Διαδικασία επανένωσης

Πριν ενάμιση χρόνο για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να με ελευθερώσει. Δεν σας κρύβω ότι έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν έκρινα ποτέ τους λόγους που το έκανε, ούτε διαμαρτυρήθηκα. Πάντοτε σκεφτόμουν ότι ξέρει καλύτερα, πρέπει να σέβομαι κάθε απόφαση. Δεν θα κρύψω ότι ο καιρός που πέρασε ηταν μαρτυρικός για εμένα, έκανα μερικά πράγματα για να τον ξεχάσω, αλλά μάταια αυτό δεν γίνεται. Πριν δέκα μέρες, έλαβα μία τηλεφωνική κλήση από Εκείνον
-Γεια σου, ελπιζω να είσαι καλά. Είσαι δεσμευμενος.
-Οχι Κυριε
αυτό που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια μαζί του είναι ότι δεν θέλει να λέω τίποτα άλλο στις απαντήσεις μου.
-Εντάξει, δουλεύεις το σαββατοκύριακο;
Ήταν Παρασκευή μεσημέρι.
-Όχι Κύριε
-Θέλω να έρθεις να περάσουμε μαζί το σαββατοκύριακο.
-Ως τι Κύριε;
-Θέλω να ξαναγίνεις ο σκλάβος μου.
-Μάλιστα Κύριε σε μισή ώρα σχολάω.
-Ωραία, σε μία ώρα να είσαι εδώ.

Τρελλάθηκα, ήθελα να χοροπηδήσω στον αέρα, να πανηγυρίσω. Σχόλασα κι έφυγα κατευθείαν για το σπίτι του.
Έφθασα δέκα λεπτά νωρίτερα, εκείνος ήταν στο μπαλκόνι του. Έπινε τον καφέ του. Με είδε να παρκάρω κάτω από το σπίτι του. Μου έκανε νόημα να περάσω. Το σπιτι του είναι μια απομονωμένη μεζονετα σε προαστιο.

Μπήκα στο σπίτι, δεν ήξερα όμως τι να κάνω.
-Την διαδικασία την ξέρεις.
Εκείνος επέστρεψε στο μπαλκόνι του. Εγώ απλά γδύθηκα και πέρασα μέσα.
Το σπίτι είναι ίδιο όπως το άφησα. Πάνω στον καναπέ είδα ότι έχει ένα μαστίγιο, μία βίτσα και μια δερμάτινη λουρίδα, πιο χοντρή από ζώνη. Καταλαβαίνω ότι θα με σπάσει στο ξύλο. Το θέλω πολύ. Γονάτισα και τον περίμενα.

Τέλειωσε τον καφέ του, μίλησε στο τηλέφωνο πριν έρθει.

-Μικρέ μου, σε ευχαριστώ που ήρθες. Όλο αυτό το διάστημα δεν σταμάτησα να σε σκέφτομαι. Μου έλειψες πολύ. Μάθαινα τα νέα σου. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που δεν με αμφισβήτησες ποτέ. Σε θέλω πάλι δικό μου.

Έβαλα τα κλάματα, ενώ κοίταζα το πάτωμα.

-Εντάξει, πρέπει να ηρεμήσεις. Να κρατήσεις δυνάμεις για μετά. Αποφάσισα να σε κάνω πάλι δικό μου, αλλά θέλω να γίνει με τον δικό μου τρόπο, τον σκληρό. Συμφωνείς;

-Μάλιστα Κύριε.

Με άγγιξε στο πρόσωπο. Τον ένιωσα. Έλιωνα γι αυτόν. Λιώνω γι αυτόν

Με πήγε στον πάγκο πόνου. Με έδεσε σε αυτόν μπρούμυτα. εκατό χτυπήματα με το μαστίγιο στη πλάτη και εκατό με τη λουρίδα στο κώλο. Έκλαιγα, ούρλιαζα όλη την ώρα. Δεν μου έδειξε κανένα μα κανένα έλεος. Η πλάτη μου μάτωσε, ο κώλος μου μαύρισε. Με έλυσε, με βοήθησε να σηκωθώ πριν με βάλει πάλι στα γόνατα.

-Άνοιξε το στόμα σου.

Το άνοιξα. Σε σχέση με άλλες φορές δεν μου γάμησε το στόμα αμέσως. Πήγε στο άλλο δωμάτιο, έφερε αλυσίδες με τσιμπήδες για τις ρώγες μου, μου τις πέρασε.

-Βαγγέλη
φώναξε κι ένας άλλος άνδρας ήρθε στο σαλόνι. Αυτός ήταν τόση ώρα στο μέσα δωμάτιο. Παρακολουθούσε τα πάντα.

-Μικρέ μου να σου συστήσω τον πολύ καλό μου φίλο Βαγγέλη.

Τα έχασα δεν τον είχα ξαναδεί

-Γεια σας Κύριε Βαγγελη.

