Ψυχικά Νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης.

@Stilvi
Δεν θα συνεχίσω τον διάλογο μαζί σας, αφενός γιατί με κούρασε να εξηγώ τα αυτονόητα, πιθανόν κουράστηκαν και όσοι μας διαβάζουν και αφετέρου από σεβασμό στον νηματοθέτη.
Φρονώ πως, σε πολλά σημεία, διαφωνείτε για τη διαφωνία.
Καλή συνέχεια.

 

Εξαρτάται από την βαρύτητα της νόσου. Άνθρωποι με βαριά ψυχικά νοσήματα έχουν προβλήματα σε πολλές δραστηριότητες, άρα και στις σχέσεις που συζητάμε. Από την άλλη, έχω δει άνθρωπο με ήπια ψυχική διαταραχή, να φεύγει μετά από ένα session, εξίσου ανακουφισμένος και λυτρωμένος όσο και μετά από το ραντεβού με τον γιατρό του!

 

Προσυπογράφω..!
Σε απόλυτη συμφωνία και με τον @bumblebee
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνεται συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο από μη κατόχους του γνωστού αντικειμένου για λόγους και προφανείς και μη συγγνωστούς επ' ουδενί.
Πρακτική, που αν δεν κάνω λάθος, έχει ήδη εφαρμοστεί σε αυτό το φόρουμ, αλλά και σε άλλα κατα καιρούς περί το θέμα....

 

@Marqui Σας Eυχαριστώ για την παρέμβαση και Aνταποδίδω την εκτίμησή Μου προς το πρόσωπό Σας.


Αποφάσισα να Ανοίξω το θέμα "Ψυχικά νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης" με την επίγνωση ότι:


1) δεν παραβαίνει τους κανόνες του φόρουμ

2) το ψυχικό νόσημα είναι ταμπού


Επέλεξα, όχι τυχαία, την ενότητα ‘Master/slave’.


Φρονώ, αφελώς ίσως, αλλά Φρονώ, ότι όπως στην ενότητα ‘ποίηση’ Δ/δημοσιοποιούμε ποιήματα καθώς και σχόλια που σχετίζονται με την ποίηση, έτσι και στην ενότητα ‘Master/slave’ Δ/δημοσιοποιούμε κείμενα που αφορούν στις σχέσεις ιδιοκτησίας ανθρώπων από Ανθρώπους, χωρίς όρια.


Μετά από το πέρας εικοσιτετραώρου, Διαπιστώνω Έκπληκτος, πως το θέμα "Ψυχικά νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης" μετατράπηκε εν μια νυκτί, σε "ψυχική υγεία και BDSM".


Ομολογώ πως ο "νέος" του τίτλος είναι πιο "πιασάρικος" αλλά το ταμπού παραμένει.


Μετά την πρώτη δημόσια ανάρτηση του @espimain Θεώρησα πως ήταν απαραίτητο να Κάνω μια διευκρίνηση, την οποία, ο άνθρωπος, προς τιμή του, την κατανόησε και τοποθετήθηκε με έναν υποδειγματικό και ξεκάθαρο τρόπο.


Μετά και την, επίσης, ξεκάθαρη τοποθέτηση της @margarita_nikolayevna , που όσο και αν διαφωνώ κάθετα μαζί της, εκτίμησα την καθαρότητα της σκέψης της, έχασα την μπάλα και το έκλεισα το ρημάδι.


@Marqui όταν είδα πως Γράψατε, στην αρχή Χάρηκα, και ύστερα, Διαβάζοντάς Σας, Προβληματίστηκα. Προσπάθησα να Σας Καταλάβω και εν μέρει τα Κατάφερα.


Παρακαλώ να Καταλάβετε και Εμένα, εν μέρει τουλάχιστον, όχι γιατί το Απαιτώ, αλλά γιατί έτσι αρμόζει σε Κυρίαρχους.


Με νηφαλιότητα και ψυχραιμία να Επικοινωνούν.... αλλιώς, τι σκατά Κυρίαρχοι Είναι... 


