Αχ, εμείς τα κορίτσια...

Είναι χαμένη πια εντελώς, οι κόρες των ματιών της διεσταλμένες, τα βλέφαρα μισόκλειστα, βλέπω περισσότερο το ασπράδι των ματιών της παρά την ίριδα, η ανάσα της είναι βαριά και βαθιά, το σώμα της ράθυμο και αργό... ξέρω πολύ καλά αυτή την αίσθηση, έχω βρεθεί και κι εγώ στην θέση της εκατοντάδες φορές, μπορώ να ακούσω, να μυρίσω και να γευτώ τις ενδορφίνες της να έχουν στήσει τρελό χορό στο κεφαλάκι και το κορμί της, στο άπατο πηγάδι του trans που την έχω σπρώξει... εγώ, ναι, εγώ το έχω κάνει αυτό και νοιώθω μια μικρή Θεά.

Την σηκώνω προσεκτικά... Είναι κρίμα σκέφτομαι να χτυπήσει στην γωνία του νιπτήρα ή του πλυντηρίου και να τελειώσει άσχημα μέσα στα αίματα η μαγική αυτή στιγμή, η απόλυτα επικεντρωμένη στο εδώ και τώρα. Οπότε πρόσεξε bas λέω μέσα μου, μην κάνεις καμιά μαλακία... Και ωπ, είναι όρθια, τα ρούχα της μουσκεμένα από τα κάτουρα μου εγκαταλείπουν γρήγορα το σώμα της, κι είναι η πρώτη - αλλά υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην είναι η τελευταία - φορά που την βλέπω γυμνούλα μπροστά μου. Το δέρμα της είναι άσπρο και ροδαλό, το στήθος της στολίζεται από τις πιο όμορφες φακίδες που έχω δει ποτέ, οι ρώγες της είναι μεγάλες, αυθάδικες και προκλητικές, η κοιλίτσα της έχει την στρογγυλάδα που πρέπει να έχουν οι γυναίκες, ο ομφαλός της αναδεικνύεται από ένα κόκκινο διαμαντάκι και μια τουφίτσα από καστανές τριχούλες στολίζει το μουνάκι της...

Απλά πανέμορφη... και αφημένη στα χέρια μου...

Η ξενέρωτη σκέψη της στιγμής διακόπτει την μαγική στιγμή, όχι πως δεν θα γινόταν: "Να βάλεις στο πλυντήριο, στο σύντομο πρόγραμμα, για ευαίσθητα". Ευτυχώς δεν την ακολουθώ, τα σπρώχνω όπως όπως στην άκρη, και την βάζω στην ντουζιέρα.... Ανοίγω το καυτό νερό, ρυθμίζω την θερμοκρασία και αρχίζω να την πλένω. Δεν κινείται, δεν μιλάει, δεν γελάει... Απλά ακολουθεί τις οδηγίες μου: "Άνοιξε λίγο τα ποδαράκια, σκύψε το κεφάλι για τα μαλλάκια, μπράβο μωρό μου...". Αφρόλουτρο, ξέπλυμα, κι έτοιμη: τυλίγω μια τεράστια λευκή πετσέτα γύρω της. Σκύβω και την φιλάω: η μυρωδιά στο στόμα της από το κατούρημα της δεν με νοιάζει, το αντίθετο, με φτιάχνει γιατί ξέρω πως είναι η δικιά μου μυρωδιά...

"Και τώρα τι Bas;" αναρωτιέμαι. "Τι έχει το menu για το μετά;" Ξέρω πως έχει βγει έξω, άρα κανένας δικός της δεν θα ανησυχεί. Οπότε, σκέφτομαι, το καλύτερο είναι να ξαπλώσει εδώ και βλέπουμε. Την σπρώχνω προς την κρεβατοκάμαρα και τα ποδαράκια της νησιά από νερά στο κρύο πλακάκι... Κάθε νησί αποτυπώνει την τελειότητα από τους... Αχ βαχ...

Το διπλό κρεβάτι την υποδέχεται με προσμονή και το στρώμα αναστενάζει όταν αφήνεται πάνω της. "Και τώρα τι;".

Ευτυχώς - αχ πόσο αγαπάει ο Έρωτας τις ερωτευμένες ψυχές - τελικά την λύση την δίνει εκείνη, η Πόπη, το Ποπάκι, το πρώτο μου κορίτσι, εκείνο που όπως όπως κατάλαβα αργότερα, χωρίς ποτέ να μου το πει, δεν ήμουν για εκείνη ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία, αλλά θέλω να ελπίζω, ένας σημαντικός σταθμός....

Δεν ψάχνει λοιπόν τα σκεπάσματα για να κρυφτεί, ούτε κρύβεται, ούτε κοιτάζει αλλού. Απλά πέφτει στα τέσσερα στο κρεβάτι, τραβάει τα μαξιλάρια και τα βάζει κάτω από την κοιλίτσα της. Δεν χρειάζεται να πει κάτι: τώρα ξέρω τι να κάνω....

Αυτά για σήμερα, η καθόλα πραγματική ιστορία συνεχίζεται...

 

Καλώς ξανά ήρθες !!

 

απορω πως ήρθε η αλλη χτυπημένη και σε χρονο dt είχε όρεξη και κάβλες.
τεσπα

 

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και ειδικά μιας κακοποιημένης γυναίκας.

 

συνεχίζεται...Περιμένουμε την συνέχεια φυσικά!!

 

Το στόρι αποτελεί φαντασίωση όπου μέρος του καυλιδερού είναι να παρουσιάζεται ως ρεαλιστικό.

 

Μου έχετε βάλει κάμερα;

 

Δεν χρειάζεται, τόσα χρόνια στην πιάτσα, τα έχουμε ξαναδεί τούτα. Δεν αποτελείς εξαίρεση.

 

Κουρασατε. Πλοκ!

 

Αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση σας.

 

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Γνωστές οι περσόνες σας.

 

Σε ευχαριστώ!!