-Μπράβο μικρέ μου, δεν έχεις χάσει τους τρόπους σου. Σίγουρα θα αναρωτιέσαι, αλλά αυτό δεν σε αφορά.
Βαγγέλη του πέρασα τις αλυσίδες όπως ζήτησες, μπορείς να του γαμήσεις το στόμα όσες φορές θέλεις. Αλλά δεν μπορείς να του κάνεις τίποτα άλλο εκτός από το να χρησιμοποιήσεις το μαστίγιο στη πλάτη και στο κώλο του.

Έβαλε το μπουφάν του κι έφυγε από το σπίτι..

Ο Βαγγέλης ήταν υπερβολικά σκληρός μαζί μου, έχυσε τρεις φορές στο στόμα μου. Με έδειρε ανελέητα. Όταν επέστρεψε ο Αφέντης μου ήμουν σε κακό χάλι, αλλά Εκείνος του είπε ευχαριστώ για τη πολύ καλή δουλειά που έκανε.
Είμαι πλέον ξανά μαζί του. Γράφω πλέον μόνο με την Αδεια Του.

 

Τοο γαλααζιο του ‘ρανουυυ,
Δειιιχνει την ειρηηηηνη.
Το κοκκινο του λουλουδιουυυ,
Τηην αγαααπη τραγουδααα.
Το πιο ομορφο χρωωμα το λευκο της ψυχηης,
Αν το ‘χεις παντα να ξερεις θα ευτυχειις.
Το πιο ομορφο χρωωμα το λευκο της ψυχηης,
Αν το ‘χεις παντα να ξερεις θα ευτυχειις.

 

Με έβαλε για ύπνο. Μου έδωσε παυσίπονα, φαγητό και νερό. Το πρωί με σήκωσε, μου έκανε μπάνιο. Είχε φτιάξει πρωινό. Φυσικά παρέμενα γυμνός όλη την ώρα.
-Τα πήγες πολύ καλά εχθές. Σκέφτηκα πολύ αυτόν τον καιρό. Τα ζύγισα όλα και είδα ότι θέλω να είμαστε μαζί. Εσύ τι έκανες;
-Λίγα πράγματα. Με γυναίκες κυρίως. Δεν ήταν το ίδιο.
-εντάξει. Έχουμε καιρό να τα πούμε αυτό. Φάει τώρα γιατί θέλω να σε γαμήσω.
-Μάλιστα Κύριε. Μπορώ να μιλήσω;
-Ναι
-Θα είμαι κανονικά σκλαβός σας πάλι;
-Ναι
-Και πώς μπορώ να επενδύσω σε αυτό, εννοώ πώς ξέρω δεν θα ξαναφύγετε;
-Εχεις δικαιο σε αυτό, δεν το ξέρεις.
-Μάλιστα Κύριε
-Μικρέ όσο τρως μπορείς να μιλάς ελεύθερα.
-Σας ευχαριστώ. Φοβάμαι.
-Θα σε ξανακερδίσω, δεν έχω σκοπό να φύγω. Για εμένα έφυγα.
-Γιατί Κύριε;
-Πίστευα ότι δεν μας οδηγούσε πουθενά όλο αυτό.
-Τώρα, έχουμε προορισμό;
-Όχι, τώρα έχουμε δρόμο και θέλω να τον περπατήσουμε μαζί.
-Κύριε;
-Ναι;
-Θα με γαμήσετε σας παρακαλώ;

 

Το λες και αλληγορία της διαχείρισης της πανδημίας

 

Σκλάβο τον έχεις

 

Ποτέ μου δε κατάλαβα πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να λειτουργούν μόνο με το θέλω τους.
Είναι δυνατόν να έχεις εναν Κ να βρίσκεστε ξανά κ απλα να θέλει να σε σπάσει στο ξύλο κ χωρίς καμία ενημέρωση /συναίνεση να κουβαλάει έναν Βαγγέλη;
Αισθάνομαι τυχερή που όταν ξαναβρέθηκα με τον Κ μου μετά από 9 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν έτσι!

 

Ένας Κ δηλαδή δεν μπορεί να φροντίσει τρυφερά έναν σκλάβο του;

 

Μα αυτά είναι γνωστά πράγματα… εάν δεν σπας στο ξύλο 24/7 τον/την σκλάβα σου δεν είσαι Κ…

Εν τω μεταξύ σε λίγο θα αρχίσουν τα μηνύματα από το κορίτσι μου: «Κυρία δεν με αγαπάτε καθόλου, δεν με στείλατε στο νοσοκομείο σήμερα κλπ κλπ»

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά μην νομίζουμε πως υπάρχει μόνο αυτός ο δρόμος/τροπος.

 

Μπορεί. Είναι το απαραίτητο after care

 

O κάθε Κ , όπως και κάθε σχέση κυρίαρχη ή μη , είναι διαφορετικές . Δεν υπάρχει ένα βιβλίο συνταγών για να δέσει το γλυκό. Υπάρχουν
Γι'αυτό στο bdsm υπάρχει η δοκιμασία. Τώρα εάν ο Κ είναι "σωστός" σε ότι κάνει ή όχι θα φανεί .

 

Συμφωνώ απολύτως. Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος, αλλά ο δικός μας δρόμος.

Δεν αναφέρομαι φυσικά σε εσάς, αλλά γενικά: ας μην νομίζουμε πως έχουμε την μόνη ορθή θέση.