Ένα παιχνίδι...

«…Δυο μικροί αγγέλοι​

που στα όνειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταΐζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει…»​

Με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα πόδια της να ακουμπάνε ανοιχτά στο πάτωμα, δεμένα ένα στο δεξί και ένα στο αριστερό πόδι του κρεβατιού και ο κορμός της γερμένος πάνω σε δύο μαξιλάρια στο κέντρο του κρεβατιού. Τι της ήρθε και σκέφτηκε αυτό το τραγούδι; Άστοχο, άκυρο, παράταιρο!
Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε ξανά όλα όσα την οδήγησαν εδώ…


- Έλα, μην το συζητάς καθόλου! Έκανα ήδη την κράτηση και απλά μας περιμένουν τρεις μέρες και δυο νύχτες στον ξενώνα ψηλάααα στο βουνό!, είπε ο Θανάσης.
- Καλά, παιδάκι μου, χαζό είσαι; Δε σου είπα ότι περιμένω να με πάρει η Ρένα, για να κανονίσουμε εξόρμηση στη Χαλκιδική;
Ο Θανάσης αναστέναξε από μέσα του. – Ναυσικά, μίλησα με τη Ρένα, δεν πρόκειται να φύγει από τη συμπρωτεύουσα. Ξεχνάς ότι έρχεται ο Δημήτρης;
Ο Δημήτρης, ο φίλος της Ρένας, δούλευε σε μια εταιρεία στην Ελλάδα, πού τον έχανες όμως, πού τον έβρισκες, ταξίδι στη Γερμανία ήταν για δουλειά.
- Ωχ, ρε συ, ναι… Πώς το ξέχασα; Άρα, Θανάση, μείναμε τα δυο μας. Όντως θέλεις να πάμε στο βουνό;
- Να πω ότι ψήνομαι να πάμε στη θάλασσα με τέτοια ζέστη και τόση κίνηση, δεν θα το πω… Χίλιες φορές βουνό!


… Βουνό, σκεφτόταν η Ναυσικά. Πόσο μακριά της φαινόταν εκείνο το ταξίδι στο βουνό. Λες και ήταν άλλη ζωή. Σάμπως, δεν ήταν; Ή μήπως εκείνη ήταν μια άλλη; Μια άλλη Ναυσικά…


«…I wanna feel sunlight on my face
I see that dust cloud disappear without a trace
I wanna take shelter from the poison rain…», τραγουδούσε ο Θανάσης και μαζί του η Ναυσικά κρατούσε κι εκείνη το ρυθμό.
- Αδικείσαι, Θανάση, αδικείσαι, του έλεγε και έσκαγε στα γέλια.
Ο Θανάσης, αν και είχε μια απίστευτη μουσική παιδεία…μία νότα σωστά δεν μπορούσε να πει! Μόνιμο πείραγμα η…αδικία που συντελέστηκε στο όνομά του και τον άφησε εκτός δισκογραφίας.
- Περίμενε να βάλω ένα από τα αγαπημένα μου!, είπε η Δανάη και το αυτοκίνητο γέμισε η φωνή του Billy Idol, με το συγκλονιστικό Rebel Yell.
Ο Θανάσης κοίταξε το χαμόγελο που απλώθηκε στο πρόσωπό της. Είχε τα μάτια κλειστά και ψιθύριζε τα λόγια.
- Ξέρεις, μπορείς κι εσύ να τραγουδήσεις, το πολύ πολύ να αποδειχθεί αναπόφευκτο το να κάνουμε ντουέτο και να πάμε σε κάποιον διαγωνισμό!
Η Ναυσικά τον κοίταξε αινιγματικά και του αποκρίθηκε «Σε διαγωνισμό τραγουδιού δεν πάω, σε διαγωνισμό όμως έντονου σεξ πάω και βγαίνω και πρώτη!».
Μια που το είπε και μια που κοκκίνισε! Όχι ότι με τον Θανάση δεν είχε άνεση, τουναντίον! Αλλά, πώς να εξηγήσει τι της βγάζει αυτό το τραγούδι… Όλες αυτές τις σκέψεις, που ούτε στην ψυχοθεραπεύτριά της δεν τις έχει εκμυστηρευτεί. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
- Εννοώ ότι είναι τραγούδι για άλλα…για κάτι διαφορετικό…που εμένα…ουφ, άστο, Θανάση. Είναι μακριά ακόμα το βουνό;
Ο Θανάσης έβαλε τα γέλια, γιατί αυτές οι εναλλαγές ήταν κομμάτι της καθημερινότητας με τη Ναυσικά. Ωραίες μεν, πάντα όμως εκείνος θεωρούσε πως αν ήταν λίγο πιο συγκροτημένη, θα είχε καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα είχε ήδη καταφέρει. Και δεν ήταν και λίγα! Στον τομέα της είναι ήδη γνωστή στα 35 της χρόνια για την εξαιρετική της επιδεξιότητα και την αφοσίωσή της στη δουλειά. Καθημερινά προστατεύει πληροφοριακά συστήματα και δίκτυα από τις συνεχώς εξελισσόμενες απειλές του κυβερνοχώρου. Χάρη στις γνώσεις της στους τομείς της κρυπτογράφησης, των συστημάτων ανίχνευσης εισβολών και της διαχείρισης ταυτότητας, έχει αποτρέψει αμέτρητες παραβιάσεις και έχει ενισχύσει την ασφάλεια δεδομένων, ενώ με την ικανότητά της να αναλύει πολύπλοκα προβλήματα και να σχεδιάζει καινοτόμες λύσεις, η Ναυσικά έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των συναδέλφων και των προϊσταμένων της. Δε βλέπει απλώς την κυβερνοασφάλεια ως δουλειά, αλλά ως προσωπική αποστολή, κάτι που την καθιστά ανεκτίμητη… «Όμως δεν είναι και όσα πραγματικά μπορεί», σκέφτηκε ο Θανάσης σφίγγοντας το τιμόνι και κοιτάζοντας μπροστά… «Μπορεί πολλά περισσότερα, αλλά μόνη της βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της».
– Βρε Θανάση, γιατί δεν είσαι με καμία κοπέλα; Τι συμβαίνει;, ρώτησε ξαφνικά η Ναυσικά, βγάζοντάς τον από τις σκέψεις του.
- Αυτό θα μπορούσε να είναι η δική μου ερώτηση προς εσένα, Ναυσικά. Γιατί δεν είσαι με κάποιον;
Οι δυο τους κοιτάχτηκαν για λίγη ώρα και ήταν φανερό ότι κανένας δεν ήθελε να πει περισσότερα… όσο δυνατό ήταν αυτό που συγκρατούσε τον έναν, άλλο τόσο δυνατό ήταν κι εκείνο που συγκρατούσε τον άλλο!
- Άντε, βρε παιδί μου, πότε θα φτάσουμε στον ξενώναααααα;;; Έσπασε τη σιωπή η Ναυσικά και ο Θανάσης της έριξε μια προειδοποιητική ματιά.
- Μην κάνεις σαν μωρό!
«Πφφφφφ», η απάντησή της προς εκείνον! Ώριμη και συγκροτημένη!