Θέλω, λοιπόν, να Κάνω κάποιες περαιτέρω διευκρινήσεις, εφόσον οι πρώτες έπεσαν στο κενό.

Διευκρινίζω τα παρακάτω:

Στο θέμα προς συζήτηση που Άνοιξα, δεν Κρίνω, Ερωτώ....

Στο M/s, ως μια σχέση ιδιοκτησίας ανθρώπου από Άνθρωπο, είναι δυνατόν ο Ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων να μην Έχει και πλήρη εικόνα της σωματικής και ψυχικής υγείας της ιδιοκτησίας Του;


Η απάντησή Μου είναι κάθετη: είναι αδύνατον...


Θέλω να Γνωρίζω τα πάντα, και Θέλω να Έχω στην κατοχή Μου και στην διάθεσή Μου τον ιατρικό φάκελο της Ιδιοκτησίας Μου...


Εάν στο ιατρικό της ιστορικό υπάρχει διεγνωσμένο ψυχικό νόσημα, σε καμία περίπτωση δεν θα Με αποτρέψει να την Έχω στην κατοχή Μου, το Ξεκαθαρίζω...


Το να Έχω ή όχι σκλάβα στην κατοχή Μου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, και δεν καθορίζεται, εν προκειμένω, από το ψυχικό νόσημα.


Κάτι τέτοιο θα ήταν στιγματισμός καραμπινάτος, ο οποίος δεν συνάδει με τη φύση της Κυριαρχίας.


Γιατί αν μη τί άλλο η Κυριαρχία δομείται σε δυο άξονες, την ενσυναίσθηση και τη μη κρίση.


Όπως, λοιπόν, δεν θα Στιγμάτιζα και δεν θα Απέρριπτα ως ιδιοκτησία Μου έναν άνθρωπο επειδή βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, έτσι δεν θα Απορρίψω και έναν ψυχικά νοσούντα άνθρωπο.


Με βάση τα παραπάνω το ερώτημα Μου είναι σαφές:


Πώς, Ε/εντάσσετε έναν ψυχικά νοσούντα στο M/s;


Ο @espimain ήταν ο μόνος που προσέγγισε το πώς...


Για Εμένα, ένας άνθρωπος με οριακή διαταραχή της προσωπικότητάς του, για παράδειγμα, είναι πεδίο ενδιαφέροντος...


Αποτελεί πεδίο δημιουργίας...


Θα Ήθελα, ως Ιδιοκτήτης του, να Γνωρίσω τον θεραπευτή του, να Μιλήσω μαζί του, να Μάθω πώς πρέπει να Διαχειριστώ ενδεχόμενες κρίσεις (πάντα μέσα από τον ρόλο και τη θέση Μου), να Διαβάσω, να Αναπτυχθώ και μέσα από αυτή τη διαδικασία να Αγαπήσω...


Να Αγαπήσω τον άνθρωπο που υποφέρει...


Αυτό είναι μια υπέροχη διαδικασία...


Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά διακρίνω τον φόβο...


Τον φόβο να Μ/μιλήσουμε ανοιχτά....


Τον φόβο του στιγματισμού....


Τον φόβο του στίγματος....


Και, εν τέλει, τον φόβο να Α/αγαπήσουμε και να Α/ακουμπήσουμε τη διαφορετικότητα, τον πάσχοντα άνθρωπο...


Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πώς είναι να Είσαι Κυρίαρχος χωρίς την ενσυναίσθηση...

Iagos

Fb954a35966f6f37623bd85247a832f9 by Iagos posted 14 September 2020 at 22:15

 

Παραθέσατε τη θέση σας και τα θέλω σας, τα κατανοώ, ασχέτως εάν διαφωνώ με αυτά.

Εάν όμως ο θεραπευτής του ατόμου που θέλετε να εντάξετε σε M/s ενώ έχει π.χ μανιοκατάθλιψη, θεωρήσει ότι μία τέτοια σχέση δεν θα έκανε καλό σε αυτό το άτομο θα ακολουθούσατε τη συμβουλή του να μην ξεκινήσει τέτοιου είδους σχέση; Ή θα την αγαπούσατε και χωρίς αυτό το συσχετισμό;

 

@Stilvi φυσικά και θα ακολουθούσα.

