Ο Κ επιτυγχάνει την πειθαρχία μέσω...

Πολύ ωραίο θέμα Ηλία.  

Η πειθαρχία κατά τη δική μου εκτίμηση αφορά στη συνέπεια σε Αρχές για την ορθότητα των οποίων το υποκείμενο είναι πεπεισμένο.

Ως εκ τούτου για να επιβάλλει την πειθαρχία ο Κυρίαρχος χρειάζεται αφενός μία καλή μαγιά και αφετέρου μία καλή μεθοδολογία. Η καλή μαγιά είναι η ήδη υπάρχουσα ιδιοσυγκρασία του σκλάβου που περιλαμβάνει τον κώδικα ηθικής που ο ίδιος έμαθε να αναγνωρίζει ως κριτήριο του καλού και του κακού, καθώς και το σύνολο των ιδιοτήτων των ανθρώπων που έμαθε να αναγνωρίζει ως αρετές ή μειονεκτήματα. Η καλή μεθοδολογία είναι το σύνολο των εμπειρικών συνήθως αλγόριθμων που έχει ο Κυρίαρχος κατά νου ότι θα τον βοηθήσουν να ενισχύσει τη συνέπεια του σκλάβου του στις Αρχές, τις οποίες ήδη σέβεται (ο σκλάβος) ως ορθές.

Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως ακατόρθωτο, κατά περίπτωση, το να εμφυσήσει ο Κυρίαρχος νέες Αρχές σε ένα σκλάβο που γνώρισε σε προχωρημένο ηλικιακό έτος, και ότι το ευκολότερο, συνηθέστερο (και το πλέον θεμιτό κατά τη δική μου άποψη) είναι να δουλέψει με τη μαγιά που ήδη διαθέτει.

Για ό,τι αφορά τη θεματολογία, θα αναπτύξω επιμέρους τις σκέψεις μου, τόσο αναφορικά με την ενίσχυση του φόβου, όσο και με την ενίσχυση της ηθικής, στις κατευθυντήριες γραμμές που έθεσε ο Ηλίας, παρότι δεν έχω σκεφτεί ακόμα αν αυτός είναι ο σωστός διαχωρισμός.

α) Ο φόβος

Οι φόβοι που ανέφερε ο Ηλίες διακρίνονται (όπως γίνονται από εμένα αντιληπτοί) σε δύο κατηγορίες. 1) Στους φόβους που αφορούν στο ότι το υποκείμενο ενδεχομένως θα απογοητεύσει το Μέντορά του, ότι θα φανεί ανάξιο των προσδοκιών του, ότι συναισθηματικά ή ολοκληρωτικά θα τον χάσει (πιθανώς με συνέπεια να χάσει και τα άλλα κίνητρά του για τήρηση των Αρχών του). 2) Στους φόβους που αφορούν στο ότι το υποκείμενο θα υποστεί μία, οποιουδήποτε είδους, ποινή.

Θεωρώ πως όταν ο Κυρίαρχος έχει ξεπεράσει επιτυχώς το στάδιο της εκπαίδευσης που αφορά στην υπακοή και πλέον καταπιάνεται με την πειθαρχία (διαχωρίζω τις έννοιες) οι φόβοι της δεύτερης κατηγορίας δεν έχουν κάποια θέση στην εν λόγω εκπαίδευση. Φρονώ ότι ο σκοπός εκείνου που επιβάλλει την πειθαρχία είναι να εξασφαλίσει ότι η πειθαρχία αυτή θα εξακολουθήσει και μετά την επιβολή της από τον ίδιο. Επομένως δεν έχει νόημα ο σκλάβος να πειθαρχεί υπό το φόβο μίας ενδεχόμενης τιμωρίας, για το συγκεκριμένο μόνο χρονικό διάστημα στο οποίο ο Κυρίαρχος είναι ιδιοκτήτης του σκλάβου αυτού, οπότε διατηρεί το δικαίωμα της επιβολής κάποιας ποινής. Εξαιρώ την περίπτωση όπου εκείνος που επιβάλλει την πειθαρχία εξασφαλίζει ότι ο μαθητής του, θα έχει τόσο βαθιά εμποτισμένη την ιδέα της τιμωρίας ως μέσο επιβολής (αυτο)πειθαρχίας, ώστε να βρίσκει από μόνος του το ψυχικό σθένος να αποφασίζει για τον εαυτό του μία τιμωρία (και την πνευματική νηφαλιότητα ώστε να την επιλέξει βάσει των σωστών κριτηρίων), και να την τηρεί. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σπάνια.
Οι φόβοι της πρώτης κατηγορίας σαφώς είναι διαχρονικότεροι, επομένως και αποτελεσματικότεροι μακροπρόθεσμα. Και αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι, αντάξιων των προσδοκιών των οποίων θέλουμε να σταθούμε, δεν είναι απαραίτητο ότι βρίσκονται κοντά μας και ότι εισπράττουν την ηθική ικανοποίηση από τη στάση μας. Δεν είναι καν απαραίτητο ότι ζουν.

