Ομοφυλοφιλία: Ας ανοιχτούμε επιτέλους...

Κατά τη γνώμη μου κάποιος προκαλεί , όταν δημόσια περιφέρεται γυμνός για παράδειγμα.

 

για τα pride λες;

 

Ένα intersex άτομο μιλά για τη ζωή του

 

https://www.politeianet.gr/books/97...kathestos-alitheias-tou-fulou-sti-dusi-360735

 

Τα κείμενα που ακολουθούν πρωτοδιαβάστηκαν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου Ίντερσεξ. Η κατασκευή και το καθεστώς αλήθειας του Φύλου στη Δύση, στις 26 Φεβρουαρίου 2024 στο Ρομάντσο και παρατίθενται με τη σειρά που ακούστηκαν και στην εκδήλωση. Ο σκοπός αυτού του αφιερώματος είναι να προσφέρουμε στο αναγνωστικό κοινό μια συλλογή κειμένων που διασταυρώθηκαν και συνομίλησαν σε μια εποχή που οι ζωές έχουν καταντήσει «ζωές λίγων γραμμών ή λίγων σελίδων, ατυχίες και περιπέτειες αναρίθμητες, συμπυκνωμένες σε μια χούφτα λέξεις. Σύντομες ζωές, που συναντώνται τυχαία σε βιβλία και έγγραφα».[1] Σε αυτή τη λογική, αυτό το αφιέρωμα δεν πρόκειται για μια ωδή προς ένα βιβλίο, ούτε για ένα δίδαγμα που θα αναγνωριστεί και θα καθιερωθεί αφήνοντας ίχνη από βιβλία και έγγραφα, αλλά για μια κραυγή προκειμένου να μη σβήσει τούτη τη φορά αυτή η δύναμη που προέρχεται από «ένα ανορθολογικό αλλού», όπως θα όριζε με περηφάνια η λευκή-δυτική-προτεσταντική Δύση, ανοίγοντας νέες πόρτες αποαποικιοποίησης της επιστήμης και της φαντασίας μας, στο σημείο της στιγμιαίας επαφής μας με την αδυσώπητη αλήθεια του ίντερσεξ πάνω στις ίδιες μας τις ζωές.

 

Η Μαρία ήταν λεσβία ακτιβίστρια πριν καν υπάρξει ο όρος LGBTQI+ κι εμείς οι φίλοι της, που πηγαίναμε στα πάρτι της, την φωνάζαμε Μαρία Cyberdyke. Από τότε διένυσε πολλά χιλιόμετρα και το 2021 τιμήθηκε με το Βραβείο των Γραμμάτων και των Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας (Chevalier de l’ordre des arts et des lettres). Θα μπορούσες εκεί να βάλεις happy end, αλλά η ζωή γελάει μαζί μας, ενίοτε τα βάζει και με τους λάθος ανθρώπους.

 

15 χρόνια μετά, φέτος τα Χριστούγεννα ο κάφρος που έχουμε για Δήμαρχο, ανακαίνισε το Δημοτικό Θέατρο. Κι ενώ κάναμε πρόβες για τον Παπαθανασίου, μαθαίνω πως θα έρθει η Αλκηστούλα. Σοκ. Μετά την κακή κόπια της, την Έλλη, το 2010, είχα ξεκόψει ν ακούω το ρεπερτόριό της. Είχα φτάσει μέχρι ρεμπέτικα και Black metal σε μια προσπάθεια να μην μου τη θυμίζει τπτ. Και να που, 20 χρόνια μετά θα την έβλεπα στον ίδιο χώρο που την είχα πρωτοδεί σ εκείνες τις πρόβες που μ έκανε να ταξιδέψω, μα και να ονειρευτώ κυρίως.
Κι ενώ είχα περάσει μια δεκαετία με θυελλώδεις έρωτες, και μια ενασχόληση με το bdsm, που επιτέλους μ έκανε να διακρίνω τι λειτουργεί μονάχα ως φαντασιώση και τι καθόλου, άρχισα να τη σκέφτομαι απο νωρίς την Άνοιξη, και να μην ξέρω αν νοσταλγώ την σύντομη εκείνη και τοξική χαρά μου, ή τα χρόνια που ημασταν δυο παθιασμένα πιπίνια. Εκείνη για σεξ, κι εγώ για όνειρο.