Δεν άργησαν να φτάσουν στο μέρος που έψαχναν (γιατί η αλήθεια είναι ότι το έψαχναν – ούτε κινητά δεν έπιαναν εκεί!). Στην πλαγιά του βουνού, σε ένα πλάτωμα σαν μικρή πεδιάδα βρίσκονταν ο πετρόχτιστος ξενώνας. Ήταν σούρουπο και με το παιχνίδισμα του φωτός φαινόταν λες και ο ξενώνας έχει γεννηθεί από την ίδια τη γη… λες και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Η Ναυσικά και ο Θανάσης θαύμασαν το άγριο τοπίο… Γύρω γύρω θεόρατα βουνά και παντού βράχια, πέτρες και δέντρα. Η φύση στα καλύτερά της… Πάρκαραν το αυτοκίνητο σε ένα μέρος από το οποίο, όπως αποδείχτηκε, θα το έπαιρναν μέρες μετά και πήραν τα πράγματά τους…
- Ειλικρινά, Θανάση, για τις γυναίκες λένε, εσύ όμως είσαι η εξαίρεση του κανόνα! Τι έχεις κουβαλήσει, παιδάκι μου;;; Πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα μείνουμε εδώ;;; είπε η Ναυσικά γελώντας, όταν άνοιξαν το πορτ-μπαγκάζ.
- Αρχικά να σου υπενθυμίσω ότι δεν τα κουβαλούσαμε στην πλάτη μας! Ας είναι καλά αυτή η υπέροχη εφεύρεση που λέγεται αυτοκίνητο και που μας έχει λύσει τα χέρια! Αφετέρου, η δερμάτινη τσάντα είναι για να μείνει. Δε θα την πάρω μαζί μας.
- Καλάααααα, όπως θέλεις εσύυυυυ. «Άκου, τώρα», μονολογούσε η Ναυσικά. «Δερμάτινη τσάντα και την έχει μέσα στο αυτοκίνητο με ζέστη και με κρύο. Τς τς τς.».

