Μετά – νοια

Επιστημονικές έρευνες δείχνουν οτι οι ανθρωποι στην μια ώρα απο ένα γεγονός έχουν ξεχάσει το 50% των νεων πληροφοριών απο ένα γεγονός και μετά απο 24 ώρες αυτό μπορεί να ανέβει εως και στο 70%.
Οσο για την ουσία του γεγονότος (δηλαδή τί σήμαινε για εμάς ή για τα συναισθήματα που μας προκάλεσε) αυτά τείνουν να φθίνουν/ξεθωριάζουν σε λίγες μέρες ως μια εβδομάδα.΄
Οπότε καταλαβαίνουμε τι αυτό συναπέγεται και για το πόσο έγκυρη είναι η μνήμη ενός γεγονότος μετά απο μήνες, πόσο μάλλον απο χρόνια.
Αυτό σημαίνει πως όταν μετανιώνουμε ή μεταννούμε δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το πραγματικό γεγονός αλλά με μια δική μας κατασκευή ενός μη αληθινού γεγονότος.

Πραγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά αξίζει ή έχει νόημα να μετανιώνεις ή να μετανοείς για κάτι.

 

Η οπτική μας για όλα είναι σε συνάρτηση με το σημείο που βρισκόμαστε. Αναπόφευκτα και ευτυχώς τα βιώματά μας, αφήνουν τα σημάδια τους μέσα στις ψυχές μας. Αν οι μνήμες από το παρελθόν επισκιάζουν το τώρα, τότε αδικούμε το παρόν μας.
Είναι ανθρώπινες οι "στείρες" φάσεις ζωής που καλύπτουμε με την νοσταλγία. Κρυβόμαστε σε αυτήν, ξαναζούμε τις αισθήσεις τα γεγονότα και νιώθουμε όμορφα, άσχημα, ένοχα, έντονα, νιώθουμε πάντως σε αυτήν την φυγή από την πραγματικότητα. Το πριν και το μετά όμως είναι μόνο μέσα στον δαίμονα του μυαλού μας. Συμφωνώ με τον @Dapom.
Φυλακιζόμαστε στο φαντασιακό για όσο χρειαζόμαστε/ μπορούμε/ θέλουμε. Δεν είναι χειροπιαστό, όπως το παρόν.

Μέχρι να αλλάξει το κέντρο μας, μέχρι να συμβεί το σημαντικό στο τώρα. Αυτό το σημαντικό επαναπροσδιορίζει τα πάντα. Την στιγμή που ζεις μέσα στην πραγματικότητα το πριν παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, κατεβαίνει από τον θρόνο και επιστρέφει στο ράφι όπου ανήκει. Όχι ότι δεν είναι αληθινό, αλλά έχει παρέλθει. Ο θρόνος ανήκει στο Τώρα.

Τα μεγέθη της γέννησης και του θανάτου ενώ είναι η φύση μας, είναι ασύλληπτα γεγονότα όταν μας συμβαίνουν. Αλλάζει όλη η δομή του κεντρικού μας συστήματος. Γίνεται ένας ολικός επαναπροσδιορισμός για τα πάντα γύρω μας και μέσα μας. Καταλαβαίνω απόλυτα τον Βασίλη της ιστορίας του @Tenebra_Silente .
Λένε πως στα δύσκολα φαίνεται ο άνθρωπος και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Για τον καθένα μας όταν το ζει αλλά και για το περιβάλλον μας. Διαπιστώνεις την μεγαλοψυχία και την μικροψυχία και ότι τελικά η ισορροπία αυτή δεν χάνεται ποτέ, μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν.

Πριν λίγους μήνες έχασα τον πατέρα μου. Ό,τι πιο σκληρό και άγριο έχω ζήσει ποτέ . Χτυπήθηκα στις ρίζες μου.

Το χθες είναι τόσο μακρινό και το αύριο ένα βουνό. Όλα είναι σε συνάρτηση με το βίωμα του Τώρα.

Αφουγκράζομαι τα πάντα γύρω μου, κλεισμένη στη μήτρα του ασύλληπτου πόνου της απώλειας με όλες τις αισθήσεις "πειραγμένες" υπερευαίσθητες και γρήγορες. Και ακόμα κρατώ το χέρι του ζεστό.. και άλλοτε κρύο.

