Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Η μεγάλη μου ένσταση ήταν η επίκληση του επαγγέλματος... Ότι δηλαδή φταίει που δεν στάθηκε στο ύψος του job description του αστυνομικού; Αυτό είναι το θέμα;
Το τι ευθύνη έχει ως μάνα είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία θα είχε ένα ενδιαφέρον. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, θα είχε για μένα να δούμε τι στρέβλωσε τόσο πολύ εκείνο το πανίσχυρο ένστικτο που έχουν οι μάνες να προστατεύουν τα παιδιά τους.
Το οποίο για μένα δεν είναι ούτε καθήκον αλλά ούτε και μεγαλείο ψυχής: είναι μέρος του όλου "function". Και ως τέτοιο, μου κάνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις σοκαριστική εντύπωση πως στρεβλώνεται...

Όχι, δεν νομίζω. Μπορεί εμείς οι υπόλοιποι ναι να καθόμαστε αλλά πχ οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές των σχολείων έχουν υποχρέωση να μην κάτσουν στη άκρη. Και φυσικά υπάρχουν και οι αυτεπάγγελτες παρεμβάσεις.

Συμφωνώ και προσυπογράφω!!!

 

Συνελήφθη αστυνομικός υποδιευθυντής με ομοίωμα ανδρικού μορίου για άσεμνη πρόταση σε συνάδελφό του.

Πρόκειται για 46χρονο, με βαθμό αστυνομικού υποδιευθυντή, που εκτελούσε χρέη διοικητή σε αστυνομικό τμήμα του νομού Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τη δικογραφία, ο κατηγορούμενος αξιωματικός της ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια σύσκεψης στο γραφείο του, παρουσία της 45χρονης καταγγέλλουσας και τριών αστυνομικών, κρατούσε επιδεικτικά στο χέρι του ένα αναδιπλούμενο μαχαίρι, τύπου «πεταλούδα», ενώ τοποθέτησε πάνω στο γραφείο του ένα ομοίωμα ανδρικού μορίου το οποίο περιεργάστηκε επιδεικτικά χτυπώντας το με το χέρι.

 

Καθηγήτρια καταγγέλλει τον αστυνομικό σύζυγό της για κακοποίηση.
Στη μήνυσή της αναφέρει ότι ο σύζυγός της χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό του όπλο για να την εκφοβίσει .

«Θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα» της έλεγε.

 

Η δέκατη πέμπτη γυναικοκτονία για το 2024

Αμπελόκηποι: Ο δράστης παρίστανε τη σύζυγό του σε μηνύματα, ενώ την είχε ήδη σκοτώσει.

 

Νομίζω οι γυναίκες αυτές στην πλειοψηφία τους προέρχονται από κακοποιητικες οικογένειες ή από βαθιά συντηρητικες οικογένειες οι οποίες έχουν εγκαταστήσει εντός τους ένα καθεστώς φόβου και αποδοχής της κακοποίησης. Φαίνεται αυτό το καθεστώς να είναι τόσο ριζωμένο που να παραλύει οποιοδήποτε άλλο ένστικτο ή επιθυμία. Όταν ζεις μόνιμα σε ένα survival mode αλλάζει το νευρικό σύστημα και παραλυεται η ικανότητα να αντιδράσεις. Ζεις με μια παραίτηση εντός σου.

 

Στην Ελλάδα σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού που παρουσίασε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης στα πλαίσια της Δ.Ε.Θ. κακοποιούνται σοβαρά κάθε χρόνο 4.000 παιδιά.

Περισσότερα από 100 πεθαίνουν ενώ άλλα τόσα μένουν σοβαρά ανάπηρα. Το δε σύνολο των περιστατικών κακοποίησης παιδιών υπολογίζεται στις 20.000.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία

νομίζω ότι "πάει κουβά" ως επιχείρημα.

Φρονώ ότι αλλού πρέπει να δούμε τις αιτίες...

Με εκτίμηση

Iagos

 

Καλησπέρα.
Τα 4000 παιδιά που κακοποιούνται, είναι απο το οικογενειακό περιβάλλον;;;
Ο αριθμός των νεκρών παιδιών κάθε έτος είναι τραγικά τεράστιος.

