11330

Η κρεμάστρα τραμπαλίζεται άδεια πάνω στο εξωτερικό φύλλο της ντουλάπας παράγοντας μια στριγκιά επαναλαμβανόμενη συχνότητα.

Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη και πάλι από την αρχή. Κάθε εποχή κρεμόταν στη ντουλάπα ένα ρούχο που είχα φυλάξει για την επόμενη φορά. Για την επόμενη φορά, που θα ήταν μια καινούρια φορά.

Και τώρα; Τι να φορέσω τώρα; Τι ταιριάζει; Και έχει σημασία τι ταιριάζει;

Ο άνεμος αντηχεί: Αλλά μην ανησυχείς…

Η κρεμάστρα τραμπαλίζεται άδεια…

Φαινομενολογική παρατήρηση: Το χέρι τρέμει πάνω στο τιμόνι. Θα μπορούσε να είναι από το αυτοκίνητο.

Τι προκαλεί τρόμο; Ένας σεισμός, ένα σοκ, ένας οργασμός… Κάθε κρίσιμη ρηγμάτωση του χρόνου που γεννά κάτι. Μια στιγμή πριν ήταν ανυπαρξία. Μια στιγμή μετά υπάρχει.

Αναζητώ στην ύλη κάποιο σημάδι. Κάποιο σημάδι που θα δείξει και θα αποδείξει. Αυτή τη μέρα είχα την προσδοκία ότι η ύλη θα δείξει και θα αποδείξει. Θα μου δώσει κάτι για να πω στο μυαλό ότι «να, αυτό είναι». Αλλά αυτό δεν έγινε. Ψάχνω στην ύλη γύρω. Είναι; Δεν είναι;

Ο άνεμος αντηχεί: Αφού το ξέρεις, το ξέρεις! Αφού το ξέρεις γιατί αμφιβάλλεις;

Από ύλη; Από ύλη δεν έχω τίποτα κρατημένο. Μόνο ένα τόσο δα αντικείμενο. Που σημαίνει, πολλά. Αλλά μόνο αυτό. Δεν έχω τίποτα άλλο. Δεν είχα ποτέ. Ούτε ένα αντικείμενο – μόνο το σύμβολο. Ούτε μια εικόνα. Τη χρειαζόμουν πραγματικά; Τη χρειάζομαι;

Ο άνεμος αντηχεί: Είμαι μέσα σου πια… Δες το, δες Με…

Ένα μικρό κομμάτι μάρμαρο. Χώμα. Λίγα λουλούδια – πότε ξεράθηκαν; Πόσες μέρες πριν; Μια στιγμή πριν υπήρχε. Μια στιγμή και έγινε ανυπαρξία. Τι μεσολαβεί; Τι μεσολαβεί ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία; Ανάμεσα στην ανυπαρξία και την ύπαρξη.

Ο άνεμος αντηχεί: Ένα κλικ είναι. Δες το. Κάνε το…

Τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω; Να πιάσω τα λουλούδια; Να σκάψω το χώμα με τα χέρια μου; Και τι θα βρω; Σταυρώνω τα χέρια μου μεταξύ τους. Προετοιμάζω τα δάχτυλά μου. Πώς το είχα ξεχάσει; Είναι πια τόσα χρόνια εκεί που το είχα ξεχάσει σχεδόν. Έχει γίνει ένα με μένα. Ελάχιστες φορές το αποχωρίστηκα. Τόσο ελάχιστες που έχει γίνει ένα με μένα, τόσο που σχεδόν το είχα ξεχάσει. Κάνω λίγα βήματα πίσω.

Φαινομενολογική παρατήρηση: Είναι εκεί. Πόσα χρόνια το φοράς; έχουν ρωτήσει κάποιοι… Μα σχεδόν δεν το έβλεπα.