Δεν άργησαν να βρουν τους υπεύθυνους, να πάρουν όσες πληροφορίες χρειάζονταν και να τους οδηγήσουν στο δωμάτιό τους.
- Θα είστε οι μοναδικοί φιλοξενούμενοί μας αυτές τις μέρες – δεν έχει γίνει κάποια άλλη κράτηση. Δυστυχώς όμως, λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος, θα πρέπει αύριο να φύγουμε για την πρωτεύουσα, τους είπε η κυρία Μαρία. Στην κουζίνα θα βρείτε τα πάντα. Πρωινό, φρούτα, λαχανικά, κρέας, κοτόπουλο… Μόνο ψάρια δεν έχουμε! Θα κανονίσω όμως προς το μεσημέρι να φέρνει ο θείος μου τη θεία μου από το χωριό, για να σας μαγειρεύει.
Ναυσικά και Θανάσης κοιτάχτηκαν και δε χρειάστηκε πολύ για να αποφασίσουν.
- Κυρία Μαρία, δε χρειάζεται να μπείτε σε αυτόν τον κόπο! Άλλωστε, η μαγειρική δε μας τρομάζει! Εμείς θα καθίσουμε εδώ, θα χαλαρώσουμε και μην ανησυχείτε εσείς για τίποτα! Θα φροντίσουμε τον ξενώνα όσο περισσότερο μπορούμε!, είπε η Ναυσικά με μιαν ανάσα!
Τι ανέλπιστη τύχη ήταν αυτή! Χαχάνιζαν σα μικρά παιδιά με την εξέλιξη.
- Να δω τι θα κάνουμε όταν θα κατεβούν οι αρκούδες από το βουνό και θα μας χτυπήσουν την πόρτα, Θανάση!
- Να σου πω, χίλιες φορές οι αρκούδες, παρά κάποιος επικίνδυνος άνθρωπος, δε νομίζεις;
Η Ναυσικά τον κοίταξε και συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι θα είναι εντελώς μόνοι τους σε ένα απομακρυσμένο μέρος…
- Ρε συ, Θανάση, μήπως κάναμε βλακεία; Μήπως να έρχονται καλύτερα οι … θείοι;
- Πόρτες έχουμε. Παράθυρα έχουμε. Κλειδιά έχουμε. Διαδίκτυο έχουμε. Φαγητά έχουμε.. Ποτά έχουμε. Για ποιο λόγο είπαμε φοβόμαστε; Της απηύθυνε το λόγο ο Θανάσης.
[…] Διάβασμα, ξεκούραση, επιτραπέζια και πάλι από την αρχή! Η πρώτη βραδιά κύλησε και ούτε που το κατάλαβαν! Μίλησαν και με την κυρία Μαρία την επόμενη στο viber, της είπαν ότι όλα είναι μια χαρά και συνέχισαν τις διακοπές τους!

Τη δεύτερη μέρα απόλαυσαν τις διακοπές τους λίγο περισσότερο! Όλη μέρα στην αυλή ούτε που μπήκαν στον ξενώνα. Λίγο μετά που βράδιασε και ενώ το κρύο άρχισε να κάνει την εμφάνισή του, Ναυσικά και Θανάσης μπήκαν μέσα. Έκλεισαν τις πόρτες και πήγαν στο δωμάτιό τους.
Το δωμάτιό τους… μα πόσο τυχεροί μπορούσαν να είναι; Αρχικά ζήτησαν δύο μονά κρεβάτια, ο ξενώνας όμως δε διέθετε. Τρία δωμάτια όλα κι όλα, τι να πρωτοέχει! Η κυρία Μαρία όμως ξηγήθηκε πολύ καλά! Τους έδωσε το μεγαλύτερο δωμάτιο, με τον μακρύ διάδρομο, το υπέροχο μπαλκόνι και το φανταστικό ξύλινο κρεβάτι, μια κατασκευή που δεν παίζει να μετακινήθηκε από τη θέση της από τη μέρα που τοποθετήθηκε εκεί!
- Θέλεις να παίξουμε χαρτιά; Έχω μαζί μου!, του είπε η Ναυσικά που είχε πάρει μαζί της ό,τι παιχνίδι βρήκε από την Kaissa (αυστηρά για δύο παίκτες), τα χαρτιά ΚΑΙ το τάβλι!
- Αν δεν παίξουμε strip poker, εγώ δε συμβιβάζομαι, της απάντησε γελώντας ο Θανάσης.
- Μμμ… ναι, είσαι και άτακτος, καλέ και ακίνδυνε φίλε μου!
Τα μάτια του Θανάση άστραψαν (αλλά δε βρόντηξαν) και την κοίταξε με το πιο σοβαρό του ύφος. «Κυρία μου, αν θέλεις μπορείς να διαπιστώσεις πόσο ακίνδυνος είμαι. Απλά ζήτα το».
- Έλα ρε Θανάση, αφού ξέρεις, σε πειράζω! Πρώτη φορά θα είναι;
Όχι, δεν ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε, αλλά και ο Θανάσης δεν το συνέχισε. Ούτε η ώρα ούτε ο τόπος ήταν κατάλληλα για τέτοιες…συζητήσεις!
- Λοιπόν, άκου τι θα σου προτείνω!, συνέχισε απτόητη η Ναυσικά. Προτείνω να παίξουμε ένα δικό μας παιχνίδι! Θα το ονομάσουμε…Truth or Dare Poker! Τι λες;;;
- Για συνέχισε…
- Λοιπόοοον… κάθε παίκτης θα πάρει πέντε φύλλα και αρχικά θα ποντάρουμε. Μπορούμε να αυξήσουμε το ποντάρισμα ή και να κάνουμε πάσο, όπως στο κανονικό πόκερ. Απλά το ποντάρισμα θα αφορά σε ερωτήσεις! Μία, δύο και τα λοιπά «Θάρρος ή αλήθεια». Αν ποντάρεις εσύ 4 και κερδίσεις, θα πρέπει να σου απαντήσω εγώ σε τέσσερις «Θάρρος ή αλήθεια» ερωτήσεις!
- Τώρα, σοβαρά βρε Ναυσικά… Όλα αυτά τα έβγαλες τώρα από το μυαλό σου ή τα είχες προσχεδιασμένα για να με … αποπλανήσεις;
- Ναι, ρε συ, όλα σχεδιασμένα ήταν. Και την κυρία Μαρία εγώ την έδιωξα, θέλω να σε εκμεταλλευτώ! Θα σε γδύσω, θα σε δέσω, θα σε φιμώσω και μετά θα βγάλουμε καλλιτεχνικές φωτογραφίες, απάντησε η Ναυσικά.
- Ευτυχώς που είμαι ακίνδυνος!
- Ευτυχώς δε λες τίποτα!