β) Η ηθική

Η στήριξη στην ηθική, σαφώς αποτελεί για εμένα αποτελεσματικότερη μέθοδο επιβολής πειθαρχίας. Με τον όρο που προανέφερα στην αρχή του post μου, που λέει ότι η επιβολή πειθαρχίας προαπαιτεί ύπαρξη ηθικής. Προσπάθησα να σκεφτώ συγκεκριμένη μεθοδολογία έτσι ώστε να μπορέσω να γράψω κάτι που θα βοηθήσει λιγότερο έμπειρους Κυρίαρχους, αλλά η μεθοδολογία, χάρην αποτελεσματικότητας, οφείλει να αλλάζει κατά περίπτωση, οπότε δυστυχώς δεν βλέπω πως μπορώ να βοηθήσω πρακτικά στο νήμα.

Πολύ χονδρικά θα έλεγα ότι το πρώτο βήμα στην επιβολή πειθαρχίας μέσω της ενίσχυσης της ηθικής είναι η αναγνώριση του κώδικα ηθικής του μαθητή. Λίγοι είναι απολύτως πιστοί σε τυποποιημένους κώδικες όπως τα Ευαγγέλια μίας θρησκείας ή η νομοθεσία ενός κράτους, οι οποίοι κυκλοφορούν και γραπτώς, επομένως για την κατανόηση της ηθικής του σκλάβου, δεν δίδεται manual. Θα χρειαστεί μεγαλύτερη και πιο σύνθετη προσπάθεια από μέρους του κυρίαρχου, για την κατανόηση του πλέγματος Αξιών του σκλάβου.

Το δεύτερο βήμα πιθανώς είναι η αντιπαραβολή των Αξιών του σκλάβου με εκείνες του Κυρίαρχου έτσι ώστε και ο πρώτος να είναι σίγουρος ότι αφήνεται στην εκπαίδευση ενός ανθρώπου που διέπεται από τις ίδιες Αρχές. Για να σεβαστούμε κάποιον δεν αρκεί να εντοπίσουμε τη συνέπειά του προς τις Αρχές του, αλλά θα πρέπει να έχουμε και κοινές Αρχές. Στο σημείο αυτό έμμεσα εξασφαλίζεται και η αποτελεσματικότητα της ενίσχυσης του φόβου (της πρώτης κατηγορίας) που αναφέρθηκε νωρίτερα.

Τρίτον θα έλεγα ότι θα πρέπει να ξεκινήσει η πίεση από μέρους του Κυρίαρχου, προς το σκλάβο, για αύξηση της συνέπειας του σκλάβου προς τις Αρχές αυτές. Εφόσον οι Αρχές έχουν εδραιωθεί και αναγνωριστεί ως ορθές, θεωρώ ότι η αποτυχία τήρησής τους είναι αρκετή τιμωρία. Κάθε αποτυχία συνοδεύεται από συζήτηση/ανάλυση, και κάθε ανάλυση συνοδεύεται από λήψη μίας απόφασης. Ακόμα και αν η απόφαση αυτή οδηγήσει στην επιβολή μίας τιμωρίας (για σωφρονιστικούς λόγους) θεωρώ ότι η αποτυχία είναι η συναισθηματική τιμωρία του σκλάβου, και όχι ο φόβος της τιμωρίας (η οποία πιθανώς θα έχει από κοινού συζητηθεί).

