Συγχώρεση

Παλεύω εδώ και πολύ πολύ καιρό να συγχωρήσω έναν άνθρωπο και δεν τα καταφέρνω. Το παλεύω γιατί θεωρώ ότι με την συγχώρεση θα έρθει και η ψυχική ηρεμία και θα απαλλαγώ απο το αίσθημα θυμού που βιώνω, για αυτό και μόνο τον λόγο το παλεύω μέσα μου, αλλά χωρίς επιτυχία.

Έχετε βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση; Πώς το διαχειριστήκατε εντός σας; Μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από τον θυμό χωρίς την συγχώρεση;

(Βάζω το θέμα στο "σεξ και σχέσεις" για το κομμάτι της σχέσης που δεν είναι απαραίτητο να είναι ερωτικό μπορεί να είναι και φιλικό και οτιδήποτε)

 

Έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση. Πρώτα καταλάβαινα τον άλλο άνθρωπο, μετά εντόπιζα ποιαν ακριβώς χορδή έκρουε σε μένα και δεν μπορούσα να το ξεπεράσω και όποτε θυμόμουν ξανάνοιγε το τραύμα. Είναι παράξενο αλλά μας λέει / μας κάνει κάτι ένας άνθρωπος και μπορεί στην ψυχή μας αυτό να μετατρέπεται σε κάτι λίγο διαφορετικό αλλά με ουσιαστικές διαφορές, ας είναι μικρές. Αυτό που εμείς φιλτράρουμε, ενεργοποιεί κάτι παλιότερο, που αφορούσε άλλους ανθρώπους και εμάς, άλλες καταστάσεις, το αυθεντικό τραυματικό γεγονός για το οποίο υποφέρουμε στην πραγματικότητα, όχι αυτό που πραγματικά συνέβη και που αν δεν κωδικοποιείτο σε κάτι τραυματικό του παρελθόντος μας θα μπορούσαμε να το είχαμε διαχειριστεί άνετα. Τότε μου περνάει ο θυμός και μετά έρχεται η παρηγοριά, η ηρεμία, η αλλαγή μου - ήμουν κι εγώ εκεί όταν συνέβαινε ό,τι συνέβαινε, μετά η λήθη και τα νέα πράγματα που θα καλύψουν το κενό. Αν δεν περάσει ο θυμός δεν γίνονται πολλά πράγματα, στην περίπτωσή μου πρώτα γίνεται αυτό και μετά όλα τα άλλα. Συγχώρεσης θέμα γενικά δεν βάζω, οι ανθρώπινες ιστορίες μόνο στο σινεμά έχουν επίλογο, κατά τη γνώμη μου, στη ζωή είναι πολύ συχνά χωρίς αισθητό τέλος. Θέμα ισορροπίας και γαλήνης βάζω, και κυρίως να συνεχίζω να πορεύομαι, αυτό το keep walking που λέει και η διαφήμιση  

Με βοηθά ότι κρατώ ημερολόγιο και έτσι έχω ασφαλή μνήμη ως προς το τι πραγματικά συνέβη, τι είχα καταλάβει ότι συνέβη και πώς καταστάλαξε τελικά, που κατέληξε το όποιο περιστατικό ή αλυσίδα περιστατικών.

 

Κατά την άποψη μου, η συγχώρεση, δύναται να προκύψει, με δύο εκφάνσεις. Με λογικό συλλογισμό ή με συναισθηματική αποφόρτιση.

Ή μέσω του λογικού συλλογισμού.
Ή όταν πλέον δεν σου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, το γεγονός ή συγκεκριμένη πράξη ή το άτομο που την έκανε.

Για να μπορέι να συμβεί ένα από τα δύο ή και τα δύο, θα πρέπει να γίνουν κατανοητά ή αντιληπτά τα κίνητρα της πράξης.

Γνωρίζοντας ή λαμβάνοντας υπόψη το σκοπό ή τα κίνητρα μιας πράξης, είμαστε σε βελτιωμένη θέση για να την κατανοήσουμε και να λάβουμε μια απόφαση.

