Μετά – νοια

Δεν είναι απαραίτητο να μονάσει κανείς για να μετανοήσει για πράξεις, επιλογές, αποφάσεις κτλ
Ο άνθρωπος εξελίσσετε και αλλάζει με την πάροδο των χρόνων, ακόμα και μηνών, όταν τηρηθούν οι απαραίτητες αποστάσεις από ένα συμβάν και δεν είναι απίθανο να μετανοήσει για κάτι που μεταγενέστερα το θεωρεί λάθος.

 

Άλλο εξέλιξη , αν δεν υπήρχε θα ήμασταν ακόμη σε σπηλιές και άλλο μετάνοια.
Μετάνοια είναι αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής με γνώση της αλήθειας.
Αν το λέω σωστά.

 

Έχω εφεύρει ένα δικό μου όρο για αυτό, το "σύνδρομο του ναυτικού": Φεύγει ο ναυτικός αφήνοντας πίσω του τη γυναίκα του έγκυο και γυρνάει μετά από δύο χρόνια νομίζοντας ότι θα τη βρει και πάλι έγκυο κι όχι με ένα δίχρονο μπόμπιρα αγκαλιά...

 

Εγώ! Κι όχι μια φορά...

 

Σε κάμποσες γλώσσες, άρα σε κάμποσους πολιτισμούς, άρα στο συλλογικό υποσυνείδητο κάποιων εκατομμυρίων μυαλών, η διαδικασία της μνήμης δεν εδράζεται στο μυαλό, αλλά στην καρδιά. Αποστήθιση, by heart, par coeur. Επιστημονικώς εσφαλμένο μεν, αληθές στην ουσία του δε, υπό την έννοια ότι ο εγκέφαλός μας είναι default προγραμματισμένος να "ντύνει" την ανάμνηση με ρούχο διαφορετικό από αυτό που φορούσε όταν ήταν βίωμα. Άρα το "μετά" όταν συνδέεται με το "νοώ", δείχνει την ίδια εικόνα, μέσα από άλλο φίλτρο.

Κι έρχεται, λίγο πιο κάτω, η @margarita_nikolayevna να πετάξει το βέλος του "χωρίς να "πάσχω" για αυτό το κάτι".
Υπάρχει ένα υπέροχο δισέλιδο στο "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", στο οποίο ο Κούντερα παίζει με τις λέξεις και τις έννοιες του com - passion και sympathy, οι οποίες αν και πλέον εννοιολογικά ουδεμία σχέση έχουν με τις ελληνικές ρίζες του συν - πάσχω και συν - πονώ (τουλάχιστον κατά τον συγγραφέα), κουβαλάνε πόνο και πάθος.

Πριν λοιπόν παρεκτραπεί εντελώς το νήμα από παρεμβάσεις "ολίγον από γιουβέτσι", για Εκείνον που Του ανήκω, δρόμος προς την αλήθεια δίχως αυτό το "πάσχω" και μάλιστα "πάσχω νυν και αεί", δεν υπάρχει.
Δίχως το "πάσχω" μπορεί να βρεθεί δρόμος για τη γαλήνη του νου. Και είναι μεγάλο πράμα αυτό. Πολύ μεγάλο.
Αλλά άλλο γαλήνη κι άλλο αλήθεια.
Σπανίως τούτα τα δυο βρίσκονται στον ίδιο καφενέ.

 

Πόσο υπέροχα διαφωνώ με το "σπανίως" 

 

Πήγαινα να κάνω το ίδιο σχόλιο !

 

Εκείνος με έμαθε να αναζητώ την αλήθεια στη/μέσα από τη σύνθεση. Με αυτό δεν εννοώ, βέβαια, ένα συνονθύλευμα απόψεων τσουβαλιασμένων ή πεταμένων σε ένα χωνευτήρι. Ούτε το φούρνο του Χότζα...