Βολτάραμε στην 3πλασιασμένη μετα τις πλημμύρες, παραλία του ΝΟΒ, κι εγώ να θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, τα βουκολικά πάθη της μετεφηβείας ενώ σκεφτόμουν :
"Μια παραλία ερημική
Και ν’ απλώναμε εκεί
Της ζωής μασ το βήμα
Και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
Πριν να γίνουν παλιά
Θα τα πάρει το κύμα"

Και έκανα λίγο φοκους στο "δεν πειράζει". Εδώ είναι το κλειδί της Σωτηρίας της Ψυχής: στο να πεις Let it be.

"Κι εκεί στην άκρη τησ γραμμής
Θα χαρίζουμε εμείς
Τα παλιά μασ κομμάτια
Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
Μα που ρίχναν σκια
Για να μοιάζουν παλάτια".... και εκεί συνειδητοποιώ πόσο ασήμαντα είναι όλα όσα βλέπουμε δράμα, επειδή έχουν τη δύναμη να μας επηρεάζουν τόσο πολύ, ρίχνουν τη σκιά τους και μοιάζουν σημαντικά, ενώ είναι τόσο μικρά.

"Της σιγουριάς τα υλικά
Είναι λόγια γλυκά
Σε κασέτες γραμμένα..." υπενθυμίζει η Λίνα, κι εγώ φουντώνω ακόμη πιο πολύ, που έχω να της μιλήσω απ το 2019 και που τότε, εγώ μπλεγμένη σε μια άλλη βαριά σκιά, δεν είχα τον χώρο να ξεκαθαρίσω μαζί της πράγματα, είχαν μείνει κλειστά τα "συρτάρια", και ήθελα εγώ να πιστεύω πως θα με βοηθούσε να τα συγυρίσω. Τεσπα.

Κι άρχισα να την σκέφτομαι. Ίσκιος απλώθηκε βαθύς, υγρός και βαρύς σαν καλοκαιρινό μεσημέρι.

..ήταν Ιούλιος και την θυμάμαι να κάνει κούνια στο Ξενία δίπλα στη θάλασσα, με μια τζιν βερμούδα, ένα μωβ μακό και πράσινες σαγιονάρες. Ούτε που την ένοιαζε που ήταν δίπλα στα μικρά, που περίμεναν τη σειρά τους κι εγώ λίγο πιο πέρα να την κοιτάζω καθώς ανέμιζαν τα μαύρα της μπουκλάκια ενώ έπαιρνε φόρα.
Λίγο μετά, περπατήσαμε όπως το συνηθίζαμε στον Άναυρο, καθίσαμε στην Αύρα κι εκείνη πήρε μια "τζιτζιμπύρα" ενώ εγώ μασουλούσα το σουβλάκι καλαμάκι μου. Με τα τραπεζάκια στην αμμουδιά και τη θάλασσα δίπλα, περπατήσαμε ως το ΝΟΒ κι εκεί καθίσαμε σε κάτι σκαλάκια, δίπλα στα βότσαλα.

Είχε ένα δυνατό προβολέα που φώτιζε μπροστα τη θάλασσα, μάλλον για τις προπονήσεις των κωπηλατών, κι έτσι την έβλεπα κατάλευκη να βγαίνει απ τη θαλασσα που βούτηξε για λίγο, φορώντας μονάχα το λιτό μαύρο της εσώρουχο.
Πως γυάλιζαν τα βρεμένα της μπουκλάκια, πόσο τέλειο το σώμα της και ο τρόπος που έβγαινε αργά στην παραλία. Θυμήθηκα το "Όνειρο στο Κύμα" του Παπαδιαμάντη και την Μοσχούλα του που "ελούετο στο σεληνόφως και που ήτο όνειρο και θαύμα".
Είχαμε κάνει το κείμενο στην λογοτεχνία κατεύθυνσης, κι εγώ απορούσα πως θυμόταν τη σκηνή με τόση λεπτομέρεια, τόσα χρόνια μετά, από την εποχή που ήταν 17χρονος βοσκός στη Σκιάθο. Και σήμερα, γράφω για εκείνη, έχοντας την εικόνα της τόσα χρονια μετά στη μνήμη.

Λίγο αργότερα μπήκα κι εγώ στη θάλασσα, και μετά, πάνω στα βότσαλα ξαπλωμένη να με αγγίζει μια η θάλασσα που ξεσπούσε απαλά, και μια εκείνη. Θολά στο μισοσκόταδο με άγνοια κινδύνου που μας έφερε ως το ξημέρωμα στο δρόμο για το σπίτι. Τα μαλλιά μου βρεμένα στους ώμους, το εσώρουχο στο τσαντάκι και εκείνη να με ακολουθεί κρυφά για να δει που μένω.