Γνωρίζοντας τα κίνητρα, με λογικό συλλογισμό, ίσως μπορεί κάποιος να δώσει συγχώρεση, ευκολότερα.
Γνωρίζοντας τα κίνητρα, ίσως να μειωθούν τα αρνητικά συναισθήματα που προκύπτουν από μια βλαπτική πράξη.

Καθείς, θέτει τα όρια του. Δεν υπονοώ ότι μέσω της συγχώρεσης θα δεχτέι κάποιος, αυτόν που τον έβλαψε, ξανά στη ζωή του. Σημαίνει ότι απλά τον συγχώρεσε. Αν τον θέλει στη ζωή του, αυτό είναι άλλη απόφαση.

Αν μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από τον θυμό;
Δεν είμαι σίγουρος.
Θα απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. Για μένα πρέπει να διερευνηθούν τα κίνητρα της πράξης. Εάν για παράδειγμα, η πράξη είχε ως σκοπό να με βλάψει σκόπιμα, θα το σκεφτώ διαφορετικά από άλλη ηπίοτερη περίπτωση.

 

Το θέμα είναι τι μου έκανε αυτός ο άνθρωπος έτσι ώστε να θυμώσω τόσο μαζί του που να μην μπορώ να τον συγχωρέσω .
Και η δεύτερη παράμετρος είναι αυτό που έγινε ...έγινε εκουσια η ακούσια;
Έγινε με σκοπό να με βλάψει;
Σε οποιαδήποτε επίπεδο σχέσης...
Αν έγινε...ακούσια...ο θυμός γρήγορα θα ξεφουσκώσει.....
Αν όμως όχι...τότε θα παραμείνει...όχι γτ δεν μπορώ να το διαχειριστω...αλλά για να θυμάμαι..

 

Έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμώσω με κάποιο άτομο τόσο πολύ και να του το κρατήσω, ωστόσο το συγκεκριμένο με έβλαπτε κατ' επανάληψη και για πολύ καιρό.
Δεν νιώθω την ανάγκη να το συγχωρέσω, γιατί ακόμα νιώθω μαχαίρια να καρφώνονται στην πλάτη μου αν το επιτρέψω.
Έχω απομακρυνθεί στο μέγιστο δυνατό, δεν το σκέφτομαι κι έτσι δεν θυμώνω.
Απλά το πρόβλημα είναι πως είναι άτομο από το ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον και κάποιες φορές αναγκάζομαι να το φάω στη μάπα και τότε μπαίνω πάλι στη διαδικασία να σκεφτώ και φουντώνει πάλι ο θυμός μου.

Ίσως το συγχωρέσω μετά θάνατον, δικού μου ή δικού του  

 

