Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

...θα μου κάνεις, θα οργανώσουμε… Ο μέλλων αυτός μεταμορφώνει την ονειροπόληση σε υπόσχεση διαρκείας… έτσι και ξενερώσουν οι εραστές δεν έχει πια αξία…

Μ. Κούντερα

 

Τον ΣΑΣΜΟ σε επανάληψη έβλεπες;;  

 

Uriah Heep - Lady in Black (Videoclip)

 

Εμ τι θα έλεγες ;  

 

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχ....

 

Να γελάς πιο πλούσια από όλους τους ευτυχισμένους.
Να κλαις πιο αληθινά από όλους τους λυπημένους.
Και να αγαπάς.
Να αγαπάς όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα όλοι οι άνθρωποι.
Μενέλαος Λουντέμης.

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ


«....Σου γράφω μπροστά
στη θάλασσα.
Ακόμα κι ακόμα…
Σου γράφω, σου μιλάω.
Όταν… Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου…
Την κοίταξα με όλα τα μάτια.
Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.
Στέκομαι δω και
σε περιμένω τρέμοντας.
Δώσε μου τούτη τη μέρα…»

#Απόσπασμα από ” Το γράμμα της Άννας” ,που έγραψε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για τις ανάγκες της ταινίας
”Μια αιωνιότητα και μία μέρα” (1998).

 

Το 1973, μόλις δύο χρόνια πριν από το τέλος της ζωής του, ο Νίκος Καββαδίας ερωτεύτηκε παράφορα τη Θεανώ Σουνά.
Ήταν ένας έρωτας καταδικασμένος καθώς η Θεανώ Σουνά ήταν μια όμορφη φιλόλογος μόλις 25 ετών.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Καββαδία να της γράφει ερωτικά γράμματα και να της αφιερώσει δύο από τα ωραιότερα ποιήματά του.

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.
Το ίδιο κι εγώ.

Χθες δεν πρόλαβα να καθίσω στο τραπέζι κι ένα τηλέφωνο
με κατέβασε στο λιμάνι. Στις εφτά που σαλπάραμε, δεν
μπορούσα να περπατήσω από την κούραση. Η παρηγοριά μου
ήταν η «ώρα» σου. Η λύπη μου ότι δεν κυβέρνησα ούτε στιγμή
το καταπληκτικό Θαλασσινό σκαρί, το κορμί σου.

Από δειλία και ατζαμοσύνη σήκωσα το κόκκινο σινιάλο της Ακυβερνησίας.
Είδα χθες, πολλές φορές την κοπέλα της πλώρης:
Τη λυσίκομη φιγούρα να σκοτεινιάζει, να θέλει να κλάψει.

Σα να ‘χε πιστέψει για πρώτη φορά ότι πέθανε, ο Μεγαλέξανδρος,
όμως το Καρχηδόνιο επίχρισμά του έμενε το ίδιο λαμπρό.
Με το αυτοκρατορικό κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός.
Βελούδο που σκεπάζει ιερὸ δισκοπότηρο.
Όστρακο ωκεάνιο αλμυρό. Κρασί βαθυκόκκινο που δίνει
δόξα στο κρύσταλλο. Πληγή απὸ κοπίδι κινέζικο.
Αστραπή. Βυσσινί ηλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα της πίστης μου.
Ανοιχτὸ σημάδι του έρωτά μου
Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου
Σε αγκαλιάζω.

Κόλιας

 

Υπάρχει Έρωτας χωρίς το δέος; (Ρητορική η ερώτηση)

Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή ‘Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης...

Κική Δημουλά, 2010

 

Είναι η αγκαλιά σου
που ρουφάει την ψυχή μου,
είναι η αγκαλιά σου
που την μπολιάζει μ' άστρα.
Είναι η έγνοια σου
που μαστορεύει τ' όνειρά μου.
Είναι η φορεσιά σου
που απλώθηκε επάνω μου
ημερεύοντας όλα τα ανήμερα.
Είναι η πνοή σου που μελώνει
όλες τις άγλυκες στιγμές
κι εναποθέτει στην καρδιά μου
την πεμπτουσία
της μοναδικότητας της ύπαρξής σου.

Είσαι Eσύ
που έβαψες την αγκάλη μου
με το καθάριο της ψυχής σου
και ουράνεψες
τους πόθους μου με ένα φεγγάρι.
Είναι η μορφή σου
που βραδιάζει την ανάσα μου.
Είσαι Eσύ, πάντα Eσύ.

~ Ηρώ Αναστασίου ~

 

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή.

Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι… Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις.

Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά...
Γκέμμα, Δ. Λιαντίνης