 

Ελλάδα: Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, περίπου 20.000 παιδιά κακοποιούνται ετησίως, με 4.000 από αυτά να κακοποιούνται σοβαρά.

Πηγη: oloygeia.gr

 

Έχεις δίκιο...

 

Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεφύγω από το "εξ ιδίων" και εξακολουθεί να μην το χωράει το μυαλό μου και πραγματικά θα ήθελα να μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τα πράγματα τόσο στρεβλά... Τόσο...

 

Σίγουρα δεν υπάρχει μια απάντηση.

Η κακοποίηση των παιδιών ως μέσο πειθαρχίας, συμμόρφωσης, ανατροφής διατρέχει τους αιώνες.

Τα τελευταία μόλις χρόνια υπάρχει ευαισθητοποίηση στο θέμα αυτό αλλά και πάλι τα εμπόδια είναι ισχυρά και απαιτείται μεγαλύτερη προσπάθεια αφύπνισης.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι λίγοι οι κάφροι που βλέπουν το 2024 τις σφαλιάρες να πηγαίνουν σύννεφο στις σκηνές του εμετού "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" και εξακολουθούν να το βλέπουν αστείο και να γελούν.

Άρα είναι αναγκαία η κουλτούρα της αφύπνισης να αγκαλιάσει μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.

Ακούμε συχνά «μα δεν πήρε χαμπάρι η γειτονιά», «Δεν πήρε χαμπάρι ο δάσκαλος στο σχολείο», αλλά και «τι κάνανε οι υπηρεσίες του δήμου» και μπλα μπλα...

Πρόκειται για αναχρονιστικές αντιλήψεις τις οποίες Ε/είδαμε και στο παρόν φόρουμ:

Ως προς τη γειτονιά, δεν πρέπει να υποτιμάμε τα κυρίαρχα στερεότυπα - πρότυπα που παίζουν ρόλο, όπως περί ιδιοκτησίας του παιδιού από τους γονείς, αλλά και της γυναίκας από τον άνδρα, το «κοίτα τη δουλειά σου» κ.λπ.

Σε ό,τι αφορά τις αρμόδιες υπηρεσίες, σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδειχθεί ότι αυτές είχαν ενημερωθεί, όπως ο δήμος ή το «Χαμόγελο του παιδιού».

Στον πρωτο Δήμο της χώρας, στον Δήμο Αθήνας, στην υπηρεσία προστασίας του παιδιού υπάρχουν μόνο 2 μόνιμοι υπάλληλοι και 4 συμβασιούχοι.

Ποια δυνατότητα έχει μια τόσο υποστελεχωμένη υπηρεσία να ελέγξει και να φροντίσει τις οικογένειες και τα παιδιά για τα οποία υπάρχουν καταγγελίες,;

Ποια πλαίσια δομών υπάρχουν για να παραπέμψει ο αρμόδιος κοινωνικός επιστήμονας;

Για αυτά τα παιδιά χρειάζονται δημόσιες δομές με σύγχρονες εγκαταστάσεις, μικρού μεγέθους, ενταγμένες στη γειτονιά, πλήρως στελεχωμένες με εξειδικευμένα σύγχρονα προγράμματα με βάση τις ιδιαιτερότητες, τα προβλήματα, τις ανάγκες των παιδιών.

Αυτά ως πρώτες σκέψεις που δεν αποτελούν ούτε άποψη (μακριά από Εμένα οι απόψεις) ούτε γνώμη.

Απλά σκέψεις...

Με εκτίμηση

Iagos

Odilia Liuzzi by Iagos posted 8 December 2024 at 18:42

 

Εδώ είχαμε ολόκληρη δομή του παπατραγου Αντώνη στην οποία δεν υπήρχε ελεγκτική επιτροπή από το κράτος, κοινωνικοί σύμβουλοι τίποτα και κακοποιούσε τα παιδιά χωρίς εμπόδιο επί πόσα χρόνια. Να τραβάς τα μαλλιά σου και να μην σου μείνει τρίχα είναι...