Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

@RAIN,

νομίζω απάντησε ο @Stalker που είχε προτάξει και τη συγκεκριμένη αντίδραση. Όμως, μιας που κάνατε την ερώτηση σε μένα, να κάνω κι εγώ ένα σχόλιο.

Για την αγάπη γενικά και φιλοσοφικά, είχα καταθέσει τις απόψεις μου πολύ παλιότερα. Δεν έχουν αλλάξει έκτοτε, σ΄ένα παράξενο twist, πιθανώς λόγω του χαμηλού δείκτη ΟΦΑ που έχω, όπου τα πρώτα τιμούνε τα στερνά.

Νομίζω σε όλες τις ερωτικές σχέσεις, αν αναπτυχθεί αγάπη, αυτή θα είναι απολύτως συνυφασμένη με τον τρόπο της ερωτικής έκφρασης στη συγκεκριμένη σχέση.

Ειδικότερα όμως, εδώ που μιλάμε για Κ/υ και BDSMικές σχέσεις, που όλοι λίγο ως πολύ τις θεωρούμε κάπως ερωτικές, προσπαθώ να καταλάβω: υπάρχει κάποιου είδους αγάπη, ερωτική ξαναλέω, που ΔΕΝ περιλαμβάνει δομικά τον τρόπο του ερωτικώς σχετίζεσθαι εκάστου συμμετέχοντος σε τούτη την αγάπη; Κι ακόμη περισσότερο, στο Κ/υ όπου ο τρόπος και η ροή του ερωτικώς σχετίζεσθαι αποτελεί ουσιώδες κομμάτι της ερωτικής ταυτότητας του καθενός μέλους, μπορεί να υπάρχει αγάπη που δεν τα περιλαμβάνει;

Με ξενίζει λίγο αυτός ο κατακερματισμός και δεν με φαντάζομαι να μπορώ να τον στηρίξω (η ερωτική μου επιθυμία να έχει έναν προσανατολισμό, αλλά η αγάπη μου να έχει άλλον ή να μπορεί να τον καταπνίξει προς όφελος μιας ουδέτερης συνύπαρξης). Είναι αυτή μια αγάπη που προσφέρει κάποιος, και δη λέγοντας στον άλλον "εγώ πια δεν θα είμαι εγώ, αλλά δεν με πειράζει, επειδή εγώ σε αγαπώ, οπότε ούτε εσένα θα σε πειράζει";

Απ΄την άλλη, δεν με ξενίζει. Γιατί όχι μόνο ο κατακερματισμός της επιθυμίας προμοτάρεται από παντού ως η μόνη λύση για την σύγχρονη ζωή, αλλά ακόμη χειρότερα, μια από τις πρώτες νομιμοποιήσεις του υπήρξε το διαβόητο "από δω η γυναίκα μου, από δω το αίσθημά μου". Στην πιο γλιτσώδη μορφή της, η δήλωση αυτή ακολουθούνταν και από επωδούς για κορόνες και κεφάλια, όσον αφορά τη γυναίκα του εκφέροντος. Αλλού η επιθυμία, αλλού η αγάπη δηλαδή.

Θα δεχόταν κανείς κάτι τέτοιο αν δεν κατάφερνε να κάνει πως δεν το βλέπει;

Dream

ΥΓ. Απόψε η καληνύχτα περιλαμβάνει αυτό το νήμα για τα μελετηρά μας νέα μέλη. Εχει κάτι Gor στην αρχή και κάτι τέτοια, παραβλέψτε τα αυτά, είναι για πιο μετά, και πάτε παρακάτω. Σε πιο ευσύνοπτο, γιατί υποψιάζομαι δεν το χετε με τις πολλές σελίδες, αλλά εξίσου σκαμπρόζικο, υπάρχει και τούτο.

 

Βροχούλα μου, αν μου επιτρέπεις να παρέμβω για να προσθέσω κάτι ακόμα.

Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά, αλλά όλο αυτό το σε αμφισβητώ και εσύ καταλαβαίνεις και αλλάζεις, με πήγε κατευθείαν κεφ.1 σελ.1 σε εγχειρίδιο χειριστικότητας για αρχάριους (πρέπει να το γράψω αυτό το μπεστσελεράκι κάποια στιγμή να κονομήσω τίποτις).

Αφαιρώντας τον παράγοντα του "φταίχτη", δικαιολογημένη ή μη, καθαρά και μόνο σαν γεγονός, η αμφισβήτηση και μάλιστα σε επίπεδο του "είσαι", έχει στοιχεία ελέγχου, απαίτησης και απόρριψης.

