εκείνο που θα ζητήσει μετ' επιτάσεως πράγματα που το Κ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν παίζουν έγκαιρα και προ συναίνεσης και τους BDSMers εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να έχουν άποψη και πλήρη γνώση για τις βαθύτερες αιτίες των πάντων εντός και εκτός BDSM.

 

Πολύ σωστά!

 

Όταν μιλάτε, παρακαλώ να μιλάτε για τον εαυτό σας.

Στο

συμπεριλαμβάνετε και Εμένα, και δεν θυμάμαι να το επέτρεψα, άρα δεν έχετε δικαίωμα να το χρησιμοποιήτε.

Εναλλακτικά μπορείτε να πείτε "ένα μέρος", "ένα ποσοστό" και άλλα, που Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε.

Άλλα ανοίγουμε τσουβάλι και τους βάζουμε όλους μέσα από Εμένα είναι Όχι...

Όσον αφορά στα υπόλοιπα, με κάθε ειλικρίνεια, έχουν ενδιαφέρον και θα ήθελα να τοποθετηθώ αφού τα μελετήσω πρώτα.

Με εκτίμηση

Iagos

 

@Iagos, εν αναμονή της τοποθέτησής σας, με ευχαρίστηση, διευκρινίζω ότι δεν προτίθεμαι να αλλάξω το παραμικρό στα γραφόμενά μου, εφόσον δεν παραβαίνουν κανόνες, αν δεν το θελήσω εγώ. Το συμπεριληπτικό "όλοι" που λέω είναι το αντίστοιχο του "όλοι έχουμε δύο χέρια" της ανατομίας. Σαφώς θα υπάρξουν και κάποιοι που δεν έχουν δύο χέρια, υπάρχει άλλωστε και μια συμβολική, μυθική μορφή με εκατόν δύο χέρια, αυτό όμως δεν αλλάζει την γενική ισχύ της τοποθέτησης.

 

Όσον αφορά στον ναρκισσισμό δεν ανήκω στην κατηγορία

Αλλά στην κατηγορία εκείνων

Τώρα κάντε το εικόνα αυτό που γράψατε.

Είστε σε ένα χώρο και λέτε ότι "όλοι έχουμε δύο χέρια" και πετάγεται ένας και λέει " συγνώμη αλλά εγώ έχω ένα χέρι και παρακαλώ να μην γενικεύετε γιατί προσβάλλομαι" εσείς τι θα του λέγατε

1) Αΐ παράτα με ρε κουλέ, ό,τι θέλω θα λέω;
2) Δεν παίρνω ούτε μια λέξη πίσω γιατί οι κανόνες εδώ δεν μου τα απαγορεύουν;
3) Έχετε δίκιο και θα αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι;

Κατανοώ ότι οι άνθρωποι που διεκδικούν σας φέρνουν μια δυσφορία αλλά ΤΙΝΑ κάνουμε τώρα...

Μπορεί να δυσκολεύεστε αλλά οι άνθρωποι που δεν θέλουν να τσουβαλιάζονται, διαχωρίζουν τη θέση τους.

 

Σε αυτήν την περίπτωση θα μιλούσα για μένα και θα του έλεγα ότι δεν γενικεύω αλλά αναφέρομαι σε μια γενική έννοια, δηλαδή σε κάτι που υπάρχει έξω από εμένα και τον όποιον επέλεξε να νιώσει προσβεβλημένος από την αναφορά μου σε μια γενική και ως εκ τούτου απρόσωπη έννοια.

Αλλά δεν θα κάτσω να μαλώσω για αυτό το θέμα, μπορώ να ζητήσω από τα μέλη να διαβάζουν το "όλοι" ως "όλοι πλην Iagos" που και χωρίς να το ζητήσω εγώ είναι στην ελεύθερη βούλησή τους.

 

Πηγαίνετε λοιπόν στο κείμενο σας και κάντε το...

 

Ούτε καν και ξέρετε γιατί; Γιατί μας δώσατε με τον πλέον απτό τρόπο να αντιληφθούμε τα όρια μιας συγκεκριμένης αντίληψης του δικαιωματισμού. Ούτε παραγγελία να είχα την παρέμβασή σας ...  

 

Κάπου έχω διαβάσει πως υπάρχει και ένα σύνδρομο που ονομάζεται «Το σύνδρομο της Πριγκίπισσας».
Τα άτομα στα οποία εντοπίζεται, αυτοχαρακτηρίζονται μοναδικά και ξεχωριστά, με δικαιωματικά πλεονεκτήματα σχετικά με τους υπολοίπους ανθρώπους.
Αυτοί δεν είναι Νάρκισσοι γιατί σε αντίθεση με τους Νάρκισσους διαλαλούν και διεκδικούν την μοναδικότητα τους. Άκακα ανθρωπάκια κάτι σαν την Μαντάμ Σουσού.

Υ.Γ.
Το σχόλιο δεν αναφέρεται σε κανέναν.
Είναι δικό μου σχόλιο και σχετίζεται με το εισαγωγικό μήνυμα του νήματος.
Θα το συμπλήρωνα εκεί, αλλά έχει περάσει ο χρόνος και δεν μπορώ να κάνω διορθώσεις.

 

Ακριβώς...

Ε/είμαστε ενοχλητικοί το γνωρίζουμε πριν από εσάς, γιατί Ε/έχουμε συνείδηση.

Ποιους ενοχλούμε;

Μα είναι εμφανές...

"Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει" λέει ο λαός Μ/μας.

 

Κάτι που ίσως να μη γνωρίζετε διότι δεν είναι το αντικείμενό σας, από ό,τι μας έχετε πει στο φόρουμ,

Στα οικονομικά αλλά και στις άλλες κοινωνικές επιστήμες, αυτά τα διαχωριστικά σηματοδοτούν ότι ακολουθεί το απόλυτο τίποτα στην ανάλυση και υπάρχουν μόνο για να μπορεί να ελιχθεί ανάλογα ο εισηγούμενος. Όχι επειδή ακολουθεί "τον σωστό τρόπο σκέψης" αλλά επειδή θέλει να δείξει ότι είναι διατεθειμένος να πάρει πίσω αυτά που λέει ανά πάσα στιγμή. Στα αμερικάνικα αγγλικά αυτό το λέμε "this way, economists can bullshit you forever", εγώ δεν το κάνω και όταν μου φέρνουν τέτοια κείμενα να δω τα δίνω πίσω με την σημείωση ή να γίνουν πιο σαφή ή να πουν τότε πόσοι είναι εκτός της περιμέτρου αναφοράς, με ποια μεθοδολογία προέκυψαν και πώς και πότε το ερεύνησαν.

Οπότε είναι και ζήτημα αρχής για μένα.

Αυτό για να γίνει θέλει life coaching όμως