 

Το οτι το βδσμ μπορει να λειτουργησει θεραπευτικα το εχουμε συζητήσει και πολύ παλιά, τόσο για τα Μ οσο και για τα σ. Γιατι δεν ειναι "προνομιο" των σ. οι καταθλίψεις κ.τ.λ.
Μολις την περασμένη βδομάδα, έλεγα σε μια φίλη παθολόγο, πως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να μιλαμε οι μη νευροτυπικοί, για τις ψυχικες μας προκλήσεις χωρίς να ντρεπόμαστε γι αυτές. Η κατάθλιψη/αγχωδεις διαταραχες ειναι τόσο διαδομενα στις μέρες μας, που όπως μου είπε, τους εκπαιδευσαν να τις αναγνωριζουν, γιατι πολλοί ασθενείς που έχουν σωματικά συμπτώματα και καταλήγουν στον παθολόγο, έχουν ως αιτία την κατάθλιψη.

Γι αυτό ισως και εξελαβα το νημα ως μια κινηση προς την σωστή κατεύθυνση. Να αποστιγματιστούν ολα αυτα γιατι δυστυχως οφείλονται σε άγνοια.

Μετά προβληματίστηκα με τα επόμενα ποστ και ακόμα δηλώνω προβληματισμένη.

Προσωπικά έχω περάσει άτυπη κλινική κατάθλιψη και χρειαστηκα τότε και φαρμακευτικη αγωγη, περαν της ψυχοθεραπειας. Δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι ή έχω θέμα να συζητήσω ανοιχτά. Γιατί γνωρίζω τι είναι η κατάθλιψη. Και αφενος γνωρίζω πως δεν είναι δικό μου λάθος κι αφετέρου πιστεύω ακράδαντα πως μόνο ένας κοινωνιοπαθής θα μπορούσε να ζει σ αυτή την κοινωνία, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να μείνει ανεπηρέαστος απόλυτα καθ ΄όλη την διάρκεια της ζωής του.

Ευτυχώς η νευροψυχολογία και νευροβιολογία εξελίσσονται. Ευτυχώς. Και οι απόψεις των σπηλαίων όσον αφορά ψυχικές διαταραχές και νοσήματα σιγά σιγά εξαλείφονται.

 ​

 

Τα παρακάτω δεν αποτελούν συμβουλή, προτροπή για το οτιδήποτε, μπούσουλα κτλ για κανέναν. Είναι απλά η δική μου πορεία σε τούτο το πλανήτη αυτά τα 40 (πλην ένα) χρόνια. Δεν είναι σωστά ή λάθος, είναι απλά αυτά που έγιναν και ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα χρωματιστούν με στοιχεία χιούμορ, τρολιάς και μίας ας την πούμε ελαφριάς διάθεσης καθότι αυτά αποτελούν για εμένα σημαντικούς μηχανισμούς επιβίωσης και στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μου. Ίσως στο τέλος του κειμένου να είναι κατανοητό και το γιατί. Κάτι ακόμα που θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι οποιαδήποτε αντίφαση μεταξύ αυτού του ποστ και άλλων ποστ που έχω κάνει δεν οφείλεται στη μη πραγματικότητα του περιστατικού που περιγράφεται αλλά στο ότι καλώς ή κακώς, οι αναμνήσεις μου τείνουν να διαφέρουν στις λεπτομέρειές τους (κυρίως ηλικίες, χρονολογίες, γενικά νούμερα) ανάλογα με το πόσο σημαντικό ρόλο θεωρεί το μυαλό μου ότι παίζουν στην ιστορία. Μάλλον στο τέλος του ποστ θα είναι και αυτό το γιατί κατανοητό αλλά και γιατί αναφέρομαι συχνά στο "μυαλό μου" ως μία ξεχωριστή ύπαρξη.

Ήμουν 11 χρονών την πρώτη φορά που ο πατέρας μου είχε το πρώτο - από πολλά - βίαιο αλκοολικό επεισόδιο, και 20 χρονών τη μέρα που άλλαξαν οι κλειδαριές στο σπίτι με όλες τις νόμιμες και νομικές διαδικασίες και τον παρατηρούσα να φεύγει από το σπίτι από το μπαλκόνι.

