Σεξουαλικη ταυτοτητα : σκλαβος/α

μάλλον δεν προϋποθέτει την ανάγκη να εγκρίνετε εσείς προσωπικά τα χαρακτηριστικά ή τις επιλογές οποιουδήποτε,
όσο κι αν φαίνεται ακατανόητο (αν όχι κατακριτέο) σε ορισμένους που ικανοποιούνται να τις πηδάμε.

 

Δεν έκρινα κανέναν. Από περιέργεια ρωτάω, και το διευκρινησα πιο πριν. Αμάν με τους αυτόκλητους μπάτσους εδώ μέσα.

 

Αν αποβαλλετε τις προεγκατεστημενες φροϋδικες αντιληψεις σας, ισως μπορεσετε να καταλαβετε περισσοτερο οσα σας εγραψα.

Διευκρινιστικη ερωτηση, πως ξεφτιλιζεται ενας σκλαβος;

 

Με άπειρους τρόπους.

Με το να σε αναγκάζουν να κυκλοφορείς γυμνός ή ντυμένος με κουρέλια όλη μέρα, να σε δέρνουν και να σου κάνουν πράγματα μπροστά σε ανθρωπους που δεν γνωρίζεις, να σε βρίζουν, να σε φτύνουν. να γράψω όλη τη λίστα;

Όλα τα παραπάνω καταλαβαίνω γιατί τα κάνει ένας σκλάβος όταν το ζητούμενο είναι η ηδονή.

Όταν η ηδονή λείπει, ποιος άλλος λόγος υπάρχει;

Ίσως φταίνε οι προεγκατεστημένες αντιλήψεις μου, αλλά ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω , και φαντάζομαι οτι δεν μπορείς να μου το εξηγήσεις.

 

Και γω στις "προεγκατεστημένες αντιλήψεις" ( ωραία περιγραφή) εντοπίζω το πρόβλημα κατανόησης. Όσο και αν προσπαθεί κανείς να εξηγήσει, δεν υπάρχει χώρος και τρόπος να γίνει κατανοητό, όχι γιατί δεν είναι, αλλά γιατί δεν το επιτρέπουν οι προηγούμενες εγκατεστημένες αντιλήψεις και πως να μην περιορίζουν το εύρος της κατανόησης ένα σύνολο από αντιλήψεις που προ- αποφασίζουν για εμάς, αυτά που βλέπουμε.

Είναι σαν να εγκλωβίζουμε την σκέψη μας σε μια κονσέρβα και ό,τι άλλο υπάρχει έξω από αυτήν, σκάει πάνω στο μέταλλο της κονσερβας και το μόνο που ακούμε από μέσα, είναι οι ήχοι της σύγκρουσης Νταν - ντιν - νταν.
Η αλήθεια είναι ότι όσο και να περιμένουμε να χωρέσουν κάποια πράγματα στην "κονσέρβα" μας, δεν πρόκειται να γίνει.. η μόνη επιλογή που υπάρχει είναι να σπάσουμε την κονσέρβα από μέσα.
Και γιατί όχι δηλαδή? δεν αδικούμε τον εαυτό μας όταν τον εγκλωβίζουμε στα ίδια και στα ίδια μοτίβα αντίληψης?
όσο εύστοχες και αν είναι οι αντιλήψεις αυτές, εμποδίζουν την προσωπική μας εξέλιξη. Το πραγματικό γήρας, έρχεται όταν ο άνθρωπος σταματάει να μαθαίνει ( σίγουρα κάπου το εχω ακούσει αυτό το τσιτάτο, αλλά έχει ζουμάκι και ταιριάζει εδω νομίζω)

 

Επειδή σε όλα τα υπόλοιπα δεν μπορώ να πάρω θέση...θα μιλήσω γι' αυτό που νομίζω ότι γνωρίζω, αν και όχι με απόλυτη βεβαιότητα . Η φράση αυτή έχω την αίσθηση ότι αποδίδεται στον Καζαντζάκη, χωρίς να υπάρχει σε κάποιο βιβλίο του, αλλά γενικότερα λόγω τρόπου ζωής. Στις μέρες μας, αυτό που ξέρουμε είναι ότι, όσο μαθαίνουμε, πραγματοποιούνται καινούριες νευρωνικές συνάψεις! Άρα καθυστερούμε το γήρας! (Πάω να διαβάσω κάτι!!!)

