Τι σημαίνει τοξική σχέση;

Μπορεί ή μπορεί να είναι και στην φύση μας.
Είμαστε πλασμένοι για να σχετιζόμαστε, συνδεόμαστε, μοιραζόμαστε,βασιζόμαστε βαθιά .. Θα τολμήσω να πω - απόλυτα μεταξύ μας ως είδος. Η απόσταση από αυτό που είμαστε δημιουργεί συναισθηματικές ( και όχι μόνο) ανεπάρκειες καθώς και τοξικότητες.
Το παράφορο δηλώνει μεγέθη αφοσίωσης και προσύλωσης που ενοχοποιούνται με αρνητικά πρόσημα, σε μια εποχή που η πλειονότητα των ανθρώπων βιώνει μοναξιά και απομόνωση (εντός και εκτός σχέσεων).

Η θεωρεία "το άλλο μισό" είναι πλέον αναγνωρισμένη πηγή τοξικότητας. Ο πιο σίγουρος τρόπος να φάει κανείς τα μούτρα του είναι να διατηρεί μέσα του αυτές τις άκυρες και υποτιμητικές αντιλήψεις.

Ο Μύθος εξηπηρετεί σε ενοχικά τοξικά συμπλέγματα για τις Εγω- άρες που αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι εξαρτήθηκαν, δόθηκαν , αφέθηκαν σε έναν ..κοινό θνητό. Βλέπω μεγάλη έπαρση σε αυτά.. Αλλά συμβαίνει (ελπίζω λιγότερο από πριν).
Είναι σαν την θεωρία του άλλου μισού.. σίγουρη τοξικη πλαγιομετωπικη. Κλασσική περίπτωσης βλάβης, όπως έλεγε και ο Τσάκωνας .

Υπάρχει φόβος/ θυμός και σε αμοιβαίο παράφορο έρωτα που δεν ξέρουν τι να το κάνουν όλο αυτό και το χρεώνουν ως ατελέσφορο.

Ακούγεται όμορφο..  

 

Ή πλεονάσματα... Αλαζονείας ως επί το πολύ ("ΕΓΩ αποκλείεται να ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο που δεν είναι τέλειος"/"ΕΓΩ είμαι τέλειος και πώς θα ζήσεις χωρίς εμένα" και λοιπά ταμπεραμέντα)  
Κάπως σαν...

 

Είτε ελλείμματα είτε πλεονάσματα περί συναισθηματικής ανισορροπίας πρόκειται  

 

Πρόκειται περί της ίδιας ανάγκης στην οποία όμως δίνετε διαφορετικό πρόσημο.

Δεν δηλώνει αυτό. Τα απαιτεί αυτά προσφέροντας αλαζονεία, ζήλεια, κτητικότητα κλπ. Το "μαζί" και η "σχέση" είναι η απάντηση στην μοναξιά, απομόνωση κλπ μόνο που εδώ χρειάζονται άλλα χαρίσματα

 

Νομίζω η πηγή του προβλήματος είναι η τοξική σχέση που έχουν οι άνθρωποι πρωτίστως με τον εαυτό τους. Αν η σχέση με τον εαυτό είναι υγιής τότε δύσκολα θα τρυπώσει ο τοξικός άλλος στη ζωή μας. Δεν είναι αδύνατο, γιατί ορισμένοι ξέρουν να μασκαρευονται καλά στην αρχή, αλλά είναι πιο δύσκολο.

 

Χαχαχα κάλιο να μου κοβόΝτανε το χέρι από τη ρίζα!
Η θεωρεία του άλλου μισού αναφέρεται στην ανάγκη της ισόβιας μονογαμικής και μονοπρόσωπης αγάπης, προεξοφλώντας μάλιστα ότι δίχως αυτό το συγκεκριμένο είδος σχέσης δεν είμαστε ολοκληρωμένοι και κατ επέκταση "κανονικοί" άνθρωποι.

Η κανονικότητα είναι "ανάγκη" του συντηρητικού συνόλου, όχι του ανθρώπου.
Με αυτές τις προπαγάνδες μπουκώνουν τα κοριτσάκια, από νεαρές ηλικίες ώστε να κατευθύνουν από νωρίς την σκέψη τους σαν σκοπό ζωής. Υπάρχει ένα παράλληλο νήμα που μας λέει ότι τελικά δεν απέχουμε και πολύ από την εποχή των νυφοπάζαρων.

Δεν έχω τίποτα εναντίον της μονογαμίας, την έχω απολαύσει και ίσως την ξαναπολαύσω κάποτε.. αλλά (ελπίζω) με ολοκληρωμένο άνθρωπο και όχι μισό.