[...]

 

Και μετά;;;;

 

Μετά... θα δείξει! Ετοιμάζεται!  

 

Περιμένουμε την συνέχεια ....

 

Εικάζω πως δε θα αργήσει... 
Σε ευχαριστώ για την προτροπή!

 

Κι άλλο κι άλλο κι άλλο!!!!

 

 
Θα προσπαθήσω!

 

Πολύ ενδιαφέρον

 

Ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρουσα και τη συνέχεια!

 

Αναμένουμε εναγωνίως.

 

Αφοσιωμένοι στο Truth or Dare Poker, ούτε που άκουσαν τον άνεμο που λυσσομανούσε έξω από το παράθυρο του δωματίου τους! Ένα χτύπημα όμως των κλαδιών του δέντρου πάνω στο τζάμι έκανε και τους δύο τους να αναπηδήσουν!
- Ρε συ, Θανάση, να δούμε λίγο τι γίνεται έξω! Λες να έχουμε κάποιο πρόβλημα; Είμαστε και στη μέση του πουθενά!
- Μπαα;;; Αρχίσαμε τις υπεκφυγές, τώρα που χάνουμε; Όσο κέρδιζες μια χαρά ήσουν!
Όντως, η Ναυσικά είχε απίστευτο χαρτί… Με δύο Full House στη σειρά ήταν εκείνη που ζήτησε από τον Θανάση να βγει στο μπαλκόνι και να φωνάξει τρεις φορές την πιο αστεία φράση που μπορεί να σκεφτεί. Ήταν εκείνη που του είπε να τραγουδήσει το αγαπημένο του τραγούδι σα να βρίσκεται σε συναυλία. (Το πόσο μεγάλο λάθος ήταν αυτό… τα αυτάκια της το ξέρουν!!!). Και ήταν εκείνη που του είπε να βγάλει τη μπλούζα του και τα παπούτσια, όταν σε μία νίκη της είχε στοιχηματίσει δύο ερωτήσεις…Ίσως βοήθησε το κρασί, ίσως βοήθησε η βραδιά σε αυτό, ίσως ο τόπος…ίσως ακόμα ακόμα και μια εσωτερική της ανάγκη.
- Θανάση, δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λεύτερη!, του είπε, παραφράζοντας τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη. Βάλε τα δυνατά σου τώρα, γιατί μετά πάλι θα σε κερδίσω!!! Τρέμεεε!!!

Και το Truth or Dare Poker συνεχίστηκε…και συνεχίστηκε. Το κρασί που έπιναν χάιδευε ευχάριστα τους ουρανίσκους και τις ψυχές τους, ενώ ο χρόνος συνέχιζε να κυλά...


