Τι σημαίνει τοξική σχέση;

Παραμένει διότι η ντρόγκα δύσκολα κόβεται. Και οι τοξικές σχέσεις σχεδόν πάντα είναι βαθιά εξαρτητικές.

 

Όσο και να διευρύνω την έννοια της τοξικότητας δεν μπορώ να φανταστώ δύο μη τοξικά μέλη να δημιουργήσουν τοξική σχέση.
Ίσως κάποιο μέλος να μπορούσε να την απορροφήσει ο ίδιος και να μην ήταν ορατή όμως κάπου ήδη υπέβοσκε.
Ακόμη και στον παράφορο έρωτα – πάθος (που μπορεί να αποτελέσει παράγοντα τοξικότητας) κάπου πριν υπήρχε...
λέγω εγω τωρα

 

Ο θείος Όσκαρ ( που ήταν και εξπέρ στις τοξικές σχέσεις) είχε πει " Οι μεγάλοι έρωτες και τα μεγάλα πάθη αυτοκαταστρέφονται μέσα στην πληθωρικότητά τους".

Εντός Κ/υ υπάρχει μεγάλη πύκνωση συναισθημάτων, αισθήσεων, πληροφοριών.. κτλ. Τα περισσότερα υ στο στάδιο της εκπαίδευσης αισθανόμαστε βομβαρδισμένα από πρωτόγνωρες ταχύτητες. Αυτό το "too much", είναι λογικό να τρομάζει και να ζορίζει, η Καθοδήγηση μπορεί να αποτρέψει την δημιουργία της "τοξικής σκέψης". Δεν είναι το παράφορο που δηλητηριάζει, είναι στο πως θα το Διαχειριστεί η Πηγή αυτής της ροής.
Βλέποντας μάλιστα πόσο ισορροπεί τελικά αυτή η πληθωρικότητα στα κατάλληλα Χέρια, νομίζω ότι αυτές τελικά ίσως και να είναι οι φυσικές μας ποσότητες και ποιότητες, απλά έχουμε συνηθίσει στην "ασφάλεια" των λίγων... με μπόλικη σάλτσα από καψουροτοξικά για να γεμίσουν τα κενά.

Με λίγα λόγια η γενική αντίληψη περί "ερώτων και άλλων δαιμόνων", να ξεκινά με "τοξικές βάσεις"(?).

 

!!!!      

 

Μια Κ/υ σχέση δεν είναι a priori τοξική ούτε παράγει τοξικότητα αν κάποιο από τα μέλη της δεν είναι τοξικό.
Η "μεγάλη πύκνωση συναισθημάτων, αισθήσεων, πληροφοριών.. κλπ", είναι η χαρά του υ μέλους της σχέσης και δεν χρειάζεται καμία άλλη διαχείριση από το Κ μέλος.
Αν το υ είναι στη σωστή του θέση θα τα αντιληφτεί μόνο του.

Πάντως όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να συνδέσω την απάντηση σας με το σχόλιο μου

 

Θεωρώ ότι η απουσία ενός συμφωνημένου πλαισίου επικοινωνίας, μπορεί να οδηγήσει μια σχέση, στο να γίνει τοξική.

Μέσα σε αυτό το συμφωνημένο πλαίσιο, είναι σημαντικό να επικοινωνείται έγκαιρα και σωστά, τι θεωρεί το κάθε μέλος της σχέσης, τοξικό.
Έτσι θα είναι γνωστές, περίπου ποιες συμπεριφορές, μπορούν να οδηγήσουν μια σχέση, στο να γίνει τοξική.

Μέσω λοιπόν της επικοινωνίας και των ορίων για το τι θεωρεί ο καθένας τοξικό, μειώνεται το χάσμα, για το πως γίνεται αντιληπτή, η τοξικότητα.