Τέλος θα ήθελα να προσθέσω μία παρατήρησή μου. Κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης που αφορούσε στην πειθαρχία ενός σκλάβου, όσες φορές συζήτησα μαζί του την τιμωρία που θεώρησα ότι κατά περιπτώσεις χρειάζεται, η ποινή που πρότεινε εκείνος ήταν σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη που εγώ είχα κατά νου. Και αποσαφηνίζω εδώ, ότι η πρόταση μίας μεγαλύτερης ποινής δεν γίνονταν σε στιγμές ερωτικής διέγερσης, επομένως δεν ενσωματώθηκαν, υποσυνείδητα έστω, από το σκλάβο σε ένα πλαίσιο ερωτικού παιχνιδιού. Αυτό μου δείχνει ότι ο σκλάβος από ένα σημείο εκπαίδευσης και έπειτα, δεν φοβάται το περιεχόμενο της τιμωρίας (ούτως ή αλλιώς σκληραγωγείται συναισθηματικά και σωματικά, επομένως του είναι ολοένα και ευκολότερο να εκτίσει μία ποινή), αλλά το ενδεχόμενο, ο Κύριός του να απογοητευτεί τόσο, ώστε να διακόψει την εκπαίδευση. (Το κατά πόσο είναι το τέχνασμα του σκλάβου αποτελεσματικό, είναι ένα άλλο θέμα.) Γι αυτό έγραψα νωρίτερα ότι ο φόβος της τιμωρίας, δεν είναι κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερα αποτελεσματικός.

Η απάντησή μου είναι μακροσκελής και έτσι δεν μπήκα στη διαδικασία να αναπτύξω επιμέρους τα θετικά και τα αρνητικά κάθε μίας από της δύο τακτικές, αλλά πιστεύω ότι με λίγη παρατηρητικότητα διαφαίνονται καθαρά μέσα από το κείμενό μου.

 

Re: Απάντηση: Ο Κ επιτυγχάνει την πειθαρχία μέσω...

Γεια σου sapfw!

Με αφορμή αυτή τη φράση, θα ήταν καλό πιστεύω, να γίνει μία συζήτηση, ενδεχομένως σε κάποιο off topic νήμα, σχετικά με το αν η αγάπη για την τήρηση των Αρχών (και η προθυμία για προσωπική σπονδή με σκοπό την πραγμάτωση αυτού που αισθανόμαστε ως δίκαιο και σωστό βάσει των Αρχών μας), αποτελεί από μόνη της μία Αξία.

Η προσωπική μου (ακαθόριστης πηγής) αίσθηση είναι πως η αγάπη για πειθαρχία είναι από μόνη της μία Αξία και ότι είναι πολύ δύσκολο για τον Κυρίαρχο να την εμπνεύσει στον υποτακτικό. Θεωρώ ότι ο υποτακτικός θα πρέπει ήδη να τη διαθέτει, και ο Κυρίαρχος να τον βοηθήσει έτσι ώστε να μάθει να την εκφράζει έμπρακτα μέσα στην καθημέρινότητά του. Δεν είμαι σίγουρη για αυτό που έγραψα γιατί δεν έχω κάνει κάποια μαθηματική απεικόνιση, αλλά είναι προφανές ότι στο θέμα της πειθαρχίας κάπου υπάρχει ένας βρόχος, επομένως θα πρέπει να είναι (η πειθαρχία) κατά κάποιο τρόπο αυτοαναφορική. Ίσως επανέλθω.

 

Απάντηση: Ο Κ επιτυγχάνει την πειθαρχία μέσω...

Δεν εχω ιδεα!!! 

 

χμμμ...θεωρώ πιο σκληρή την πειθαρχία που "επιβάλει" ο υποτακτικός στον Κυρίαρχο παρά το αντίστροφο.

