Τι μου έμαθε η ζωή.

Ακόμα και όταν ο κόσμος γαληνεύει,
η βουή
από την αδικία, ποτέ δεν φεύγει.

Στο στενό σοκάκι της καθημερινότητας,
συχνά πνίγεσαι στη βρωμιά και στον μόχθο,
και παρά τη μούρλα και την πικρή φάρσα,
ανθρώπους συναντάς που δεν ξέρουν τον χαμό.

Μαθαίνεις πως η ελπίδα είναι αδιάκοπη
και ο χρόνος περνάει σαν καταιγίδα.

Σε αγκαλιές έμαθα τη ζωή,
με καρδιά ανοιχτή...

Αντί να φοβάμαι,
Να ζήσω με πάθος
Να αισθάνομαι
Να ονειρεύομαι.

Να αγαπώ βαθιά,
με όλη μου την ύπαρξη ν' αγκαλιάζω,
να αναζητώ την ομορφιά σε κάθε σκοτεινιά,
και την εσωτερική μου φωνή να ακούω.

Άρματα μου έδωσε ν' αντιμετωπίσω τις μάχες,
να πολεμώ για δικαιοσύνη, να ανθίσει η ελευθερία,
κι έτσι να αφήσω εντυπώσεις ανίκητες στον χρόνο.

Μου έμαθε η ζωή, απλά ν' αγαπώ,
με όλη μου την ύπαρξη, να ζω κάθε στιγμή.

Κρυφές στιγμές, μυστικές, στο παιχνίδι της μοίρας

Πόνος και χαρά ταυτόχρονα
Στο αδιάκοπο ταξίδι της ύπαρξης

Σφάλματα, διδάγματα, ανατροπές
Σύννεφα και αστέρια πάνω μας

Η ζωή....Ένα ποιήμα αιώνιο...

Iagos

Photo Daniel Anhut by Iagos posted 15 April 2024 at 10:44

 

Ζήσε η ζωή είναι μικρή για κρατάς μέσα σου φυλακισμένα αυτά που θες…

 

Δεν υπάρχει κοινή λογική,σε αντίθεση με την ηλιθιότητα

 

Χωρίς να αποδυναμώνω την ουσία της δήλωσης, θεωρώ ότι η ζωή είναι πολύ μεγάλη, όταν την βιώνεις συνειδητά.

 

Τα όνειρα είναι δωρεάν, το ξύπνημα όχι.

 

Ενσυνειδητότητα στο εδώ και στο τώρα... το παρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον είναι αβέβαιο... το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα

 

Δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα που μου έμαθε η ζωή, ούτε καν απ' τα πιο σημαντικά. Είναι όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον για μένα
Μέσα στα χρόνια είδα ξανά και ξανά ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κρύβει μέσα του μια σεξουαλική "ιδιαιτερότητα", μια σεξουαλική "απόκλιση απ' το κανονικό". Άνθρωποι που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, της διπλανής ή όχι πόρτας, από απλές οικογένειες, περίπλοκες οικογένειες, ζευγάρια, μητέρες και κόρες και πατέρες και γιοι, παντελώς άγνωστοι ή φίλοι και συγγενείς, οποιασδήποτε κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου, οικονομικής κατάστασης, όλοι όσους προσπάθησα να πλησιάσω μ' αυτόν τον τρόπο, έκρυβαν μέσα τους ένα κομμάτι μυστικής εσωτερικής ζωής. Πολλές φορές ασχημάτιστες ακόμα ή ακατέργαστες επιθυμίες, που έπρεπε να ανιχνεύσεις και να πιέσεις τα όριά τους (μαζί με τα δικά σου, με κίνδυνο να εκτεθείς άσχημα τελικά, γιατί όλοι έχουν τα όριά τους απλά δεν είναι αυτά που νομίζουμε) ώστε να αφεθούν να πάρουν σάρκα και οστά, κι άλλες φορές ήδη να βράζουν μέσα τους, έτοιμες να ξεχυθούν έξω σαν λάβα μόλις τραβήξεις το καπάκι. Δεν ήταν η κλασική υποκρισία των "υπεράνω υποψίας" και "αμέμπτου ηθικής", αυτό ήταν ίσως το πιο εκπληκτικό, απλώς μια κοινή ανθρώπινη κατάσταση,για την οποία δεν μιλάει κανείς.
Ακόμα και σήμερα που οι άνθρωποι είναι πολύ πιο υποψιασμένοι λόγω διαδικτύου, δεν παύει να με εκπλήσσει κάθε φορά πόσα διαμαντάκια είναι εκεί έξω και περιμένουν να ανακαλυφθούν.