- Four of a kind, κοπελιά! είπε με ένα πλατύ χαμόγελο ο Θανάσης…
- Να πάρει! Δεν το περίμενα αυτό, απάντησε η Ναυσικά παρακολουθώντας συνοφρυωμένη τα χαρτιά του Θανάση. Ωραία, λοιπόν, βλέπω ότι στοιχημάτισες πέντε «Θάρρος ή Αλήθεια». Είμαι όλη δική σου!
- Είσαι; Αναρωτήθηκε ο Θανάσης.
- Είμαι. Πάει η πρώτη σου Αλήθεια! Πάμε στα επόμενα! Έχεις τέσσερα!
Ο Θανάσης την κοίταξε προσεκτικά… τη ζύγιζε, αν και ήταν χρόνια φίλοι. Όμως σήμερα όλα φαίνονται διαφορετικά.
- Κοίταξε να δεις, Ναυσικά…Αν είναι να παίξουμε, θα παίξουμε σωστά. Αν θέλεις να υπεκφεύγεις μου το λες και το σταματάμε και δεν τρέχει και κάτι. Αν όμως παίξεις…θα παίξεις σωστά και τίμια.
Ο λόγος του Θανάση, για κάποιο λόγο τη «ζεμάτισε». Ένιωσε πολύ περίεργα, σα να προδίδει τον ίδιο της τον εαυτό. Σαν παιδάκι που το έπιασαν να παίρνει καραμέλες στα κρυφά.
- Fair enough… Έχεις λοιπόν πέντε.
- Ωραία. Οπότε έχουμε και λέμε… Θάρρος ή αλήθεια, Ναυσικά;
- Αλήθεια! Απάντησε, χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά.
- Ωραία. Σε μία κλίμακα από το ένα έως το δέκα, πόσο «ακίνδυνο» με θεωρείς;
Η Ναυσικά σάστισε. Τον κοίταξε στα μάτια, έπειτα χαμήλωσε τη ματιά της και, αν και η πρώτη της αυθόρμητη κίνηση θα ήταν να το ρίξει στην πλάκα, εντούτοις δεν το έκανε. Για έναν περίεργο λόγο, όλα όσα της είπε προηγουμένως, λειτούργησαν ανασταλτικά στο να αστειευτεί. Χρόνια φίλοι με τον Θανάση, είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται, που χαίρεται να περνάει χρόνο μαζί του, εκείνος ο οποίος της φτιάχνει τη διάθεση και τον θαυμάζει. Δεν μπορεί όμως να παραβλέψει το γεγονός ότι ο Θανάσης είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς άντρες που γνωρίζει. Μαζεύοντας όσο θάρρος είχε, του απάντησε με σταθερή φωνή: «Ένα».
Ο Θανάσης κοιτούσε τη μάχη που γινόταν μέσα της και καθρεφτιζόταν ξεκάθαρα στα εκφραστικά της μάτια. Θα ήθελε να τη βοηθήσει, όμως αυτό έπρεπε να το περάσει μόνη της. «Ένα», την άκουσε να λέει και λίγο έλειψε να χαμογελάσει.
- Μάλιστα… ένα. Δε με θεωρείς δηλαδή ακίνδυνο.
- Όχι, δε σε θεωρώ ακίνδυνο, του είπε.
- Δεν ήταν ερώτηση, διαπίστωση ήταν. Οπότε πάμε στην επόμενη ερώτηση. Αλήθεια ή θάρρος;
Η Ναυσικά αναθάρρησε και απάντησε με λίγη μεγαλύτερη βεβαιότητα από πριν «Αλήθεια».
- Ωραία. Πόσο επικίνδυνο;
- Δεν ξέρω, τι με ρωτάς τώρα;, δυσανασχέτησε η Ναυσικά.
- Πόσο;
- Μπορεί και εννιά, αλλά να μην το πάρεις πάνω σου!
- Καλώς. Αλήθεια ή θάρρος;

Οι ερωτήσεις του γινόταν τώρα κοφτές… Η Ναυσικά τον κοίταξε στα μάτια και είπε «θάρρος».
- Πολύ καλά. Μένεις με ό,τι έμεινα κι εγώ.
Τον κοίταξε για λίγο να δει αν αστειεύεται, όμως η Ναυσικά δεν είναι από τις τύπισσες εκείνες που κωλώνουν. Σηκώθηκε και με περισσή άνεση έβγαλε παπούτσια και την μπλούζα της, μένοντας από πάνω μόνο με το μαύρο αθλητικό σουτιέν της. «Μα, καλά, σήμερα ήταν ανάγκη να φορέσω το αθλητικό, γαμώτο; Τι κακός συγχρονισμός ήταν αυτός!», σκέφτηκε και αμέσως θύμωσε με τον εαυτό της και τη σκέψη της που μπήκε σε τέτοια απαγορευμένα μονοπάτια.
- Αλήθεια ή θάρρος; Ρώτησε απτόητος ο Θανάσης.
Τον κοίταξε στα μάτια και με αυτοπεποίθηση του απάντησε «θάρρος».
- Πολύ καλά, θέλω να μου απαριθμήσεις τρεις αληθείς λόγους, για τους οποίους δεν είσαι με κάποιον το τελευταίο διάστημα. Μη βιαστείς να μου απαντήσεις, πάρε τον χρόνο σου.

