Ζήλια vs Κτητικότητα

Πάντως προωθείται αγρίως πως όποιος δεν γουστάρει δανεισμό/παρτούζα/κέρατο/αλλαξοκωλιές είναι οπισθοδρομικός και κατάπτυστος bdsmer.

 

Όχι, αυτό που προωθείται αγρίως είναι ότι το BDSM δεν είναι για όλους και η πραγματικότητα του δεν είναι ο φαντασιακός κόσμος των ρομάτζων.

Το υ κάνει αυτά που ζητάει από αυτό το Κ γιατί αυτός είναι ο λόγος που μπήκε σε τέτοιου είδους σχέση μαζί του.

Γιατί καλές οι επιθυμίες αλλά ακόμα καλύτερο να είσαι συνειδητοποιημένος στο τι απαιτείται για να τις πραγματοποιήσεις.

You truly own something only when you know what it takes to get it.

 

Κανονικά δεν θα σου απαντούσα, αλλά θα το πω, για πολλοστή φορά, έτσι να βρίσκεται.
BDSM δεν είναι μόνο το D/s.

 

Δεν συμφωνω. Υπαρχουν διαρορα "ρευματα" εντος του BDSM.
Συμφωνω οτι υπαρχει το 50-αποχρωσεις-style
Υπαρχει ομως και το δεμενα χερακια και ματακια κινκυ style, απο διαφορα βανιλλοζευγαρακια και παρα μα παρα πολλους swingers
Υπαρχει de sade style, (τουλαχιστο αυτο που θα τους χωσει ΜΟΝΟ για βιασμο και οχι τιποτ αλλο μεσα)
Υπαρχει gorean style
KAI υπαρχουν κι αυτοι/ες που εχουν διαβασει την Ιστορια της Ο (να μια ΒΙΒΛΟΣ του "χωρου") και καυλωνουν πολυ με την ιδεα να "δανεισουν" την υ τους.
(συνεχιζεται)

(συνεχεια)
Εφοσον συμφωνει, ολα μια χαρα. Αν τσινισει, πεφτει αποδεσμευση. Μπορει ομως, να την ζητησει κι αυτη... Ουπς....

Αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα με πολλες, μα παρα πολλες προεκτασεις.
Νομιζω, το θεμα του "δανεισμου" το καλυψα.

Προσωπικη μου αποψη: Δεν δανειζω υ, δεν δανειζομαι υ, δεν λειτουργω καλα σε αυτο το κομματι.

Οι αλλοι ας πραττουν παντα ΟΤΙ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ και οτι τους φωτισουν οι θεοτητες του BDSM.

 

βδσμ είναι και αι αλλαξοκωλιαί, παρτούζαι, οπισθοδρομήσεις, και λοιπαί διευρυμέναι κινκυκαί δυνάμεις. να τα λέμε αυτά.

άσχετο που συζητούσατε για ζηλίτσες. βδσμικως πάντα.

 

Η αντιδιαστολή της κτητικότητας δεν είναι η ζήλια.

Και για την ιστορία, υπάρχουν και εκείνοι που μοιράζονται και ζηλεύουν. Ζηλεύουν τόσο που αρρωσταίνουν. Κι εδώ που τα λέμε συνδιαλεγόμαστε, συντρωμε, κάνουμε διάφορα με ανθρώπους που ποτέ δεν ερχόμαστε πολύ κοντά - και όχι το να μοιράζεσαι την υ δε σε φέρνει κοντά στον άλλο - και δεν ξέρουμε πόσο πολύ άρρωστος μπορεί να είναι ο άλλος. Αρκεί μια ίνα της τρίχας για να στραβώσουν τα πράγματα, για να στραβώσουν πάρα πάρα πολύ όμως.

 

