6η Νοεμβρίου

Ανάμεσα από δυο ψηλά κυπαρίσσια το τελευταίο γαλάζιο της 6ης Νοέμβρη ξεθωριάζει.

Παρακεί το φεγγάρι είναι στη χάση του. Ή στο ξαναγέμισμά του.

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,

το γαλανό

και μια φωνή τρελή

σαν χάδι κι απειλή

κοντά της με καλεί

Το τέλος αυτής της μέρας θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός ακόμη κύκλου. Αλλά δεν είναι πια.

Κάποιες στιγμές νιώθω ότι αυτό που συντελέστηκε είναι πολύ μακρυά… πια. Δεν ξέρω τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό αλλά κάποιες στιγμές σαν να θέλει να με πείσει ότι ίσως να μην έγινε και ποτέ.

… χίλια τα χρόνια της στιγμής, χίλια τα έπη της κραυγής…

Και όμως. Τόσος ο χρόνος, το ένα τρίτο της ζωής μου. Τόσες οι μνήμες. Που ίσως επειδή ήξερε και ξέρουν τα παιχνίδια του μυαλού πήγε και τα έγραψε – γράφτηκαν στο σώμα, στα κύτταρα.

Ο αντικατοπτρισμός μου στο τζάμι ενώ έξω σκοτάδι – εγώ… Ποια είμαι εγώ; με κοιτάζω.

Πώς γίνηκε και με τούτη τη χρονιά έχω να πατάω τόσο σε αυτό τον κόσμο όσο και στον άλλο; Τον μακρινό… Τον άγνωστο… Η μισή ζωή εδώ και η άλλη μισή – αλήθεια πού; Εκεί;

Το έμαθα κι αυτό, το μάθαινα, μου το μάθαινε πάντα. Και ας μην το καταλάβαινα. Σε κάθε στιγμή που ένιωθα τρυφερή ή σκληρή. Έμαθα, με μάθαινε. Εκπαίδευση αδιόρατη και ανεπαίσθητη, ήσυχη και επίμονη σαν το κύμα που τρώει το βράχο μέσα στους αιώνες. Εκπαίδευση σκληρή, θα έλεγες στρατιωτική και πολεμική, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να επιβιώσεις. Κι όχι!- δεν θα επιβιώσεις μόνον, θα ευημερήσεις, θα είσαι καλά.

- Θα έρθω…

- Όχι!

- Νομίζω θέλω να…

- Όχι! Όχι τώρα! Όχι ακόμα!

- Μα Είχες περιγράψει ότι θα είναι ωραία, θα είναι υπέρφωτα, θα είναι άφθαρτα…

- Ναι, θα είναι. Αλλά στο πλήρωμα του χρόνου – όχι τώρα! Είπα όχι!​

...

- Αλλά να μην ανησυχείς

- Μα πώς…

- Να μην ανησυχείς!

- Μα εγώ δεν…

- Μην ανησυχείς.

- Μα δεν μπορώ…

- Είπα να μην ανησυχείς!

- Μα δεν… Δεν μπορώ…

- Δεν θα ανησυχείς!

- …

- Είπα!

- …

- Είπα δεν θα ανησυχείς!

- …

- Δεν θα ανησυχείς!

- Μάλιστα…

- Και τώρα κλείνω.
...

Κάθε κυριακή

Μου λέει να πάω εκεί

Εκεί εκεί

Μου τάζει ωκεανούς

Κομήτες φωτεινούς

Και ότι βάζει ο νους


Ο χρόνος. Ο περισσότερος μακρυά από ανθρώπων μάτι. Μπορούν οι άλλοι να επιβεβαιώσουν το πραγματικό; Το συντελεσμένο; Έχει ανάγκη τη ματιά τους;

Κάποτε μάθαινα χορό.

- Βρες εκείνο το τραγούδι. Το έχεις ξανακούσει; Σε αυτή την εκτέλεση;

Το βρίσκω.



- Δε νομίζω.

Έλα να χορέψουμε τα βήματα. Απλώνω το χέρι μου όπως είχα μάθει. Το πιάνει – αλήθεια ξέρει τα βήματα; Και μετά το κατεβάζει και με πιάνει από το σβέρκο. Οι πρώτες νότες παίζουν. Και με τραβάει, αργά και δυνατά – όπως πάντα, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία. Και πάμε μπροστά. Και πλάι. Και πίσω. Και πλάι. Και μετά πάλι μπροστά.

- σου είχα πει πως αν θέλω να γίνει ένα πάρτυ εδώ και τώρα, θα το έκανα. Εδώ και τώρα. Και θα το ένιωθες σαν το πιο μεγάλο και γιορτινό πάρτυ που πήγες ποτέ.

Και πάμε μπροστά. Και πλάι. Και πίσω. Και πλάι. Και μετά πάλι μπροστά.

Ο αντικατοπτρισμός μου στο τζάμι ενώ έξω σκοτάδι – εγώ… με κοιτάζω. Κουνιέμαι μέσα στο δωμάτιο, χορεύω τα βήματα.

Τι κάνετε όλοι εσείς εκεί πάνω; Κι εγώ εδώ. Τι κάνετε εκεί πάνω όλοι σας χωρίς εμένα; Εγώ εδώ. ​

Ουρανέ όχι δεν θα πω το ναι

Ουρανέ φίλε μακρινέ

Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή

Πώς να δεχτώ μάνα μου είν' η γη

Πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό

Τι κάνετε όλοι εσείς εκεί πάνω; Κι εγώ εδώ. Τι κάνετε εκεί πάνω όλοι σας χωρίς εμένα; Εγώ εδώ. ​

Δυο ψηλά σκοτεινά κυπαρίσσια.

There is a life in me raging…

 

Σε ευχαριστούμε.

 

Ανταποδίδω