Ένα από τα πράγματα που με έβαζε να κάνω είναι να στέκομαι σε διαφορετικά «σημεία» και να κοιτάω το ίδιο πράγμα από διαφορετικές γωνίες. Και από τη σύνθεση και την εποπτεία αυτών να οδηγούμαι προς την αλήθεια. Να βλέπω τον κόσμο μέσα και από τα μάτια άλλων ανθρώπων. Κάθε πρόταση κάποιου ανθρώπου να προσπαθώ να τη βλέπω μέσα από τη δική του «κατάσταση», να προσπαθώ με βάση αυτή να εντοπίζω πώς αυτό που λέει είναι αληθές.

Και αν αυτό… αν αυτό μπορώ να το πετύχω όχι μόνον με τους άλλους ανθρώπους, όχι μόνον με τις «ετερότητες» εκτός μου αλλά και εντός μου; Αν, όποτε και στο μέτρο που αντέχω και μου επιτρέπει η εκάστοτε κατάστασή μου μπορώ να δω τα γεγονότα, τις συνθήκες, τους ανθρώπους, τις σχέσεις και τις αφηγήσεις της ζωής μου από όσο περισσότερες «θέσεις» μπορώ; Αν προσπαθώ να έχω πάντα τη μέγιστη εφικτή εποπτεία; Να αναστοχάζομαι; Δεν θα με έφερνε αυτό πιο κοντά στην αλήθεια από ένα ξερό και ξεροκέφαλο (ειδικότις μου) «εγώ έτσι έμαθα,/έτσι ξέρω/έτσι το είδα/έτσι αποφάσισα κλπ…»;

Και – για να απαντήσω και γιατί διαφωνώ υπέροχα με το γαλήνηVSαλήθεια που είπα στην @mystique - αυτό δεν μου επιτρέπει να μειώνω το αίσθημα της αδικίας, του θυμού, της απογοήτευσης κ.ό.κ. που μπορεί κάποιες φορές να νιώθω; Δεν κάνει τη ζωή μου μια διαρκώς πιο πλούσια νωπογραφία;

Υ.Γ. Τώρα που το ξανακοιτάω, ανέλυσα ή περιέπλεξα χειρότερα τα πράγματα;;; 

 

Σ ευχαριστώ.. ανέλυσες   

 

Βασίλη εσύ?

Πλάκα στην άκρη, από προχθές που άνοιξες αυτό το νήμα σκέφτομαι συνέχεια, ή ότι το σύμπαν με τρολάρει ή ότι θέλει να μου πει αλήθεια κάτι.

Ακολουθεί αληθινή ιστορία. Το λοιπόν, προχθές νωρίς το βράδυ πήγα στο σπίτι της πρώην, για να μείνω για κάποιες ώρες με το παιδί μας. Ζούμε στην ίδια συνοικία σε απόσταση δυόμιση χιλιομέτρων και είπα να πάω και να επιστρέψω στο σπίτι μου με τα πόδια. Στην επιστροφή που λες, δύο βήματα από το σπίτι της, κάθομαι σε μια έρημη πλατεία να ανάψω τσιγάρο και να χαθώ στις σκέψεις μου. Μπροστά στην πλατεία βρίσκεται στάση λεωφορείου, από όπου περνάει ένα από τα μεταμεσονύχτια λεωφορεία της Αθήνας. Εκεί που σκέφτομαι τις παπαριές μου με κλειστά τα μάτια, με πλησιάζει ένας τύπος αλαφιασμένος και με ρωτάει αν παρ' ελπίδα μου περισσεύει κανά εισιτήριο για τα μέσα και μου λέει εν τάχει, την πικραμένη του ιστορία.

Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις - όσοι "τρελοί" σαν κι εμένα, έχουν ανταλλάξει δύο κουβέντες στο ξεκούδουνο, τις πιο απίθανες ώρες, στα πιο απίθανα μέρη με κάποιον άγνωστο καταλαβαίνουν τι θέλει να πει ο ποέτας -, φτάσαμε μέσα σε πέντε λεπτά να συζητάμε για Καστανέντα, Ουσπένσκι και Γκουρτζίεφ και εδώ "πέφτει ο γάϊδαρος". Ο τυπάς, τελειωμένος πενηντάρης σαν και μένα του λόγου του, αρχίζει να μου αναλύει την σκέψη του περί μετά-νοιας ( ειλικρινά μου το πρόφερε διακεκομμένα ) και να μου λέει. Μην κάνεις και συ το λάθος, να την πάρεις υπό χριστιανικό πρίσμα. Ώπα λέω, ο τύπος πρέπει να είναι στο φόρουμ και να είδε το post της Μαργαρίτας. Δεν εξηγείται αλλιώς.

To make things short που λένε και στο χωριό μου. Καταλήξαμε ότι η μετά-νοια, είναι η προσπάθεια σύνδεσης με την βαθύτερη συνειδητότητα μας. Και ότι για να νοήσεις, είναι αναγκαίο να απεκδυθείς του "κέλυφους", που ονομάζουμε εγώ και αυτό πιάνει, μόνο όταν γίνει μετά. Μετά από κάποια δυνατή εμπειρία, όπως πχ μια μεγάλη για μας απώλεια. Σύμφωνα με τον Βασίλη - έτσι λέγανε τον τύπο -, η διαδικασία για όσους το καταφέρνουν, είναι σαν μια μακριά και οδυνηρή γέννα. Είναι σαν να παρατηρείς και να καταλαβαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό - όχι το εγώ σου - σε σύνδεση με οτιδήποτε άλλο σε περιστοιχίζει, άτομα, καταστάσεις, πράγματα, μέρη και όλα αυτά έξω από την ψευδαίσθηση της χρονικής "σούπας". Με τελικό σκοπό να "διαλυθείς" μέσα στο όλον.

Με λίγα λόγια, έμεινα μαζί του να μιλάω στη στάση ή καλύτερα, να τον ακούω κυρίως για πάνω από μισή ώρα σαν τον χαμένο. Είχα πάρα πολύ καιρό να συζητήσω ζωντανά κάτι του είδους, και ακόμη περισσότερο, να διασταυρώσω το βλέμμα μου με ένα τόσο κοφτερό βλέμμα σαν το δικό του. Ανέβηκα μαζί του στο λεωφορείο - για καλή τύχη και των δυο μας, είχα στο πορτοφόλι κάποιο ξεχασμένο έξτρα εισιτήριο - και σαν κατέβηκα ούτε καν στα μισά από τη δική του διαδρομή. Με χαιρέτισε εγκάρδια, λέγοντας μου ότι εγώ και κείνος σίγουρα κάπου θα τα ξαναλέγαμε. Το πιο κουφό είναι, ότι νιώθω ότι θα συμβεί και ότι εκείνη η συνάντηση, δεν ήταν καθόλου τυχαία.

Συγνώμη αν έγραψα κάτι τελείως off topic, αλλά αν δεν διάβαζα αυτό σου το νήμα προχθές. Αν δεν έγραφα τις πρώτες παπαριές μου. Ίσως και σε κείνον τον τύπο, να μην έδινα την παραμικρή σημασία και θα είχα χάσει το αληθινό νόημα αυτού που κάποιος, ίσως και να θεωρεί, ότι πρέπει επιτέλους να πάρω σαν μάθημα.

 

@Tenebra_Silente εκπληκτικά to the point  
Synchronisity is a bitch, που θα έλεγε και ο Γιουνγκ (περίπου).
Ευχαριστώ για το ποστ 

 

Εγώ σε ευχαριστώ για αυτό που έγραψες σήμερα. Γιατί αλλιώς δεν θα έπαιρνα το θάρρος, να γράψω το ως άνω. Όντως είναι bitch η κυρία. Και μάλλον δεν είμαστε λίγοι, απλά είμαστε σκόρπιοι. Παρακαλώ και η  που σου αφήνω εγώ, με κάθε συμπάθειο και ειλικρινή ευγνωμοσύνη.