Ο άνεμος αντηχεί: Εγώ δεν είμαι το χέρι μου. Εγώ δεν είμαι το πόδι μου. Αν χάσω, μπορεί να είναι σαν να μου έχουν κόψει το χέρι. Έτσι είναι, το έχω νιώσει. Κι εσύ, αν χαθείς, το ίδιο θα νιώσω. Αλλά δεν είμαι το χέρι μου, δεν είμαι το πόδι μου. Κι εσύ, δεν είσαι το χέρι σου, δεν είσαι το πόδι σου. Αν τα χάσεις, θα πονάς, θα σου λείπουν. Αλλά εσύ δεν είσαι αυτά. Εγώ δεν είμαι το χέρι μου και δεν είμαι το πόδι μου. Και θα πονάω. Αλλά θα είμαι καλά. Και εσύ το ίδιο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (μάλλον)

 

 ..

 

Happiness and sorrow are local extrema. As we live, with each fleeting moment, our life's integral grows. You'll never know, you can't know, if you've reached your highest point or your lowest. The journey continues until one day it doesn't. That's the way of things, such is the nature of our existence.

 

We are all visitors to this time, this place. We are just passing through. Our purpose here is to observe, to learn, to grow, to love... and then return home. (Από την κληρονομιά των Αβοριγίνων)

 

Φαινομενολογική παρατήρηση: Στη γωνία του καθρέφτη, τα μάτια φαίνονται κόκκινα, το δέρμα έχει αυλακώσεις. Πρόσωπο που έχει κλάψει.

Διατρέχω με το δάχτυλό μου μια από τις αυλακώσεις. Ψάχνουν κάποιοι στο χέρι τη γραμμή της ζωής. Θα έπρεπε να τις ψάχνουν στο πρόσωπο. Αυτές είναι, οι γραμμές της ζωής μας.

Ο άνεμος αντηχεί: Όταν η λύπη μας ομορφαίνει, πάμε καλά…

Τα τελευταία χρόνια, κοιτάζοντας φευγαλέα σε κάποιο πέρασμα από τον καθρέφτη, δεν έβλεπα το πρόσωπό μου. Θα πρέπει να ήταν περίπου στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα όταν άρχισα να έχω συνειδητές μνήμες από εκείνη. Δεν έβλεπα όμως μόνον για αυτό ένα άλλο πρόσωπο. Ύλη και πνεύμα. Κύτταρα και νους. Είμαι πια αρκετά μεγαλύτερη από την πρώτη φορά που είδε το πρόσωπό μου. Και δεν είμαι πια μόνο εγώ. Τον εν-σωμάτωσα. Και την εν-σωμάτωσα. Μας δίνονται πράγματα, μας δίνονται δώρα. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, σχεδόν κάθε στιγμή. Και η ακατάλυτη ελευθερία να επιλέξουμε ποια από αυτά θα απλώσουμε το χέρι να πάρουμε.

Θυμάμαι - πριν από εννιά περίπου χρόνια- έναν ανεπαίσθητο τρόμο εντός μου. Μια στιγμή πριν ήταν ανυπαρξία. Μια στιγμή μετά υπήρξε.

Τραβάω τα πόδια μου στο στήθος μου, κουλουριάζομαι. Θα ήθελα να δεθώ, να με καταπιεί ολόκληρη το σώμα μου, το είναι μου, γίνω ένα σημείο μόνο, να τρεμοπαίξω και μετά… Δεν ξέρω… Τίποτα.

Ο άνεμος αντηχεί: Μην εν-τρέπεσαι… Θα ανοίγεσαι… Θα ανοίγεις… Τα χέρια σου, το σώμα σου, εσένα, θα ανοίγεσαι στον κόσμο, θα ανοίγεσαι στην οικουμένη… Κι εσύ… Κι αυτόν, μην τον κρατάς κολλημένο πάνω σου! Όχι προς τα μέσα. Θα τον κρατάς να σε νιώθει αλλά θα τον βάζεις πάντα να κοιτά προς τα έξω… Να βλέπει τον κόσμο, όλο.

Κοιτάω και βλέπω μόνο μια ακτίνα του ήλιου. Δεν βλέπω τίποτα άλλο. Δεν ακούω τίποτα. Δεν νιώθω τίποτα. Ούτε ζέστη, ούτε αέρα. Δεν ακούγεται τίποτα. Σφίγγω τα πόδια μου ακόμη πιο κοντά στο στήθος μου. Δεν έχω φωνή;

Ο άνεμος αντηχεί: Είσαι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζεις. Όσο κι αν αυτό φαίνεται να δικαιολογείται από τις καταστάσεις αλλά και τα συναισθήματά σου. Είσαι ένα θηρίο…

Ένα καλοκαίρι ανέβηκα και ακούμπησα τα νερά της πηγής. Και έδωσα έναν όρκο. Όσο και αν οι σειρήνες φώναζαν να μην το δώσω. Ακούμπησα με το χέρι μου τα ύδατα και έδωσα έναν όρκο.