Μπορεί το ένα μέλος, να απαιτεί συνεχή έλεγχο και ενημέρωση από το άλλο. Αν κάποιος/α δεν είναι διατεθημένος/η να δίνει αναφορά, θα θεωρεί την σχέση, υπερβολικά τοξική και επικίνδυνη.

Για να γίνει αυτό, θεωρώ ότι πρέπει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, για να μπορούν τα μέλη της σχέσης, να εκφράζονται χωρίς να νιώθουν ότι θα υποστούν λογοκρισία ή ότι, όσα πουν μπορεί να χρησιμοποιθούν εναντίον τους.

 

Γιατί νιώθω πως αυτό ταιριάζει σε αυτό που πολλοί λένε: συνήθισε να ζει στη τοξικότητα και τη θεωρεί κανονικότατα;
Just because you can doesn't mean you should.

 

Να προσπαθήσω να σας συνδέσω μετά χαράς.
Σε μια συζήτηση όπου επαξεργάζεται αν η τοξική σχέση δημιουργείται από τους τοξικούς ανθρώπους ή αν μπορεί να δημιουργηθεί από την αλληλεπίδραση, έθεσα μια τρίτη παράμετρο να είναι "στραβός ο γυαλός". Με το ίδιο το παράδειγμά σας περί παράφορου έρωτα/πάθους που έχει συνδεθεί με την επικυνδινότητα τοξικότητας και ανισορροπίας. Από την εποχή του Όσκαρ και μέχρι σήμερα η νοοτροπία - αντιληψη αυτή δεν έχει αλλάξει και πολύ και σε αυτήν έχουμε γαλουχηθεί μεγαλώνοντας.
Στην ουσία αυτό που λέμε αποβανιλοποίηση, μπορεί να είναι μια μορφή αποτοξίνωσης της ιδέας έρωτας/πάθους σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και φυσικότερο.
Και ίσως ακόμα οι τοξικοκαψούρες να μην είναι παρά ένα σκεύασμα που χρησιμοποιούμε για να μεγεθύνουμε κάτι μικρό και λίγο εντός της ζώνης ασφαλείας μας και της κανονικότητας μας.

Να χρησιμοποιούμε τον έρωτα ως δικαιολογία για να μην ζούμε την πραγματική φύση του Έρωτα στις πραγματικές πληθωρικές του διαστάσεις.

Βγάζω νόημα?

 

Ποιο "αυτό" εννοείτε ως τοξικότητα?

 

Κρατώ τη φράση σας "Με λίγα λόγια η γενική αντίληψη περί "ερώτων και άλλων δαιμόνων", να ξεκινά με "τοξικές βάσεις"(?)" χωρίς το ερωτηματικό με την οποία κατ’ αρχάς συμφωνούμε.
Ο παράφορος έρωτας μπορεί να μην είναι τοξικός (μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια κλπ)
όμως ένας με περίσσεια τοξικότητα όταν μπει εντός του παράφορου έρωτα την μεταφέρει μαζί του.
Αυτό που διαφωνούμε είναι ότι η σχέση δεν γίνεται τοξική επειδή έχει πρόσημο βανίλα και μόλις πάψει να είναι τέτοια εξαλείφεται και η όποια τοξικότητα.
Η τοξικοκαψούρα υπάρχει όσο υπάρχει τοξικό μέλος στη σχέση.

 

Κάποτε λοιπόν ήμουν κι εγώ σε μια τοξική σχέση, η τελευταία βανίλα σχέση μου, η οποία κράτησε 3μιση χρόνια με συγκατοίκηση.
Όταν τελείωσε και μάζεψα σιγά σιγά τα κομμάτια μου και καθάρισε το μυαλό μου επεξεργάστηκα όσο μπορούσα τις αιτίες που με έκαναν να μείνω για τόσο καιρό. Το οφθαλμοφανές ήταν ότι δεν ήμουν σε καλή σχέση με τον εαυτό μου και αλλα παρόμοια με αυτά που πολύ σωστά ήδη έχουν ειπωθεί (παιδικά τραύματα, εξαρτητικη προσωπικότητα, μπερδευα τον έρωτα με τις εντάσεις κτλ κτλ).

