Bullying - Split από Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Ευχαριστώ για το κείμενο, αφορμή για περαιτέρω σκέψη  
Ναι, πάντα νομίζω - τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον - υπήρχε μια νοσταλγία για το παρελθόν που όλα ήταν καλώς καμωμένα και μπούρδες. Απλά η απαραίτητη απόσταση και μια ρομαντική αχλύ το κάνουν να φαίνεται ιδανικό - δεν είναι.

Κάτι όμως που είναι πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, στην σημερινή εποχή είναι ο ακραίος ατομικισμός. Που απομονώνει το άτομο, δίνει ψευδαίσθηση παντοδυναμίας ή παραλυτικής ανημποριας και δημιουργεί αποκομμένες νησίδες, με όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Παλαιότερα - προφανώς όχι για καλούς και αγίους λόγους αλλά ακόμα και έτσι υπήρχε και ένα θετικό εφεκτ- οι κλίμακες (διοικητικές, γεωγραφικές, κοινοτικές κλπ) κρατούσαν τους ανθρώπους πιο αλληλεξαρτώμενους. Και χωρίς να αρνούμαι όλα τα αρνητικά που μπορεί να έχει αυτό, σίγουρα παρήγε και συλλογικούς σκοπούς, αφηγήσεις και νοήματα που λειτουργούσαν σαν ερειστικος ιστός.
Διατηρώντας την προσωπική αξιακη ιεραρχία ο καθένας, θεωρώ ότι είναι καλό να μετάσχει και σε ομάδες και δραστηριότητες, οξύνει τα κοινωνικά αντανακλαστικά, την αντίληψη ότι υπάρχουν κι άλλοι σε αυτό τον κόσμο, τη δυνατότητα δημιουργίας πολιτείας.
Δεν είναι ανάγκη να συμμετέχουν όλοι στις ίδιες ομάδες, τον καθένα ο,τι τον εκφράζει.
Αλλά σίγουρα, για μένα τουλάχιστον, θα πρέπει να αποφεύγει το να περιχαρακώνεται σε μια νησίδα...
Είναι αυτός ο στίχος από το παιδικό τραγούδι, που τόσο πολύ αγαπώ, τόσο με συγκινεί και βρίσκω τόσο εκπληκτικά εξυψωτικο: "Σ' αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει με μικρή Πολιτεία". Και ναι, αυτός ο στίχος είναι βαθύτατα πολιτικός  

 

οι σέχτες (ως αποσπασμένες νησίδες) ανέκαθεν αυτόν τον ρόλο έπαιζαν. χειραγωγούσαν ψευδαισθήσεις. παρείχαν προστατευτικότητα, αντί ασφάλειας. αίσθηση φώτισης ή και αφύπνισης, καλή ώρα· κι από μιά δυνατή απαραίτητη μερίδα απειλητικής καταστροφολογίας. φουντώνουν σε περιόδους παρακμής (όταν δηλαδή η επόμενη μέρα μοιάζει απειλητικότερη), και ξεφουσκώνουν όταν η επόμενη μέρα μοιάζει κάπως υποσχόμενη.

η μετοχή σε ομάδες και δραστηριότητες είναι βαθειά ανάγκη στα αγελαία, αυτό το χαρακτηριστικό υποκαθιστούν και καπηλεύονται οι σέχτες.
κάποια αγελαία, γιά δικούς τους αποσπασματικούς λόγους, χρειάζονται να καταφεύγουν σε στρεβλώσεις φώτισης και αφύπνισης.
η συζήτηση περί στρεβλώσεων που προκαλούνται απ την αστική¹ προστατευτικότητα και φοβικότητα, είναι πολύ πλατιά γιά να γίνει εδώ.

1. αστική, καπιταλιστική, προτεσταντική, οθωμανική, πατριαρχική, θεσμική, και λοιπά δαιμονικά συνώνυμα.

 

Παίζαμε ξύλο, και πειράζαμε ανελέητα ο ένας τον άλλον. Υπήρχε bullying, τα παιδιά δεν έχουν φίλτρα, είναι σκληρά. Θυμάμαι ακόμα το "πάνω σου η Παναγιώτα" για ένα παιδί με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό της, και τη μεταφορική μπουνιά στο στομάχι που έφαγα από την περιφρόνηση ενός 6 χρονου κοριτσιού: "γιατί το έκανες αυτό;"

Δεν ήταν όλα χρυσά αλλά δεν βγάζαμε μαχαίρια. Δεν κλωτσάγαμε αυτόν που ήταν πεσμένος στο πάτωμα.