10 λεπτά μετά κατέφτασε η πρώτη κρίση πανικού, που εγώ δεν ήξερα ότι είναι κρίση πανικού, και για όποιον την έχει ζήσει είναι μια αίσθηση κάτι μεταξύ εμφράγματος και complete organ failure οπότε και κατέληξα στα επείγοντα στην Αθήνα στο καρδιολογικό με αντίστοιχο ύφος "γιατρέ μου πόσος καιρός μου μένει" απλά για να με κοιτάξει ο γιατρός στραβά, να μου πει ένα ξερό κρίση πανικού είναι *ΤΣ*, λες και ήξερα και πήγα να τον ενοχλήσω, και να με στείλει στην ψυχίατρο της εφημερείας. Εκείνη τη φορά δεν πήγα, έτσι. Τη δεύτερη όμως φορά, όχι απλά πήγα, αλλά πήγα γονατιστή γιατί εκείνη η δεύτερη κρίση πανικού με βρήκε στην Ερμού να χρονιάρες μέρες καλή ώρα και *δεν* ήξερα τι να με κάνω.

Η συζήτηση με την γιατρό δεν ήταν εύκολη γιατί ενώ εκείνη μου έλεγε να μην του δώσω σημασία και ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε εγώ άκουγα ότι απέτυχα - σε τι, μόνο το κεφάλι μου το ξέρει - και ότι τώρα δεν ήμουν και δεν θα ήμουν πια ""κανονικός"" άνθρωπος.

Δεν χρειάζεται να είναι γιατρός κανείς για να καταλάβει ότι το στρες που μου προκάλεσε αυτό σε συνδιασμό με το στρες που ήδη υπήρχε, ε, δεν πήγε πολύ καλά με αποτέλεσμα λίγο καιρό μετά να έχω πολύ έντονη αγοραφοβία *και* κλειστοφοβία because why the fuck not. Για τους επόμενους 6 - 9 μήνες δεν βγήκα από το δωμάτιό μου, γιατί δεν μπορούσα. Κατανοούσα ότι είχα ανάγκη από βοήθεια αλλά η πραγματικότητα έμοιαζε σαν να απαρτίζεται από ένα πηχτό ζελέ που δεν σε άφηνε να κουνηθείς.

Τότε, γιατί κάτι έπρεπε να κάνω μέσα στο δωμάτιο, έπαιζα ένα ονλαιν παιχνίδι, το World of Warcraft, και τα παιδιά που παίζαμε μαζί έμεναν σε Σουηδία και Νορβηγία. Από τις φωτογραφίες που έστελναν ήξερα ότι ήθελα πολύ να πάω εκεί. Επίσης, όσο κρατούσε αυτή η περίοδος προσπαθούσα να διαβάσω στο ίντερνετ ό,τι υπήρχε για την κατάσταση που ζούσα, με γενικά πολύ ανάμεικτα αποτελέσματα και συμπεράσματα και των επιστημονικών πείπερ και των προσωπικών εμπειριών που μοιράζονταν οι άνθρωποι σε τσατ και φόρουμ. Κυρίως όμως, και αυτό είναι η αλήθεια, προσπαθούσα να αγνοήσω την κατάσταση περιμένοντας (?), ελπίζοντας (?) ότι απλά θα λυθεί από μόνη της.

Στην οικογενειά μου δεν το συζητούσαμε. Κάποιοι είπαν "ε στεναχωρημένο είναι το παιδί" και το αφήσαμε εκεί. Με τους φίλους μου έγινε κάτι αντίστοιχο. Παίξανε κάνα δύο "νταξει μωρέ δεν είμαι πολύ καλά" και αυτό ήταν όλο. Μέχρι που μία μέρα, ήρθε σαν σίφουνας η κολλητή μου, και μπήκε στο δωμάτιο ουρλιάζοντας ότι ή θα διάλεγα "εκείνη ή το κωλοπαίχνιδο". Με συνοπτικές διαδικασίες της εξήγησα τι συνέβαινε και με ακόμα πιο συνοπτικές διαδικασίες βρήκαμε ψυχολόγο και πήγα.