Την επόμενη μέρα, είχε πάρτυ η σχολή κι εμείς στο κορδόνι να φιλιόμαστε, και να χορεύει Bregovic που έπαιζε απέναντι στην παραλία. Κάποια στιγμή μου λέει να βγάλω το σουτιέν και τι πειράζει που είναι ημιδιάφανο το ροζέ αέρινο καφτάνι, και χαμογελώντας μου τσιμπά τις ρώγες και περπατάμε ως τον φάρο στο τέρμα.
Ολονυχτία και πάλι και καθώς φιλιόμασταν δίπλα στον φάρο, κάθεται στο πεζούλι, και μου τραβάει σορτσάκι και εσώρουχο κάτω. Θυμάμαι την κοίταζα να με κοιτάει προς τα πάνω, μια βάρκα αχνοφαίνονται μες στο έρεβος της νύχτας με δυο μικρά φωτάκια που πέρασε δίπλα, κι εγώ να στέκομαι σαν την Πορτοκαλένια του Ελύτη, γυμνή απ τη μέση και κάτω στους ανέμους.

Την επόμενη μέρα, θα πηγαίναμε Λεφόκαστρο. Μέσα απο ανηφόρες και ελαιώνες, φτάσαμε απογευματάκι στην παραλία, και εκεί που ξαπλώναμε, με μια μονάχα παρέα στο βάθος πέρα, μου χαμογέλασε και έλυσε το κορδονάκι απ το κάτω μαγιώ μου. Μπροστά μας περνούσε ο μικρός δρόμος, κι εκείνη με χαίδευε κι εγώ δεν μιλούσα επειδή όλα αυτά της δημόσιας έκθεσης, και του ντροπιάσματος, τα φαντασιωνόμουν απ το γυμνάσιο και πλεον τα ζούσα, εστω και έτσι, μ έναν έρωτα τοξικό και μαγεμένο για χρόνια.
Σκέφτομαι πως όλη η απουσία ντροπής και η άγνοια κινδύνου βασίζονταν στην πιθανότητα να μην τα ξαναζήσω.
Carpe Diem που έλεγε κι ο captain my captain λοιπον κι εγώ, με το σωμόν φορεματάκι απ τα παιδικά του zara, με τα τιραντάκια και τα φιογκάκια τα λυμένα του μπικίνι, έβλεπα άλλη μια φορά, την όμορφή μου Αναδυομένη το σούρουπο, να παίζει στη θάλασσα, καθώς έδυε η μέρα..

Τι να έκανε η αναδυομένη μου όμως τώρα; Τι θα είχε μείνει απο εκείνη την κοπελίτσα που με γοητεύε και μου φερόταν όπως η Μαρία Χοακίνα στον Σιρίλο; Μήπως υπάρχει πιθανότητα να έχει ωριμάσει μετά απο 15 χρόνια, επειδή θυμάμαι, όταν ήμουν πιπινοειδές, αυτά φαντασιωνόμουν πως τάχα οι μεγαλύτεροι είναι πιο ώριμοι και σοβαροί, έμπειροι και κατασταλαγμένοι, μεστωμένοι, γινωμένοι και λοιπά όμορφα, του φαντασιακού.

Μετά απο αρκετή ώρα να κοιτάζω τα κύματα στον άλλοτε παθιασμένο Άναυρο, της μίλησα. Έμπαινε το θέρος, αλλά ο πόθος ήταν σε αναμονή. Η ίδια γλυκιά φωνή, μιλούσε για τη ζωή της στην Αγγλία κι εγώ ένιωθα ήδη πως παίζω σε κάποια ελληνική ταινία με κάποια θεία απ το Αμέρικα, που ανακατεύει σκόρπιες λέξεις στ αγγλικά πχ "sadly αύριο μάλλον δουλεύω". "θα τα πούμε αργότερα, πρέπει να κατέβω για dinner". "ωω long time no see", και ναι, "θα ήθελα κι εγώ να κάνουμε catch up" ..Τα όποια αγγλικά, στην πορεία εξαφανίστηκαν τελείως απο την ομιλια της.