 

Μερικά πράγματα, εγώ τουλάχιστον, θεωρώ αδύνατο να τα κατανοήσω "συναισθητικά", υπό την έννοια ότι δεν μπορώ να μπω στα παπούτσια τους και να τα νιώσω όπως τα νιώθουν άλλοι άνθρωποι. Στο τέλος της ημέρας δεν έχει σημασία το τι μπορώ να κατανοήσω εγώ αλλά το κατά πόσο αποδέχομαι ότι η ματιά μου είναι *ΜΟΥ* και δεν είναι η μοναδική.

Οι προεγκατεστημένες αντιλήψεις ξεπερνιούνται με το να έχουμε ανοιχτά μυαλά και κυρίως με το να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι όλα για όλους, και πως θα υπάρχουν πράγματα που ενώ εμείς ήμαστε αδύνατο να αντιληφθούμε συναισθητικά το "μα πώς;", για άλλους ανθρώπους είναι Δευτέρα.

Just my 0.02$

 

Πολύ πιθανό να ήταν αυτός ο Αλητάμπουρας.. με κάτι τέτοια τσιτάτα μας μεγάλωσε! ( χαχαχα πάω και γω για αντιγυραντικό διάβασμα!!! )

 

Θα το καθιερώσουμε, μου φαίνεται!!!

 

Επειδή το νήμα έχει στον ίδιο τον τίτλο του τη λέξη «σκλάβος/α» και με δεδομένο λοιπόν ότι μιλάμε για σκλαβιά,
Κι επειδή βεβαίως τα σκλαβιά δεν υφίστανται ωσάυτος από μόνα τους επειδή έχρισαν εαυτούς ως τέτοια, αλλά ανήκουν σε Αφέντες,
Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ γιατί «η μόνη επιλογή» είναι το σπάσιμο από μέσα και όχι το σπάσιμο ( της κονσέρβας του σκλαβιού ) από τον ίδιο τον Αφέντη του.

Αν μάλιστα συνομολογήσουμε ότι τα σκλαβιά μπορούν κάλλιστα να έχουν και άλλες «προ εγκατεστημένες αντιλήψεις» όπως φόβος, αβεβαιότητα, αναποφασιστικότητα, ανασφάλειες κτλ κτλ κτλ, τότε κατά πόσο είναι «η μόνη επιλογή» το σπάσιμο εκ των έσω από το ίδιο το σκλαβί, και όχι το σπάσιμο από τον Αφέντη του επειδή Εκείνος έτσι κρίνει/ορέγεται/μπορεί;

Με δυο λόγια,πόσο συμβατή είναι «η μόνη επιλογή» των σκλαβιών… όταν οι πραγματικές και μόνες επιλογές που μπορούν να γίνουν για αυτά είναι από τους ίδιους τους Αφέντες τους;
Εάν και εφόσον και όποτε Εκείνοι το θελήσουν;

 

Φαντάζομαι πως η απάντηση είναι στο «γιατί γι' αυτό δεν αρκεί η θέληση του Αφέντη, χρειάζεται και η ικανότητα του σκλαβιού να "σπάσει" χωρίς να διαλυθεί.»

Το τι θέλει ο Αφέντης και το τι είναι εφικτό, στην παρούσα χρονική συγκυρία ή στο μέλλον, δεν ταυτίζονται.

 

Στο πλαίσιο των σχέσεων BDSM, κάποια άτομα μπορεί να βρίσκουν ικανοποίηση και ταυτότητα μέσα από πρακτικές που δεν περιλαμβάνουν τη σεξουαλική ηδονή με τη συμβατική έννοια. Η δυναμική της κυριαρχίας και υποταγής, οι δεσμοί εμπιστοσύνης και η συναισθηματική ένταση μπορεί να είναι πιο σημαντικά από τη σεξουαλική απόλαυση.