Η μοναξιά του να εισαι Κυρίαρχος.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν ο αυτοπροσδιορισμος μας, ως Dom η sub, έχει οφέλη στην προσωπική μας ζωή; Αν είχαμε περισσότερες η ποιοτικοτερες ερωτικές σχέσεις;
Προσωπικά πιστεύω, πως καποιες από τις γυναίκες που είχα κάποιου είδους ερωτική συνεύρεση, δε θα έδειχναν οποιοδήποτε ενδιαφέρον αν δεν είχα τη ταμπέλα του Dom. Η Ταμπέλα του Dom λειτουργεί ίσως σε μικρότερο βαθμό αλλά με παρόμοιο τρόπο όπως τα χρήματα. Ένας άντρας γίνεται πιο ελκυστικός αν είναι γνωστο ότι είναι Dom μασκαρευοντας έτσι τις οποίες αδυναμίες έχει. Με την ίδια λογική στα μάτια μου μια γυναίκα γίνεται πιο ελκυστική αν μάθω ότι είναι υποτακτικη, ενώ πριν ίσως δε της έδινα κάποια σημασια λόγω πχ αδιάφορης εξωτερικής εμφάνισης. Πιστεύω ακόμα ότι αρκετοί ανάμεσα μας στο χώρο αυτό, έχουν επιλέξει να είναι Dom χωρίς να είναι, ακριβώς γιατί θεωρούν ότι θα έχουν οφέλη ως προς την ποσότητα των σεξουαλικων συντρόφων. Τελικά όμως, "συμφέρει" να είσαι Dom? Βοηθάει όντως μακροπρόθεσμα τη προσωπική σου ζωή η τα οφέλη είναι προσωρινά;
Στο τέλος της ημέρας ο Dom θα πρέπει να πάρει μια απόφαση. Θα συμβιβαστεί με κάτι λίγοτερο κυριαρχικο στο βωμό μιας πιο "φυσιολογικής ζωής" και μιας οικογένειας η θα καταλήξει να ζει μόνος;
Ένας σκεπτόμενος Dom αρχικά θα αναρωτηθεί αν η υποτακτικη που έχει δίπλα του είναι μαζί του γιατί τον θέλει ως προσωπικότητα η γιατί της δίνει αυτό το "διαφορετικό",οπως αναρωτιέται ο οικονομικά ευκαταστατος αν είναι μαζί του για τα χρήματα. Θα πει κάποιος αυτό είναι ανασφάλεια και η ανασφάλεια δεν είναι γνώρισμα ενός Κυριαρχου. Μην θεωρούμε υπερανθρωπο έναν Κυρίαρχο. Αν τελικά νιωσει ότι η γυναίκα αυτή είναι ο άνθρωπος του και όντως αυτό είναι αμφιπλευρο, συνειδητά ή όχι, ο Κυρίαρχος θα πρέπει να κάνει κάποιους συμβιβασμούς ως προς τη κυριαρχικοτητα του, για να προχωρήσει σε κατι πιο σοβαρο. Γιατί κακά τα ψέμματα είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των γυναικών που ξεκίνουν μια τέτοια σχέση με σοβαρό σκοπό. Αν τελικά προκύψει κάτι σοβαρό δε μπορούν να φανταστούν ότι η ζωή τους θα συνεχιστεί αιώνια έτσι. Θέλοντας και μη, ο Κυρίαρχος θα φτάσει σε ένα σταυροδρόμι. Συμβιβάζομαι η μένω μόνος; Αν συμβιβαστεί όμως δε θα είναι πια Dom.

 

Σίγουρα υπάρχουν και αυτές ωστόσο αν είστε Dom -και πέραν της προσωρινής καυλάντας- δεν ανήκουν στο "target group" σας· οι συνειδητοποιημένες δεν έλκονται από την ταμπέλα αλλά από τον φορέα της -εδώ δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, είσαι ό,τι μπορείς και καταφέρνεις.

Γίνεται ελκυστική επειδή δηλώνει υποτακτική ή γίνεται ελκυστική όταν διαπιστώνετε ότι είναι πράγματι υποτακτική;

Ούτε πολική αρκούδα συμφέρει να είσαι τους καιρούς που ζούμε αλλά το τι θα σε συνέφερε να είσαι και το τι είσαι πραγματικά είναι άλλη συζήτηση. Γεγονός πάντως είναι πως γενικά κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη, και πιθανώς και πιο ευχάριστη, όταν είσαι πραγματικά ο εαυτός σου.

Γνώμη μου, το "Dom" -σκεπτόμενος ή όχι- και το να μην είναι σίγουρος για αυτή που υποτίθεται ότι έχει στα πόδια του, δεν πάνε μαζί.

