μοιράσου ...

δεν ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχο νήμα... Αν υπάρχει ας διαγραφεί το παρόν...αν δεν υπάρχει, όποιος γουστάρει ας μοιραστεί μαζί μας ό,τι θέλει...σκέψεις , εμπειρίες, φοβίες... ό,τι μα ό,τι γουστάρει...

Απώλειες έχουμε όλοι στην ζωή μας...απώλειες που μας στιγμάτισαν ή που ήταν αδιάφορες... απώλειες κατ επιλογή του άλλου ή κατ επιλογή της φύσης...
Η απώλεια σε συνδυασμό με διάφορες ελλείψεις ή προβλήματα και σίγουρα με τον χαρακτήρα του καθένα μπορεί και να γίνει αβάσταχτη...
Κάποτε ήμασταν μια παρέα τεσσάρων τύπων και ενός πέμπτου που δεν ήταν "μόνιμος" αλλά συχνός quest...Μαζευόμασταν στο σπίτι τους ενός , τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και παίζαμε pro, βλέπαμε ταινίες, μιλούσαμε για τέχνη, λέγαμε και κάναμε μαλακίες... Ακόμη κι όταν παντρεύτηκε (ήταν ο τελευταίος της μόνιμης παρέας που έκανε το βήμα) βρίσκαμε και χρόνο και χώρο για να συνεχίσουμε τις εβδομαδιαίες δραστηριότητες μας ... μέχρι που μια μέρα...όπως ήταν αγκαλιά με την γυναίκα του κι έβλεπαν τηλεόραση, σηκώθηκε να πιεί νερό ... και... την έκανε μ ελαφρά προς άλλες διαστάσεις... δεν θυμάμαι να έχω κλάψει στην ζωή μου περισσότερο...
Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες
Έτερος φίλος απ την παρέα μου τηλεφωνεί όσο ήμουν στην δουλειά και ήθελε να μιλήσουμε...
βρεθήκαμε.
Παντρεμένος αλλά με πολύχρονη παράλληλη σχέση και μ έναν παράξενο τρόπο ερωτευμένος και με τις δυο γυναίκες της ζωής του. Και τον καταλαβαίνω απόλυτα...
Με την παράλληλη σχέση του, έχουν χωρίσει εδώ και μερικούς μήνες...ίσως και χρόνο. Διατηρούν επαφές και Ξέρω ότι έχει προσπαθήσει να τα ξαναβρούν. Αλλά ίσως και από δικές του λάθος τακτικές πέφτει σε τοίχο... και βεβαιωμένα δεν φταίει ότι είναι παντρεμένος...
Όταν βρεθήκαμε δεν ήταν σε καλή κατάσταση...

-"ρε Σπυράκο... τι έχεις;;.. πάλι για την Χρύσα είσαι έτσι;;"
-"την έχω χάσει ρε μαλάκα"
-"ναι ρε φίλε την έχασες...κάνε ό,τι πρέπει να την ξανακερδίσεις κι αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον θα είσαι εντάξει με τον εαυτό σου"
με κοιτάζει και βουρκώνει...
-"ρε συ...δεν έχω χρόνο... αδειάζει η κλεψύδρα"
-" άντε γαμήσου ρε μαλάκα...57 είμαστε...έχουμε χρόνο ακόμη μπροστά μας"
το βούρκωμα έγινε κλαυσίγελος...ξαφνικά σταματάει...σκουπίζει τα μάτια του...πίνει μια γουλιά απ το ποτό του, σκουπίζει τα δάκρυα του...
-" να προσέχεις τα παιδιά μου, την γυναίκα μου και την Χρύσα μου ρε "
-" ρε συ...ηλίθιος είσαι;;... τι συμβαίνει;"
-"Θυμάσαι που ήμουν μια βδομάδα στο κρεβάτι με την μέση μου;;"-
-" θυμάσαι οτι σε πήγα εγώ για εξετάσεις;;"
-"δεν ήταν η μέση... καρκίνος του πνεύμονα...τρίτο στάδιο"
βάζει τα γέλια κι εγώ τον κοιτάω σαν χάνος... τα μόνα τσιγάρα που έχει κάνει στην ζωή του πρέπει να ήταν κάτι μπάφοι στα 17 μας...
-"τι με κοιτάς έτσι ρε συ...αδειάζει η κλεψύδρα"
-"θα το παλέψουμε ρε μαλάκα"
ξαναγελάει
-" σ αγαπώ ρε μαλάκα... να μου τους προσέχεις όλους ..ναι;; και στην Χρύσα μην πεις κουβέντα...δεν θέλω να γυρίσει υπ' αυτές τις συνθήκες"
Μιλάμε κάθε μερα στο τηλέφωνο αλλά από τότε δεν έχουμε βρεθεί...
Έχει παραιτηθεί απ την δουλειά του κι έχει πάει στο πατρικό σπίτι της μάνας του κάπου στην Μυτιλήνη...