Χαρούμενη που θα συνέχιζε η επαφή μας, ένιωθα σα να περίμενα με χαμόγελο να χαιδέψω ένα ροτβάιλερ. Αμέσως μόλις με διαβεβαίωσε πως έχει χρόνο μιας και στο μουσείο όπου δουλεύει, την πληρώνουν άμα εμφανίζεται, και οχι με συμβόλαιο κάτι που μόλις σταθηκα λίγο να επεξεργαστώ, συμπλήρωσε πως στο μουσείο αυτό, γίνονται συχνά συναυλίες, παραστάσεις και πως οι εργαζόμενοι εκεί είναι μουσικοί και ηθοποιοί οπότε εμείνα λίγο κι εγω αγγλιστί στο wtf, μπήκε δυναμικά και απνευστί βρέθηκε να με ενημερώνει πως τότε που το 2019, της είχα μιλήσει για το bdsm (που εγώ τελείως άπειρη τότε, ούτε που ήξερα καν αν ανήκω σ αυτό), τρόμαξε και βρήκε μια σχέση η οποία είναι όμορφη και έξυπνη, και βγάζει καλά λεφτά, και δεν ζηλεύει καθόλου, και λογική συμπληρώνοντας "καμία σχέση μ εμένα κι εσένα", για να συμπληρώσει πως εκείνη η τέλεια κοπέλα, είπε "αν είναι να είσαι μ ενα τέτοιο μη αξιόπιστο και μη σταθερό άτομο, δεν μπορείς να είσαι μαζί μου".
Κάπου εκεί, ρώτησα για την προέλευση των χαρακτηρισμών μου και η αναδυομένη μου απάντησε "Επειδή έφευγες, χωρίς λόγο. Δαιμονιζόσουν και κάθε φορά έφευγες".
Τότε βάλθηκα να της θυμίσω όλα όσα είχε πει και είχε κάνει, τον ένα χρόνο που βρισκόμασταν μαζί.


1)πότε θα ρθεις; α και όταν θα έρθεις, θα το έχω κλειστο το κινητο στο φεστιβαλ. χαχαχ
2)σιγά μη σε πάρουν στο μεταπτυχιακό. το λέω επειδή μ αρέσει να τη λέω χαχα.
3)έκανες και τίποτε άλλο τρελό όταν πέθανε η γιαγιά σου πέρα απ το να περάσεις τη νύχτα μαζί μου μιλώντας ονλινε;
4)ε κι εσυ δεν είσαι και κανα κελεπούρι. τι νομίζεις;
5)ε σε περασε για 17 επειδή δε θα βλεπε καλά η γυναικα. ε σίγουρα πάνω απο 20. μπορεί και 18 : P
6)δεν έφαγες σήμερα απ το πρωι; αυτό ξέρεις πως λέγεται; νευρική ανορεξία
7)θα πάω στην Αγγελίδη και θα πω για μας. χαχα το ήξερα πως θα την πείραζε αυτό.
8)δεν σου απαντούσα επειδή φασωνόμουν με την Δήμητρα. φοβερο σώμα έχει.
9)πες μου ναι ή οχι, επειδή δεν θέλω να είναι έτσι η πρώτη μου σχέση
10) τα ρούχα στην ντουλάπα μου είναι της Θοδώρας. εγώ φοράω του αδερφού μου όταν έρχομαι να σε δώ.
11)τι ζώδιο είπαμε είσαι; Ιχθείς; και τι ψαράκι είσαι; Χάνος ; χαχα
12)βασικά μόνη σου μιλάς για κινηματογράφο. εγώ φιλόλογος ήθελα να περάσω και δεν πέρασα.
13)εσύ με έκανες να απατήσω τη Δήμητρα μαζί σου. δεν ήξερες πως είχα κάτι μαζί της αλλα οκ.
14)δλδ και η μάνα σου χαζή είναι όπως εσύ και αμα της την πέφτω δλδ νομίζει πως θελω να είμαστε φίλες;
15)με τον Κώστα ναι, κάθε νυχτα ειμαι σπίτι του επειδή κάνουμε μονταζ, έχω φέρει και την οδοντοβουρτσα μου
16)καλε πήγα τζιτζι στην ταινία του Βούλγαρη, επειδή θέλω να φασωθώ με κάποιον να δω πως ειναι
17)γιατι ήρθες; νόμιζες πως θα αλλαζα; δεν αλλαζουν οι άνθρωποι.
18)ε γενικά φέρομαι έτσι, αλλά μ εσένα περισσότερο
19)ε λογικό να μη θελεις να γνωρίσεις άλλο άτομο μέσω ιντερνετ. να φας κι άλλο ξυλο;
20) δεν μπορώ να πιστέψω πως τη μέρα που μου είπες τέλος, ηταν επειδή φοβήθηκες που πλεον σωματικοποιήθηκε το αγχος σου και δεν σ επαιρνε ευκολα ο υπνος. Εσύ πάντα ήσουν available μετα τις 2. χαχα αστειο ηταν αυτο.