Όσον αφορά το ερωτικό σχετίζεσθαι, έχω ζηλέψει δύο φορές. Η πρώτη ήταν στο πάρτυ της Βάλιας, στην B' Γυμνασίου, όπου μετά από μια παρεξήγηση, εκείνος χόρεψε με 2-3 κοπέλες μπροστά μου, ενώ λίγες μέρες αργότερα με διαβεβαίωνε πως αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Η δεύτερη ήταν όταν μετά από 3,5 χρόνια καθημερινό ουτοπικό ποθούμενο στο skype, μου ανακοίνωσε πως με μια άλλη κοπέλα ήταν καλός, επειδή εκείνη του είχε πει από την πρώτη βδομάδα όνομα, διεύθυνση, ηλικία, ζητούμενα, ενώ εγώ επειδή είχα πει πως σπούδαζα Αρχιτεκτονική, ενώ ήμουν ακόμη στο Λύκειο, κι εκείνος θεώρησε πως πρέπει ταχα να με τσεκάρει με κωλόχερο και ξύλο, ώστε να εξακριβώσει "τι είμαι".
Στην πρώτη περίπτωση, τελικά λύθηκε η παρεξήγηση του τύπου "δεν είναι αυτό που νομίζεις", και αποκαλύφθηκε μετά από καιρό, το πόσο απελπιστικά ανώριμος ήταν ακόμη και στα 17 του, ενώ στην δεύτερη περίπτωση, μετά από παροτρύνσεις να φέρομαι όπως εκείνη δλδ να του δείξω που ακριβώς μένω, να του δείξω ταυτότητα, και να ποζάρω τουρλωμένη στην κάμερα, κοπιάροντας δλδ εκείνη, ως πρότυπο, απέδειξε πως το μόνο που τον ενδιέφερε σ εμένα ήταν μια ηλικία και μια περιέργεια. Ευτυχώς φρόντισα να μην μάθει τίποτε από τα ζητούμενά του, εξακριβώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο, "τι είναι".

Κάποτε είχα ερωτευτεί έναν παντρεμένο. Είχα διαβάσει περί πολυερωτίας στο φορουμ, είχα ακούσει τα άπειρα βρισίδια επειδή δεν συμμορφωνόμουν με το πρότυπο τουρλοκώλι ονλινε, το υπο skype υποδαυλιζόμενο, και είχα την εντύπωση από το bullying, πως γενικότερα ζηλεύω. Βέβαια, απορούσα πως στις οφλινε σχέσεις μου δεν ζήλευα, πως ίσως και λόγω της αμφισεξουαλικότητάς μου, δεν έβλεπα τα κορίτσια ανταγωνιστικά, παρά περισσότερο τα θαύμαζα, όμως η αντίθεση ανάμεσα στο θυμό που ένιωθα από τις συνεχείς υποδαυλιζόμενες συγκρίσεις, και την φύση μου, μ έκανε να το διερευνήσω περαιτέρω.

Παρατήρησα πως ένιωθα θαυμασμό για την σύζυγο -μια γοητευτική μορφωμένη γυναίκα- όπως ακριβώς ένιωθα για τις κοπέλες που περιτριγύριζαν σαν πολύχρωμο παρτέρι τ αγόρια που κατα καιρούς ήμουν μαζί.
Το ίδιο είχα νιώσει και ακόμη περισσότερο για τους πειραματισμούς της Ε. που λίγο μεγαλύτερη από μένα και αρκετά πιο ελευθεριακή, απολάμβανε την ομοερωτία και τα νιάτα της.

Και κατέληξα πως η ζήλια για μένα δεν έχει καμία σχέση με την κτητικότητα, παρά μόνο με την αίσθηση της ενδεχόμενης απόρριψης μέσω των υποδαυλιζόμενων συγκρίσεων.
Αφού συνειδητοποίησα το ψυχανώμαλο παιχνίδι του υποβιβασμού μέσω των συγκρίσεων κάποιου "προτύπου" που αρνιόμουν να ακολουθήσω, ξεχείλισα σε κατεβατά οργής για το προφανώς εσκεμμένο, συνειδητοποίησα πως η άρνησή μου να ακολουθήσω, ήταν επειδή το φερόμενο ως πρότυπο με αηδίαζε -οχι προσωπικά- μα σαν επιλογή τρόπου έκφρασης, κατέληξα πως το φλερτ μου με τον ψυχαναγκασμό έβρισκε "τοίχο" : δλδ να αυθυποβάλλομαι πως μου αρέσει κάποιος ενώ ταυτόχρονα απορρίπτω ο,τι τον εκφράζει πιο πολυ, συνειδητοποίησα πως κάτι τέτοιο διέλυε κάθε ουσία και έκλεισα το κεφάλαιο αδιέξοδο με μια έστω και ετεροχρονισμένη τελεία.
...

Χθές βράδυ συζητούσαμε με τον αγαπημένο, πόσο μας γοητεύει να θαυμάζουμε όμορφα δημιουργήματα της φύσης. Και να κλείνει το μάτι ο ένας στον άλλον, όταν περνά μια όμορφη κοπέλα. Μου είπε πως βρίσκει σεξυ το οτι μου αρέσουν κάπως τα κορίτσια, κι εγώ χαμογέλασα ακόμη μια φορά στο φαινομενικά απίστευτο μιας τέτοιας επικοινωνίας.
Συζητήσαμε για το δανεισμό, για την καυλοπρακτική της χρήσης του υ ως αντικείμενο κι αισθάνθηκα την κοινή μας φαντασίωση να συγκρούεται με την κτητικότητά του. Χαμογέλασα ακόμη και στο ενδεχόμενο πως κάτι τέτοιο θα τον καθιστούσε ταχα κάππα μικρό στην αντίληψή μου, και ακολούθησα την γραμμή με την οποία πάντα οριοθετούσε, όσα ένιωθε δικά του, όσα αγαπούσε.