Υπάρχει τόση ζωή μέσα σε όλο αυτό που με αποτρέπει να νοώ μακρινά.. και να ήθελα δηλαδή δεν θα εμπιστευόμουν κανένα μου συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι ένα ανολοκλήρωτο πολυδιάστατο παζλ και δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Στο χάος επωαζόμαστε.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρατηρώ, εμένα και γύρω από εμένα και πέρα από εμένα, μέχρι όπου μπορεί να φτάσει η ματιά μου, σε όσα συμβαίνουν. Ελεύθερα από κατευθύνσεις, όπου με πάει. Σκάνε μπροστά μου οι συνδέσεις στις ζωές μας σαν τις συνάψεις του μυαλού μας και εμείς ενέργειες που ρέουμε σε αμέτρητες διακλαδώσεις. Αλλάζω .. μεγαλώνω.

Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα το χάσω όλο αυτό, θα επανέλθω στις βασικές μου ρυθμίσεις. Αλλά θέλω να κρατήσω όσα περισσότερα μπορώ από αυτήν την έκρηξη ζωής, να αποστάξω κάθε μάθημα που μου δίνει ακόμα και η απουσία του, πριν αφήσω το χέρι του..

 

Υπέροχο αυτό που έγραψες  ..
Μεγάλη αγκαλιά σου δίνω!
Να έχεις την ευχή του και να έχει καλή ανάπαυση.

 

Μετανιώνω για πολλές επιλογές που έκανα, για πολλές αποφάσεις που πήρα. Το φταίξιμο είναι δικό μου και το πληρώνω.

Από την άλλη οι λάθος αποφάσεις καθώς και οι συνέπειες αυτών διαμόρφωσαν αυτή που είμαι ΣΗΜΕΡΑ.. και αυτή που είμαι σήμερα είναι bad mother fucker..δε μασάω με τίποτα, ξέρω την αξία μου και πλέον αναζητώ κάτι αντίστοιχης αξίας στη ζωή μου.

Συνεπώς εκ του αποτελέσματος δεν μετανιώνω για τίποτα..

 

Σε μια περίοδο της ζωής μου που θα ήθελα να σηχτηρισω το Σύμπαν, την τύχη, το δεν ξέρω τι...
Που θα ήθελα απλά να ουρλιαξω "φτάνειιιιιιι" και να γονατίσω χωρίς προοπτική για να ξανασηκωθω...
Είμαι δίπλα σου και είσαι δίπλα μου και είμαστε μαζί... Και αυτή τη διαολεμενη συγκυρία μετα-νοω και μόνο ευγνωμοσύνη τελικά μπορώ να νιώθω γιατί: Ήρθες δίπλα μου και ήρθα δίπλα σου και ανοίξαμε η μία για την άλλη, χωρίς τοίχο, χωρίς συρματόπλεγμα και είμαστε μαζί   
Και σε ευχαριστώ για αυτό (όσο λίγο και αν ακούγεται σαν λέξη...

 

Εκείνο που αρκετοί αρνούνται να αποδεχθούν - γιατί καταλαβαίνουν, αλλά είναι πιο εύκολο να κλείσουν τα "μάτια" -. Είναι ότι η μετά - νοια, όπως είπαμε, όχι η μεταμέλεια ή το μετάνιωμα. Δεν έχει να κάνει με την ομφαλοσκόπηση, αλλά με την ανακεφαλαίωση. Στο τέλος της οποίας είναι, σαν να αφαιρούμε ένα στρώμα δέρματος ή σαν να βγάζουμε καινούργιο δόντι. Δεν τα εγκαταλείπουμε. Απλά τα τοποθετούμε σε κάποιο δισάκι ή στην τσέπη μας, σαν κομμάτια του προσωπικού μας χάρτη και η πυξίδα που είναι πάνω του ζωγραφισμένη, δείχνει προς το βορρά και ποτέ προς το νότο. Ο μηρυκασμός δεν σημαίνει κατανόηση.

 

Όπως τα είπες ακριβώς και για μένα..   

 

Τα λάθη είναι χρήσιμα για να μαθαίνεις από αυτά και είναι ο μόνος τρόπος για να επιδείξεις πραγματική μετάνοια προς τον οποιονδήποτε.

 

Υπάρχουν οι άνθρωποι-σβούρες και οι άνθρωποι-σαΐτες.