Δεν ξέρω τι γινόταν αλλού, αναφέρομαι στο δικό μου περιβάλλον.

 

Ενώ ας πούμε η Συρία και οι γύρω περιοχές έχουν καλύτερο πολιτισμό, για τις γυναίκες ειδικά.

 

Έναν κάποιο ρόλο για την αύξηση βίας στους εφήβους έπαιξε και η καραντίνα. Παιδιά που ζούσαν σε κακοποιητικες οικογένειες ξαφνικά βρέθηκαν με κανένα μέσο διαφυγής, εγκλωβισμένα σε μια νοσηρή καθημερινότητα.

Επίσης θεωρώ απαραίτητο το να μπουν επιτέλους ψυχολόγοι στα σχολεία. Δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θεωρώ πως θα βοηθήσει.

 

Θεωρείτε ότι τα παιδιά αυτά που αναφέρετε , είναι σήμερα πρωταγωνιστές σε βίαιες συμπεριφορές;; (σε πλειοψηφία)
Εγώ πιστεύω ότι τα παιδιά σήμερα δεν παίζουν όσο πρέπει. Οχι σε δραστηριότητες, αλλά σε ελεύθερο παιχνίδι. Σε συνδιασμό το διαδίκτυο κλπ έχουμε αυτά τα αποτελέσματα και φοβάμαι ότι θα γίνουν χειρότερα.

 

Όχι βρε αγάπη, πού φαίνεται να λέω κάτι τέτοιο;

 

Σωστά  
Ωστόσο δεν είναι κάθε ομάδα σέχτα, έτσι δεν είναι;

 

προφανώς.
οι σέχτες είναι υποκατάστατα φαντασιακής κυρίως βάσης. έχουν και μπαμπούλα, και μπάρμπα.

 

Κατά κάποιο τρόπο συμπαθούσαμε και αυτόν που είχε βρεθεί στο πάτωμα από μια τρικλοποδιά. Ήταν ένας από εμάς και το αναγνωρίζαμε. Τουλάχιστον έτσι το θυμάμαι εκ των πολύ υστέρων. Άλλωστε μαχαίρια δεν είχαμε και ήταν αδιανόητο να έχουμε. Πάλι από δική μου εμπειρία, για αυτό είμαι σίγουρη πάντως.

Μια σκέψη που έχω κάνει για τη μαθητική παραβατική βία είναι ότι μάλλον δεν υπάρχει αντίληψη του τι σημαίνει να είναι μη αναστρέψιμη μια βλάβη και πόσο επώδυνα στιγματίζει έναν άνθρωπο να έχει προκαλέσει μια μη αναστρέψιμη βλάβη σε κάποιον άλλο. Ακόμα και αν δεν υπάρξουν εξωτερικές συνέπειες. Δεν διαβάζουν, φαντάζομαι, Ντοστογιέφσκι, τα παιδιά σήμερα; Ούτε Βικτώρ Ουγκώ - έστω τις εκδόσεις για παιδιά. Σωστά;

Κάτι άλλο που έχω σκεφτεί είναι ότι στα χρόνια μας καταβαλλόταν μεγάλος κόπος και μας ασκείτο ισχυρή οργανωτική βία για να μάθουμε να μην είμαστε βάναυσοι. Εξάλλου δεν ήμασταν εκτεθειμένοι σε κάθε είδους είδηση, πραγματική ή πλαστή. Ούτε είχε καταργηθεί η διάκριση μεταξύ ουσιώδους και επουσιώδους.

Ακούμε πολλά, απίστευτα ελεεινά, στη δουλειά μας, κάθε μέρα και από συναδέλφους, κυρίως από συναδέλφους. Και πάλι καλά όταν είναι από συναδέλφους γιατί τουλάχιστον τότε μπορούμε να απαντήσουμε.

Αναρωτιέμαι σαν πόσο καταπιεσμένος να είναι, σαν πόσα απωθημένα να κουβαλά πάνω του, σαν πόσο μειονεκτικά να νιώθει, κάποιος που επέλεξε να σχολιάσει ότι κάποιες πήγαν να "γεννούν παιδιά του ISIS" και να δηλώνει πως "είναι ηλίθιες".

