"Αν εμφιλοχωρεί Έρως....." πού παει το M/s-D/s?

Καψουραρχία!

 

+1

 

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι κυρίως βιωματική ή έστω προσωπική. Ο έρωτας, σε τέτοιες σχέσεις, είναι η θεμελιώδης γέφυρα που ενώνει το σώμα, το πνεύμα και τη βούληση. Ενώ σαν συναίσθημα ο έρωτας ενέχει εγωιστικά-κτητικά στοιχεία, υπό το πρίσμα του M/s-D/s είναι μία πράξη υπέρβασης του εγωισμού. Η παράδοση, που εκ των πραγμάτων χαρακτηρίζεται από την ευαλωτότητα, καθίσταται ως εφαλτήριο, όχι ως αδυναμία και η δύναμη ως ευθύνη, όχι ως απλή εξουσία. Μέσα από τον έρωτα, όλο αυτό μεταμορφώνεται από απλή ανταλλαγή ρόλων, σε έναν συναισθηματικό χορό, όπου η επιθυμία δεν είναι να κυριαρχήσεις ή να υποταχθείς, αλλά να δημιουργήσεις κάτι κοινό, κάτι ανώτερο από την ατομικότητα. Εδώ δεν υπάρχουν "μάσκες". Βλέπει ο ένας τον άλλον γυμνό στην ψυχή, όπου κάθε στιγμή αποδοχής καθίσταται πλέον δυνατή και κάθε αδυναμία δεν κρίνεται, αλλά αγκαλιάζεται. Και τελικώς, μέσα από όλη αυτήν την "τελετουργία", οι συμμετέχοντες βιώνουν μία βαθύτερη σύνδεση με την ανθρώπινη φύση τους. Και τότε έρχονται τα πυροτεχνήματα.

 

Ο έρως είναι ο απόλυτος κυρίαρχος γιατί εξουσιάζει καρδιά , νου και σώμα . Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Στο bdsm όμως θα πρέπει;;;
Ο θαυμασμός δεν είναι ισχυρό κίνητρο ώστε να είναι αρκετός σε μια σχέση κυριαρχίας ;;;

 

Πάει εκέι που του πρέπει

 

Που ;;

 

Σε ένα παιχνίδι ρόλων , χωράει ο έρωτας;;

 

Υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζουν τον έρωτα με την καψούρα, με την αδυναμία, με το αλυσιτελες. Με αυτό που σε κάνει έρμαιο.
Σε πολλές (αν όχι σε όλες) τις "θέσεις" που λένε ότι ο έρωτας με τις σχέσεις Κ/υ είναι ασύμβατα, κάπου υφέρπει μια αξιωματική ( ; ) παραδοχή ότι ο έρωτας σε κάνει αδύναμο, τουλάχιστον απέναντι στο υποκείμενο του έρωτα σου και για αυτό δεν μπορεί να στεριώσει σχέση Κυριαρχίας ή power exchange. Γιατί τον έλεγχο τον έχει το αίσθημα.
Προφανώς για ανθρώπους που το πιστεύουν αυτό ή βιώνουν τον έρωτα ως κάτι τέτοιο, το συνεπαγόμενο είναι σωστό: ο έρωτας και το Κ/υ, μαζί δεν πάνε.
Υπάρχουν σχέσεις τις οποίες τις κρατά μόνο αυτό που δίνει ο Α/άλλος, αυτό που έχουν να πάρουν, όχι ο Α/άλλος ως μοναδικότητα.
Συχνά σε πάσης φύσεως ερωτικές σχέσεις, αυτό που "συνομιλεί" είναι οι "σκοτεινές" πλευρές.
Υπάρχουν (-ουμε) όμως, κάποιοι άνθρωποι για τους οποίους ο Έρωτας δεν είναι αυτό. Ο Ε/ερωμενος δεν είναι το αντικείμενο της καψούρας τους. Είναι ένας Α/άνθρωπος, άρτιος και μοναδικός. Που ο Έρωτας δεν τους τυφλώνει. Δεν είναι ότι δεν βλέπουν τα ελαττώματα, τις αδυναμίες, τις "γωνίες" ή την τρωτοτητα του Α/αλλού. Αλλά επειδή θέλουν το Π/πρόσωπο, άρτιο και μοναδικό, όλα αυτά είναι μέρος του Α/αγαπημένου. Και ως εκ τούτου τα αγκαλιάζουν. Αυτοί για τους οποίους ο Έρωτας είναι ένας αέναος διάλογος, όπου τα χαρακτηριστικά, τα θέλω, τα ελλείμματα και τα πλεονάσματα Ε/έκαστου αλληλοσυμπληρώνονται, φτιάχνοντας την πλήρη εικόνα. Και που ο Έρωτας ως ερειστικος ιστός έρχεται και τυλίγει αυτό το "δίπολο" και παράγει τελικά μια εντελώς μοναδική, αυθεντική νέα οντότητα, ένα Ε/εμείς. Για τους ανθρώπους που βιώνουν έτσι τον Έρωτα, το ερώτημα του νήματος δεν ορίζεται καν. Και για αυτούς, η πρόταση που κουοταρατε έχει και ένα αντικείμενο και γίνεται "ο Έρωτας πάει το D/s-M/s εκεί που του πρέπει".

 

Σας ευχαριστώ.

 

είναι πολλοί που έτσι το βλέπουν...