Με ποιο τρόπο την επιβάλει? Μα πάρα πολύ απλά με την παρούσία του...χα

Στον κόσμο της φαντασίας κάποιων υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων με ατσαλένια θέληση και σιδερένια αυτοπειθαρχία.Στον φανταστικό αυτο κόσμο τώρα αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο κατέχουν τις πιο πάνω ιδιότητες αλλά διακατέχονται παράλληλα απο μια ισχυρή τάση να επιβάλλονται σε άτομα απο τα οποία έλκονται σεξουαλικά...όλα αυτά με αρκετές δόσεις κίνκυ σεξ...Αυτοι υποτίθεται ότι ειναι οι Κυριαρχοι στον bdsm κόσμο...

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετικη...Καταρχήν το να εχεις δυνατή θέληση και αυτοπειθαρχία δεν σε τοποθετεί στον bdsm χώρο...Υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν αυτες τις ιδιότητες και ταυτόχρονα απεχθάνονται τα μαστίγια,τις ταπεινώσεις και οτιδήποτε "μυστήριο" μπορεί να προσφέρει ηδονή σε ατομα του δικου μας σεξουαλικού προσανατολισμού...Πολύ απλα με τη δύναμη της προσωπικότητας τους επιβάλλονται σε οποιοδήποτε περιβάλλον και αν κινούνται, χωρίς καν να το επιδιώκουν συνειδήτα...πολύ περισσότερο χωρίς να το συνδέσουν με κάτι σεξουαλικό...

Κατά δέυτερο τώρα το να εχεις την ώθηση να επιβάλεις την θέληση σου σε ένα υποτακτικό άτομο μέσα στα πλαισια μιας εξουσιαστικού τύπου D/s σχέσης δεν συνεπάγεται ότι έχεις και τα ανάλογα "ψυχικά" προσόντα για να το κατορθωσεις...Αυτό απο μόνο του σε χαρακτηρίζει ως άτομο με Κυρίαρχη ψυχολογία στα πλαίσια του bdsm σεξουαλικόύ προσανατολισμού, και τίποτα άλλο παρακαλώ...

Έτσι πχ μπορεί να συμβεί να είσαι άτομο Κυρίαρχο σεξουαλικά και ταυτόχρονα να μην έχεις τις ιδιότητες εκείνες που χαρακτηρίζουν ένα Κυρίαρχο. Φανταστείτε πχ την εικόνα ενός Κυρίαρχου που τρώει τα νύχια του την ώρα που "επιβάλλει" την πειθαρχία σε μια υποτακτική η οποία μπορει να έχει η ίδια της ιδιότητες της ισχυρής θέλησης και της αυτοπειθαρχίας, αλλά την ίδια στιγμή έλκεται σεξουαλικά απο την υποταγή...Δεν είναι αστείο? Πόσο "πειστικός" μπορεί να είναι ενας τέτοιος Κυρίαρχος για αυτή την υποτακτικη άραγε?

Ερώτηση κρισεως τώρα...είναι "ψευτικος" ο Κυριαρχος που δεν έχει καταφέρει να γίνει Κύριος του εαυτού του?

Απάντηση: όχι δεν είναι ψευτικος. Απο τη στιγμή που αντλεί σεξουαλική ευχαρίστηση μέσω της Κυριαρχίας του δεν μπορεί να είναι "ψευτικος"...Αυτό που συμβαινει είναι ότι δεν εχει αναπτύξει αρκετά τις ιδιότητες εκείνες που θα τον έκαναν ένα πραγματικά πειστικό και ουσιαστικό Κυρίαρχο στα πλαισια μιας τέτοιου τύπου σχέσης.

Τι συμβαίνει τώρα οταν ο Κυρίαρχος ανακαλύπτει οτι αυτό που βγάζει προς τα έξω,η αισθηση που δίνει στην υποτακτική του δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι? Πολύ απλά και εκτός αν πρόκειται για άτομο πολύ χαμηλης νοητικότητας ο Κυρίαρχος πειθαρχεί τον εαυτό του εξασκώντας τη θέληση του καταρχήν στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνεται οτι για να αποκτήσεις τη δύναμη να εξουσιάζεις μια άλλη ύπαρξη θα πρέπει καταρχήν να εχεις επιβληθεί στον ίδιο σου τον εαυτό...