Κάτι που λίγο άργησα να διευκρινίσω στον εαυτό μου ήταν ότι συγχώρεση δεν σημαίνει απαραίτητα και επαναφορά στην πρότερη κατάσταση. Δεν σημαίνει καν ότι πρέπει να συνεχίσω να έχω στη ζωή μου μια θέση για τον άνθρωπο που συγχωρώ.
Για μένα συγχώρεση ήταν όσες φορές κατάφερα να δω μέσα από τα μάτια του άλλου τον κόσμο και τα όσα έκανε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα αποδέχτηκα ή τα ενέκρινα. Απλά κατάφερα έστω να δω.
Όταν βρέθηκα σε αυτή τη θέση, προσπάθησα μετά από καιρό να καταλάβω. Να καταλάβω γιατί ήμουν εκεί. Και ήθελα να καταλάβω γιατί με ενοχλούσε που ήμουν σε αυτή τη θέση, δεν μου άρεσε το πώς ένιωθα, με πείραζε, με χαλαγε, με δηλητηρίαζε, με πλήγωνε, ένιωθα να χάνω το κέντρο μου, να μην ξέρω ποια είμαι.
Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελα να αφήσω το θυμό μου γιατί αυτός μου έδινε την (ψευδ)αίσθηση ότι μπορώ να κρατήσω κάτι ζωντανό. Ενώ αν αυτός πάψει να υπάρχει, δεν θα μπορέσει να κρατηθεί αυτό, θα πρέπει να "πεθάνει", να φύγει, να με αφήσει.
Και παρά το ότι έχω μια πολύ ιδιαίτερη και προσωπική προσέγγιση για το τι σημαίνει αμαρτία, βρίσκω αυτά τα λόγια από το "Πάτερ ημών" πολύ εύστοχα:
ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών... έτσι... άφες ημίν τα οφειλήματα ημών.
Και βέβαια το υποκείμενο στη δεύτερη φράση δεν είναι ένα ανώτερο όν.
Αν δεν αφήσω εγώ αυτά που χρωστάω, δεν θα αφεθω από αυτά, θα με στοιχειώνουν.
Έτσι, αφού δεν μπορούσα να έχω την πρότερη κατάσταση, τουλάχιστον ας την είχα να με στοιχειώνει...
Όμως, στην πραγματικότητα όχι απλά δεν κρατούσα ζωντανό αυτό που πάσχιζα να κρατήσω. Αλλά αντίθετα γύριζα πίσω και το δηλητηρίαζα μέρα τη μέρα, φορά τη φορά.
Και ανακάλυψα επίσης κάτι που είναι κεντρικός πυρήνας της κοσμοαντίληψης μου: δεν με βλάπτει ΠΟΤΕ αυτό που μου κάνουν οι άλλοι, με βλάπτει αυτό που μου κάνω εγώ. Μπορεί οι άλλοι να με στενοχωρήσουν, να με πληγώσουν. Αλλά πραγματικά κακό μου κάνει μόνο αυτό που κάνω εγώ. Αυτό με χαλάει, αυτό με διώχνει από μένα και αυτό που θέλω να είμαι.
Και τότε... Απλά άνοιξα το "χέρι" και άφησα να πέσει, να φύγει... ως και ημείς αφίεμεν...
Έκτοτε, μου είναι πιο εύκολο, με λύπη πολλές φορές αλλά χωρίς θυμό να αφήνω τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους να φεύγουν.
Μα κι εκείνη τη στιγμή, ανοίγει το τοπίο και βλέπω γύρω μου τόσους ανθρώπους που θέλουν να είναι εδώ... Και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό...
Υ.Γ. Σε αγαπώ πολύ κορίτσι  

 

Ωραίο νήμα @Seras Victoria…από αυτά που σε κάνουν να ενδοσκοπείς.

«Φοβάμαι» πως εγώ ωστόσο δεν θα είμαι «ρομαντική» σχετικά με την συγχώρεση.
Ομοίως δεν θα είμαι «χριστιανική» (χαμογελάω… ), ούτε καν γενναιόδωρη.

Έφαγα πολλές φορές τα μούτρα μου στην αρένα των ανθρωπίνων σχέσεων και αναμφίβολα το ίδιο έπαθαν άλλοι με εμένα.
Όταν κάνεις ταμείο στο τέλος της ημέρας, οφείλεις να συμπεριλάβεις ντόμπρα τον εαυτό σου σε αυτό.
Αλλιώς κάθεσαι σε έναν δικό σου πλασματικό θρόνο, βαυκαλίζοντας εαυτόν πως εσύ και ο Πάπας είστε συνάδελφοι: έχετε το προνόμιο του αλάθητου και μπορείτε να μοιράζετε συγχωροχάρτια.

Και επειδή εγώ Ποντίφικας δεν είμαι,
Και επειδή από λάθη έχω κι εγώ το μερτικό μου,
Και επειδή επίσης μετράω τα χρόνια αλλιώς πλέον,
Δεν συγχωρώ.

Παραβλέπω, αφήνω τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του με τους ανθρώπους στο διάβα μου, προσπερνάω, αγνοώ, εθελοτυφλώ, αναγνωρίζω, αλλά… δεν συγχωρώ.
Γιατί θαρρώ πως με την συγχώρεση συμβιβάζομαι.
Με κάνω μικρή και λίγη για να δώσω άλλοθι στον που με μέτρησε ωσάυτος.
Και ο θυμός είναι μια φυλακή στην οποία αρνούμαι κραταιά να μπω.
Είναι ανεκτίμητη η Ελευθερία από τέτοιες φυλακές και είναι εξίσου ανεκτίμητη η ενέργεια μου και η μη σπατάλη της σε ανθρώπους και καταστάσεις που όχι μόνο με φθείρουν, αλλά που δεν με αναγεννούν, δεν με τραβάνε μπροστά, δεν με πάνε προς τα πάνω.