Μέρες ή ώρες μετά – δεν ξέρω- βρίσκω τον εαυτό μου καθισμένο καταγής. Το κεφάλι μου χωμένο μέσα στα γόνατά μου. Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω ολόγυρά μου γεφύρια, δρόμους μεγάλους και δρόμους μικρούς. Πότε χτίστηκαν όλα αυτά; Πότε άνοιξαν;

Ο άνεμος αντηχεί: Έλα πλησίασε όσο θες…

Και η φωνή μου λέει: Και πάρε όσο θέλεις…

Ο άνεμος αντηχεί: Δεν είμαι το χέρι μου, δεν είμαι το πόδι μου. Κι εσύ δεν είσαι…

Και η φωνή μου λέει: …από μένα. Όσο θέλεις. Όποτε θέλεις. Και αν θέλεις…

Γεφύρια. Και δρόμοι. Και στη μια άκρη πάντα εγώ. Γεφύρια. Και δρόμοι. Για όποιον θέλει να τα διαβεί. Και στη μια άκρη εγώ.

Και η φωνή μου λέει: Έλα!

Ο άνεμος αντηχεί: Θα ανοίγεσαι… Θα ανοίγεις… Τα χέρια σου, το σώμα σου, εσένα, στον κόσμο…

Να φτιάχνεις γέφυρες, να μην τις ρίχνεις. Για όποιον θέλει να τις διαβεί. Να μην τις ρίχνεις.

Και η φωνή μου λέει: Έλα, είμαι εδώ. Έλα, είμαι εγώ...

I am the earth and I will sing the land to you, and as I hum so you will cry joy and become one with me

We’ll ride the rainbow serpent, like the tears that are running down your face now and the waters we give will nourish life for all eternity
​

 

Δεν μπορώ να το καταλάβω. Μιλά για απώλεια;;;

 

Δεν γνωρίζω σε τι αναφέρεται η ίδια, αυτό που εγώ διαβάζω είναι το Αχίλλειο πήδημα... που φέρνει την Ανάσταση.

 

Like...like...like... 
Τι ένταση...τι συναισθήματα...

 

Κάποιες φορές στη ζωή, ανοίγει στον ουρανό ένα παράθυρό, ανοίγει μια αυλαία και βλέπεις κάτι τόσο καθάριο και σαφές και ακέραιο, που το ήξερες αλλά δεν είχες καταφέρει να το αποτυπώσεις.
Και αυτή η φράση ήταν ακριβώς μια τέτοια φορά για μένα! Ευγνώμων!!! 

 

We are nothing but fleeting shimmers of light in the misty darks of eternity. No more, no less. Existence has no meaning except making our shimmers as bright as can be before returning back to the eternal night that birthed us.

 

Αφιερωμένο...



Empty spaces, what are we living for?
Abandoned places, I guess we know the score,
on and on
Does anybody know what we are looking for?

Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line
Does anybody want to take it anymore?

The show must go on
The show must go on, yeah
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

Whatever happens, I'll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance,
on and on
Does anybody know what we are living for?

I guess I'm learning
I must be warmer now
I'll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I'm aching to be free

The show must go on
The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

My soul is painted like the wings of butterflies
Fairy tales of yesterday, grow but never die
I can fly, my friends

The show must go on
The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On with the show
I'll top the bill
I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the show

Show must go on, go on, go on, go on, go on, go on, go on, go on

 

Αυτά δεν είναι λόγια που ειπώθηκαν σε μια στιγμή ευφορίας, θαλπωρής η ακόμα χαλαρής εσωτερικής αναζήτησης. @margarita_nikolayevna ξέρεις.Γνωρίζεις την κόψη του σπαθιού τη τρομερή όπου κει πάνου σφυρηλατούνται χαρακτήρες.Είσαι μοναδική και ξεχωριστή