Μίλησα για κάποιες ικανότητές μας ως είδος να νιώθουμε με βάθος. Οι συγκεκριμένες ικανότητες που ανέφερα μάλιστα ήταν και κάποιες από αυτές που συνέβαλαν ώστε να βγούμε από τις σπηλιές και μας πήγαν παραπέρα.
Δεν κατευθύνω σε κανένα συγκεκριμένο είδος σχέσης και ούτε χρειάζεται, ο καθένας μας ξέρει για τον εαυτό του την ιδιαίτερη ανάγκη του.

Το παράφορο σαν έννοια αφορά την ένταση των συναισθημάτων και των αισθήσεων. Την μεγάλη ποσότητα. Πήρα 100 κιλά πατάτες. Το 100 κιλά είναι το παράφορο και οι πατάτες το είδος. Το τι θα κάνω με αυτά τα 100 κιλά είναι στην διαχείριση. Αν θα τηγανιστώ στο καυτό λάδι της ζήλιας ή αν θα βράσω στο κατσαρόλι της απαίτησης κτλ.. Έτσι το ξέρω και το επικοινωνώ για να μην υπάρχουν παρανοήσεις. Αν για εσάς είναι κάτι άλλο, το σέβομαι, αλλά μιλάμε για διαφορετικά πράγματα.

Το παράφορο δεν είναι καταδικασμένο να γίνει αφόρητο βάρος. Προφανώς υπάρχουν πολλοί τρόποι να το καταλάβει κανείς αυτό. Εγώ το έμαθα στα λημέρια του Κ/υ και θα μιλήσω γι αυτά που ξέρω.

Μπορούν να υπάρχουν έντονα συναισθήματα σε βαθμό παράφορο - to much! ( τα μέτρα και τα σταθμά ανάλογα στον άνθρωπο), χωρίς απαιτήσεις, ζήλιες, αλαζονίες και κτητικότητες. Πιουρα απόλαυση ελεύθερης αίσθησης Ηδονισμού!
Χωρίς να χρειάζομαι να βρω μόνη μου τρόπους να το διατηρήσω ή ενέχυρα για σιγουριά. Χωρίς ενοχές ότι προσφέρομαι περισσότερο από το "κανονικό". Κενό που δεν τρομάζει γιατί είναι άκριτο. Χωρίς τις αυτοματοποιημένες τοξικές φιοριτούρες.

Ένα γυμνό Δημιούργημα που σου δίνεται στα χέρια.

Το "κόλπο" νομίζω ήταν ότι μου ξεκαθαρίστηκε από την αρχή ότι δεν ήταν δικό μου, ακόμα και αν έβγαινε από μέσα μου. Και όσο αφηνόμουν σε αυτό, εκείνο μεγάλωνε και πήρε διαστάσεις ωκεανού και εκείνη τη στιγμή νιώθεις το πραγματικό φυσικό σου μέγεθος.

Κανένας Μύθος δεν τα δημιούργησε όλα αυτά. Οι άνθρωποι μεταξύ μας μπορούμε να το φτάσουμε. Είναι στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.

Προφανώς και δεν είναι απαραίτητο, ο καθένας όπως και αν γουστάρει (το) ζει

Απλά δεν δέχομαι πλέον ότι υπάρχει μόνο ένας στραβός γυαλός και ότι το "Πολύ!" δημιουργεί - απαραίτητα και μόνο -μικρά υστερικά λυσσασμένα ανθρωπάκια που κατασπαράζονται μεταξύ τους..

 

Καταλαβαίνω τι λέτε και που αναφέρεστε, και όσα λίγα δεν καταλαβαίνω τα ακούω με ενδιαφέρον.
Στο νήμα αυτό όμως αναφερόμαστε στις τοξικές σχέσεις, στις γενεσιουργές αιτίες και στην διαχείριση τους.*

*όπως παραπάνω

 

Αν τα θεωρείτε εκτός θέματος, πάσο. Ευχαριστώ για τον όμορφο διάλογο.  

 

Το πάω λίγο από το τέλος προς την αρχή  

Καταρχήν να πω ότι είμαι πολύ εξοικειωμένη με αυτό. Κι όχι απλά εξοικειωμένη, το ασπαζομαι ως στάση ζωής και μάθησης.