 

Με ζηλεια σχεση δεν κραταει αν ψαχνεις κινητα και τετοια θα κουρασει η σχεση και κυριως εσυ...αν εισαι με καποιον που τον υποψιαζεσαι συνεχεια σουταρεις...η κτητικοτητα πυστευω κραταει μια σχεσει και δειχνει δυναμισμο

 

Λίγο νωρίτερα, μου έστειλε ένας φίλος αυτή τη φράση και για κάποιο λόγο μου θύμισε αυτό το νήμα. Και είπα να το βρω και να την "αφήσω" εδώ...
Όποιος μπορεί να καταστρέψει κάτι, το έχει υπό τον έλεγχό του.
F. Herbert

 

Την καταστροφή ίσως, αυτό που καταστρέφει, όχι απαραίτητα... ίσα-ίσα που υπάρχουν φορές που η αιτία της καταστροφής είναι ακριβώς αυτό.

 

Όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ, δεν έχω ζήσει και ούτε δει ποτέ μα ποτέ ζήλια χωρίς κτητικότητα. Στην πράξη δεν έχω δει ποτέ αυτόν τον διαχωρισμό. Αν υπάρχει, θεωρώ πως είναι περισσότερο σπάνιος απ όσο νομίζουμε. Τις περισσότερες φορές απλά χρυσώνουμε το χάπι.

Με μια πρώτη ματιά στο νήμα σκόνταψε το μάτι μου σε αυτήν την θαυμάσια ζουμερή θέση:

Βασικό λιθαράκι της θέσης υ είναι να καταφέρουμε να δούμε και να επικοινωνούμε τα συναισθήματα μας άκριτα από πρόσημα.

Στην θέση υ, η κτητικότητα φυτρώνει σαν το αγριόχορτο στις γλάστρες μου. Το φέρνει ο αέρας και χρειάζεται να ξεριζωθεί πριν μπερδευτούν οι ρίζες του με τις ρίζες του φυτού. Και ακόμα και αν ξεριζωθεί δεν είναι άπαξ, όσο και αν βαθαίνει και να δομούνται οι Θ/θέσεις στην πορεία μπορεί να επανεμφανιστεί.
Είναι σαν "παρενέργεια" του μοιράσματος, που δεν αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν έρθει αυτό που ασυνείδητα νιώθουμε δικό μας σε μια απειλή και τότε το λέμε ζήλια γιατί φοβόμαστε το πρόσημο της κτητικότητας που "παρασιτεί" την θέση μας.

Η κτητικότητα Κ είναι (ίσως το πιο) σημαντικό μέρος της απόλαυσής και ισορροπίας μιας ιδιοκτησίας.
Σε κάποια υ η αίσθηση της δικής μας κτητικότητας όμως μας προκαλέι σύγχυση. Δημιουργεί αντιστάσεις, αντιδράσεις και εμπόδια. Μας ταλαιπωρεί αλλά δεν τολμάμε να την αναγνωρίσουμε γιατί είναι τζιζ κακα στην θεωρία.

Το μόνο τζιζ κακά που έχω δει μέχρι τώρα είναι ο ανελεύθερος ψυχαναγκαστικός αυτοέλεγχος της απόκρυψης των "τσαλακωμένων" συναισθημάτων μας.

Κατ εμέ είναι απόλυτα ανθρώπινο να συμβεί σε βάθος χρόνου και απόλυτα απαραίτητο να παραδωθεί.
Φαντάζομαι και απόλυτο παλούκι και ζόρι η όλη διαδικασία του, ίσως αναπόφευκτη παράδοση στην κατεύθυνση υποταγής για πολλούς από εμάς.

 

Εάν υπάρχουν ξεκάθαρα όρια και θέσεις είναι λογικό να υπάρχει ζήλεια/κτητικότητα; Προφανώς είναι ένα στάδιο που θα κάνει την εμφάνισή του σε κάποια φάση αλλά για ποιο λόγο να εμφανιστεί ξανά σε βάθος χρόνου ειδικά εάν έχει βαθύνει και δομηθεί η σχέση;