και μου απάντησε πως δεν θυμάται να τα λέει αυτά. εκτός απ αυτό με το κελεπούρι που το είπε επίτηδες για να μου τη σπάσει επειδή με είδε περιποιημένη και ήξερε πως θα με πειράξει, επειδή ταχα παρερμηνευσε το οτι είπα πως οι butch δύσκολο να βρούνε femme λεσβία. οι πιο πολλες femme ειναι στρ8. Και ενώ η ίδια δεν έμοιαζε σε τιποτα με butch, με το πράσινο πλεκτο της μπλουζοφόρεμα και τα μαλλιά κοτσίδα.

δεν θυμάμαι μου είπε αλλά θυμόταν την οδό που έμενα, το όνομα της μάνας μου, τις οδούς που βολτάραμε και τον τρόπο που έψαξε και βρήκε τα στοιχεία μου.

Έστειλα μου λέει την Ματίνα (στις οποίας το σπίτι συναντιόμασταν), στο ωδείο σου, είπε το μικρό σου όνομα, το όργανο, και της έδωσαν τα στοιχεία όλα. Είπε πως ήταν χαμένη φίλη απ την κατασκήνωση.

Εκεί κάπου στην κατασκήνωση, κρατήθηκα να μη γελάσω. Εκεί κάπου στο μη λογική, μη σταθερή, μη αξιόπιστη, χωρίς κανένα επιχείρημα, κρατήθηκα να μη βρίσω.

"...στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς"

Στην πορεία, δικαιολόγησε την επιλεκτική της αμνησία, με το οτι οι γονείς της έπαθαν άνοια και αλτσχάιμερ. Μπροστά στον ετοιμοθάνατο μπαμπά, μου περιέγραψε πως πλακώθηκε στο ξύλο με τον αδερφό της επειδή δεν βοηθούσε.
Εκεί κάπου, εμφανίστηκε στο στορυ και ακόμη μια αγγελική παρουσία ασέξουαλ σχέσης η οποία φοβοταν τους γονεις της και δεν προχωρούσε την σχέση, μολονότι ξενυχτούσε διπλα στον ετοιμοθάνατο πατέρα, δάνειζε χρήματα για την Αγγλία, για την κηδεία και οι γονείς (τους οποίους φοβόταν) χαρτζιλικώνουν ακόμη την αναδυομένη μου, στα ξένα.

Κάπου εκεί σκέφτομαι πως αν το έβλεπα αυτό σε κάποια ταινία, θα σκεφτόμουν πως ο σεναριογράφος το παρατράβηξε. Εδώ όμως, εγώ λάμβανα μνμ της στα οποία με ρωτούσε αν της πάνε οι πράσινες ανταύγειες στα μαλλιά, με συνημμένη σελφι, μου έλεγε πως της αρέσουν τα ίσια μαλλιά, επειδή δεν το έχει, μου έδειχνε φωτο το φαγητό που μαγείρεψε, και μου περιέγραφε με χαμόγελο το toy το οποίο θα μου άρεσε, και το οποίο μπαίνει στο φούρνο μικροκυμάτων και μετά το πλάθεις όπως θέλεις.

Εκεί στο φούρνο ήταν που ζήτησα λεπτομέρειες και μου εξήγησε πως το βρήκε cute μετα, η συγκάτοικος να ζεσταίνει το γάλα της. Και πως όταν ήταν Αγγλία τις δύσκολες νύχτες, την έβρισκε με την ηλεκτική οδοντόβουρτσα, ενώ αρκετοί άντρες της ζήταγαν να τους πάρει με το στραπ ον. Που τους βρηκες εσυ αυτούς λεω και μου απαντά : ενας φίλος μιας φίλης, μαύρος, ποδοσφαιριστής.