Όσον αφορά την αγάπη. Είναι αγάπη (σε ανθρώπινο επίπεδο) να φεύγεις εκεί που καταλαβαίνεις/ νιώθεις/ ξέρεις ότι δεν υπάρχει "καύσιμο" να συνεχίσεις και να κόβεις μαχαίρι αντί να το ταλαιπωρείς. Αυτό που σέβεσαι δεν θες να το ευτελίσεις.

Όπως και αντίστροφα δεν είναι κανόνας ότι αγαπάς επειδή το παλεύεις. Υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις τέρμα "εγωπαθολογικά" κίνητρα πίσω από αυτό, φόβος, βόλεμα, επιβεβαίωση.. κτλ.

Δεν λέω ότι σε κάθε περίπτωση αμφισβήτησης του/της κάθε Κ είναι μόνη λύση η άμεση αποδέσμευση (και κανείς δεν το χει πει αυτό). Δεν σημαίνει όμως απαραίτητα ότι εκεί που υπάρχει η συγκεκριμένη λύση, δεν υπάρχει αγάπη.

Θυμάμαι ακόμα μια φράση από τότε που ήμουν μαθήτρια και μάλιστα ήταν κεφάλαιο στο μάθημα των θρησκευτικών (!!) Μια φράση που βλέπω συνέχεια μπροστά μου στην πορεία της ζωής μου με τόσους τους τρόπους και άλλους τόσους ακόμα για να δω..

"Η Αγάπη είναι ελευθερία."

 

Έψαχνα κάτι άλλο (που δεν θυμάμαι πλέον τι) και έπεσα σε αυτό το νήμα. Κι επειδή νομίζω είναι πραγματικά worth reading, το επαναφέρω.

 

Πιστεύω πως η κυριαρχία μιας (ή ενός) Κ αμφισβητείτε όταν κάνει πίσω στις τιμωρίες που πρέπει να επιβάλει.

 

Αυτο με την κατάρρευση του μύθου του Κ, είναι αρκετά διαφωτιστικό, και παει ασορτί με την παρένθεση των Κ θελγήτρων " (πνευματική, οικονομική, σωματική, καλλιτεχνική, συναισθηματίκη κλπ ισχύ ή και σύνθεση αυτών)."
Φυσικά και είναι θελκτικό κάποιος να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τον κάνει γοητευτικό αλλά δεν τον κάνει Κυρίαρχο. Η περσόνα Κριστιάν Γκρέυ που έκανε τα κάθε ηλικίας κοριτσόπολ να φαντασιώνεται κινκυ σεξ, είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, όχι ως Κ, αλλά ως "γαμβρός κελεπούρι".
Ένας Κ, μπορεί να είναι ένας μικροκαμωμένος, κάφρος, κομπλεξικός, μικροαστίλας που γουστάρει να ηγείται σε μια σχέση. Μπορεί να είναι ο παραδοσιακών αρχών φαλλοκράτης που μέσα του ζει στο 1950, και θέλει την γυναίκα "απο κάτω". Μπορεί να μην έχει καν τελειώσει το Λύκειο, να είναι μπίχλας, κακότροπος και με οικονομικά προβλήματα και να πλασάρει την πολύχρονη εμπειρία του στον χώρο. Μπορεί να είναι ο,τιδηποτε στερεοτυπικά απωθητικό, και επειδή είναι η φύση του να ηγείται σε μια σχέση, να είναι Κ.
Οι γυναίκες που αναζητούν μια σχέση Κ/υ, δεν ψάχνουν τον Dom ως Don τάδε, με τίτλο, κοστούμι κι επιβλητικότητα. Ψάχνουν έναν άντρα με τον οποίο να ταιριάζουν βέβαια, αλλά έχοντας ως βάση της σχέσης τους την Κυριαρχία και την υποταγή, όχι την γοητεία και τον έρωτα.
Αυτά, όπως και η αγάπη, μπορεί να υπάρξουν στην πορεία, αργά ή πιο γρήγορα, αλλά πάντα μέσα απο την βάση της σχέσης που είναι η Κυριαρχία και η υποταγή, όσο πιο καθαρά και συνειδητοποιημένα γίνεται.

Η ξενέρα στο πρόσωπο του Κ έρχεται όταν εκείνος άλλο έχει πλασαριστεί στην αρχή, ή άλλο ήταν στην αρχή της σχέσης και άλλο εξελίχθηκε στην πορεία. Και ενώ για τους βανιλα, λέγεται ξενέρα, στο bdsm λέγεται αμφισβήτιση της Κυριαρχίας, που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα, μιας και όταν κλονιστεί το Κ/υ χαρακτηριστικό της σχέσης, η σχέση σιγά σιγά χάνει τη δυναμική της. Δλδ ενώ σε μια βανίλα σχέση, ξενερώνεις με τάδε πράγματα που κάνει ο άλλος, σταδιακά όσο τον γνωρίζεις, σε μια K/υ σχέση, ξενερώνεις με την δυνατότητά του να ηγηθεί, να διαχειριστεί, να έχει κάποια συνέπεια λόγων και πράξεων, και την ελάχιστη σοβαρότητα ώστε να εμπνέει τον όποιο σεβασμό στην καθημερινότητα και γενικότερα.