Σκατά… πώς έμπλεξε έτσι, τώρα; Δεν είναι ερώτηση που τη δυσκολεύει όποτε γίνεται συζήτηση με φίλους ή συγγενείς. Τα πράγματα είναι απλά: δεν έτυχε να γνωρίσει κάποιον που να την ενδιαφέρει, δεν μπόρεσε κανένας να τη συναρπάσει το τελευταίο διάστημα. Άσε που, στην ηλικία που είναι, οι περισσότεροι είναι δεσμευμένοι! Αμ, οι παντρεμένοι; Βρίσκονται παντού! Πάντα έπεφτε πάνω σε κάποιον που τη γοήτευε ο τρόπος και η αμεσότητά του, για να μάθει – συνήθως γρήγορα – ότι είναι παντρεμένος! Και φτου κι απ’ την αρχή… Όμως τώρα ο Θανάσης χτύπησε μια διαφορετική χορδή… κάτι που δε θέλει ούτε στον ίδιο της τον εαυτό να παραδεχτεί… Είναι μόνη, γιατί δε μπορεί άλλο. Βαρέθηκε τις σχέσεις που δεν τη γεμίζουν. Θέλει κάτι διαφορετικό… Πώς να εξηγήσει όμως αυτό το διαφορετικό, όταν και στα ίδια της τα αυτιά φαίνεται…περίεργο;

- Έχουμε και λέμε. Πρώτον, δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο μεταξύ δουλειάς και…δουλειάς, ώστε να τον αφιερώσω σε μία γνωριμία που προεξοφλώ ότι δε θα με γεμίσει και μη βιαστείς να πεις ότι προτρέχω! Θα σου το εξηγήσω στη συνέχεια. Δεύτερον, ακόμα και αν βρεθεί ο χρόνος, δε βρίσκονται οι άνθρωποι… Θανάση, τον τελευταίο καιρό ποιους έχεις γνωρίσει που να σου κάνουν μεγάλη αίσθηση ως άνθρωποι; Ή, για να το κάνω πιο εύκολο, ποιον; Και, ακόμα και αν έχεις να μου απαντήσεις με ένα σεβαστό νούμερο, πόσοι από αυτούς είναι ελεύθεροι; Και για να πάω και στο τρίτο, νομίζω ότι θέλω κάτι περισσότερο από όσο μπορούν να μου δώσουν και, ενδεχομένως, κάτι περισσότερο από όσο μπορώ να ζητήσω, τελείωσε τη φράση της η Ναυσικά και μετά πρόσθεσε με ταχύτητα «Εσύ γιατί είσαι μόνος σου, Θανάση;».
- Ενδιαφέροντα όλα αυτά… Μήπως όμως συνεχίσαμε το παιχνίδι και δεν το κατάλαβα; Δε ρωτάς εσύ, αλλά εγώ. Οπότε, πρόσεξε τι θα απαντήσεις τώρα. Αλήθεια ή θάρρος;
- Θάρρος, ρε συ Θανάση, θάρρος! Άντε να σε δω τι θα σκεφτείς!
Ο Θανάσης την άκουσε, περίμενε δύο – τρεις στιγμές και μετά της είπε δίνοντάς της το κινητό του. «Πήγαινε στο μπάνιο, βγάλε και τα υπόλοιπα ρούχα σου. Θέλω μια ολόσωμη φωτογραφία σου στο κινητό μου. Δε με νοιάζει πώς θα επιλέξεις να φαίνεται, άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Έχεις όμως τρία λεπτά και ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο».


… Βλέπει το είδωλό της, γυμνό, στον καθρέφτη του μπάνιου. Ενώ δεν έχει κρύο οι ρώγες της είναι σκληρές. Ενώ δεν έχει ούτε ζέστη, τα μάγουλά της είναι κατακόκκινα. «Τι στο διάολο κάνω;», αναρωτιέται… Θέλει όμως να ζήσει τη στιγμή… Και έχει πλέον πολύ λιγότερο από τρία λεπτά. Δεν της φτάνει ο χρόνος για σκέψεις. Πρέπει να περάσει γρήγορα στις πράξεις. Της ζήτησε ολόκληρο το σώμα. Άρα πρέπει να βρίσκεται μέσα στο κάδρο από το κεφάλι μέχρι τα πέλματά της. Δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της και στερεώνει γρήγορα το κινητό του Θανάση πάνω στον νιπτήρα με φορά προς το πάτωμα, έτσι που να είναι ελεύθερο το πεδίο για την κάμερα. Είχε βάλει από πριν την αυτόματη λήψη με την πάροδο δέκα δευτερολέπτων, οπότε τώρα πρέπει απλά να βρει τη θέση που θέλει. Γονατίζει στο πάτωμα του μπάνιου, ακουμπάει τα χέρια της στο κρύο δάπεδο και σκύβει το κεφάλι της. Λίγο μετά ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος της κάμερας και…έχει στα χέρια της μια φωτογραφία όπου ναι μεν φαίνεται ότι είναι γυμνή, πλην όμως δε μπορεί κάποιος να διακρίνει το οτιδήποτε πιο…πρόστυχο. Με κατεύθυνση από το κεφάλι προς τον κώλο της, δεσπόζουν στη φωτογραφία τα πλούσια μαλλιά της που είναι απλωμένα στο πάτωμα και η μέση της που σχηματίζει τόξο. Ο κώλος της κρύβεται επιμελώς, η φαντασία όμως όποιου την κοιτάξει, μπορεί κάλλιστα να συμπληρώσει το πορτρέτο…

- Να ‘μαι κι εγώ!, αποκρίθηκε με προσποιητά ατάραχη φωνή. Ορίστε η φωτογραφία σου, μεσιέ! , του είπε δίνοντάς του το κινητό του.

