Κάθε κοινωνική επανάσταση θα πρέπει να προτείνει μία αλήθεια

@zoie

Παρακαλώ, ελεύθερα - και με καθόλου (αφού δεν γνωριζόμαστε) και με όλον αν βολεύει, κανένα πρόβλημα.

Δεν έχω γνώσεις Συγκριτικής Θρησκειολογίας για να αποτιμήσω τις συγκρίσεις που λέτε - να φανταστείτε, όλες οι παραλλαγές των αβραμικών θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Ισλάμ, Χριστιανισμός) καθώς και οι σέχτες αυτών μου φαίνονται τόσο απελπιστικά ίδιες, τις βλέπω όλες να έχουν διαφορές επιπέδου "φιλιόκβε" και ακόμη πιο ασήμαντες, που δεν έχω καταλάβει ποτέ την αντιπαλότητα και τη χλεύη που βγάζουν ο ένας για τον άλλον.


Ούτε μπορώ να υπεισέλθω στην ουσία αυτών που λέτε, αφού επίσης δεν είμαι πιστός οπότε δεν μού απηχούν νοήματα αυτά που γράφετε και άρα ο διάλογός μας θα ήταν τρομερά δύσκολος και προβληματικός.

Μη με παρεξηγήσετε, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει η προσωπική θρησκευτική εμπειρία που δίνει νόημα σε όλα αυτά. αλλά δεν την είχα ποτέ, οπότε όσο και να μου εξηγεί με λέξεις κανείς το βίωμα του μπορώ μεν να το σεβαστώ, αλλά δεν μπορώ πραγματικά να το συμμεριστώ.

Κι ύστερα, τα ουσιώδη ενός τέτοιου διαλόγου έχουν ειπωθεί έστω και καλλιτεχνικά από τον Σαντ στο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥ. Στην έκδοση από Futura κάνει 5-6 ευρώ και είναι με την υπέροχη ερμηνευτική παρουσίαση κι το εξαίρετο επίμετρο από τον λατρεμένο Κλοσοφσκί.

ΟΜΩΣ... μιλώντας με τον @Dapom δεν έθιξα το σημείο που λέτε, το αν και πώς συγκρίνονται οι θρησκείες με άλλες μεταφυσικές δοξασίες. Θαρρώ με την διευκρίνισή μου, κατέστησα σαφές ότι την συμπάγεια του γκρουπ "Αθεοι" αμφισβητούσα, σε αυτές τις μετρήσεις. Και το λινκ σε βιβλίο που έδωσα αυτό πραγματεύεται και θέτει τολμηρότατα μπορώ να πω και το ερώτημα αν υπάρχει κάπου αυτός ο πούρος, 100% άθεος, χωρίς να λέγεται Dr. House και να παίζει σε σίριαλ.

Χώρια που σε διάφορες μετρήσεις δεν φωτίζονται τις πιο πολλές φορές καθόλου οι "αγνωστικιστές" ("Ούτε ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει"). Αυτοί άραγε που πρέπει να μετριούνται; Μαζί με τους λεγόμενους confirmed άθεους; Δεν μου στέκει, να χάνεται αυτή η ουσιώδης διαφορά.

Να κάνω εδώ μία ακόμη διευκρίνιση: όταν έγραψα παρηγορία θανάτου δεν αναφερόμουν στην τραγική στιγμή που ένας άνθρωπος βρίσκεται κυριολεκτικά αντιμέτωπος με τον θάνατο (κατ΄ελπίδα σε βαθύ γήρας) και αναζητά παρηγορία (Solace που θα λεγε κι ο Τζέιμς Μποντ που ξέρει καλά ελληνικά) αλλά για την στάση που υιοθετεί τελικά κανείς, απότομα ή σταδιακά, μετά το σοκ συνειδητοποίησης της θνητότητας, ένα σοκ που κατ΄εκτίμηση των ειδικών λαμβάνει χώρα κάπου μεταξύ 8-12 ετών, στον δυτικό πολιτισμό τουλάχιστον.