Γενικευμένη αγχώδη διαταραχή είπε η ψυχολόγος, και μετατραυματικό στρες, που ενώ εξηγούσε τι ήταν και πως προέκυψαν εγώ μεταξύ δακρύων και αναφιλητών προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι "μια χαρα είμαι και όλα καλά και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας". 'Επρεπε λέει, να εκπαιδεύσω από την αρχή τον εαυτό μου στο να βγαίνω έξω και να δημιουργώ τις κατάλληλες συνθήκες για να είμαι ασφαλής ώστε να αποσυνδεθεί η εμπειρία του πανικού με το έξω. Εγώ άκουσα "ντου και ξύλο" οπότε αυτό στην αρχή δεν πήγε καλά, γιατί δεν ήθελα να γίνω καλά "μετά" αλλά ήθελα να γίνω καλά εκείνη τη στιγμή και κατά προτίμηση να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά αν γίνεται γιατί δεν ήθελα ούτε να τα σκέφτομαι ούτε να τα συζητάω.

Τελικά το βρήκαμε κάπου στη μέση, και με το "στη μέση" εννοώ το κεφάλι μου αποφάσισε ένα βράδυ ότι "αν μπορέσω να πάω από την Αθήνα μέχρι τη Σουηδία χωρίς κινητό και λεφτά και επιβιώσω από αυτό και δεν πεθάνω από τον πανικό, τότε μάλλον θα μπορώ να πάω και μέχρι το κέντρο". Αν κάποιος από όσους διαβάσουν αυτό το ποστ βρέθηκαν την περίοδο 2000 με 2003 στο αεροδρόμιο της Βιέννης και είδαν μία αλούτελη να κλαίει και να κάνει κύκλους όλο το βράδυ περιμένοντας τη πτήση για Στοκχόλμη, ε εγώ ήμουν.

Έμεινα εκεί δύο χρόνια ώστε να βιώσω επαρκώς το δράμα μου χαμένη στα δάση και τις λίμνες. Αυτό όμως που βοήθησε περισσότερο από όλα ήταν ότι οι άνθρωποι εκεί, και οι φίλοι μου από το παιχνίδι, μιλούσαν πολύ ανοιχτά για αυτά τα θέματα, όπως θα μιλούσαν για ένα σπασμένο χέρι ή πόδι. Και δεν υπήρχε κάποιο ταμπού σε αυτά που συζητάνε, ούτε για αυτά τα προβλήματα, αλλά ούτε και για άλλα προβλήματα, όπως οικογενειακής βίας κλπ. Και εκεί ήταν που αυτό το ζελέ που είχα στο μυαλό μου άρχισε να σπάει και να μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα για όλο αυτό που μου είχε συμβεί. Και σιγά σιγά όχι μόνο μου έγινε πιο εύκολο να το συζητάω, αλλά έγινε τόσο φυσιολογικό, σαν κάθε άλλη ιστορία που είχα να πω.

Ένα απόγευμα, στο πλοίο για τη Φιλανδία ένας φίλος τέρμα κόκκαλο από τα ξύδια μου έλεγε σε σπαστά σουηδοαγγλικά ότι "αυτά τα πράγματα ζουν μόνο στο σκοτάδι" και μετά μου είπαν, εγώ δεν το θυμάμαι, ότι πέρασα όλο το βράδυ να τραγουδάω για τις κρίσεις πανικού στον ήχο του "Σολ, φα φα φα", πως το λένε αυτό το τραγούδι τέλος πάντων.

Το από κείθε, μέχρι δώθε - χρονικά - δεν ήταν εύκολο. Ας πούμε ότι είμαστε πλέον, με τις κρίσεις πανικού, καλοί φίλοι, και όταν έρχονται δεν ενοχλούν πολύ. Όμως προστέθηκαν και άλλα πράγματα, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών είναι μια κάρτα που μου έδωσαν πέρσι στη δουλειά που πάνω έλεγε "undiagnosed, but something is definately wrong" (μια έκφραση που χρησιμοποιείται πολύ στο ιντερνετ για άτομα μη νευροτυπικά ή άτομα με ADHD, AuDHD κλπ) - οπότε δεν είναι κάποιο κακό σχόλιο, it's all good fun που λένε και οι Άγγλοι.