Γνώμη μου ξανά: Αν είναι πραγματικά υποτακτική και πραγματικά Κυριαρχικός τότε δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, τέτοιες σχέσεις λήγουν είτε εξαιτίας καταστάσεων πέρα από τις δυνατότητες ελέγχου του Κυρίαρχου είτε γιατί κάποια στιγμή νωρίτερα η κυριαρχία χαιρέτησε.

 

ανεξαρτήτως σοφισμάτων και αποκαλυπτικών δικαιολογιών περί ασόβαρης σοβαρότητας:
γενικά ισχύει πως αν ..αυτοπροσδιορίζεσαι σαν κάτι που δεν είσαι, φτάνεις σε αδιέξοδα, ή και έρχεσαι από αδιέξοδα.

 

Υπάρχει μια γνωστή ατάκα "Όλοι έχουμε το σύνδρομο του απατεώνα".

Οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε κάνουμε αυτό που είμαστε, είτε το ψάχνουμε, η (αυτό)αμφισβήτηση είναι μέρος του μηχανισμού του ανθρώπινου συλλογισμού.
Νιώθουμε λίγο απατεώνες και νιώθουμε και τους άλλους κάπως έτσι. Πάντα λείπει ένα κομμάτι του παζλ που μας εμποδίζει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και στην αναζήτηση αυτής της ολοκλήρωσης, προσπαθούμε να δούμε τι φταίει.

Τις στιγμές που αγγίζουμε την πληρότητα όμως, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Το Είμαι διαλύεται στο Τώρα.

Η μοναξιά είναι επιλογή μας και ευθύνη μας. Σε κανένα είδος αλληλεπίδρασης δεν σε πάει πουθενά, όλα αγγίζουν μέχρι ένα σημείο.
Η επιλογή της μοναξιάς βολεύει τους φόβους μας και την δειλία μας. Μικρά ανθρωπάκια με μικρές απολαύσεις με μικρό αντίτιμο και μπόλικη σαλτσούλα για να εξαπατήσουμε την μέτρια γεύση.
Όποια ταμπέλα και να έχουμε, αν δεν ανοίξεις, αν δεν ρισκάρεις, αν δεν τολμήσεις.. θα είσαι μόνος και σαν καλός απατεώνας πλασάρεις το πρόωρο γήρας για "ήσυχο κεφαλάκι".

Η φύση του κεφαλιού μας δεν είναι για ..ησυχίες.

Σε Κ/υ ( αλλά νομίζω και σε κάθε ανθρώπινη σύνδεση) αυτό που σε ανοίγει είναι το μοίρασμα. Σε στιγμές ανοίγεις και ανοίγεις μέχρι που αλλάζει ακόμα και η μορφή σου, το πρόσωπό σου.
Αυτή η μοναδική εξωτερίκευση δημιουργεί μια σύνδεση – ένωση με τον άνθρωπο που την μοιράστηκες.

Επίσης αλλάζει την σύνδεση – ένωση με το σώμα μας, έχουμε αποτυπώσει σαν μόνιμη μνήμη πια την γνώση του "παραπέρα" μας. Έχοντας αγγίξει έστω ίχνος από την φύση μας, μαγνητίζεσαι στην κατεύθυνση της.
Αυτό για μένα είναι ο Έρωτας, δεν είναι πρόσωπο, είναι κατεύθυνση. Είναι ο δρόμος που σου ανοίγεται και ο δρόμος που γίνεσαι σε αυτό το μεγαλειώδες και ασύλληπτο μυστήριο της φύσης που λέγεται Άνθρωπος.

 

"An der Spitze ist es einsam" λένε στο χωριό μου και στο διπλανό λένε "It is lonely at the top".
Εδω δίπλα πάλι στην πλατεία λένε «Εχει μοναξιά στην κορυφή»...

 

Χμ, σκέφτηκα αν θα γράψω στο συγκεκριμένο νήμα γιατί θεωρώ πολύ σημαντικό να νιώθουμε όλοι ότι μπορούμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας. Οπότε δεν θα ήθελα τα λόγια μου να φανούν σαν απόρριψη.
Ωστόσο, θα ήταν κόντρα στην προσωπική μου ιεραρχία αξιών να μην καταθέσω αυτό που πιστεύω.
Και για μένα το κείμενο αυτό έχει πολλά στερεότυπα και προσχήματα, που όλοι σε κάποιο βαθμό είχαμε/έχουμε στην πορεία της ζωής μας. Αλλά κάπου πιάνονται τα χέρια μας να τα κρατάμε (τα προσχήματα) και...