Απέναντι σε αυτό το σοκ, ο καθένας βρίσκει το δικό του δρόμο και δεν θα του πω εγώ αν θα είναι μεταφυσικός ή όχι. Εμένα μου μοιάζει, αυτή η πανανθρώπινη θέση από την οποία περνούν όλοι οι άνθρωποι (μορ ορ λες) να είναι το διαφεύγον υπόβαθρο και το υπόρρητο αίτημα (που λέτε κι εσείς και ονομάζει "ανάγκη" η @margarita_nikolayevna) πάνω στο οποίο χτίζεται το θρησκευτικό αίσθημα ή η όποια μεταφυσική ροπή.

ΟΜΩΣ... (χαχα..) επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το (επιστημονικό) χούι, πρέπει αμέσως να σημειώσω ότι από αιώνων και χιλιετιών οι άνθρωποι δεν γεννιούνται "εν κενώ πολιτισμού" και βομβαρδίζονται από ντέι ουάν με θρησκευτικές / μεταφυσικές παραστάσεις οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, επειδή το "πείραμα" δεν είναι ανεξάρτητο.

Αυτά επί αυτών και θα μείνω εδώ επί των θρησκευτικών. Δυό-τρία κάπως πικάντικα σχόλια για κάποια πράγματα που είπατε παρακάτω.

καμμία πίστη στο απόλυτα σωστό δεν χρειάζεται να υπάρχει, ξέρουμε πλέον ότι το "απόλυτα σωστό" μπορεί να υπάρξει μόνο ως ταυτολογία σε συγκεκριμένο πλαίσιο (π.χ. 7 +3 = 10 στους αριθμούς που διέπονται από ορισμούς και περιορισμούς που εγγυώνται ότι 7 + 3 = 10)

οι μεγάλες Αλήθειες δεν θέλουνε θεματοφύλακες, γιατί για να είναι μεγάλες είναι και αυτονόητες (οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτές, είναι άλλη κουβέντα)

Λέτε να έπαιξε κάποιο ρόλο στην έκβαση του εγχειρήματος; Δεν θα σπεύσω να διαφωνήσω...

Ιστορικά κοιτώντας το, θα λεγα πως είναι μια ένδειξη ότι μπορείς εύκολα να βγάλεις τον άνθρωπο από την πίστη, αλλά δύσκολα την πίστη από τον άνθρωπο...

Αχαχαχα... σόρι, δε γελάω με σας, απλώς με έκανα εικόνα, ως Παλαιός (από πάσα άποψη) να είμαι, λέει, ένας (μικρός) εκδικητικός θεός Παλαιάς Διαθήκης, με τα άσπρα μούσια μου, και με μια τεράστια μυγοσκοτώστρα ΖΑΠ!! - και Σπλατς! τα εωσφοράκια του φόρουμ...

ΧΑΧΑΧΑΧΑ.......

Καλέ, τί είναι αυτά που γράφετε και με τρολάρουν εδώ και δυό μέρες όλοι οι γνωστοί και φίλοι στο φόρουμ;

Για όνομα...

Έρρωσθε και αγαλλιάσθε!

Dream

 

@Iagos παραφράζοντας τον Θωμά που ήταν άπιστος και έγινε Πιστός «ο Κύριος και Θεός μου» μπορεί να υποστεί έναν διπλασιασμό του «μου» χωρίς να δηλώσει κτητικότατα αλλά μόνο έμφαση. Άλλωστε το «μου» όταν λες το αφεντικό μου, ο σπιτονοικοκύρης μου, ο καθηγητή μου κλπ, είναι δηλωτικά μιας σχέσης αλλά επ' ουδενί δεν εννοούν «κτήση». Αντιθέτως λέγοντας ο Κύριός μου εννοείς εκείνος μου με «κατέχει», λέγοντας το αφεντικό μου εννοείς εκείνος που με πληρώνει και ούτω καθεξής. Κατά τα άλλα, άσχετα με το τι μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος, ο Κυρίαρχος, όπως λέτε (αλήθεια τόσο διαφορετική έννοια από το Κύριος) μπορεί να μην επιθυμεί «συνειδητά» να τον αντιλαμβάνονται ως θεό αλλά όσα κάνει προκειμένου να ασκήσει την μέγιστη εξουσία (αν τα κάνει σωστά) τον μετατρέπουν σε τέτοιο. Σχετικά με το αν κάποιος άνθρωπος θεωρεί ότι ο θεός είναι κοινωνική κατασκευή, φυσικά και είναι απόλυτο δικαίωμά του να θεωρεί ό,τι θέλει, όμως το ότι το θεωρεί δεν σημαίνει τίποτε για το τι ισχύει. Έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη. Καταλαβαίνω όμως το point σας και βγάζει νόημα ως ένα διαφορετικό είδος τυπολατρίας. Για παράδειγμα θα μπορούσε να επιθυμεί να τον αποκαλεί «σύντροφε» ή απλώς «Κυρίαρχε» (χωρίς μου).