Φυσικά και υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Με μεγάλη πιθανότητα κιόλας.
Αλλά αν συμβαίνει αυτό, ο Κ που ενδιαφέρεται να έχει στην κατοχή του αυτό το υ, δεν θα το επαναφέρει με όποιον τρόπο κρίνει αυτός πιο πρόσφορο;
Όπως νομίζω τα περισσότερα υ, είχα περάσει μια περίοδο, στις αρχές, που έφευγα από τη θέση σχετικά εύκολα. Το γεγονός ότι Εκείνος ήταν ένας άνθρωπος πολύ μειλίχιος και διαλλακτικός με έκανε να νιώθω ότι μπορώ να το κάνω (και να φοβάμαι ότι μπορώ να το κάνω...). Κι όμως μέσα σε πάρα πολύ λίγο έβρισκα τον εαυτό μου περιχαρακωμένο όχι απλά στη θέση που μου είχε ορίσει αλλά σε μια θέση 1Χ1, με Είχε βάλει ξανά εκεί. Και φυσικά κάποιες φορές ένιωθα να κλείνουν οι τοίχοι γύρω μου και να χτιζομαι μέσα. Και φυσικά κοπανιόμουν πανικόβλητη. Και φυσικά εντός ολίγου ηρεμούσα κι όχι απλά γαληνευα αλλά ένιωθα και απολύτως υπέροχα εκεί μέσα. Και μετά, ακόμα και τώρα αν δεν μπορώ να βρω τη διαδρομή μόνη μου, ξαναχωνόμουν και ξαναχωνομαι σε αυτό το 1Χ1 για να νιώσω γαλήνη και έτσι να καθαρίσει η ματιά μου. Και είναι ίσως από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί Κάποιος να σου αφήσει.

Αναπόφευκτο δεν είναι τίποτα. Ή - ακόμα περισσότερο - ακόμα και μετά το αναπόφευκτο, δηλαδή το να το φας το μπούμερανγκ στα μούτρα, δεν υπάρχει μόνο μια κατάληξη. Είναι τέτοιες οι ιαματικές δυνατότητες των ανθρώπων αλλά και των σχέσεων, που πάντα και ο, τιδηποτε μπορεί να αποτελέσει τελικά βάση και εφόδιο για μια ακόμη καλύτερη κατάσταση. Αρκεί να το θέλουν, καθείς για τον εαυτό του και οι δυο για τη σχέση.

Εφόσον αυτό έχει ζητηθεί ρητά από τον Κ, εφόσον έχει υπάρξει βάση για την επικοινωνία των Δ/δυο (μπορεί να φέρει ακόμα και επίπληξη ή ότι, δεν έχει σημασία, αλλά είναι βάση για επικοινωνία) και ξαφνικά η επικοινωνία καταρρέει ή κόβεται, τότε όλο αυτό γυρνάει στα μούτρα σου και μάλιστα με την ίδια σφοδρότητα όσο μεγάλη ήταν η διάθεση να το κάνεις πραγματικά. Τα συμπεράσματα μπορεί να ποικίλουν ανάλογα την ιδιοσυγκρασία και τις εμπειρίες του υ, γενικά όμως συνοψίζεται σε όποια διαβάθμιση του αισθήματος: δεν υπάρχει πλέον τίποτα.

Θα αντικαθιστούσα τη λέξη "περίεργο" με τη λέξη "παράδοξο". Και (για να μιλήσω για μένα αν κι έχω νιώσει ότι για τα περισσότερα υ είναι έτσι) δεν νομίζω ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορώ να αποδειχθώ ως πλαίσιο άπαξ και αναγνωρίσω Ισχύ, μου φαίνονται με κάποιο τρόπο όλα μαγικά και υπέροχα. Η παραδοξότητα όμως, η αυτοαναιρεση, το να είναι κάτι και ταυτόχρονα να μην είναι, ακυρώνει αυτόματα και καθολικά την επίδραση της Ισχύος.

Επειδή γενικά δυσκολεύομαι να μιλήσω μη βιωματικά, προφανώς μπορεί να ισχύουν και άλλα τα οποία εγώ δεν μπορώ καν να δω και να αντιληφθώ.  

 

βρίσκω τη θέση αυτή to the point και έναν εξαίρετο μπούσουλα ως προς την κατεύθυνση διάλυσης της όποιας τοξικότητας παρουσιαστεί.

Νομίζω θα έπρεπε να ανοίγετε συχνότερα νήματα. Απλά λέω...  

 

Πως μετατοπίστηκε το θέμα από τοξικές σχέσεις σε θέμα Κ/Υ και για ποτέ έχασα το μπουσουλα για να βγάλω μια λογική άκρη δε το πήρα χαμπάρι...
Από τα μειονεκτήματα του φόρουμ (ευτυχώς λίγα) που στο τέλος όλα τα θέματα καταλήγουν στο τέλος σε θέματα bdsm σχέσης λες και δε μπορούμε να ξεφύγουμε παρά να κλωθογυριζουμε γύρω γύρω από αυτά τα ίδια ξανά και ξανά μιλώντας μερικές φορές μια ακαταλαβιστικη γλώσσα.