Μα καθόλου   Γίνεται πιο "διάφανος"...

Δηλαδή η μόνη συνταγή ευτυχίας, η μόνη συντροφικότητα είναι η οικογένεια; Και μάλιστα το σχήμα γονέας - γονέας - παιδί (εις την νιοστή); Φυσικά και είναι μεγάλη πληρότητα για κάποιον που όντως θέλει να το κάνει. Αλλά μοναδική συνταγή;;;

Δηλαδή η σοβαρότητα μιας σχέσης είναι αντιστρόφως ανάλογη με την Κυριαρχικοτητα ή υποτακτικότητα του/των σχετιζόμενων;

Όχι απλά μπορούν να το φανταστούν... Το εύχονται από τα βάθη της ψυχής τους να συνεχιστεί, εφ' όρου ζωής. Ίσως και για τις δύο - τρεις επόμενες ζωές.
Μετά από αυτές, βλέπουμε, θα επανέλθω με νεότερα  

 

Μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες και όντως ισχύουν. Αλλά βλέπω μια άλλη πλευρά. Νομίζω ο φίλος μιλούσε γενικά και χρησιμοποίησε τους όρους κυρίαρχος/υποτακτικη ως άντρας/γυναίκα, και την υποχώρηση που κάνει πολύς κόσμος ώστε να μην είναι μόνος του.
Για να σταθώ στο κομμάτι του bdsm, σε πολλούς έχει συμβεί όταν κάποιος ακούει κάτι πιο kinky ή extreme να αποστασιοποιείται ή να παγώνει. Εκεί πιστεύω μπαίνει ο φόβος της μοναξιάς. Ότι θα δυσκολευτώ να βρω τα ίδια θέλω σε κάποιον και να ταιριάξουμε σε ένα πολύ βασικό κομμάτι της σχέσης και για να μην μείνω μόνος/μόνη θα συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό που θέλω και θα είναι ευτυχισμένος/ευτυχισμένη. Ο φόβος της μοναξιάς οδηγεί πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις

 

Όλα έχουν τίμημα. Καθένας διαλέγει αυτό που θέλει και νιώθει ότι αξίζει να πληρώσει...
Καταλαβαίνω την οπτική που παραθέτετε. Οι απαντήσεις μου όμως παραμένουν ως άνω  

 

Φυσικά και παραμένουν δεν τις αντικρουω. Αντιθέτως έχουν βάση!

 