Η μεγάλη πρόσκληση για πειθαρχία λοιπον είναι για τον Κυρίαρχο και όχι για τον υποτακτική. Γιατί πολύ απλά είναι πολύ πιο δύσκολο να επιβάλεις στον εαυτό σου κάτι που δεν αποτελεί ζωτική σου ανάγκή για να μπορέσεις να το προσφέρεις σε κάποια αλλη ύπαρξη για την οποία είναι ζωτική ανάγκη...Ταυτόχρονα όμως άυτό είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή και για τον ίδιο τον Κυρίαρχο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο ικανό να συγκριθεί με το συναίσθημα ότι έχεις γίνει Κυριος του εαυτού σου...

 

Πρέπει να γράφεις ΠΟΛΥ πιο συχνά στο forum Zondag

 

Zondag, μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ πώς γίνεται αυτό; Θα ήθελα να ξέρω τη συγκεκριμένη διαδικασία ώστε να την ακολουθήσω κι εγώ.

 

".....Ο όρος serial killer επινοήθηκε από τον πράκτορα του FBI Robert Ressler, ο οποίος έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύλληψη πολλών καθ' έξιν δολοφόνων. Στο βιβλίο του «Whoever Fights Monsters», o Ressler εξηγεί ότι διάλεξε αυτό τον όρο επειδή η χρονική απόσταση μεταξύ των εγκλημάτων τού θύμιζε επεισόδια τηλεοπτικού σίριαλ και δίνει έναν ορισμό: Ως καθ' έξιν δολοφόνος νοείται εκείνος που διαπράττει τουλάχιστον τρεις δολοφονίες σε διαφορετικό τόπο και χρόνο, έχει προσχεδιάσει τα εγκλήματά του και ωθείται σε αυτά από μια συγκεκριμένη φαντασίωση που άρχισε να σχηματοποιείται στην παιδική ηλικία του....."
Αν την προηγούμενη παράγραφο διακρίνετε μια περιοδικότητα η οποία εντοπίζεται εύκολα σε αυτό που γράφετε,νομίζω εξηγούνται πολλά.
Μιλάω από την πλευρά ενός sub που προσπαθεί ,προσπαθεί σκληρά και αυτό δεν είναι μια δικαιολογία. Είναι μια ανάγκη η υποταγή που είναι επιτακτική. Η πειθαρχία είναι μια πρόφαση για μας και τη χρησιμοποιουμε γιατί είναι κοινωνικά αποδεκτή αλλά μέχρι εκεί.
Μήπως δεν μου έφαγαν λεφτά;
Αρκετά αλλά πληρώσα μια στιγμή ευαισθησίας και δεν πειράζει.
Μήπως δεν με χλεύασαν,ειρωνεύτηκαν, αντιμετώπισαν με φρίκη σαν "διαστρεμμένο". Ακόμα και εδώ σε σε αυτό το site πρέπει συχνά να απαντάω στην συχνή ερώτηση :"πως νοιώθουμε εμείς οι ανώμαλοι"
Δεν κατάφερα να βρω την ιδανική ούτε καν μια απλή D/s σχέση πόσο μάλλον 24/7.
Τι άλλο πρέπει να κάνω. Προφανώς οι Κυρίες ούτε να μας φτύσουν (που μακάρι έστω και αυτό )
Ναι το ομολογώ διατηρώ μια vanilla σχέση και υποφέρω.:
Αλλά στην τελική ανάλυση ο πόνος δεν είναι το ζητούμενο; 

 

εξαιρετικό το πόστ σου Zondag

 

Δεν ξέρω πως ακριβώς γίνεται D.

Eυχαριστώ τους υπόλοιπους για τα θετικά τους σχόλια.

