Oddity

Σε μια μάλλον ράθυμη στιγμή, που περίμενα απλά ο χρόνος να περάσει...
Σε αναζήτηση μιας μικρής και σύντομης ανάτασης πνεύματος...

Τα μάτια μου τρέχουν στις γραμμές - γνώριμες αλλά...

Και τότε σηκώνω το κεφάλι.
Και ξάφνου... σαν αόρατο ωστικό κύμα που έρχεται πίσω από την πλάτη μου... σαν αυτές τις πανίσχυρες φυσικές "δυνάμεις" όπως η βαρύτητα ή η ραδιενέργεια - ορατές μόνο από τα επιφαινόμενα... με "χτυπά"... συμβαίνει...

Και ο,τι υπάρχει, ο,τι συμβαίνει γύρω, υπόκειται σε ένα αργό αλλά αναποδραστο fade...

Το ξέρω! Το ξέρω! Το θυμάμαι...

Σαν ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο που στην αρχή κάνεις προσπάθεια για να το ακούσεις αλλά μέσα σε δευτερόλεπτα αρχίζει να χτίζει... όχι απλά ένταση... State of mind... State of consciousness...

You are my Angel
Come from way above
To bring me love (To bring me love)

her eyes
she's on the dark side
Neutralize...



Και τώρα; Και για όσο ακόμα μπορώ να (το) σκεφτώ...
Η σκέψη είναι "και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;"...

(Συνεχίζεται... μάλλον)

 

Beautifully said, Major Tom.

 

Τικ τοκ...
Τικ τοκ...

Πότε δεν μου άρεσαν τα ηλεκτρονικά ρολόγια.
Φέρνω το ρολόι στο αυτί μου να ακούσω τον ήχο - σήμα και υπόμνηση ότι ο χρόνος περνά, ότι ο χρόνος υπάρχει...

Τικ τοκ...
Τικ τοκ...

Μέρες, λεπτά, ώρες... Η καθημερινότητα είναι συμβάν, όχι αναγκαία γεγονός.

Κι αυτός ο μακρινός, επίμονος βόμβος, σε κάποιο επίκεντρο απελπιστικά... κοντά, να μου θυμίζει αυτό που ξέρω και θυμάμαι. Να δίνει το "παρών".

Σαν ένα αργό τάνγκο, που το ζευγάρι δεν πιάστηκε ακόμα σε ντουέτο, θαρρείς και ο Μπέργκμαν αποφάσισε να με βάλει μπροστά από μια κάμερα.
Μέχρι που η κίνηση, δεν θα είναι πια δική μου.



Και τότε; Και για όσο ακόμα μπορώ να (το) σκεφτώ...
Η σκέψη είναι "και τότε; Τι κάνουμε τότε;"...

(Συνεχίζεται... μάλλον)

 

Όταν το... σε χτυπήσει, δεν θα σε ρωτήσει, δεν θα το διαπραγματευτεί, δεν θα σου ζητήσει την έγκριση. Απλά θα σε αρπάξει… Ή θα πάρεις μαύρο δρόμο. Αλλά μια «ολίγη» ή «να το συζητήσουμε» ή «on – off» ή «περάστε σε ένα μήνα/χρόνο/αιώνα», δεν έχει. Δεν έχει limbos.

You are either in (και μάλιστα full engine) οr out.

Και, μάλιστα, ο πυλωρός «φυλάει» μια πόρτα μονής φοράς.

Απλά θα σε αρπάξει…

Και αλήθεια – εδώ πού τα λέμε- πόσες φορές πραγματικά στη ζωή σου θα έχεις αυτή την ευκαιρία; Μην απατάσαι! Δεν θα είναι πολλές. Φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τις μετρήσεις. Και περισσεύουν…

Look

If you had one shot or one opportunity

To seize everything you ever wanted in one moment

Would you capture it

Or just let it slip?

You better…



Το θέμα είναι “και τότε; Τι κάνουμε τότε;”…

 

Το ζούμε μέχρι τέρμα..
Μία είναι η ζωή..

 

Κάνουμε αυτό που είπε ο μέγιστος Καρρας.
Τώρα χαμηλώστε τα φώτα....

 

Inception…

(Σαν) όνειρο μέσα στο όνειρο, μιας ταραγμένης νύχτας. Ή της νύχτας μιας ταραγμένης μέρας.

Τρέχει στην προβολή του ασυνείδητου, στην οθόνη που δημιουργεί ο προβολέας, ένας διάλογος, όχι αναγκαία με συνομιλητή… τρέχουν λέξεις που βάζουν την εμπειρία σε λόγο. Όχι πάντα εφικτό ή αναγκαίο αλλά κάποιες φορές…

…ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά όπως λένε οι Γραφές. Ή name it and tame it όπως λέει η επιστήμη της ψυχιατρικής.

«Προσπάθησε να το περιγράψεις, Είπα», επανέρχεται η προσταγή ως θύμηση.

Να εγώ είμαι κάπου αλλά δεν ξέρω πού. Υπάρχω κάπου… κάπου αλλού – τι είναι εκεί; Πού είναι το εκεί;



Και τώρα;… Ο φόβος είναι "και τώρα; Πώς θα γυρίσω τώρα;"...

Και η σκέψη αρθρώνεται και απευθύνεται “και τώρα; Πες μου… Έλα με όποιο τρόπο ξέρεις και μπορείς και πες μου: Πώς θα γυρίσω τώρα;”…

 

 ..