 

Δυστυχώς δεν έτυχε να εχω γνωρίσει κάποια Ζωή μέχρι σήμερα...όμως απο άλλα ονόματα έμαθα οτι όλες ξέρουν εξ αρχής τι προσδοκίες έχουν απο εσένα.

 

Η αρχή του... Γορδίου δεσμού: Ο,τι δεν λύνεται, κόβεται!

 

Ο φίλος μου είχε σκλήρυνση κατά πλάκας... μία μέρα που πήγα σπίτι του, τον βρήκα στο πάτωμα γυμνό, τον βοήθησα να σηκωθεί και όταν άρχισε να συνέρχεται είπε: «Carpe Diem ρε μαλάκα... κοίτα εμένα... είχα λεφτά από γονείς, είχα σπουδές, είχα παντρευτεί στα 27 μου εκείνη που γούσταρα, και ξαφνικά όλα τέλος... όλα άλλαξαν... οπότε Carpe Diem ρε… μαλακίσου όσο θες... αλλά Carpe Diem»
Από κείνη την ημέρα συζητήσεις στο τηλέφωνο, επισκέψεις κλπ , όμως πάντα είχα δουλειές οπότε... τα ραντεβού αραίωσαν...
Έχουν περάσει ήδη 2 χρόνια που έφυγε... στην κηδεία θυμήθηκα εκείνη την κουβέντα μας... σφηνώθηκε στο μυαλό μου:
Carpe Diem

Γράφει ο Οράτιος:
«Λευκονόη, μη ρωτάς,
δεν κάνει να ξέρεις ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή τη δική μου και τη δική σου
και μη ζητάς τ’ άστρα μελετώντας να το βρεις.
Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή σ’ ότι συμβεί!
Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας
ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό,
που σπάει το κύμα το τυρρηνικό στ’ αντικρινά τα βράχια,
δείξε τη φρονιμάδα σου, στράγγιζε τα κρασιά σου•
κι αφού η ζωή είναι λίγη, κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.
Όσο μιλάμε, θα ’χει πετάξει πια ο φθονερός ο χρόνος.
Άδραξε την ημέρα και δείξε
όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.»

Ό,τι ζήσουμε είναι επιλογή μας, στο δικό μας μονοπάτι. Σωστό ή λάθος δεν έχει τόση σημασία όσο να βγούμε από "ζώνες ασφαλείας", να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας, να προσπαθούμε να έχουμε ουσία, να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες των σφαλμάτων μας, να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από ότι ήμασταν χθες. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι είμαστε θνητοί -το οποίο με κάποιο τρόπο η ζωή πάντα μας το υπενθυμίζει. Γι’ αυτό… Carpe Diem… Άδραξε τη μέρα…
Αυτό μου είπε το φιλαράκι … αυτό μου έμαθε η ζωή.

 

Ό,τι μου ‘μαθε η ζωή συνέβη στην πρώιμη εφηβεία μου. Άλλοτε σκληρά, άλλοτε τρυφερά.
Έκτοτε επαναλαμβάνονται όλα ως μια παρατεταμένη εφηβεία,
σχεδόν ρουτινιάρικα με αναμενόμενες συγκινήσεις.
Μοναδικές εξαιρέσεις η, συνήθως τυχαία, επαφή με την «Τέχνη».
Εκεί όπου συμβαίνει η ένθεη αποκατάσταση της βιωτής σε Σχέση
ή και το αντίθετο

 

Ε και? Οι ωραίοι έχουν χρέη.