Στα μικρά δεν δίνω καν σημασία.
Τα μεγάλα όμως δεν τα συγχωρώ, ούτε με θυμώνουν πια.
Γιατί έτσι κάνω τους μικρούς, μεγάλους.
Και στο τέλος της ημέρας η ηρεμία μου δεν είναι να συγχωρήσω, ούτε να διαχειριστώ τον θυμό μου για να το κάνω: είναι να πάω μπροστά και πάνω. Αχόρταγα.
Ελεύθερη απ τα μικρά και τα λίγα.

 

Θα συνταχτώ με την @mystique

Κατανοώ όμως την OP· για πολλούς ανθρώπους η συγχώρεση είναι μορφή closure.

Δεν υπάρχει βασιλική οδός: είτε καταφέρνεις να συγχωρέσεις για να δώσεις το closure σου ή το κάνεις με κάποιο τρόπο "enforce"· το να τυραννιέσαι όταν ο άλλος έχει προχωρήσει είναι ψυχοφθόρο και αντιπαραγωγικό.

 

Πολλώ δε μάλλον όταν δεν έχει...

 

"Το να ξέρεις να χάνεις είναι πιο σημαντικό από το να κερδίζεις" μου έλεγε ο πατέρας μου στο τάβλι όταν με τάραζε στις διπλές στο μάζεμα και γω έσπαγα κολλημένη στο ασσόδυο. Και είχε δίκιο, αυτό είναι το παιχνίδι. "Συνέχιζε να παίζεις και θα ρθει η σειρά σου στην Τύχη του ζαριού αρκεί μέχρι τότε να έχεις μάθει να παίζεις με ποιότητα χαρακτήρα πραγματικού παίχτη"

Δεν ξέρω τους λόγους του θυμού σου και ούτε ρισκάρω να τους ρωτήσω δημόσια.

Εγώ ξέρω για έναν θυμό μου. Αυτόν του πεισμωμένου παιδιού, όταν δεν γίνεται το δικό μου. Άθελά μου ακόμα το κάνω κάποιες φορές. Διαμαρτύρομαι για τα άδικα και άτυχα ασσόδυα μου. Μετά βλέπω την μεγαλύτερη εικόνα, στα λόγια του πατέρα μου.. και ηρεμώ. Αυτό είναι το Παιχνίδι.

Αποδέχομαι την ήττα μου και απομακρύνομαι ήσυχα "χωρίς των δειλών τα παρακάλια και παράπονα", όπως λέει ο ποιητής.

Η Απόλαυση (και όχι η συγχώρεση) είναι που ισορροπεί. Και η Απόλαυση συμβαίνει εκπληρώνοντας στο μέγιστο αυτό που είμαστε σήμερα - τώρα.

Μια πραγματικά ελεύθερη ψυχή (που ονειρεύομαι κάποτε να γίνω), είναι dead set στοχοπροσυλωμένη στην Αξία του Ευ ζην που κάνει τα όποια σκαλώματά μας να φαίνονται ανούσιες αυταπάτες. Απολαμβάνοντας εξαίσιες παρτίδες με ποιότητα χαρακτήρα πραγματικού παίχτη, άσχετα με το αποτέλεσμα.

 

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει συνάφεια, αλλά σε ανάλογη περίπτωση, αυτό που με δυσκόλεψε πολύ δεν ήταν η συγχώρεση αυτού που δεν μου φέρθηκε καλά. Αυτό δεν ημουν σε θέση να το κάνω..
Το πιο δύσκολο ήταν να συγχωρεσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν μπορούσα να δεχτώ πως την "πάτησα", "πως δεν είδα τα σημάδια". Όταν κατάφερα να βάλω αυτό το συναίσθημα εκεί που του πρέπει.. Οταν η προσοχή μου στράφηκε προς το δικό μου συναίσθημα..
Τότε κατάφερα να αποβάλλω τον θυμό..
Η συγχώρεση του προδότη δεν με απασχολούσε.