Ενα άλλο όμως που παρατήρησα ήταν ότι όταν τελείωσε η σχέση είχα μείνει εγώ και ο εαυτός μου, ο εαυτός με τα θέματα του. Ήταν τεράστια ομπρέλα το να ασχολούμαι με το πόσο "κακός" ήταν ο άλλος (που δεν ήταν, ένας άνθρωπος με τα δικά του ψυχικά τραύματα ήταν απλά), πόσο προβληματικός ηταν ο άλλος, που ήταν, αντικειμενικά ήταν. Ακριβώς επειδή ήταν προβληματικός εγώ έβγαινα στο μυαλό μου η καλή, αυτή που κάνει υπερβάσεις στο όνομα της αγάπης. Τώρα ξέρω ότι δεν ήταν υπερβάσεις στο όνομα της αγάπης, ήταν η δική μου ανεπάρκεια να βάζω όρια στα πράγματα που με πλήγωναν.

Δύο λοιπόν τα τίνα: πρώτον εγώ έβγαινα η καλή και ασυνείδητα φτιαχνομουν με αυτό και δεύτερον κάλυπτα με ενα αόρατο πάπλωμα τα δικά μου θέματα επειδή τα δικά του ήταν πιο φανερά.
Όταν έπρεπε να ασχοληθώ μετέπειτα με τα δικά μου θέματα θυμάμαι να μου λείπει πάρα πολύ εκείνο το πάπλωμα, ένιωθα γυμνή χωρίς την "προστασία" του.

Να προσθέσω τέλος και δύο άλλους λόγους που θεωρώ γενικά ότι συντηρούνται οι τοξικές σχέσεις: πολλές φορές κάποιος μπαίνει και μένει σε μια σχέση με έναν τοξικό άνθρωπο επειδή θέλει να αναπαράγει την κακή σχέση είτε του ιδίου με κάποιον γονιό είτε την κακή σχέση των γονιών του μεταξύ τους με σκοπο να καταφέρει να σπάσει να τον κύκλο μέσω αυτών. Αν καταφέρει να αλλάξει την κακη σχέση σε καλή ίσως έτσι νιώσει την γιατρειά από το τραύμα.

Επειτα μπορεί να ψάχνει τρόπο να συγχωρησει τον κακό γονιό. Με το να προβάλει/μεταθέτει τον κακό γονέα στο πρόσωπο του συντρόφου ψάχνει τρόπους να καταφέρει κάποτε να βρει τρόπο να τον καταλάβει και ίσως να τον συγχωρέσει.

 

Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον το συμπεφωνημενο πλαίσιο αποτρέπει το να γίνει η σχέση τοξική. Σίγουρα βοηθά αλλά αποτρέπει; Δεν έχω απάντηση, σκέψεις μοιράζομαι.

Ούτε είμαι σίγουρη πως μόνο η οδός του λόγου μπορεί να αποτρέψει την τοξικότητα.

Σκέφτομαι μια περίπτωση που δύο άνθρωποι, καταρχήν όχι τοξικοί, σχετίζονται μεταξύ τους. Για κάποιο διάστημα και κάποιο λόγο ο ένας αναπτύσσει συμπεριφορές που πληγώνουν τον άλλο. Όχι εκ προθέσεως αλλά και η αμέλεια εγκληματική μπορεί να αποδειχθεί... Ο άλλος έχει μαζέψει πίκρα που γίνεται δηλητήριο. Και όπως έσταζε μέσα του σταγόνα - σταγόνα, δεν το πήρε χαμπάρι. Δεν θα βγει όμως αυτό από κάποια φάση και μετά;
Μπορεί το προσυμφωνημένο πλαίσιο να το αποτρέψει αυτό;