Ο Θανάσης, που έκρυβε ένα δυνατό χτυποκάρδι γιατί ήξερε ότι όλο αυτό μπορεί να πάει από ανέλπιστα καλά μέχρι απελπιστικά στραβά, πήρε στα χέρια του το κινητό κοιτάζοντας την ντυμένη, πλέον, Ναυσικά και εν συνεχεία τη φωτογραφία της. Απίστευτο! Τρία λεπτά πριν δεν του είχε περάσει καν από το μυαλό ότι θα είχε ένα τέτοιο αποτέλεσμα στα χέρια του…Στα 39 του χρόνια είχε ζήσει πολλές εμπειρίες, άλλες καλές άλλες όχι και τόσο και, αν μη τι άλλο, δε συνήθιζε να ξαφνιάζεται. Όμως το αποτέλεσμα που είχε μπροστά του, τόσο της φωτογραφίας, όσο και της ίδιας της Ναυσικάς, με τα ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και τα λαμπερά μάτια που τον κοιτούσαν διερευνητικά, κάθε άλλο παρά συνηθισμένο ήταν… Όσοι τον γνωρίζουν, ξέρουν ότι από το κρεβάτι του πέρασαν πολλές γυναίκες. Άλλες έμειναν λιγότερο, άλλες περισσότερο, όλες έδωσαν κάτι και όλες πήραν κάτι. Μπροστά του όμως είχε τη Ναυσικά… Πόσες σκέψεις. Πόσα όνειρα…
Θυμήθηκε πριν από μερικούς μήνες όταν, μετά από ξενύχτι και ενώ γύριζαν περπατώντας το κέντρο της Θεσσαλονίκης, η Ρένα τον κοίταξε με σταθερό βλέμμα και του είπε «Κάνε κάτι. Αυτή δε θα κάνει ποτέ, κάνε εσύ.». Ήξερε ότι η Ναυσικά δεν θα προκαλούσε παρά μόνο…εν αγνοία της! Ήξερε όμως ότι και ο ίδιος δεν ήθελε να συμβιβαστεί με κάτι άλλο πλην των πραγματικών του «θέλω». Αυτό εφάρμοζε χρόνια τώρα και δεν το έκρυβε από τους φίλους του. Ήξεραν τόσα όσα χρειάζονταν και τη Ναυσικά δεν μπορούσε να τη βάλει σε αυτή τη διαδικασία. Όχι χωρίς να του το ζητήσει η ίδια. Και ναι, η Ναυσικά δε θα ζητούσε ποτέ κάτι τέτοιο. Ή μήπως όχι;

Τον κοιτούσε και ένιωθε ότι πέρασε ένας αιώνας…δύο… τρεις… Ένιωθε σφηνωμένη στο πάτωμα και ταυτόχρονα να διαλύεται και να κυκλοφορεί σε όλο το δωμάτιο. Να αγκαλιάζει τον Θανάση και να φεύγει πάλι πίσω στη μορφή της. Δεν ήξερε πολλά για όσα ζούσε ο φίλος της, παρά μόνο ένα γενικό πλαίσιο. Δεν ήξερε πολλά κι όμως λαχταρούσε να τα ζήσει. Μόνο μαζί του και μόνο γι’ αυτόν…
- Λοιπόν; Άκουσε τη φωνή της να τον ρωτάει και ο πανικός την κυρίευσε. Δεν μπορούσε να περιμένει; Έπρεπε να μιλήσει;
- Λοιπόν, πολύ ωραία, μπορούμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι, εκτός και αν κουράστηκες. Δεν είναι πολύ αργά, ούτε όμως και νωρίς., αποκρίθηκε ο Θανάσης αφήνοντας το κινητό του στο πλάι του.

Η ματιά της Ναυσικάς ακολούθησε την κίνησή του και μετά το βλέμμα της στράφηκε σ’ εκείνον.
- Εγώ είμαι μια χαρά, εσύ δεν ξέρω λόγω ηλικίας, αν αντέχεις για παραπάνω, Θανάση!, του απευθύνθηκε, προσπαθώντας να κρύψει την απογοήτευσή της. Ήταν λοιπόν ένα παιχνίδι και τίποτα περισσότερο…
Ήταν όμως πολύ ανακουφιστικό να μπορεί να μιλάει και πάλι μαζί του στο γνωστό πλαίσιο της μεταξύ τους επικοινωνίας…Όλα ήταν καλά!
Η ανακούφιση όμως δεν κράτησε για πολύ.