 

Οσο περισσότερο βελτιώνεσαι τόσο περισσότερο έρχεσαι πιο κοντά στο να γίνεις τέλειος. Ομως αυτό τελικά σημαίνει ότι τόσο περισσότερο έρχεσαι πιο κοντά στο να γίνεις ένα κτήνος. Η ατέλεια είναι που μας κάνει παντοδύναμους. Εγώ δεν πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου, πιστεύω στην αδυναμία του. Το μέσο που μας επιτρέπει να γευτούμε την κυριαρχία στον ίδιο μας τον εαυτό είναι ο πόνος. Η σύγκριση του σωματικού με τον ψυχικό, μόνο παιδική μπορεί να είναι. Επειδή, όταν κάποτε αρχίζεις επιτέλους να καταλαβαίνεις, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δύναμη που σου δίνει ο μεγαλύτερος πόνος από όλους: η αποτυχία.

Ακριβώς με την ίδια διαδικασία που ακολουθεί ένας κυρίαρχος που έχει άδικο, η ασχήμια που είναι πάντοτε διαχρονική σε αντίθεση με την ομορφιά, και ο δεύτερος που θα παλεύει πάντοτε περισσότερο από ότι θα παλεύει ο πρώτος.

Απόψη μου και βίωμα μου

 

Zondag, δεν θα έπρεπε να θεωρείς ένα σχόλιο που σου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτείς ως μη θετικό. Ξέρεις ότι σε συμπαθώ πολύ και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και δεν θα έκανα το σχόλιο αν δεν είχα πραγματικό λόγο.

Ήθελα απλά να μου πεις αυτό που μου έιπες: ότι δεν ξέρεις πώς ακριβώς γίνεται να εξουσιάσεις ένα άλλο άτομο αφού πρώτα γίνεις Κύριος του εαυτού σου. Οι λόγοι γι αυτό μπορεί να είναι δύο (αυτούς βλεπω εγώ, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος).
1. Δεν ξέρεις, γιατί δεν μπορείς να το κάνεις (και ουσιαστικά δεν βλέπω να έχεις κανέναν λόγο να το κάνεις, μια χαρά είσαι όπως είσαι, άσε που μπορεί να εξελίσσεσαι κιόλας).
2. Δεν ξέρεις, γιατί είναι κάτι που σου συμβαίνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και απλά είναι η φύση σου έτσι, δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία.

Για το πρώτο συνηγορεί η απάντησή σου στο ποστ μου.

Για το δεύτερο, θα έλεγα απλά ότι δεν δηλώνεις Κυρίαρχος και είτε δεν είσαι είτε έχεις τους λόγους σου να μην θέλεις να το δηλώνεις.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει ούτε τι δηλώνεις ούτε αν Κυριαρχείς στον εαυτό σου και στους άλλους. Σε γουστάρω ακριβώς όπως είσαι γιατί είσαι πάντα ειλικρινής μαζί μου (και προσπαθείς να είσαι με τον εαυτό σου, συνήθως με επιτυχία από ότι βλέπω). Θεωρώ ότι δεν έχεις ποταπά κίνητρα και αυτό το εκτιμώ. Θα ήμουν ηλίθια αν δεν αναγνώριζα ένα διαμάντι όταν το έβλεπα. Ξέρεις ότι γνωρίζω καλά την διαφορά ανάμεσα στον βούρκο και στα διαμάντια. Και ξέρω ότι με υπερασπίστηκες μία φορά, ενώ δεν είχες λόγο να το κάνεις, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Φιλικά
D.

 

Το ποστ σου μου φαίνεται λίγο άσχετο με το αρχικό ερώτημα της πειθαρχίας αλλά μου δημιουργεί μερικές απορίες που πιστεύω ότι χρήζουν διευκρινήσεων, αν θα ήθελες να απαντήσεις.

Ο Κυρίαρχος είναι κοντά στο να είναι "τέλειος"; Είναι κοντά στο να είναι ένα κτήνος;

Εγώ που είμαι ατελής είμαι παντοδύναμη;

Όταν πονώ κυριαρχώ στον εαυτό μου;

Η αποτυχία είναι ο μεγαλύτερος πόνος από όλους; Ή μήπως η έλλειψη πόνου; Δηλαδή η απάθεια την οποία ίσως κάποιος δεν μπορεί πλέον να υπερβεί. Τί αισθάνεται ο απαθής; Λύσσα; Απόγνωση; Κενό; Χίλιες φορές διαλέγω την αποτυχία.

Μπορείς να εξηγήσεις την δεύτερη παράγραφό σου;