 

Αν και συμφωνώ ότι

Αυτοί είναι λόγοι που καταλύουν την επιρροή του Κ στο υ και άρα σπάνε τη "συνθήκη" της σχέσης, δεν θα το ταύτιζα σε καμία περίπτωση με την ξενερα.
Η ξενερα είναι μια κατάσταση στην οποία ο άλλος υποβαθμίζεται στην αντίληψη που έχουμε για αυτόν. Γίνεται downsize, υποδεέστερος καταστάσεων ή και προσδοκιών (το αιτιολογημένα ή όχι δεν το εξετάζω).
Το σπάσιμο της συνθήκης δεν είναι απλά ένα "νερωμα" της αντίληψης για τον Άλλον ή για τη σχέση. Είναι ένας πολύ ισχυρός κλυδωνισμος ή και ρήξη.

 

Μιλάμε ήδη για Κ με κάποια - όποια - χαρακτηριστικά

Αυτός ο Κ όντως υπηρξε στα μέσα του 1950 και βάλε αλλά η Κυριαρχία του στηριζόταν στο κοινωνικό στάτους της εποχής καθώς οικονομική μονάδα ήταν η πυρηνική οικογένεια και αυτός ορισμένος σε ρόλο ηγέτη. Όταν άρχιζε να αλλάζει το οικονομικό μοντέλο δεν άντεχε πια αυτός ο τύπος σε τέτοια θέση, εκει άρχισε να στήνεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο η καρικατούρα του με περσόνες τυπου Ν. Ρίζου κλπ. Σήμερα ο τύπος με τα χαρακτηριστικά που περιγράφετε σπανίζει μεν αλλά κάπου υπάρχει και μπορει κάλλιστα να είναι άριστος Κ επειδή πλέον βασίζεται μόνο στις δικές του "δυνάμεις" και χαρίσματα

Εγω απλά αυτο το διατυπώνω πως κατέρρευσε ο "μύθος" του

Εδω να σημειωθεί πως μερικές φορές ο "μύθος" του Κ δημιουργείται και εν αγνοία του απο το υ, αλλά αυτο ίσως αποτελει θέμα για άλλο νήμα καθώς και η διαψευση προσδοκιών που δημιούργησε το υ για δικές του ανάγκες. Αυτά 'ομως είναι δράματα που αφορούν το υ κι όχι το Κ, μόνο του τα δημιούργησε, μόνο του να τα λύσει

 

Η δική μου εμπειρία (προσωπική αλλά και μέσα από όσα βιώματα μου έκαναν την τιμή να μου εμπιστευτούν άλλοι άνθρωποι κατά καιρούς), βέβαια, "λέει" ότι πολύ δύσκολα υπάρχει κάτι που κάνει το υ και παραμένει στην απόλυτη άγνοια του Κ. Εξ ου και θεωρώ ότι αν έστω υποψιαστεί ένας Κ κάτι τέτοιο, το επισημαίνει και το λύνει, δεν το αφήνει να τρέφεται σε μια σκοτεινή γωνία ή σε μια νεφελώδη περιοχή.
Όλοι απολαμβάνουμε το να μας βάζουν σε ένα κάποιο βάθρο, σε όλους αρέσει να μας καθρεφτίζουν οι άλλοι με μια όμορφη και υψηλή εικόνα αλλά όταν έχεις την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου, θεωρώ ότι πρέπει να κάνεις μια καλή συζήτηση με την αλαζονεία και την αυταρεσκεια σου και να δείξεις και στον άνθρωπο αυτό τις πραγματικές σου διαστάσεις...

 

Eξαίρετη θέση Μαργαρίτα!

 

Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

Μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία;

Ο μόνος που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του, να την περάσει από το μικροσκόπιο και να την κρίνει είναι ο κυρίαρχος.
Γηράσκω αεί διδασκόμενος...
Η εξέλιξη του εαυτού είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά.
Κανείς άλλος, ασχέτως στάτους, δεν έχει δικαίωμα να αγγίξει αυτό το κομμάτι (εκτός και αν του ζητηθεί, ακόμα κι εκεί όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα εισακουσθεί).

 

Τυχεροί όσοι ζούν την Κ-υ στην ολότητα της.

στους υπόλοιπους αναφέρομαι  

 

Τυχεροί όσοι ζουν ολοτητες κι όχι αποσπάσματα.
Οι τροπισμοί δεν έχουν τόση σημασία