- Αλήθεια.
- Τι ένιωσες όταν έβγαζες τη φωτογραφία;
- Άγχος.
- Την αλήθεια.
- Εντάξει, λίγη νευρικότητα.
- Όχι μόνο αυτό.
- Γιατί επιμένεις;
- Γιατί θέλω να ξέρω και να ξέρεις κι εσύ.
- Ήταν περίεργο.
- Με ποιον τρόπο περίεργο;
- Δύσκολο να σου το εξηγήσω.
- Προσπάθησε.
- Ένιωσα περίεργα. Σα να ακροβατώ. Ή μάλλον καλύτερα, σα να ισορροπώ.
- Ανάμεσα σε τι;
- Ανάμεσα στο καλό και στο διαφορετικό.
- Συνέχισε.
- Στο τι πρέπει.
- Και;
- Και στο τι θέλω…
- Και τι θέλεις;
- Ωχ, βρε Θανάση…
- Σε ξαναρωτάω. Τι θέλεις;
- Θέλω να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να ντρέπομαι και να σκέφτομαι πώς με βλέπουν οι άλλοι.
- Επανέρχομαι λοιπόν. Τι ένιωσες όταν έβγαζες τη φωτογραφία;
- Καύλα.

Το είπε και ένιωσε τον χρόνο να σταματάει, το δωμάτιο να παγώνει και την αναπνοή της να κόβεται…

Την άκουσε και ήξερε ότι βρίσκεται πλέον ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι. Όπως ήταν καθισμένοι στο πάτωμα, άπλωσε το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, της έπιασε τα μαλλιά και την τράβηξε κοντά του αναγκάζοντάς την να πάει σε αυτόν μπουσουλώντας.

…Ένιωσε το χέρι του στα μαλλιά της και ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της ακαριαία. Την τράβηξε κοντά του και ήταν σα να κάνει το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Περίμενε από στιγμή σε στιγμή το φιλί του και ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια.

…Τόσο κοντά του και όμως τόσο μακριά του ακόμα… Ο Θανάσης την είδε να κρατάει την αναπνοή της και να κλείνει τα μάτια. Το χαστούκι που της έδωσε δεν ήταν δυνατό, έκανε όμως τη δουλειά που ήθελε. Την ταρακούνησε.

Άνοιξε τα μάτια της έντρομη και τον κοίταξε μπερδεμένη. Δεν πρόλαβε να πει κάτι και ένα δεύτερο χαστούκι την έκανε να δακρύσει.

- Τι …τι κάνεις; του είπε σαστισμένη.
- Ξέρεις πολύ καλά τι κάνω, όπως ξέρεις πολύ καλά και ποια θα είναι η θέση σου δίπλα μου. Οπότε θα σε ρωτήσω μια ακόμα φορά. Αν είναι να παίξουμε, θα παίξουμε σωστά. Αν και αυτό δεν είναι παιχνίδι. Θέλεις να σταματήσουμε; Σταματάμε. Διαφορετικά προχωράμε με τον ρυθμό που θα δώσω εγώ.

Η Ναυσικά ακροβατούσε – δεν ήταν βέβαια και η πρώτη φορά. Ήταν όμως η πρώτη φορά που ταυτόχρονα ένιωθε τέτοια διέγερση… Δε γινόταν να το χάσει… δε γινόταν να προδώσει τον εαυτό της και να μην το ζήσει... Δε γινόταν να μείνει πίσω, όχι αυτή τη φορά.
- Θανάση, εγώ… εγώ θέλω να σε ακολουθήσω. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω τα βήματα, όμως το θέλω και θέλω…

Τα λόγια της κόπηκαν απότομα, όπως ακριβώς και τα γόνατά της… Ο Θανάσης την φιλούσε δυνατά. Με πάθος και με πολύ πόθο. «Γίνεται να ζωγραφίσεις τον πόθο;», αναρωτήθηκε φευγαλέα… «Μάλλον θα ήταν σαν μια έκρηξη χρωμάτων», σκέφτηκε, καθώς βυθιζόταν στο φιλί του…


... Με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα πόδια της να ακουμπάνε ανοιχτά στο πάτωμα, δεμένα ένα στο δεξί και ένα στο αριστερό πόδι του κρεβατιού και ο κορμός της γερμένος πάνω σε δύο μαξιλάρια στο κέντρο του κρεβατιού.

«Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς
Κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές
Με κάρβουνα μην παίζεις.
Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα
Και γίναμε όλοι σκλάβοι
Κι ένας τρελός φρένο πατά
τον κόσμο να προλάβει»​

Και η Ναυσικά τις φανταζόταν τις φωτιές! Τις φανταζόταν καιρό και τις αποζητούσε κι ας μην το παραδεχόταν! Έτσι κι εκείνη τη νύχτα στο βουνό… Πόσο μακριά της φαινόταν εκείνο το ταξίδι. Λες και ήταν άλλη ζωή. Σάμπως, δεν ήταν; Ή μήπως εκείνη ήταν μια άλλη; Μια άλλη Ναυσικά…

 

Δώσε λινκ πληρωμής για τα σποιλ και αποκλειστικό επόμενο μέρος!!!!!!