Εγώ ακόμη υγιής, σωματικά τουλάχιστον...αλλά σε μια κατάσταση δεν ξέρω πώς να το πω... ψυχολογικά ράκος... Μέχρι πριν μια δεκαετία αντιμετώπιζα τα πάντα ... απ τα πιο ευχάριστα μέχρι τα πιο δυσάρεστα απλά τ αντιμετώπιζα... και προχωρούσα
Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία...δεν ξέρω αν φταίνε οι απώλειες, δεν ξέρω αν φταίνε οι απανωτές κρίσεις (οικονομική και υγιειονομική), δεν ξέρω τι φταίει... αισθάνομαι αδύναμος και σίγουρα δεν έχω καθαρή σκέψη. Κι αυτό με θυμώνει...με θυμώνει με τον εαυτό μου. Πέφτω σε συνεχή λάθη. Κυρίως απέναντι σε ανθρώπους που αγαπώ και δεν θέλω να τους χάσω απ την ζωή μου, τουλάχιστον όσο η φύση το επιτρέπει...
Και υπάρχουν τρεις άνθρωποι που θέλω να τους ευχαριστήσω... οι δύο δεν είναι μέλη του φόρουμ, η γυναίκα μου κι ένα νεαρό κορίτσι που παρ όλα τα δικά της θέματα δείχνει την εκτίμηση της με τρόπο σχεδόν σοφό αλλά πάνω απ όλα θέλω να ευχαριστήσω αυτό το θαυμάσιο πλάσμα την @margarita_nikolayevna, που χωρίς όρους και προυποθεσεις και τους σταυρούς που η ίδια κουβαλάει, είναι εδώ, όχι σαν δεκανίκι αλλά σαν άνθρωπος που αγαπά και εκτιμά, στην πιο μετέωρη, συναισθηματικά και ψυχολογικά, φάση της ζωής μου... Σπάνιο πλάσμα ....

 

Κουράγιο… ότι περισσοτερο και να πει κάποιος, λάθος θα είναι.

 

Πολύ γλυκό και ανθρώπινο μοίρασμα.
Αγάντα Κάπτεν.. 

Συμφωνώ.  

 

Μια πνιγηρή καλοκαιρινή νύχτα του Ιουλίου (κι όχι μόνον λόγω ζέστης, για την ακρίβεια πολύ λιγότερο λόγω ζέστης), βγήκα από το καλοκαιρινό σινεμά. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας περίμενα να ακούσω τη φράση που είχα διαβάσει στα social αρκετών φίλων και συναδέλφων, σε ποστς που κινούνταν μεταξύ λύπης, ανατριχίλας, ντροπής και περισυλλογής: «ίσως όσο μεγαλώνεις χαίρεσαι λιγότερο».

Κρατούσα ένα μικρό αγόρι από το χέρι…

«Είδες που όλα τα συναισθήματα τελικά είναι χρήσιμα;» του είπα…

«Τι λες ρε μαμά; Η λύπη είναι χρήσιμη; Σε τι; Τι λες;» αντέδρασε.

«Κι όμως…» ξαναείπα.

«Μαμά, εσύ που είσαι μεγάλη χαίρεσαι λιγότερο όπως είπε;» συνέχισε την - απίστευτα φωτεινή πάντα- σκέψη του.

«Θυμάσαι τι σου είχα πει όταν χάσαμε τη Σ.; Ότι το πόσο πονάς έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος με το πόσο την αγάπησες και αγαπηθήκατε όσο ήταν εδώ…». Και χωρίς να σκεφτώ τη μικρή του ηλικία (ή και ακριβώς λόγω αυτής και της καθαρότητας του μυαλού που του εξασφαλίζει) συνέχισα να εξηγώ ότι η λύπη είναι βαριά και ασήκωτη, σαφώς. Αλλά την ίδια στιγμή, είναι απόδειξη ότι υπάρχουν πράγματα και άνθρωποι που έχουν σημασία για μας, που μας νοιάζουν, που τα θέλουμε, που τα προσπαθούμε, που δεν θέλουμε να τα χάσουμε. Και ότι αυτό το «ίσως όσο μεγαλώνεις να χαίρεσαι λιγότερο» δείχνει ότι αυτά τα σημαντικά πράγματα και άνθρωποι της ζωής μας, πληθαίνουν. Και αυτό είναι τύχη και ευλογία. Και πως, όπως έδειχνε η ταινία, η λύπη είναι που φέρνει τους ανθρώπους κοντά μας και ακόμα περισσότερο κάνει εμάς να τους δεχόμαστε κοντά μας, να τους υποδεχόμαστε και να μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μας ζεσταίνει αυτό την ψυχή.