Όταν πήγα να αντιδράσω για όλες τις κουλαμάρες που έλεγε σαν πολυβόλο, (ιδίως αυτό με την κατασκήνωση στο ωδείο, αλλά και το πλαστικό ματζαφλάρι στο φούρνο, όπως και τον μαύρο ποδοσφαιριστή που ήθελε στραπ ον, ή το μπουνίδι με τον αδελφό πάνω απ τον ετοιμοθάνατο πατέρα) μου έστειλε ποσο χάρηκε που βρήκα κι εγώ έναν άνθρωπο και είμαι ευτυχισμένη, μου ευχήθηκε εις το επανιδείν, και με μπλοκαρε.

Φυσικα και ζήτησα μια εξήγηση, φύσικα και δεν την πήρα, φύσικα και οριακά την παρακάλεσα να μιλάμε απλώς, και φυσικά και ποτέ δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε φυσιολογικά. Μου είπε εν τέλει, πως επειδή πριν συναντηθούμε, για 3 μήνες της είχα συστηθεί ως Μυρσίνη, ήταν τόσο επιθετική μαζί μου.
-Μα ντρεπόμουν, ήμουν μικρή, ήταν η πρώτη μου επαφή με την ομοφυλοφιλία.
- ε ας μην έλεγες όνομα.
-και πως θα μ έλεγες μέχρι να συναντηθούμε; αφού σου είπα το όνομά μου στην πρώτη μας συνάντηση..λίγο πριν ξημερώσει

"Θυμάμαι σε είχα πρωτοσυναντήσει
Να ψάχνεισ τόσο απελπισμένα
Ποιο τραίνο σε έπαιρνε από σένα"

Και κόντρα στην επιλεκτική της αμνησία, της θύμισα, πως πριν καν συναντηθούμε, μου είχε πει γελώντας πως θελει να ερθω αλλα θα το εχει κλειστο το κινητο στο φεστιβαλ, και επιπλεον πως σιγα μη με παρουνε στο μεταπτυχιακο.
-γιατι το είπες αυτο;
-για πλακα. τη λεω. μ αρεσει να στη λεω.


Αφου μου εξιστόρησε όλες τις επόμενες μετά απο εμένα, (θα ήταν καμια δεκαριά) με ρώτησε πως και δεν είχα καμία άλλη εκτός απο εκείνη. Τότε θυμήθηκα πως εξαιτίας της πίεσα τον εαυτό μου να γίνει "στρ8", πέρασα απ τον έναν 45αρη στον άλλον που με πέρναγε 27 χρόνια, καταλήγοντας στον τωρινο μου σύντροφο.
μου απάντησε -I see. και επανήλθαν τα αγγλικά.

Με ρώτησε πως ήταν το ταξίδι μου στον σκοτεινό και δύσκολο χώρο του bdsm, μου απάντησε "δύσκολα πράγματα"
κι εγώ της έστειλα το παγωτό φυστίκι της Μαρίνας Σπανού. Διότι και παλι δεν άντεχα το ρεπερτόριο της Πρωτοψάλτη. (ιδίως αυτούς τους στίχους της Λινας που είναι λες και απο κάπου παρακολουθούσε και περι-έγραφε) :

"Και απορώ που μια ζωή
κυκλοφορώ και σε λατρεύω
αλλά δεν είμαι και Θεός, να σε παιδεύω
Και απορώ που μια ζωή
από παιδί παρακαλάω
Μα ούτε σ’ ένα παραμύθι, δε χωράω"

Τελικά, νοσταλγούσα το άλλοθι μιας όψιμης αλλοτινής ανωριμότητας, ώστε να μπορώ να ονειρεύομαι πως κάποτε θα με συμπαθούσε. Δεν έχουμε όμως πλεον την πολυτέλεια της αίσθησης πως είμαστε τόσο νεοι, σαν αιώνιοι, κάτι που να μας επιτρέπει τέτοιες ουτοπικές φαντασιώσεις.
Κι αυτή η αίσθηση, όπως κι η φαρμακερή μου αναδυομένη, δεν θα ξανάρθει ποτέ. Χάθηκε στον βυθό της λήθης, αφού την μπινελίκωσα και την μπλοκαρα όπως επρεπε να ειχα κάνει εδώ και χρόνια.

.....................

"Να μ' αγαπάς εαυτέ μου σ' έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου 'δίναν ραντεβού
απ' τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ' τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού"

 

3ο Λεσβιακό Φεμινιστικό Φεστιβάλ στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά διοργανώνουμε το Λεσβιακό Φεμινιστικό Φεστιβάλ στην Δημοτική Αγορά Κυψέλης στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου!