Υποταγή είναι συναίσθημα;

Και Εγώ ευχαριστώ για το επίπεδο...

Π/πήξαμε στο δάπεδο...

 

παρ ολο που δεν σε αφορα οπως λες, συνεχιζεις να το χαρακτηριζεις ''παραλογο'' και να απαντας.
Παράλογο.

 

πάλι συνθήκες;
καταλαβαίνω τη διάθεση σου να οριοθετείς τα πάντα, έτσι λειτουργείς, οκ κατανοητό. Αλλά το να θες να έχει ο έρωτας τα δικά σου καλούπια όχι.
Φταίει το υπόβοθρο πιστεύω.

 

Το «Συμπόσιο» είναι ένα από τα έργα που έχω διαβάσει αρκετές φορές. Βρίσκω πολύ βαθύ το συμβολισμό για τον Πόθο και την Πενία που γεννούν τον Έρωτα. Νιώθω ότι ένα αναγκαίο μέρος του Έρωτα είναι η επιθυμία και η επιθυμία είναι επιθυμία (πόθος) για κάτι που δεν έχουμε (είμαστε πένητες αυτού) αφού αν το έχουμε μπορεί να το απολαμβάνουμε, να το εκτιμούμε κλπ αλλά δεν μπορεί να το επιθυμούμε.

Αυτό το «διάφορο» μεταξύ Κ και υ έχω στο μυαλό μου ως διαφορετική θέση, που φέρνει μια αντίθεση (όχι αντιπαράθεση βέβαια), μέσα από την οποία αναδύεται η σύνθεση (το Ε/εμείς, το Κ/υ). Αυτά βλέπω ως διαλεκτική διαδικασία.

Για αυτό ο Έρωτας αυτός είναι κατάσταση κι όχι συναίσθημα απλά. Φυσικά η κατάσταση περιέχει συναισθήματα, σκέψεις, σωματικές δράσεις και άλλα. Όμως είναι το άθροισμα αυτών και κάτι παραπάνω. Και σαν κατάσταση θέλει Δ/δυο, δεν δουλεύει μόνον με έναν. Που φέρνουν αυτό το «διάφορον». Που κρατά ενεργή αυτή τη διαλεκτική στην οποία αναφέρομαι. Για κάτι που ακράδαντα γνωρίζω ότι υπάρχει (εν αντιθέσει με ό,τι υποστήριζε ο μοναχικός επιβάτης του τραίνου της Σονάτας του Τολστόι, αποφεύγω να γράψω το όνομα γιατί φοβάμαι ότι δεν το θυμάμαι καλά, θα το ψάξω στη βιβλιοθήκη μου αν κάποιος συνομιλητής θέλει τον τίτλο).

Εννοείται το «προσωπική σου ορολογία» το δέχομαι απόλυτα. Αλλά αποτελεί και ευκαιρία για ωραίους διαλόγους η «διαφωνία» επί των ορολογιών (και βέβαια δεν λέω να πούμε το άσπρο μαύρο και να είναι αποδεκτό).  

 

Απάντησα σε ένα παλιό μέλος που κατά καιρούς έχει γράψει κάποια πράγματα που έχω απολαύσει. Ακόμα και η αντίδραση είναι σεβασμός κάποιες φορές.
Υπάρχουν και οι λυπηρες περιπτώσεις μελών, που μου έχουν εξαντλήσει και αυτόν ακόμα τον σεβασμό.

 

Ρε μεγάλε μας δουλεύεις; Εσύ δηλαδή μπορείς να ερωτευτείς ανά πάσα στιγμή τον οποιονδήποτε; Δεν έχεις κριτήρια; Δεν εξαρτάται από τη διάθεσή σου; Όλα αυτά είναι συνθήκες.

Δε φταίει το υπόβαθρο, φταίει ότι έγραψες μια παπαριά για να το παίξεις έξυπνος και προσπαθείς να τη δικαιολογήσεις.

 

Ευχαριστώ και πάλι... 

Μια διευκρίνηση.

Στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα δεν αναφέρεται ότι ο έρωτας είναι γιος του

και της

αλλά γιος του Πόρου και της Πενίας.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω το απόσπασμα:

"....Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι ἐρῶ. ὅτε γὰρ ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, ἡστιῶντο οἱ θεοὶ οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος —οἶνος γὰρ οὔπω ἦν— εἰς τὸν τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε τὸν Ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστιν καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε καὶ καλός, οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής. [203e] καὶ οὔτε ὡς ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν· τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ, ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ. σοφίας τε αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν. ἔχει γὰρ ὧδε. [204a] θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι —ἔστι γάρ— οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ. οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν. οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι...."

Καθώς και τη μετάφραση του Σταύρου Τσιτσιρίδη:

"....Όταν ήρθε στον κόσμο η Αφροδίτη, είχαν τραπέζι οι θεοί, με τους άλλους μαζί και ο Πόρος, ο γιος της Μήτιδας. Σαν απόφαγαν, ήρθε, όπως θα περίμενε δα κανείς σε μεγάλο φαγοπότι, η Πενία για να ζητιανέψει, και στεκόταν εκεί κοντά στην πόρτα. Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ -κρασί δεν υπήρχε ακόμη- βγήκε έξω στον κήπο του Δία και, καθώς είχε βαρύνει, έπεσε και κοιμήθηκε. Η Πενία εκείνη την ώρα, οδηγημένη από την ανέχειά της, συνέλαβε το σχέδιο να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. Πλαγιάζει λοιπόν δίπλα του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα. Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. Και η Αφροδίτη είναι ωραία.

Σαν γιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως βρίσκεται στην εξής κατάσταση: Πρώτον είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. Αντιθέτως, είναι τραχύς, ρυπαρός, ξυπόλυτος, άστεγος· πλαγιάζει πάντα χάμω, χωρίς στρώμα, κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό σε σκαλοπάτια και στις άκρες του δρόμου· μοιράζεται τη φύση της μάνας του και έχει για συγκάτοικο πάντα τη στέρηση. Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής. Και δεν είναι η φύση του όμοια με αθάνατου ούτε όμως πάλι με θνητού. Άλλοτε μέσα στην ίδια μέρα ανθεί και ζει, όταν βρει τα μέσα, άλλοτε πεθαίνει, μα ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα του. Ό,τι αποκτά κάθε φορά τρέχει σιγά σιγά και χάνεται. Δεν είναι λοιπόν ο Έρωτας ποτέ ούτε τελείως φτωχός σε μέσα ούτε πλούσιος. Και μεταξύ σοφίας και ανοησίας βρίσκεται πάλι στη μέση. Τα πράγματα έχουν δηλαδή ως εξής: κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός -γιατί είναι. Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία. Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει....."

Με βάση τον Πλάτωνα το παρακάτω συμπέρασμα:

δεν ισχύει στην Πλατωνική φιλοσοφική σκέψη.

Ο Πλάτωνας στο "Συμπόσιο" μέσω της Διοτίμας κάτι άλλο θέλει να πει που δεν αναφέρεται στον πόθο...

Με χαρά να συζητήσουμε για τον Πλατωνικό έρωτα που είναι παιδί του Πόρου και της Πενίας...

Θα Επανέλθω αφού σας διαβάσω...