And I wish God would send me a word

Send me something I'm afraid to lose

Ναι, ήρθαν άνθρωποι στη ζωή μου που φοβήθηκα και φοβάμαι μην χάσω. Το έτρεμα και το τρέμω. Και κάποιους, τους έχασα. Και κοιτώντας γύρω, δεν είδα άδειο τόπο. Είδα ότι ήταν γεμάτος. Γεμάτος ανθρώπους, κι άλλους ανθρώπους που φοβάμαι μην χάσω. Και καθένας από αυτούς που έφυγαν μου άνοιξε κι άλλο το βλέμμα για να μπορώ να δω πόσοι πολλοί είναι τελικά αυτοί που φοβάμαι μην χάσω. Γιατί τους αγαπάω. Με άλλες «προσμείξεις» συναισθημάτων τον καθένα. Και τον καθένα ασύγκριτα και τόσο ξεχωριστά. Αλλά εξίσου. Και κάποιοι από αυτούς είναι εδώ και το διαβάζουν.

Και η λύπη τους είναι λύπη μου. Και ο θυμός τους, θυμός μου. Και ο πόνος τους, πόνος μου.

Αλλά αυτοί, χαρά και γέμισμα και ευθύνη και έγνοια και φως της ζωής μου.

Και αυτό μόνο για λύπη δεν είναι.

Το ευχαριστώ είναι λίγο. Αλλά δεν ξέρω και αν άλλη λέξη θα ήταν πιο ταιριαστή  

 

Ο Ένας, Μέγας γνώστης της ψυχολογίας, με απαράμιλλο ταλέντο να λογοτεχνεί επί αυτής, έπαιξε με το ποια είναι η μοίρα Θεών κι ανθρώπων. Ο Θάνατος κι η λήθη.
Ο Άλλος, πιο ....., τέλος πάντων, απλώς πιο, έγραψε "αυτοί πρώτοι έκαμαν Οίστρο της Ζωής τους, τον φόβο του θανάτου".
Κι ένας Τρίτος, την είδε αλλοιώς κι είπε "γαία πυρί μειχθήτω" σαν την κάνω εγώ για απέναντι.

Οι Άνθρωποι ερχόμαστε για να φύγουμε. C' est la vie κι άμα μπορείς κάμε αλλοιώτικα.

Το ότι αγαπούμε και μας αγαπούν, για τον Θεριστή ουδεμία σημασία έχει. Για τούτο, Αγάπα, Τίμα, Γλέντα και Κλάψε όσο είσαι εδώ, γιατί " Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, δεύτερη ζωή δεν έχει".

Μια χάρη μόνο . Το αντίο να είναι μια κι έξω. Όχι κομμάτι , κομμάτι.

 

Αυτό ξαναπές το αγαπημένη μου... Ξανά και ξανά... Μεγάλη χάρη...

 

Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων
Αυτοί που μοιράζουν , δίνουν δίχως να ζητούν αντάλλαγμα
Αυτοί που μοιράζονται , παίρνουν ότι δίνουν
Αυτοί που παίρνουν ότι τους δίνει κανείς.
Συνήθως οι τελευταίοι είναι κι αγνωμονες. Δεν χορταινουν. Ένας από όλους είναι ο θεριστής .

 

Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να προσεχθεί περισσότερο η γραφή σας, σε κάθε επίπεδο. Γραμματικής, στίξης, συντακτικού. Εάν επιθυμείτε βέβαια να μπορεί να σας κατανοήσει ο αναγνώστης. Εάν δεν είναι αυτός ο στόχος σας, μια χαρά τα πάτε, καθώς, ως γνωστόν, ο μαιντανος και η Coca Cola πάνε με όλα.

 

Δεν βγάζω νόημα σε όσα λέτε .
Αν φυσικά θέλετε να γίνετε κατανοητή γράψτε απλά και συγκεκριμένα.