Δεν ξέρω αν έχω ή αν δεν έχω κάτι από αυτά, ειλικρινά δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Όμως μετά από ένα ακόμα intervention ας το πουμε (πάντα αστειευόμενη) στη δουλειά, μου εξήγησαν ότι η σκέψη μου είναι κάποιες φορές χαοτική και δαιδαλώδης, κάτι που εγώ δεν κατανοώ απόλυτα αφού το μυαλό μου λέει "μα είναι πάρα πολύ απλό, πρέπει απλά να πάρεις αυτές τις 6000 μεταβλητές και να τις τακτοποιήσεις σε αυτό το 5διάστατο σύστημα πως κάνετε έτσι". Και ενώ ισχύει αυτό, αυτή η κατάσταση στο κεφάλι μου, ταυτόχρονα ισχύει και μία άλλη κατάσταση όπου μπορεί να κάνω shut down και να μην μπορώ να λειτουργήσω με το πιο απλό πράγμα και τις πιο απλές λειτουργίες. Δεν έχει 20 λεπτά για παράδειγμα που χαώθηκα μόνη μου με την καφετιέρα που έχει 1 (ένα) κουμπί.

Α, και τα πλυντήρια ρούχων. Για το μυαλό μου τα πλυντήρια ρούχων είναι ένα μη ντετερμινιστικό, μη γραμμικό δυναμικό σύστημα την έκβαση του οποίου κανένας εν ζωή άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει.

Στο Μ/σ λοιπόν πως λειτουργούν όλα αυτά (όπου εδώ, όλα αυτά = 1/3 των όλων αυτών αλλά εντάξει θα γράφω 5 μέρες). Προφανώς πρώτα πρώτα εξαρτάται από το είδος του Μ/σ. Από την άλλη υπάρχει μια βασική αρχή, η "συζητάμε, πράττουμε, ξανασυζητάμε" και σαφώς δεν μπορούν να μείνουν αυτά κρυφά από το Μ κομμάτι της εξίσωσης αλλιώς θα πάμε για μακελειό.

Κάποιες φορές, είμαι σε μία κατάσταση που έχουν σβήσει όλες οι εργοστασιακές ρυθμίσεις. Θα είμαι στο καναπέ σε μία μπάλα από κουβέρτες, θα με ρωτήσει ο Κύριος τι έχω και αν έχω κάτι και θα πρέπει να εξηγήσω ότι με κούρασα εγώ η ίδια γιατί ξύπνησα με πολλή ενέργεια, ήπια καφέ, έπαθα overstimulation, ξεκίνησα 6 δουλειές του σπιτιού, 3 αρθρα, μία σειρά και τώρα είμαι σαν πάνελ σε πύργο εναέριας κυκλοφορίας με όλα τα λαμπάκια αναμμένα.

Γελάω μόνη μου γιατί θέλω εδώ να γράψω ότι εγώ δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Και είναι αλήθεια αυτό, ότι αυτό πιστεύω δηλαδή, αλλά ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω προφανώς και κατανοώ ότι ε, κάπου κάτι έχει τσιμπήσει λίγο. Το θέμα όμως είναι ότι πλέον δεν αντιλαμβάνομαι το """κανονικό""" όπως το αντιλαμβανόμουν μικρότερη. Πλέον αν θέλω να ακούσω το ίδιο τραγούδι 450 φορές μέσα στη μέρα θα το κάνω και στα παπάρια μου αν τα βιντεάκια στο φβ λένε ότι αυτό είναι σημάδι αυτισμού. Ας είναι ξερωγω τι να κάνουμε τώρα.

Όμως βοηθάει πολύ και το να σχετίζεται κάποιος με άτομα που δεν έχουν στο μυαλό τους μία συγκεκριμένη εκδοχή ας το πούμε, του """κανονικού""". Ενώ έχω σχετισθεί σε διαφορετικά ήδη Μ/σ με διαφορετικούς τύπους Μ, γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποιώ ότι κάτι που είχαν κοινό ήταν ότι δεν περίμεναν από εμένα να είμαι """κανονική""". Οι λέξεις "κανονικό και κανονική" σε πολλά """"""" γιατί αναφέρομαι στο νευροτυπικό και οχι την οποιαδήποτε αντίθετη λέξη του "κανονικού".

Ό,τι κάναμε, και ό,τι εξερευνήσαμε έγινε με εμένα ολόκληρη, με την περιστασιακή δυσλειτουργία, τα ατελείωτα φαν φακτς για πράγματα από τις πυραμίδες μέχρι τα σκαθάρια και την αδυναμία κατανόησης του συστήματος "πλυντήριο ρούχων", και όχι με κομμάτια μου. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει, και με κανέναν άλλο τρόπο. Και σε αυτό έχω υπάρξει πολύ τυχερή εντελώς ανεξάρτητα από την έκβαση ή διάρκεια αυτών των σχέσεων.

Είναι όλο αυτό εύκολο? Όχι δεν είναι. Συγκεκριμένα ώρες ώρες είναι γαμώ το κέρατό του και γνωρίζω ανθρώπους που μου λένε ότι δεν έχουν στο κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή 550 ταμπς ανοιχτά και με βρίσκω να θέλω να τους κουτουλίσω. Αλλά αυτό είναι. Και έχει τη φάση του και την πλάκα του, ειδικά αν ο συνοδοιπόρος σου δεν σε αντιλαμβάνεται σαν κάτι """"μη κανονικό"""" αλλά σαν ένα πάρτι που τη μία θα παίζει ρειβ και την άλλη ρεμπέτικα. Και η ζωή συνεχίζεται.

 

Θα θέσω μια άλλη παράμετρο επί του νήματος...
Πως διασφαλίζεται πως ένα άτομο με οποιοδήποτε ψυχικο νόσημα δεν θα πέσει θύμα εκμετάλλευσης και λήπτης κακοποιητικων συμπεριφορών...
Από προσωπική εμπειρία θα πω πως γνώρισα υποτακτικό άτομο με διπολική διαταραχή. .
Αν βλέπατε το κορμί της θα κάνατε φονο...
Ήταν γεμάτο από σημάδια από τσιγάρο..γυαλί....που της τα είχαν προκαλέσει κάποιοι ..Κ...
Όσο για το τι είχε δεχτεί μέσα της.....από μπουκάλια ως πόδια τραπεζιού....
Θεωρώ πως αυτά τα άτομα έχουν πολύ εύθραυστη ψυχολογία..οπότε πρέπει ο οποιοσδήποτε να είναι πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικός ..

 

Ε/εμείς εδώ συζητάμε για το

Σε τι κατά τι γνώμη σας ένας Κ πρέπει να είναι

όταν αποφασίσει να εγκαταστησει έναν M/s συσχετισμό;

Iagos

 

Δυστυχώς δεν διασφαλίζεται και το διαβάζουμε/ακούμε συχνά πυκνά στις ειδήσεις.

 

Με αφορμή την απάντηση σας, θα θέσω τις σκέψεις μου κι εγώ και δεν απαντώ άμεσα σε εσάς.
Κανένας δεν διασφαλίζει σε κανέναν πως όλα θα πάνε κατ'ευχήν. Οτιδήποτε κι αν κάνουμε σε τούτη τη ζωή ενέχει ρίσκο, έτσι και εδώ.
Όσο ρισκάρει το άτομο που έχει κάποια ψυχική διαταραχή άλλο τόσο ρισκάρει και το άλλο μέλος που πάει να συσχετιστεί μαζί του μέσα στην δυναμική του Μ/s.
Βλέπω μια δαιμονοποίηση σε αυτό που δεν είναι τόσο οικείο όχι μόνο εδώ γενικότερα αυτό συμβαίνει κι αντί να ανοίγουν τα μυαλά ώστε να κατανοήσουν, ανοίγουν τα στόματα μόνο και μόνο για να λασπολογήσουν.