Οι άνθρωποι-σβούρες, αναλόγως με το περιστατικό/κατάσταση/"τραύμα" περιστρέφονται γύρω από τον άξονα τους και σταματούν ούτε μια σπιθαμή μακριά από το σημείο, όπου βρισκόντουσαν. Βέβαια η ζάλη της περιστροφής τους δίνει για κάποιο καιρό την αίσθηση της μετατόπισης. Μέχρι να ξεχάσουν το όποιο μάθημα πήραν και να ξαναγίνουν στο μέλλον στο ίδιο έργο θεατές. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν και αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όταν δηλαδή κάποιος παραμένει προσκολλημένος στο ίδιο -θεωρητικά- αρνητικό για κεινον μοτίβο συμπεριφοράς, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι το τέλος δεν θα είναι αίσιο. Αλλά που παρ' αυτά κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να συμβεί και φτου και από την αρχή μετά από μια συντομότερη ή μακρύτερη περίοδο "αυτοκριτικής/αλλαγής". Τουτέστιν, ούτε μεταμέλεια, πόσο μάλλον μετά-νοια.

Οι άνθρωποι-σαΐτες από την άλλη, ωθούνται από το όποιο δυσάρεστο για κείνους γεγονός/εμπειρία/λάθος/"τραύμα" προς κάποια κατεύθυνση. Θα είναι εμπρός, θα είναι πίσω, θα είναι αριστερά ή δεξιά. Θα είναι σωστή ή λάθος. Πάντως, όντως μετακινούνται και δεν μένουν στο ίδιο σημείο.

Αυτοί οι δεύτεροι, έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες και να μετανοήσουν και να μετά-νοήσουν. Αφού αν μη τι άλλο, προσπαθούν να αποκολληθούν έστω και λίγο από το εγώ τους και να δουν να πράγματα και από τη θέση του άλλου.

Εγώ πάντως, ομολογώ στα γεράματα ότι μέχρι λίαν προσφάτως, μάλλον ήμουν σβούρα. Προσπαθώ έστω και στα στερνά, να γίνω λίγο σαΐτα. Μπας και αποκομίσω επιτέλους κάτι το θετικό, για μένα, από μένα.

Αφού η όποια αλλότρια "επιβράβευση" κατάλαβα, ότι έχει ελάχιστη ως καθόλου αξία σε αυτή την περίπτωση. Όλα είναι δρόμος που έλεγαν και οι μάστορες από τη Θεσσαλονίκη. Ο καθένας μας έχει τον δικό του και μας αρέσει ή όχι, είναι τελικά μοναχικός, όσοι και αν βρίσκονται δίπλα μας.

 

Εμένα, δεν ξέρω γιατί , αλλά αυτό το νήμα με πήγε σε διαφορετικά μονοπάτια, και συγκεκριμένα σεα αυτό το ποίμηα...

"Ποτέ δεν είδα αγρίμι τον εαυτό του να οικτίρει.

Παγωμένο πέφτει νεκρό το πουλάκι από το κλαδί,

χωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί."

Αυτό το ποίημα μπορεί να μιλάει για την μεμψιμοιρία, όμως γενικότερα πιστεύω ότι μέσα στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, η ένταση και το άγχος δεν μας αφήνουν να συνειδητοποίσουμε ότι η ευτυχία ή η μαγεία της ζωής βρίσκεται σε στιγμές. Και την αξία των στιγμών αυτών μπορεί απλά να μην την καταλαβαίνουμε ακριβώς την ώρα που τις ζούμε, αλλά μετά, λίγο ή πολύ μετά. ΚΑι αυτή η μετά-νοια μας αφήνει συνήθως ένα γλυκόπικρο συναίσθημα....

 

Δεν νομίζω ότι μιλά για την μεμψιμοιρία. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα...
Μιλά (τουλάχιστον σε μένα) για την αποδοχή, την υπερηφάνεια, για τη ζωή που βιώνεται μέχρι την τελευταία ρανίδα.
Ίσως γιατί δεν υπάρχει άλλο πλάσμα στη Γη που να επιλέγει να είναι ζωντανό - νεκρό πέρα από τον άνθρωπο, αυτή η περιστολή του εαυτού και το ρίξιμο κάθε γέφυρας με τους άλλους...
Και πόσο ωραίο αυτό για τις στιγμές   

 

Έχω την εντύπωση ότι η βασική διαφορά μας με το αγρίμι και το πουλάκι είναι η ευφυΐα.
Αυτή η άτιμη η ευφυΐα είναι που μας βάζει το μυαλό σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η αυτολύπηση είναι ένα από αυτά (μην πω για την μετάνοια).
Δεν νομίζω το αγρίμι να έχει την δυνατότητα να οικτίρει τον εαυτό του.

Οπότε η προτροπή του ποιητή, νομίζω, είναι να αποφεύγουμε να αναλύουμε πολύ τα της ζωής.
Ή έστω να μην παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τις σκέψεις μας αυτές.