Διάβασα προσεκτικά τις σκέψεις όλων. Δεν απάντησα άμεσα και ξεχωριστά για να μην δώσω την εντύπωση της αντιπαράθεσης. Αρχικά οφείλω να διευκρινίσω πως το πρόσφατο του προφίλ μου δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Υπήρξα Dom από τις πρώτες μου σεξουαλικες επαφές, συνειδητοποιημενος Dom καμία δεκαετία αργότερα και Dom με προφίλ εδώ, λίγο αργότερα όταν ανακάλυψα το φορουμ. Απείχα συνειδητά από τις συζητήσεις όλα αυτά τα χρόνια και υπήρξε περίοδος που απομακρυνθηκα για προσωπικούς λόγους από το φόρουμ. Όλα αυτά τα λέω για να εξηγήσω πως το αρχικό μου μήνυμα δεν έχει διάθεση αναζήτησης συμβουλων η επίλυσης αποριών, αλλά διάθεση προβληματισμου.
Συνθέτοντας τις απόψεις, αν και αφορά μικρό και μη αντιπροσωπευτικο δείγμα, διαπίστωσα τα εξης:Από τους Dom μια διάθεση απολυτοτητας και κανενός συμβιβασμού, φτάνοντας μάλιστα ακόμα και ο προβληματισμος να θεωρείται δείγμα έλλειψης κυριαρχίας. Από τις sub μια διάθεση εξιδανικευσης μιας τέτοιου είδους σχέσης, θεωρώντας την σχεδόν ονειρική και πιθανότατα πραγματοποιησιμης.Παρολα αυτα ως προς τον τίτλο του νήματος είδα φράσεις οπως η μοναξιά της κορυφής, ο φόβος της μοναξιάς, το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί, η μοναξιά ως επιλογή και ευθύνη μας. Αρα μια συμφωνία πως όντως είναι υπαρκτό φαινόμενο η μοναξιά του Dom.
Έθεσα το δίλημμα συμβιβασμός η μοναξιά. Για όλους όσους πιστεύουν ότι δε κάνουν συμβιβασμούς και παραμένουν "γνήσιοι Dom", ας αναρωτηθούν... Ένας Dom που θα απορρίψει μια μη υποτακτικη η μία μη συνειδητοποιημενη υποτακτικη,για να μην κάνει καμία έκπτωση στα κυριαρχικά του θέλω,ακόμα και αν είναι ερωτευμένος μαζί της πόσο γνήσιος και πόσο ευτυχισμένος είναι; Ένας Dom που βρισκει μέσα από ένα μικρό target group συνειδητοποιημενων υποτακτικων τον άνθρωπο του, πόσους συμβιβασμούς έχει κάνει ως προς τις άλλες αξίες του γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ειναι να επιτευχθεί αυτό; Αλήθεια δε σκεφτήκατε ποτέ "Εντάξει δε νιώθω κάτι φοβερό, δε ταιριάζουμε όμως κάνει ότι θέλω και νιωθω Dom!"? Αυτό είναι μια σχέση ζωής (όχι απαραίτητα γάμου και οικογένειας) την οποία ονειρεύονται από τα βάθη της ψυχής τους οι υποτακτικες? Συγνώμη αλλά αυτό είναι ο ορισμός του συμβιβασμού για να πάμε παρακάτω και θα προτιμήσω την έκπτωση ενός μέρους της κυριαρχίας μου η να μείνω μονος.
Άλλωστε όπως είπε και η Ρέα είμαστε η νιώθουμε απατεώνες. Αν γίνουμε απατεώνες ακόμα και απέναντι στον εαυτό μας τότε μονο μπορούμε να καταφέρουμε να έχουμε μια σχέση ζωής και να μη μείνουμε μόνοι. Για τους άλλους δε θα είμαστε πια γνήσιοι Dom. Αλλά ποιος είναι ο ορισμός του Dom? Υπάρχουν κριτήρια; Ο Α Νιώθει Dom αν δίνει 20 βουρδουλιες ενώ ο Β αν δίνει 10.Αν ο Α συμφώνησε να δώσει 19 χαιρέτησε η κυριαρχία ενώ αν ο Β δώσει 11 έγινε πιο Dom; Μηπως τελικά το μυστικό κρύβεται στη μη απόλυτοτητα, για να γίνονται συμβιβασμοί χωρίς να φαίνονται;
Η συνειδητοποιημενη υποτακτικη ειναι ένα σπάνιο "είδος". Ακόμα και αν το φόρουμ έκανε λίγο πιο εύκολη την αναζήτηση της, παραμένει άπειρα δύσκολο το "ολοκληρωτικό ταίριασμα" χωρίς κανέναν συμβιβασμό. Δυστυχώς η πιο πιθανή κατάληξη του Dom είναι η μοναξιά.

 

Everybody hurts and it's ok  

 

Συμβιβασμός για μένα είναι, να είμαι σε μια σχέση που δεν νιώθω καλά, που δεν είμαι ο εαυτός μου.
Αν είμαι σε σχέση Κ/υ και νιώθω καλά, it's ok.
Αν είμαι σε σχέση vanilla και νιώθω καλά it's ok.
Προφανώς, αν κατάλαβα καλά, ο προβληματισμός σας προέρχεται από το γεγονός πως ή θα είστε σε Κ/υ με μια υ που δεν κάνετε και πολύ κέφι ή θα είστε με κάποια γυναίκα που γουστάρετε αλλά δεν μπορείτε να ασκήσετε Κυριαρχία.

Για μένα αυτά τα δύο (Κ άτομο και έλξη) πάνε πακέτο, δεν μπορώ να νιώσω έλξη για κάποιον που δεν αναγνωρίζω Ισχύ και από όταν κατάλαβα τι με ελκύει δεν συμβιβάστηκα, πολύ καλύτερη η μοναξιά.

Γιατί διαχωρίζετε το ντομιλίκι από την προσωπικότητα, εφόσον είναι μέρος αυτής;
Είναι σαν να λέτε πως κάποια είναι μαζί σας επειδή έχετε χιούμορ και αν δεν είχατε δεν θα ήταν.
Πώς γίνεται να εξαιρέσουμε στοιχεία του άλλου εφόσον αυτό που μας ελκύει είναι το Όλον του;

Εκεί που λέτε για τις βουρδουλιές λίγο σας έχασα, σίγουρα δεν υπάρχει Κυριαρχόμετρο αλλά και αν υπήρχε δεν νομίζω να μετρούσε πόσες έριξε ο ένας και πόσες ο άλλος.

Επίσης η συνειδητοποιημένη υποτακτική δεν είναι τίποτα παραπάνω από την υποτακτική που έχει αποδεχθεί την υποτακτικότητα της.
Κατά τα άλλα η υποταγή δεν προσφέρεται, επιβάλλεται, εκεί που υπάρχει πρόσφορο έδαφος.