@DreamMaster με τιμά ιδιαιτέρως ο χρόνος που αφιερώσατε για να απαντήσετε στο σχόλιό μου και Σας ευχαριστώ από καρδίας.

 

@zoie Ευχαριστώ για το κείμενο σας.

Επειδή δεν γνωρίζω

, αν και πιθανολογώ ότι αναφέρεστε στον μύθο του Ιουδαίου Θωμά ο οποίος ζήτησε απόδειξη της «αναστάσεως» του Ναζωραίου για να μην την καταπιεί αμάσητη, επιτρέψετε Μου να μην Έχω γνώμη αν και κατανοώ το παράδειγμα που ανασύρετε από τη μυθολογία.

Όσον αφορά στα:

επιτρέψτε Μου να σας πω ότι δεν χρησιμοποιώ στη γλώσσα το «μου» δίπλα σε τέτοιες λέξεις.

Και αυτό γιατί δεν Μου το επιτρέπει η συνείδηση Μου (εδώ υπάρχει το «μου» διότι η συνείδηση Μου σχετίζεται με την ίδια Μου την ύπαρξη η οποία ανήκει σε Εμένα)

Στη συνείδηση Μου λοιπόν καθημερινά λογοδοτώ για τα λόγια και της πράξεις Μου.

Η συνείδηση Μου είναι πάνω από νόμους («θεϊκούς», ηθικούς και ανθρώπινους).

Σύμφωνα με τη συνείδηση Μου το αφεντικό είναι ένα παράσιτο που μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό, ο σπιτονοικοκύρης είναι εκείνος που εκμεταλλεύεται την ανάγκη των ανθρώπων για στέγη και ο καθηγητής είναι ένας εργαζόμενος που σκοπό του έχει τη μετάδοση της γνώσης.

Οπότε αν και κατανοώ τι λέτε δεν ενστερνίζομαι τη σκέψη σας.

Και Έρχομαι στα BDSMικά.

Η θέση σας είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τη θέση περί προσωποπαγούς Κυριαρχίας. Μια θέση που έχει συζητηθεί διεξοδικά σε αντίστοιχο νήμα.

Τη θέση περί προσωποπαγούς Κυριαρχίας αν έχετε παρακολουθήσει τη συζήτηση την ενστερνίζονται αρκετά μέλη στο φόρουμ ενώ άλλα μέλη Ε/έχουμε εκφράσει τη διαφωνία Μ/μας.

Αν θέλετε να το συζητήσουμε με χαρά, εφόσον τοποθετηθείτε στο αντίστοιχο νήμα γιατί εδώ θα εκτραπεί το νήμα.

Σύντομα, εκείνο που Έχω να πω είναι ότι στις ερωτικές σχέσεις τέτοιου τύπου δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσδίδει κανείς μεταφυσικά ή υπερβατικά χαρακτηριστικά στην Κυριαρχία για να νιώθει υποταγμένος.

Αν γνωρίζει τη θέση του και έχει συνείδηση εαυτού αρκεί κατά τη γνώμη Μου.

Και κλείνω με αυτό:

τι άλλο μπορεί να ισχύει δηλαδή;

Με εκτίμηση

Iagos