Ερωτική Ποίηση

️Χούλιο Φλορένθιο Κορτάσαρ
Κουτσό
μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
εκδόσεις Όπερα
[...]
Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός,
κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο,
μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου,
κι εγώ σε νοιώθω να ριγείς επάνω μου
σαν μια σελήνη στο νερό.
[...]

 

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ’ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

 

To the Woman Crying Uncontrollably in the Next Stall

If you ever woke in your dress at 4am ever
closed your legs to someone you loved opened
them for someone you didn’t moved against
a pillow in the dark stood miserably on a beach
seaweed clinging to your ankles paid
good money for a bad haircut backed away
from a mirror that wanted to kill you bled
into the back seat for lack of a tampon
if you swam across a river under rain sang
using a dildo for a microphone stayed up
to watch the moon eat the sun entire
ripped out the stitches in your heart
because why not if you think nothing &
no one can / listen I love you joy is coming

Kim Addonizio
American Poet and Novelist

 

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ

Λέει η Πηνελόπη

Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.

Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης
1977
Θεσσαλονίκη: Εγνατία/Τραμ

 

αγαπημένο!

 

Κοκκίνισαν κι έσβησαν τα σκαλοπάτια.
Είπες μόνη σου: «Θα έρθω».

Στην είσοδο στο λυκόφως των προσευχών
Άνοιξα την καρδιά μου. – Περιμένω.

Τι θα σου πω – δε ξέρω.
Ίσως από ευτυχία πεθάνω.
Μα καίγοντας σα φλόγα εσπερινή
Στη φωτιά και σένα θα φέρω.

Ανθίζει η κόκκινη φλόγα
Αναπάντεχα πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα.
Έρχεσαι. Πάνω από το ναό, πάνω από μας –
Το ανέσπερο βάθος και ύψος.

Αλεξάντρ Μπλοκ

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_Blok

Αυτός είναι?

Έχουν μεταφραστει τα ποιήματα του στα ελληνικά?

 

Βεβαίως  
https://samizdatproject.blogspot.com/?q=Μπλοκ

 

Τι υπεροχη δουλειά! Αξιέπαινη! Ποια ή ποιος το τρέχει αυτό το μπλογκ? Τους ξέρεις? τα συγχαρητήρια μου!!

Ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλες θα το διαβάσω το απόγευμα με την ησυχία μου!

 

Εκείνος που κρατάς,

Μια ευτυχία, πάντοτε νέα γνωρίζει

Ο άφθαρτος παράδεισός του,

Δεν τον αφήνει να γεράσει

Από όταν σε βλέπω, ξέρω,

Πού την ικεσία μου να στρέψω

Την προσευχή μου προς την δική σου,

Ανατολή θα υψώσω.

...

Όταν στολίζεσαι, ο έρωτας κρούει,

Πολύβουα τύμπανα

Κι εραστές, πλήθος εραστών,

Το πέρασμα σου ακολουθούνε

Μα ο εραστής ο αληθινός,

Από τις πληγές σου δεν πεθαίνει

...

Το φως που αφήνεις πίσω σου,

Ο Σααντί ακολουθεί

Κάθε άλλος δρόμος θα ήταν,

Νύχτας χωρίς άστρα δρόμος.


Σααντί, Ερωτικός Ύμνος

 

Δύσκολο είναι να μιλάω για σένα.

Δύσκολο είναι να μιλάω για σένα.
Δεν χωράει η αγάπη μου σε χιλιοειπωμένα λόγια.
Δεν περιγράφονται οι άρρυθμοι χτύποι της καρδιάς μου σε κοινότοπες λέξεις,
ούτε η παράξενη θέρμη του κορμιού μου κάθε στιγμή που σε σκέφτομαι.
Η αγωνία και η έξαψη
καθώς μιλώ μαζί σου.
Κι αυτή η λάμψη σου που με τυφλώνει
και η κάθε σου λέξη που απορροφώ
με το δέρμα μου.
Στέκεις ψηλά,
τόσο πιο ψηλά από μένα , που ζάλη με πιάνει όταν σε κοιτάζω.
Κι εκμηδενίζομαι και σκορπίζω
σαν κοσμική σκόνη,
Να απλωθώ στο σύμπαν να διαλυθώ
στα εξ ων σύγκειμαι.
Κι ύστερα να επιστρέψω και να χαμογελώ όπως ποτέ μου,
κοιτώντας σε κατάματα,
ανήμπορη να εκφράσω, ετούτη
την υπερβατική μου αίσθηση.
Και κλείνομαι στο κουκούλι μου, μικροσκοπική χρυσαλλίδα
καθώς με μεταμορφώνεις
και απ’ την αρχή με πλάθεις,
σαν δημιουργός με χρώμα και νερό.
Ναι. Δύσκολο να μιλάω για σένα,
και συμπυκνώνω τις σκέψεις μου
σε δύο λέξεις.
Σε αγαπώ.


Μαντώ Βεντούρη
2024