Για να πούμε του στραβού το δίκιο, από άποψη επιβίωσης, που είναι και ο πρώτος σκοπός της ζωής του καθένα, προφανώς το να κινήσει κάποια για τον ISIS είναι μια απίθανα ηλίθια επιλογή. Είτε ευθύνεται "απλά ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός" γενικώς και αορίστως, είτε ευθύνονται κάπως πιο συγκεκριμένα πράγματα, η ίδια που πήγε στον ISIS παίζει το κεφάλι της και υφίσταται όλες τις συνέπειες. Αυτό την αναγκάζει να σηκώσει το βάρος της επιλογής, είτε είναι δίκαιο να έχει την ατομική αυτή ευθύνη πάνω της είτε είναι άδικο και βαρύ. Το πιθανότερο είναι να κουβαλάει πολύ ανεπεξέργαστο θυμό που στρέφει εναντίον της γιατί οτιδήποτε άλλο είναι πολύ πιο επικίνδυνο και απαιτητικό σε δεξιότητες και να επιδιώκει την προσοχή των άλλων, αποδοχή δεν έχει πάρει, τουλάχιστον να γυρίσουν να την προσέξουν. Το σίγουρο είναι ότι κάποιος την βρήκε στο διαδίκτυο και την έπεισε να κινήσει για τον ISIS, πατώντας πάνω στα κενά της. Φταίει για τα κενά της ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός που της έχει στερήσει το νόημα; Υπάρχει πραγματικά νόημα και δεν το ξέραμε;

Η γνώμη μου είναι ότι γύρω στα τέλη δεκαετίας '70 και αρχές δεκαετίας '80 τα πανεπιστήμια κρίθηκαν ως χώροι ριζοσπαστικοποίησης που συνέβαλαν στις κοινωνικές αναταραχές οι οποίες τότε ήταν πολύ έντονες σε μας και σε Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία και αλλού. Πιστεύω ότι τότε περίπου, ανεπαίσθητα και με έναν μανδύα εκδημοκρατισμού και εκμοντερνισμού, τα πανεπιστήμια ξεκίνησαν να ξεπέφτουν ως προς τις δεξιότητες κυρίως που καλλιεργούσαν στους φοιτητές. Σταδιακά μπορούσε κάποιος να πάρει πτυχίο, ιδίως στις κοινωνικές επιστήμες, χωρίς να έχει γράψει ένα δοκίμιο, χωρίς να έχει παιδευτεί να διαμορφώσει άποψη και να την υποστηρίξει και χωρίς να έχει μάθει να αναλύει δεδομένα. Εννοείται ότι για λήψη αποφάσεων ούτε συζήτηση και αυτό ήταν καινούργιο. Φτάσαμε τα πανεπιστήμια να παράγουν το τίποτα, τα πτυχία να μην έχουν αντίκρισμα και να έχουμε λειτουργικό αναλφαβητισμό που όλο και βαθαίνει και αυτό θεωρώ ότι μπορεί να σχετίζεται με μια "σιωπηλή συμφωνία" των πολιτικών δυνάμεων να αποφευχθεί μια βαθύτερη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Για αυτό υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να κρίνουν ούτε καν τι είναι πρακτικά καλό για αυτούς, για αυτό υπάρχουν απίθανα ανόητοι τύποι που σχολιάζουν ποια πηγαίνει να γίνει νύφη του ISIS και πόσο ηλίθια μπορεί να είναι και είναι καθαρά και μόνο θέμα τύχης το αν κάποια μέρα θα γυρίσουν σπίτι και θα βρουν την κόρη τους να τα μαζεύει προς Συρία μεριά σήμερα, για αυτό δεν υπάρχουν προτάσεις, για αυτό δεν υπάρχουν ηγεσίες, για αυτό θεωρείται περίπου νορμάλ να γίνονται σφάλματα που κοστίζουν νεκρούς και ούτω καθ' εξής.

Για αυτό και τα παιδιά μας δεν εκπαιδεύονται να μην είναι ανοήτως και επικίνδυνα βάναυσα. Γιατί αλλιώς, μαζί με τη μη βία, θα έπρεπε να αποκτούν αξίες, κρίση, αισθητική και κριτήρια. Και τότε θα τίναζαν στον αέρα πολλά πράγματα. Και αυτό, για κάποιους, δεν είναι καλή ιδέα.

Οι βασικές ομάδες που ανήκουμε είναι το σχολείο και μετά η σχολή ή το πανεπιστήμιο και ακόμα πιο βασική ο εργασιακός χώρος. Θα έλεγα ότι εκεί κυρίως μαθαίνουμε τη συμμετοχή αλλά, όπως φαίνεται και από το παράδειγμά σου, ούτε τον σεβασμό στον άλλο, ούτε τον αυτοσεβασμό, ούτε την ενσυναίσθηση.

 

Ισχύει