Με εκτίμηση

Iagos

Man Ray: Shadows Boudoir, 1930's by Iagos posted 7 May 2024 at 12:33

 

I stand...auto-corrected  
Για αυτό στο δικό μου υπολογιστή έχω βγάλει τον κορεκτορα από το word. Τα επαγγελματικά word είναι σεταρισμενα για πολύ πιο πεζά πράγματα από τους πλατωνικούς όρους.
Με βάση όμως αυτό που διαβάσατε, απόλυτα δίκαιο που διορθώνετε!
Έβαλα τη λέξη "πόρο" (κι όχι πόθο όπως αποφάσισε ο κορεκτορ) στην τρίτη αναφορά της λέξης επιθυμία ακριβώς γιατί δεν ήταν πόθος η σωστή λέξη αλλιώς θα το έβαζα στην πρώτη.
Ο Πόρος και η Πενία είναι αντίθετα στη δική μου σκέψη, εξ ου και η σύνθεση (ένωση) τους που γεννά Έρωτα μου ταιριάζει στο παράδειγμα. Ίσως να μην είναι η πιο σωστή ανάγνωση του Συμποσίου αλλά είναι η δική μου.
Ναι, με χαρά να συζητήσουμε.  
Υ.Γ. Να με αρνηθείτε (τη συνομιλία) όταν ο κορεκτωρ λαλήσει τρεις   (υπόσχομαι να μην ξαναγράψω από το λάπτοπ της δουλειάς και να ξαναδιαβάζω τα κείμενα ή έστω να μην γράφω πεισματικά όταν μου λείπει το περιθώριο χρόνου)

 

Θιχτηκες;

Στον ερωτα δε χωρουν συνθηκες!

Αλλα τι να σου εξηγω κι εσενα τωρα, τοσο μπορεις, τα φιλια μου!

 

Κι εγω λυπαμαι για τον χρονο που εχασα στα κατ ιδιαν ραντεβουδακια με παλαιοτερα μελη. Αλλατι να κανουμε, συμβαινει.

Το ειχε παντα το φορα με τα παρεακια αυτο το τσουρμο. Τα ξερεις, μη στα επαναλαμβανω.
Απλα η ελλειψη κορμιων, μετατρεπει τις μικρες προσωπικοτητες σε σημαντικες για το παρεακι.

 

Αναφέρθηκα σε δημόσιες συμπεριφορές μελών. Οι γνώμες και κριτικές για τα κατ ιδίαν μου και την ζωή μου από ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν δεν γνωρίζουν την ζωη μου, δεν με αφορούν και δεν με αγγίζουν.
Αλλά έχουν πάντα ενδιαφέρον. Όπως λέει και ο θείος Όσκαρ (παλιά πουτανα) η κάθε μορφή κριτικής είναι ένα είδος αυτοβιογραφιας.
Τώρα αν περιμένεις να θιχτω επειδή μου την είπε μια γραμματοσειρά σε μια οθόνη.. θα περιμένεις πολύ.
Ενα αδιαπραγματευτο δεδομένο αδιαπεραστο για καθε ξινομουνα κατινα που δεν λέει να το χωνέψει: Δεν σας πέφτει λόγος ούτε για το πως ερωτευόμαστε ούτε για το πως ζούμε. Περαστικά σας.

Για να το αμπελοσοφισουμε και λίγο. Τα ευχάριστα κορμιά, οι όμορφες παρέες ακόμα και οι καλοδιαθετες κουβεντουλες στα φορα ή όπου αλλού είναι ερωτευσιμες σ υ ν θ η κ ε ς που δημιουργούν ερωτευσιμες στιγμές σε ερωτευσιμες προσωπικότητες. Οι άνθρωποι θέλουμε να νιώθουμε όμορφα. Αυτή η ποιότητα ζωής είναι μακράν ανώτερη από την μάταιη προσπάθεια να ξεσπας σε άγνωστους ανθρώπους την μαυρίλα σου.

 

Ω ναι!!! Το Συμπόσιο θα μπορούσε, εάν όχι όφειλε, να γίνει ατέρμονο και αυτοανατροφοδοτούμενο νήμα σε ενα βδσμ συζητητήριο. Ειδικά από την στιγμή που ο Αλκιβιάδης, μέσα στο μεθύσι του, ταυτόχρονα και με τρόπο οξύμωρο αφ΄ενός καταρρίπτει το ύφος της έως τότε συζήτησης αφ΄ετέρου δε επιβεβαιώνει την ουσία της.